Τα πικρά ψέματα του ρουφιάνου της Φατρίας της Νύδρας

Ο πρακτορίσκος έπρεπε να βρίσει και τον Αμβρόσιο Φραντζή του οποίου η «Επιτομή της Ιστορίας της Αναγεννηθείσης Ελλάδος», είναι η πρώτη πραγματική Ιστορία της Επαναστάσεως που κυκλοφόρησε το 1839. Ο ρουφιάνος Μακρυγιάννης διαβάλλοντας στα απομνημονεύματά , τον Φραντζή που τον σκυλοβρίζει (παραλυμένε, άσωτε, λοιμική της γερωσύνης), υπερασπίζεται την Ιστορία του Μινχάουζεν της αγγλοκρατίας Φιλήμονα.
Το 1833, με υποκίνηση τού Άγγλου πράκτορα (φιλέλληνα) Εδουάρδου Μάνσον, ο Αμβρόσιος Φραντζής συνελήφθη μαζί με τον Κολοκοτρώνη ως ρωσόφιλος και φυλακίστηκε στο Παλαμίδι. Να ένα απόσπασμα από τα πικρά ψέματα του ρουφιάνου που τον τιμούν και ορισμένοι που παριστάνουν τους Εθνικιστές.

« ο κύριος Πρωτοσύγκελλος εις το ιστορικόν του εκτάνθηκαν τα φώτα του και η αρετή του κ' έγραψε αντραγαθήματα από την Βλαχίαν και "κάτου. Τον ρώτησαν: «Διατί δεν έγραψες και των Ρουμελιώτων; Αποκρίθη: «Τους είχαμεν μιστωτούς». Που είχες αυτά τα πλούτη, παραλυμένε, άσωτε, λοιμική της γερωσύνης; Πότε πολέμησες μόνος-σου; Πες μου έναν πόλεμον και να μην ήταν Ρουμελιώτης. Και να βάστησες μιαν θέση σ "ένα μέρος και να μην ήταν Ρουμελιώτης, πονηρέ, κ' εσύ να κέρδεσες νίκη; Κι' αν δεν ήταν Ρουμελιώτης, έσκουζες κ' έπαιρνες τα καταρράχια, τα βουνά. Ποιοι βαστούσαν τις θέσες εις τα στενά; Με το ντουφέκι σου χαλάστη ο Δράμαλης ή από την πείνα και τόσοι άλλοι πασιάδες; Από εφύλιους πολέμους και φατρίες και δέσιμον τα συνφέροντά σας με τους νεκροθάφτες της πατρίδος ήταν άλλη η τέχνη σας; Ποιοι ανάστησαν την φατρίαν και διχόνοιαν; Διατί η κακία σου σε κάνει και διαιρείς το έθνος και δεν ξηγέσαι την αλήθεια; Ποιος έδωσε αιτία του κακού;" Είσαι κ' εσύ ένας ο αίτιος του κακού και φυλακώθης δι' αυτό. Ποιοι Πελοποννήσιοι και Σπαρτιάτες και νησιώτες και Ρουμελιώτες πολέμησαν τους ξέρει γενικώς η πατρίδα κι' ο έξω κόσμος. Και ποιοι την αφάνισαν την πατρίδα είναι η ψυχή τους και η αρετή τους σαν την δική-σου -κι' αυτούς τους ξέρουν. Και της φατρίας σου τ' αντραγαθήματα και τα δικά σου, κύριε Φραντζή, τα ξέρουν. 'Οσο το έθνος είχε εις τις αγκάλες του τον Κυβερνήτη, οι τίμιοι άνθρωποι τον έλεγαν Αγιάννη Χρυσόστομον. Οταν τον περίλαβες εσύ με την φατρία σου, κ' εκείνον τον έχασες και την πατρίδα γενικώς. Ότι τον συβούλευες ό,τι ήθελες εσύ και η φατρία σου. 'Ολο αδικημένοι ήστε κι' όλο εφύλιους πολέμους κάνετε. Κι' απατήσετε τον Κυβερνήτη και τον χάσετε. Κι' αφανίσετε και την πατρίδα. Και τώρα εγκωμιάζεστε όλοι ένας τον άλλον. Κι' από σας τους απατεώνες κι' όμοιούς σας αφάνισε και τώρα η τζελατίνα τα καλύτερα παληκάρια, οπού αδικηθήκανε και πάνε εις τις κακές ….»

Για να αναλύσει κανείς το μαύρο παραλήρημα του πράκτορα, χρειάζεται ένα κεφάλαιο για κάθε φράση. Του φταίνε οι Καποδιστριακοί, που «διαίρεσαν το Έθνος», και όχι η φατρία της Υδρας , οι πρακτορες των αγγλων, τους οποίους υπηρετούσε ο Μακρυγιάννης, και οι οποίοι έφαγαν τα Δάνεια.
Αυτός που έσκουζε, και το έβαλε στα πόδια στη μάχη τού Ανάλατου (1827), διεκδικεί τις δάφνες για την συντριβή του Δράμαλη. Τέτοιο θράσος.
Και αυτός ο άτιμος, βάζει τον εαυτό του με τους τιμίους, και αποκαλεί τον Καποδίστρια, «Αγιάννη Χρυσόστομον».

Ανήθικος ψεύτης, ο Ρουφιάνος.