30 Ιουλίου 1999. Μια μαύρη μέρα στη ζωή μου

Στο Σεράγεβο εκείνη την ημέρα ερχόταν ο Αβρούρι με κουστωδία δημοσιογράφων.
 Εγώ, σαν εγγύτερο και αρμόδιο Γραφείο Τύπου πήγα στο Σεράγιεβο και έμεινα στο Σερβικό Σεράγιεβο, την Γκριμπαβίτσα, μαζί με τον Μάκη Μουρατίδη, του Μέγκα τότε και του ΑΠΕ και τον Νίκο Πέλμπα, της ΕΡΤ, που είχε μαζί του και τον Κάμερα-μεν από το Βελιγράδι. 
Λόγω της άφιξης του Κλίντον, υπήρχαν περίπου 2000 ένοπλοι αμερικανοί στη διαδρομή από το αεροδρόμιο στο ανακαινισμένο Ολυμπιακό Κέντρο τη Ζέτρα όπου γινόταν η «σύνοδος κορυφής του Σύμφωνου Σταθερότητας για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη», με αντιπροσωπείες από 39 χώρες και εκπροσώπους 17 διεθνών οργανισμών. Η Σερβία, όπου ακόμα δεν είχε ανατραπεί ο Μιλόσεβιτς δεν είχε προσκληθεί. 

Στο δρόμο από το αεροδρόμιο μέχρι τη Ζέτρα είχε απαγορευτεί η κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Στο Κέντρο Τύπου την προηγουμένη μας είχαν ενημερώσει ότι κάθε μισή ώρα θα πέρναγε από την κεντρική λεωφόρο λεωφορείο, που θα πήγαινε στο Αθλητικό Κέντρο. Βγήκαμε από τις οκτώ παρά τέταρτο το πρωί, και περιμέναμε το λεωφορείο, που μέχρι τις 9.30 δεν φάνηκε οπότε καταλάβαμε ότι έπρεπε να περπατήσουμε τα 10 χιλιόμετρα μέχρι το Σαράγιεβο. 

Περίπου στις 11.00, είδαμε το κονβόι μιας αντιπροσωπείας και όταν πλησίασαν ξεχωρίσαμε την ελληνική σημαία στο Παρμπρίζ. Βγήκα στη μέση του δρόμου για να με δει κάποιος, Μπροστά στη θέση του συνοδού, καθόταν ο ηλίθιος αβάπτιστος που μου κούνησε το χέρι και πέρασαν. Εμείς φθάσαμε στη Ζέτρα μια ώρα μετά.

 Καθ'  οδόν περάσαμε μπροστά από την Ορθόδοξη εκκλησία των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, που ήταν ανοιχτή και μπροστά της στέκονταν δυο μουσουλμάνοι αστυνομικοί και ένας μαύρος πάνοπλος αμερικανός πεζοναύτης. Κινήθηκα για να μπω στην εκκλησία και οι μουσουλμάνοι με έσπρωξαν πίσω. Τότε απευθύνθηκα στον αμερικανό λοχία και του είπα ήρεμα στα αγγλικά. 
«Κύριε λοχία, μπορούν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής να εξηγήσουν σε αυτούς τους κομμουνιστές μουσουλμάνους ότι ένας ορθόδοξος διπλωμάτης μιας χώρας του ΝΑΤΟ επιθυμεί να ανάψει ένα κερί». 
Με ένα νεύμα του Αμερικανού, που με κοίταζε «αυστηρά», οι μουσουλμάνοι έκαναν στην άκρη, μπήκα άναψα το κερί μου, έκανα τον σταυρό μου και συνεχίσαμε. 

Εκείνο το απόγευμα στην Ζέτρα, άνοιξα μια πόρτα, και βρέθηκα σε έναν διάδρομο που περπατούσε το Κλίντον μόνος του. Τον χαιρέτισα έκλεισα την πόρτα και γύρισα πίσω.

Στις 30 Ιουλίου 1974 στην Γενεύη μετά από 5 ημέρες συζητήσεων, ο Γεώργιος Μαύρος, αναγνώρισε το «τετελεσμένο», «την έμπρακτη ύπαρξη στη Δημοκρατία της Κύπρου δύο αυτόνομων διοικήσεων μίας της Ελληνοκυπριακής και μίας της τουρκοκυπριακής», και συμφώνησε με τον Τζέιμς Κάλλαχαν, και τον Γκιουνές να συζητήσουν τα προβλήματα που προκύπτουν από την ύπαρξη αυτών των αυτόνομων διοικήσεων. Αυτό συνεχίζουμε να συζητάμε 44 χρόνια τωρα. Ο Τζέιμς Κάλλαχαν, ο Γεώργιος Μαύρος και ο Τουράν Γκιουνές συμφώνησαν ότι για να σταθεροποιηθεί η κατάσταση στη περιοχή της Δημοκρατίας που έλεγχαν αντίθετες στρατιωτικές δυνάμεις , (δεν ονόμαζαν τα τουρκικά στρατεύματα ως δύναμη κατοχής), « αυτές έπρεπε να σταματήσουν την προέλαση στις 30 Ιουλίου και ώρα 2200 μ.μ.». Μαύρος γύρισε την επομένη στο Ελληνικό, εν τιμή και δόξη, και κάποιοι ,του φόρεσαν στεφάνι ελιάς και τον σήκωσαν στα χέρια. Σπύρος Χατζάρας