H απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης

Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης … από τους Εβραίους πότε έγινε ρε παιδιά ;

Εντάξει ! Ήταν του αγίου Δημητρίου αλλά με το Ιουλιανό, όταν ο ντονμές Ταξίν Πασάς, υπέγραψε, (για τους δικούς του λόγους), στις 11 το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου/8 Νοεμβρίου 1912, στο Διοικητήριο της Θεσσαλονίκης, τα πρωτόκολλα παράδοσης της Θεσσαλονίκης στον ελληνικό στρατό. Στο Λονδίνο όμως, έγραφε 8 Νοεμβρίου 1912.

Το πρωί της 27ης Οκτωβρίου/9ης Νοεμβρίου εισήλθε στη Θεσσαλονίκη η μεραρχία του στρατηγού Κλεομένη Κλεομένους με 3.000 άνδρες και στρατωνίστηκε κοντά στον Σιδηροδρομικό Σταθμό, ενώ δύο τάγματα ευζώνων προχώρησαν και ύψωσαν την ελληνική σημαία στο Διοικητήριο, στο Ελληνικό Γενικό Προξενείο της παραλίας και στην κορυφή του Λευκού Πύργου. Παράλληλα η ΙΙα Μεραρχία του στρατηγού Καλλάρη προέλασε και κατέλαβε την περιοχή του Μελισσοχωρίου.

Η είσοδος του έφιππου Κωνσταντίνου στη Θεσσαλονίκη έγινε στις 11 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου/10 ης Νοεμβρίου 1912 και ο Βασιλιάς Γεώργιος μπήκε στην θεσσαλονίκη στις 29 Οκτωβρίου/11 Νοεμβρίου 1912, και η δοξολογία στο ναό του Αγίου Μηνά, που την περίοδο 1890-1912 ήταν ο μητροπολιτικός ναός των ορθοδόξων της Θεσσαλονίκης, έγινε στις 30 Οκτωβρίου/12 Νοεμβρίου 1912 και χοροστάτησε ο τότε μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος (1912-1951).

Αυτά για τις ημερομηνίες και την σειρά των γεγονότων.

Όμως οι Ρωμανιώτες και Σεφραδίτες Εβραίοι της «Σελανίκ» της «Νέας Ιερουσαλήμ» δεν παραδόθηκαν.
Αντίθετα, οι Εβραίοι ζήτησαν καταρχήν από τους διοικητές των γαλλικών και των αγγλικών πολεμικών πλοίων, που είχαν καταπλεύσει στη Θεσσαλονίκη, να λάβουν μέτρα για την προστασία των Εβραίων της πόλης που «απειλούνταν εξ αιτίας της άφιξης των Ελλήνων» και ζήτησαν από «το βουλγαρικό επιτελείο», μετά την είσοδο των βουλγάρων στην πόλη, «να προστατεύσουν με περιπόλους τη φτωχή εβραϊκή συνοικία».

Η εβραϊκή κοινωνία της της Σελανίκ επιδίωξε, αρχικά, την επιστροφή στο status quo ante και εν συνεχεία κινήθηκε δραστήρια για την αυτονόμηση της «Μακεδονίας».

Τον Απρίλιο του 1913 στάλθηκε στο Λονδίνο τριμελής επιτροπή με επικεφαλής τον Χαλήμ Σαμή στην οποία μετείχε και ένας Νασήμ Ρούσο, για να ζητήσουν να δημιουργηθεί το ανεξάρτητο κράτος της Μακεδονίας», με πρωτεύουσα τη Σελανίκ-Σολούν στα εδάφη των τριών Σαντζακίων Θεσσαλονίκης Σερρών και Δράμας, με την εγγύηση των μεγάλων δυνάμεων. Μάλιστα ο Νασήμ Ρούσο, έδωσε συνέντευξη στους Τάιμς και είπε ότι ο πληθυσμός της «Σελανίκ» αποτελείται αποκλειστικώς από ισπανόφωνους ιουδαίους που δεν έχουν καμιά σχέση φυλετική θρησκευτική και γλωσσική ούτε με τους Έλληνες ούτε με τους Βουλγάρους.

Το σχέδιο αυτό για το Ισραήλ των Βαλκανίων το απέρριψε βασικά το Σιωνιστικό Συνέδριο που είχε αποφασίζει Παλαιστίνη και μόνο Παλαιστίνη.

Στη συνέχεια όλες οι τάσεις του εβραϊσμού της Θεσσαλονίκης, επιδίωξαν τη διεθνοποίηση των καζάδων της Θεσσαλονίκης και των Γιαννιτσών δηλαδή μια έκταση 400-600 τ.χ, με πληθυσμό 250.000 κατοίκων από τους οποίους οι 137.000 ήσαν Ιουδαίοι και περίπου 70.000 ντονμέδες.
Το σχέδιο αυτό για τη διεθνοποίηση της Θεσσαλονίκης που θα είχε την εγγύηση των μεγάλων δυνάμεων και στην οποία την εξουσία θα ασκούσε το συμβούλιο των Γενικών Προξένων, το υιοθέτησε το Υπουργείο Εξωτερικών της Αυστρίας και το υπέβαλε στη διάσκεψη του Λονδίνου, αλλά απερρίφθη πρώτα από το Σιωνιστικό Συνέδριο και ακολούθως από την Αγγλία, και τη Γαλλία .

Σπύρος Χατζάρας