ΜΙΚΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ Mέρος 1ο

ΓΙΩΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

Στην αρχαία αγορά οι παππούδες μας διακήρυτταν, πως ο πολίτης οφείλει να λέει την γνώμη του «μετά παρρησίας». Παίρνω λοιπόν το θάρρος να καταθέσω την άποψη μου, μιας και όπως πιστεύω, το όπλο των δυνατών είναι η σιγή των αδυνάτων! Ψάχνουμε όλοι - πολίτες και πολιτικοί - τους τρόπους, που θα μας δώσουν λύσεις στα προβλήματά της χώρας, της εργασίας, της κοινωνίας μας. Ζητώ από τον κόσμο, στον μικρό μου περίγυρό, να μου περιγράψει, να μου αναφέρει λακωνικά, τα προβλήματα που θεωρεί θεμελιώδη, που χρίζουν δηλαδή λύσης σε άμεση προτεραιότητα. Οι απαντήσεις που παίρνω, από τους περισσότερους, είναι ασαφείς και συγκεχυμένες. Το ίδιο συγκεχυμένες βέβαια, είναι και οι απαντήσεις των πολιτικών που θέλουν να μας σώσουν! Αναρωτιέμαι λοιπόν πως ψάχνει κανείς για λύσεις όταν αγνοεί τα προβλήματα.
Το μεγάλο πρόβλημα, κατά την γνώμη μου, της Ελλάδος είναι το βλαχομπαρόκ. Βλαχομπαρόκ με απλά λόγια σημαίνει αρχοντοχωριατισμός, Ο πολιτικός που απαντά σε ερωτήσεις δημοσιογράφου με ύφος σαράντα καρδιναλίων παίζοντας ανέμελα το κομπολόι του, καθισμένος σταυροπόδι είναι βλαχομπαρόκ. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων είμαστε εγγράμματοι αλλά αμόρφωτοι. Δεν διαβάζουμε βιβλία (λογοτεχνίας, ιστορίας κλπ) και ούτε καν εφημερίδες! Η ενημέρωσή μας περιορίζεται στις τηλεοπτικές εκπομπές και αυτό είναι βλαχομπαρόκ. Οι αγρότες που εγκατέλειψαν τα χωράφια και τα χωριά τους για μια θεσούλα του δημοσίου, των 700 ευρώ ανά μήνα, είναι βλαχομπαρόκ. Οι επιχειρηματίες που παραμέρισαν την οργανωμένη παραγωγή χάριν των «μαϊμού» επιδοτήσεων της Ε.Ε. είναι βλαχομπαρόκ. Οι λαντζέρηδες που έγιναν κατασκευαστές πολυκατοικιών και υποβίβασαν τους μηχανικούς σε θέση «υπαλλήλου της σφαλιάρας» είναι βλαχομπαρόκ. Ο επιχειρηματίας που δανείζεται για να μετατρέψει την μονοκατοικία του σε πολυτελή έπαυλη και όχι για να αναβαθμίσει τη βιοτεχνία του σε βιομηχανία είναι βλαχομπαρόκ.
Αυτοί που χαρακτηρίζουν ποίηση, τα «προφητικά» στιχάκια κάποιας ανώνυμης γερόντισσας (sic) περιφρονώντας παράλληλα τους Έλληνες ποιητές, είναι βλαχομπαρόκ (για να μην πούμε ότι είναι βλασφημία). Κοιτάξτε δίπλα σας προσεκτικά τον κόσμο και είμαι σίγουρος πως θα αναγνωρίσετε σε πολλές περιπτώσεις το βλαχομπαρόκ. Διάβασα πως κάποιοι θεωρούν ως γενεσιουργό αιτία της κακοδαιμονίας μας (και του κακού μας του καιρού) το Αθηνοκεντρικό κράτος. Προτείνουν λοιπόν σαν λύση τη μεταφορά της πρωτεύουσας στην συμπρωτεύουσα. Είναι μία εξαιρετική πρόταση αλλά όχι λύση. Η αποκέντρωση και η ενίσχυση της υπαίθρου είναι ζητήματα σοβαρά που πρέπει να μπουν σε μια ατζέντα προς άμεση υλοποίηση. Αυτό όμως είναι δευτερεύον θέμα, διότι πολύ απλά το πρόβλημα μας δεν είναι η γιγάντωση των αστικών κέντρων, αλλά η μη (πραγματική) αστικοποίηση των κατοίκων των μεγαλουπόλεων με αποτέλεσμα την γιγάντωση του βλαχομπαρόκ που προανέφερα. Άλλωστε, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως οι μεγάλες πόλεις της χώρας μας έχουν τα στοιχεία εκείνα για χαρακτηριστούν, με ασφάλεια, μεγαλουπόλεις; Έχουν δηλαδή τα μεγάλα αστικά μας κέντρα τις εργασιακές δομές την οργάνωση δημοσίων και ιδιωτικών υπηρεσιών, τις υποδομές στα δίκτυα κλπ. που θα μας επιτρέψουν να τις συγκρίνουμε με πόλεις όπως το Παρίσι, τη Λυών, το Δουβλίνο, πόλεις που τις διακρίνει η τάξη; Γνήσιο χαρακτηριστικό των αστικών μας κέντρων είναι η αναρχία. Άναρχη δόμηση, άναρχη κατασκευή υποδομών - δικτύων, άναρχη κυκλοφορία οχημάτων άναρχα οράρια εργασίας, άναρχες δομές, άναρχοι θεσμοί! Μάθαμε δημόσιοι κα ιδιωτικοί λειτουργοί να αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητά μας με ελαφρότητα. Γνώμονάς μας δεν είναι το αποτέλεσμα αλλά η διαδικασία. Έτσι το τελικό παραγόμενο προϊόν μας είναι κακό (χωρίς να εξαιρέσουμε κάποιες με μεμονωμένες περιπτώσεις) ενώ εμείς, αντιθέτως, είμαστε ευχαριστημένοι μιας και εργαζόμαστε σκληρά για να το πετύχουμε. Αυτό συμβαίνει διότι εργαζόμαστε νομίζοντας πως προσφέρουμε βοήθεια στον πολίτη (δημόσιο) ή με γνώμονα το κέρδος (ιδιωτικός τομέας) και όχι το επιτυχές αποτέλεσμα, την εξυπηρέτηση ή την παραγωγή προϊόντων ποιοτικών και αξιόπιστων! Απουσιάζουν δηλαδή, παντελώς από την ελληνική πραγματικότητα οι όροι και οι προδιαγραφές της εργασίας για να φτάσουμε στο σαφώς οριζόμενο - επιθυμητό αποτέλεσμα. Μοιάζουμε με τον σκύλο που κυνηγάει εναγωνιωδώς την ουρά του. Για τον λόγο αυτό ο Έλληνας είναι ο πλέον εργατικός λαός στην Ευρώπη και ο λιγότερο παραγωγικός. Έτσι βλέπουμε πως σπανίζει το φαινόμενο ο εργαζόμενος να είναι υπερήφανος για το αποτέλεσμα της εργασίας του και συναλλασσόμενος ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα της συναλλαγής. Φωτεινή εξαίρεση (κατά την ταπεινή μου γνώμη) είναι οι αυτοαπασχολούμενοι στον ιδιωτικό τομέα.
Η Ελλάδα, δυστυχώς, δεν απέκτησε ποτέ ισχυρή αστική τάξη και δυνατό βιομηχανικό προλεταριάτο. Τους δύο πόλους δηλαδή της βιομηχανικής επανάστασης. Παρέμεινε έτσι μια μεταπρατική κοινωνία, έως και λίγες δεκαετίες πριν, σε πρότυπα της καθ' υμάς ανατολής. Αυτό δεν θα ήταν μεμπτό, αντιθέτως θα ήταν επαινετό, αν δεν προσχωρούσαμε άκριτα, στα κοινωνικά και εργασιακά πρότυπα της εσπερίας, απολύοντας την ιδιοπροσωπία μας «μπουκωμένοι από τα φράγκα» των κοινοτικών πλαισίων στήριξης, και των καταναλωτικών δανείων για να απολαύσουμε μιαν επίπλαστη ευδαιμονία. Δημιουργήσαμε έτσι σαθρούς θεσμούς και άρα μια σαθρή πραγματικότητα. Το μέγα λοιπόν ζήτημα είναι αυτό της απόρριψης της σαθρότητας και άρα της βελτίωσης - προαγωγής της καθημερινότητάς μας. Αυτό μπορεί να γίνει όχι μόνο με την προσωπική μας αλλαγή αλλά και με πολιτειακή αλλαγή, με άλλα λόγια με αλλαγή των θεσμών. Και εξηγούμαι: …..