Ούτε Μάρξ, ούτε Ροκφέλλερ

Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Ούτε τραπεζίτες, ούτε συνιστώσες

γράφει ο Δ. Ζαφειρόπουλος

Είπανε πως αυτές οι εκλογές, είναι οι εκλογές των διλημμάτων. Οι Έλληνες καλούνται να διαλέξουν μεταξύ Ευρώ ή δραχμής, λένε οι μεν, Ευρώπη ή τρίτος κόσμος μας θέτουν οι πιο ψαγμένοι, ενώ οι κλασσικοί επιμένουν: ελευθερία ή κομμουνισμός. Αλλά ας τα πάρουμε ένα ένα τα ... διλήμματα τους. Ευρώ ή δραχμή τίθεται ως πρωταρχικό διακύβευμα ενώ δεν μας εξηγεί κανείς πώς θα βρεθούν και τα μεν και τα δε, ενώ επίσης δεν θέτουν το γεγονός ότι τα χρέη, κρατικά ή ιδιωτικά, θα παραμείνουν και στην μία και στην άλλη περίπτωση ως έχουν, ώστε οι τοκογλύφοι να είναι εξασφαλισμένοι.
Η ΝΔ μας υπόσχεται ότι θα παραμείνει η χώρα και ο λαός στα σημερινά χάλια, απλά αυτά δεν θα γίνουν χειρότερα. Οι της αριστεράς, υπόσχονται τα πάντα, στα πλαίσια του "λεφτά υπάρχουν". Οι παλαιοπασόκοι που μαζεύτηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν ότι δεν έχουν χάσει τα ταλέντα τους στο ψέμα και κυρίως χάνουν να μην χάσουν και τα προνόμιά τους. Οι ευρωπαϊστές προσπαθούν να πείσουν ότι η παραμονή μας στην ΕΕ είναι μονόδρομος σωτηρίας, χωρίς να απαντούν στο τί θα γίνει αν καταρρεύσει αυτή από το επερχόμενο ντόμινο σε Ισπανία, Ιταλία και Γαλλία. Οι αντιευρωπαϊστές απλά κάνουν καλά την δουλειά τους στην υπηρεσία των ΗΠΑ και του Σόρος που θέλουν μια Ευρώπη ανίσχυρη και οικονομικοπολιτικά υποταγμένη σε αυτούς. Όσο για τον αντιικομμουνισμό που ξέθαψαν από το σεντούκι ορισμένοι, μάλλον το κάνουν για να θεραπεύσουν τα όποια ψυχολογικά άλγη τους προκάλεσαν οι πρόσφατες πολιτικές μεταγγραφές τους.
Το πρόβλημα της οικονομίας, όπως και κάθε ζήτημα κοινωνικό, εθνικό κλπ είναι απόρροια πολιτικών αποφάσεων. Έτσι και αυτή η κρίση, έτσι και το Μνημόνιο και τα παρελκομενά του. Σε αυτό μας οδήγησαν συγκεκριμένες πολιτικές αποφάσεις,  συγκεκριμένες πολιτικές στην οικονομία. Γιατί σχεδόν κοντεύουν να μας πουν ότι όλα ήταν υπέροχα πριν το μνημόνιο και αν αυτό έφευγε, ως διά μαγείας η πατρίδα, ο λαός, οι ζωές μας θα ήταν και πάλι ονειρεμένε. Δεν μπορούμε να μιλάμε για την κρίση στην Ελλάδα, χωρίς να εξετάζουμε τις διεθνείς εξελίξεις.
Να θυμίσουμε ότι η οικονομική κρίση ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και τις τράπεζες των τοκογλύφων που πουλούσαν αέρα κοπανιστό. Και οι υποταγμένες πολιτικές στους τοκογλύφους,προσπάθησαν να την θεραπεύσουν τυπώνοντας χαρτί χωρίς κανένα αντίκρυσμα. Στο παγκόσμιο αυτό ξέπλυμα χρήματος, βρήκαν και την Ελλάδα με προβληματική πολιτική και οικονομική ελίτ για να παίξουν στο σπεκουλάρισμα της ισοτιμίας δολλαρίου – ευρώ. Βάλτε και λίγο γεωπολιτικές ανακαταάξεις στην Μ. Ανατολή, βάλτε και λίγο πετρέλαιο και έχετε το μείγμα αυτοιύ που βιώνουμε.
Για να δοθεί λοιπόν απάντηση στην κρίση, οφείλουμε να πάρουμε πολιτικές αποφάσεις. Δηλαδή, να καταψηφίσουμε αυτούς που είναι υποταγμένοι στις πολιτικές των τοκογλύφων, ευρωπαίων και αμερικανών. Να αντισταθούμε στους ραββίνους του χρήματος, στους τραπεζίτες, στους οικονομικοπιστωτικούς οργανισμούς της Goldman Sachs και των λοιπών Ιουδαίων στην λογική. Το έχουμε ξαναπεί, δεν είναι όλοι οι τοκογλύφοι εβραίοι, ούτε όλοι οι εβραίοι τοκογλύφοι. Απλά το οικονομικό σύστημα που βασίζεται στις συναλλαγές χωρίς αντίκρυσμα σε εργασία είναι Ιουδαϊκής έμπνευσης , άσχετα ποιος το εφαρμόζει. Ο Σόμπαρτ εξηγεί υπέροχα στο βιβλίο του "Εβραίοι και Καπιταλισμός", το πώς δημιουργήθηκε αυτή η αεριτζίδικη οικονομία, που δεν βασίζεται σε καμία παραγωγή, σε καμία εργασία, παρά μονάχα στον χρυσό και την αέναη εναλλαγή του χρήματος". Τολμούν δε να μιλούν για "ανάπτυξη" ως μονόδρομο εξόδου από τα όποια προβλήματα υπάρχουν. Δεν εξηγούν όμως για ποιά ανάπτυξη και κυρίως για ποιούς. Για τους τραπεζίτες ώστε να μην χάσουν τα δανειά τους και τις δουλίτσες τους οι εργολάβοι του έθνους;
Ή ανάπτυξη για την κατεστραμμένη βιομηχανία και βιοτεχνία, την διαλυμένη γεωργική παραγωγή; Γι' αυτούς η λύση είναι η επιστροφή στην εποχή Σημίτη, στην ανάπτυξη που στηρίχθηκε στην διάλυση της παραγωγής και στην γιγάντωση των τραπεζών με την υποθήκευση της περιουσίας ενός ολόκληρου λαού.
Την ανάπτυξη με τον τουρισμό, την οικοδομή και τους υπόλοιπους τομείς στο εμπόριο, τα οποία δεν είχαν καμία βάση, παρά μονάχα τις τράπεζες και το χρήμα των δανείων, η οποία είδαμε πού κατέληξε.
Η λύση λοιπόν βρίσκεται στην έξοδο από τις λογικές της παγκοσμιοποιημένη οικονομίας και την επιστροφή στην παραγωγή, στην εργασία, στον πλούτο των Εθνών ενάντια στους εμπόρους των Εθνών. Όλα τα υπόλοιπα είναι κραυγές προεκλογικές και διλήμματα που οδηγούν ξανά σε πολιτικές υποταγής στους τοκογλύφους, άσχετα με το ποίοι θα είναι οι συνομιλητές τους, άσχετα αν θα είναι οπαδοί του Ροκφέλερ ή του Μάρξ καθώς και οι δύο προέρχονται από την ίδια μήτρα. Αυτή της οικονομικίστικης λογικής, αυτής του υλισμού που θέλει τα κράτη και τους ανθρώπους υποταγμένους στις θελήσεις της αγοράς. Χωρίς αξίες, χωρίς πολιτισμό, χωρίς διαφορές, χωρίς πραγματική εργασία, απλά καταναλωτές και θύματα ενός συστήματος που ζει από τις σάρκες των λαών.