Αποχαιρετισμός στον Μάνο (Δ. Τσαλαπάτης)

Ο «άγνωστος» Μάνος Αμελίδης

του Δημήτρη Τσλαπάτη

…Που λες Μάνο, Μιλούσα το πρωί με τον Κώστα..
-Θα πεις κάτι; με ρώτησε.  Και πριν προφτάσω να απαντήσω με διέκοψε:
-Πρέπει να πεις κάτι εκ μέρους όλων μας.
Το βασάνισα για ώρες αλλά δεν έβγαινε. Με τίποτα.
Ύστερα δεν σε βρήκα και στο τηλέφωνο. Να μου πεις μια γνώμη, να αλλάξουμε κάτι, να βρούμε κάτι άλλο, όπως τόσες φορές σε δύσκολες ώρες για κρίσιμα θέματα. Και όχι μόνο.
Από τότε που συναντηθήκαμε γα πρώτη φορά κάπου εκεί στη δεκαετία του ‘ 80 και μετά που βρεθήκαμε στην Ένωση. Πρώτα στα σεμινάρια όπου μαζί με κάποιους άλλους φίλους ήρθα κι εγώ για να καταλάβω πώς δουλεύει κάποιος σε έναν υπολογιστή.
   Είμαστε δυο τρείς από τα ΝΕΑ Οι δυο έμειναν. Εγώ βλέπεις επιμένω ακόμη στο χειρόγραφο. Και μετά σε παρέες , εκδηλώσεις , γλέντια , δράσεις Και πάλι μετά μαζί Ακαδημίας και Βουκουρεστίου γωνία.
# Ποιός άραγε ξέρει πώς η ιδέα για να γίνει το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ στα μέσα της δεκαετίας του ‘ 90 είναι δική σου;
 # Ποιος γνωρίζει ότι μαζί με τον αείμνηστο Νίκο Καραντινό είχατε την επιμέλεια για τα ιδρύματα και τις υποτροφίες χάρη στις οποίες άνοιξε ο δρόμος ακόμη και σε μεγάλες πανεπιστημιακές καριέρες;
 # Ποιος γνωρίζει τη τεράστια συνεισφορά σου στο Σύνδεσμο Δημοσιογράφων –Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης;
 # Ποιος μπορεί να φαντασθεί ότι η εξαίρεση των δημοσιογράφων από τον ΦΠΑ, που ισχύει ακόμη και στη σημερινή μνημονιακή εποχή, φέρει και τη δική σου σφραγίδα;
 # Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι είναι προσωπική σου υπόθεση και επιτυχία η διάσωση της βιβλιοθήκης της ΕΣΗΕΑ και του Μουσείου Τύπου.
# Ποιος δεν θυμάται ότι σε όλες τις διεκδικήσεις και σε όλες τις απεργίες, τις ιστορικές απεργίες, για το αγγελιόσημο, τις ΣΣΕ για το ασφαλιστικό πάντοτες ήσουν παρών. Όχι για να βγάλεις την υποχρέωση σαν διευθυντής της Ένωσης αλλά με κατάθεση ψυχής παρακινώντας όλους.
 # Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι και ως Διευθυντής των Υπηρεσιών της ΕΣΗΕΑ, είχες κομβικό ρόλο στην αναδιοργάνωση των υπηρεσιών της Ένωσης αλλά κυρίως στην ανάπτυξη πνεύματος συνεργασίας με όλους τους εργαζόμενους, γεγονός που συνέβαλε καθοριστικά όλα αυτά τα χρόνια στην υποστήριξη των διεκδικήσεων του Κλάδου. Θα πρέπει ακόμη να πληροφορηθούν και κάποιοι –που μάλλον δεν το γνωρίζουν- την ενεργό συμμετοχή σου τότε μαζί μας στην συλλογική προσπάθεια του 2006 για την αποκατάσταση των συμβασιούχων της ΕΡΤ. Και βέβαια την υπογραφή της περίφημης εκείνη συλλογικής σύμβασης που αναγνωρίζει την προυπηρεσία των συναδέλφων στην ΕΡΤ που κάποιοι τους πέταξαν στην ανεργία μαζί με όλους τους άλλους.
   Είναι αυτή ακριβώς η ΣΣΕ που κρύβει η Κυβέρνηση επειδή αποτελεί απάντηση σε αυτούς που αποφάσισαν και σε κείνους που δυστυχώς έβαλαν μαζί τους χειροπέδες στην ενημέρωση και Μαύρο ΕΡΤ.
  Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ με την ανακοίνωση του εκφράζει τη μεγάλη του θλίψη για το θάνατό σου και το δυσαναπλήρωτο κενό που αφήνεις πίσω σου, ένας αθόρυβος αλλά και ανυποχώρητος αγωνιστής και στυλοβάτης επί 48 χρόνια των δικαιωμάτων του Κλάδου. Είναι γεγονός.
   Ο Μάνος υπηρέτησε με πάθος και ανιδιοτέλεια τις αληθινές δημοσιογραφικές και κοινωνικές αξίες κάνοντας σκοπό της ζωής του την προσφορά για τον συνάδελφο, τον εργαζόμενο, τον άνεργο, κάθε άνθρωπο.
Από τη θέση του το 1966 στον Ο.Ε.Α. (Οργανισμός Επικουρικής Ασφάλισης) στη συνέχεια ιδρυτικό στέλεχος στον ΕΔΟΕΑΠ και από το 1987 στην ΕΣΗΕΑ συνέβαλε αποφασιστικά και αποτελεσματικά με προτάσεις, μελέτες και παρεμβάσεις στην προάσπιση των εργασιακών και ασφαλιστικών θεμάτων.
Η συνδικαλιστική του δράση και προσφορά αναγνωρίστηκε από όλο τον Κλάδο και ως μέλος της ΕΠΗΕΑ οι συνάδελφοι του τον ανέδειξαν επανειλημμένα στην Εξελεγκτική Επιτροπή του ΕΔΟΕΑΠ και πρώτο Πρόεδρο της ΠΟΕΠΤΥΜ.
   Ο Μάνος Αμελίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940 από γονείς πρόσφυγες από την Κωνσταντινούπολη. Αφού ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές εισήχθη στην ΑΣΟΕΕ και το Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου αργότερα αποφοίτησε.
Εργάστηκε επίσης ως δημοσιογράφος συντάκτης – διορθωτής.
  Έκανε τα πρώτα του βήματα στην «Ακρόπολη», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά σε ένα μοναδικής ευαισθησίας σημείωμα του στο διαδίκτυο ο συμμαθητής ο Γιώργος Λεβεντογιάννης . Συνέχισε στο «ΕΘΝΟΣ», στα δελτία ειδήσεων της ΕΡΤ (τηλεόραση, ραδιόφωνο), σε εκπομπές στη δημόσια ραδιοφωνία, στέλεχος στο περιοδικό ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ και από το 1980 έως και το 2008 στην εφημερίδα «ΕΞΠΡΕΣ». Δεν έγινε, δυστυχώς ποτέ μέλος της ΕΣΗΕΑ κάτι που θα πρέπει σκεφτεί ως ύστατο φόρο τιμής η σημερινή διοίκηση.
   Ο Μάνος Αμελίδης προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στους δημοσιογράφους σε όλους τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ.
    Ήταν πάντοτε ευγενής, πρόθυμος, φιλικός και συνεργάσιμος. Άλλωστε όλοι γνώριζαν ότι η εργασία του, τόσο στον ΕΔΟΕΑΠ όσο και στην ΕΣΗΕΑ, δεν υπήρξε ποτέ απλός βιοπορισμός. Η αγωνία του και το πάθος του για τα συμφέροντα του Κλάδου αλλά και την εξυπηρέτηση των συναδέλφων από το νεότερο έως τον γηραιότερο, ήταν σκοπός ζωής για τον Μάνο.
Ειλικρινή συλλυπητήρια στην Τζούλι, την Μαρία, τον εγγονό του Μάνο, την αγαπημένη του ανιψιά Αριέττα.
Θα μου επιτρέψετε όμως και δυο πολύ προσωπικές κουβέντες.
Σε αυτό το μακρινό ταξίδι Μάνο μου στην πόρτα του Παράδεισου θα βρεις την Φοίβη σου. Κάνε μου τη χάρη και πες της, ούτε αυτή την ξεχνάμε η Αντιγόνη, εγώ, όλη η παρέα, οι φίλοι σας.
Αντίο Μάνο Και σε ευχαριστώ που μου έκανες την μεγάλη τιμή να είμαι φίλος σου.
Καλό ταξίδι…