Η «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ» στην Κεφαλονιά

Η Καρλομαγνική και Καισαροπαπική φεουδαρχική Δύση και η συνέχεια της, ο Αγγλικανισμός και ο «διαφωτισμένος» Καπιταλισμός, δημιούργησαν μια σειρά στερεότυπα, με τα οποία έκαψαν τα μυαλά των ανθρώπων. Αποτέλεσμα: οι πολλοί παραμένουν διαιρεμένοι και υποτακτικοί και οι λίγοι είναι πάντα οι ενωμένοι Επικυρίαρχοι. 
 Παράδειγμα στερεότυπου: Δεν μπορούν κάποιοι να κατανοήσουν ότι «τα πολιτικά άκρα» έχουν ίδια μήτρα και οδηγούν στο ίδιο ολιγαρχικό αποτέλεσμα, ανεξάρτητα από το φαντασιακό, που έχει φυτευτεί στα μυαλά των ανθρώπων. "Επαναστατικό" θεωρούν οι αναρχικοί το άνοιγμα των συνόρων, αλλά και το ίδιο επιθυμούν οι "νεοφιλελεύθεροι" υπηρέτες της Παγκόσμιας Κυριαρχίας. 
Οι πρώτοι ονειρεύονται ένα «ειρηνικό και ανθρωπιστικό» μέλλον, χωρίς σύνορα, και οι δεύτεροι το υλοποιούν με την ίδια «ειρηνική» και «ανθρωπιστική» αιτιολογία.
Ο «ανθρωπισμός» της Δύσης, και στις δύο αυτές «ακραίες» πολιτικές στάσεις, στηρίζεται στην υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων και της ατομικής ελευθερίας -στον ατομικισμό, σε δύο από τις πολλές εκδοχές του. Από τη φιλολογία των «δικαιωμάτων», απουσιάζει το βασικό «πολιτικό δικαίωμα», ο λαός να αυτοκυβερνάται. 
Στην «καλύτερη» περίπτωση, το άτομο θα συναθροισθεί με ομοίους του, για να αποτελέσει χωριστή και διαφορετική κοινότητα «καθαρών» και ως ότου «διαφωτιστεί» το υπόλοιπο πλήθος είναι οι μόνοι κάτοχοι της σοφίας και λογικής. Αυτά με τους «αναρχικούς», γιατί οι «νεοφιλελεύθεροι» έχουν συναθροισθεί σε εξουσιαστική ολιγαρχική οντότητα. 
Στην αντίπερα όχθη, υπάρχει το πανανθρώπινο όραμα ελεύθερων και αυτοκυβερνώμενων λαών, ευρισκόμενων σε κατάσταση Εκκλησίας, Αριστοτελικής Φιλίας και Χριστιανικής Αγάπης. 
 Όλοι αυτοί οι αφελείς ή υποκριτές ιδεολόγοι, όντας κάτοχοι του «ορθολογισμού» και, σε αντίθεση με την αμαθή πλέμπα, είναι και άθεοι, απαιτώντας χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, μη γνωρίζοντας τι πάει να πει Κράτος, Εκκλησία και Δημοκρατία. Θέμα αθεΐας και «χωρισμού κράτους – εκκλησίας» δεν υπήρχε στην Ελλάδα, ως το τέλος του 19ου αιώνα. Εισήχθη, από τους επηρεασμένους από τη Γαλλική Επανάσταση Έλληνες «διαφωτιστές», με μικρή απήχηση στο πλήθος, Άρχισε να παίρνει διαστάσεις στο δεύτερο μισό του αιώνα, με την πιθηκίζουσα υιοθέτηση ιδεολογιών, ένθεν και ένθεν. Μπορεί να υπήρχαν επικρίσεις για τη στάση ιεραρχών και παπάδων, αλλά η ιστορία δεν δίνει περιστατικά αθεΐας, για τον απλό λόγο ότι η Εκκλησία ήταν μέρος της πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης των ανθρώπων, για να μην πω το Κέντρο της. Η αθεΐα και ο χωρισμός κράτους και εκκλησίας ήταν προβλήματα της Δύσης, εξ αιτίας της στάσης της «Εκκλησίας» των. 

 Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Σαν σήμερα, στις 14 του Σεπτέμβρη του 1848, στα χωριά απέναντι από το Αργοστόλι, αλλά και στο Ληξούρι, έγινε η "Επανάσταση του Σταυρού". 
Σκοπός της εξέγερσης τῶν αγροτών ήταν να χτυπηθούν οι ευγενείς-τοκογλύφοι, οι ὁποίοι είχαν αρπάξει τα κτήματα των μικροϊδιοκτητών. 
Τη νύχτα της 13ης προς 14η Σεπτεμβρίου του 1848, διακόσιοι Κεφαλλονίτες αγρότες από τα χωριά Βαλσαμάτα, Τρωϊανάτα και Φραγκάτα, εισέβαλαν στο Αργοστόλι με σκοπό να κάψουν τα χρεωστικά ομόλογα στα δικαστήρια. 
Το ίδιο έκαναν και οι αγρότες γύρω από το Ληξούρι. Πρωτεργάτες της αγροτικής εξέγερσης ήταν οι Γεώργιος Μεταξάς, Θεόδωρος Μπρόντζας, Μαρίνος Χαριτάτος, ιερέας Παΐσιος Μεταξάς, Νικόλαος Φωκάς ή "Ρεπούμπλικας", Ιωάννης Μεταξάς Ιακωβάτος, Ιωάννης Τυπάλδος Δοτοράτος Καπελέτος, Μένεγος Ξυδιάς και άλλοι. Να προσέξουμε ότι επικεφαλής της αγροτικής εξέγερσης ήταν άνθρωποι αρχοντικών οικογενειών.
 Σκοπός τους ήταν η διακυβέρνηση του νησιού και η σύλληψη του Άγγλου Αρμοστή Ντ' Έβερτον. 
Στο Αργοστόλι, η εξέγερση απέτυχε, γιατί προδόθηκε, και υπήρξαν τρεις νεκροί και πολλοί τραυματίες. 
Στο Ληξούρι, η αστυνομική δύναμη ήταν μικρή και πολλοί αστυνομικοί προσχώρησαν στις επαναστατικές ομάδες. 
Οι επαναστάτες κατέλαβαν τα κρατητήρια, απελευθέρωσαν φυλακισμένους, αλλά δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τα δικαστήρια, για να κάψουν τα χρεόγραφα και τα ομόλογα των αγροτών. 
Οι μάχες, με μικρότερη ένταση, συνεχίστηκαν στην ύπαιθρο και κατεστάλη η εξέγερση, με την αποστολή στρατού από Κέρκυρα και Ιθάκη. 
Συνελήφθησαν 58 και καταδικάστηκαν 18, ως πρωτεργάτες. 
Στους απελευθερωθέντες περιλαμβάνονταν οι Ριζοσπάστες Ηλίας Ζερβός Ιακωβάτος, Γεράσιμος Λιβαδάς, Ιερώνυμος Τυπάλδος Πρετεντέρης, ιερέας Παϊσιος Μεταξάς κ. ά., γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση των ντόπιων αρχόντων, που ζητούσαν ευρύτερη τιμωρία. 
Οι Άγγλοι επέβαλαν χρηματικά πρόστιμα σ’ όλα τα χωριά. 
 Σ' αυτή τη μικρή ιστορία, βλέπουμε αποδεικτικό υλικό, το οποίο βοηθά στην κατάρρευση των βασικών μαρξιστικών και «φιλελεύθερων» δυτικών μύθων. Σύμφωνα με αυτούς, η Φεουδαρχία, χάρις στην «ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων»(Μαρξισμός) ή χάρις στις «δυνάμεις της αγοράς» (νεοφιλελευθερισμός) καταλύθηκε και αντικαταστάθηκε, από την «προοδευτική» και πιο «φιλελεύθερη» Κεφαλαιοκρατία. 
Δυστυχώς για τον επιστημονικό ιστορικισμό, τόσο η κοινοβουλευτική και «φιλελεύθερη» Βρετανία, όσο και η φεουδαρχική Γαληνοτάτη Ρεπούμπλικα* της Βενετίας, στέκονταν πάντα στο πλευρό των Φεουδαρχών και υπερασπίζονταν την υπερεκμετάλλευση των αγροτών, μέσω της υπερχρέωσης. Από τη Φεουδαρχία στην Κεφαλαιοκρατία δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια απόσταση. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ. ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΟΥΣΑΜΕ, ΠΟΤΕ, γιατί το χρέος ήταν και είναι δημιούργημα - ψεύτικη κατασκευή, βασισμένη πάνω στη βία και τα τεχνάσματα μίας πολιτικής - οικονομικής Ολιγαρχίας. 
Αυτή, παρά τις μεταλλάξεις και την "πρόοδο", με νόμους και όπλα προστατεύει διαχρονικά τα συμφέροντα των τοκογλύφων.
 Στην ίδια ιστορία, βλέπουμε και τη διαφορετική αντίληψη των Ελλήνων, για την «πάλη των τάξεων». Αστοί και πρόσωπα του φεουδαρχικού Αρχοντολογιού στέκονται στο πλευρό των υπερχρεωμένων αγροτών και ηγούνται της Επανάστασης. 
Αρέσει – δεν αρέσει, η ιστορία λέει ότι συνεκτικός κρίκος της ελληνικής κοινωνίας ήταν η κοινωνική αλληλεγγύη και δικαιοσύνη, η κοινή Πίστη και η επιθυμία για μια κοινή ζωή, απελευθερωμένη τόσο από τον ξένο κατακτητή, όσο και από την απληστία της ντόπιας Ολιγαρχίας. Αυτό που ήθελαν ήταν αυτοδιοικούμενη κοινότητα. Το πολιτικό πρόταγμα ήταν η ελεύθερη Κοινότητα, η Εκκλησία Δήμου και Χριστού –η Δημοκρατία. 
 Οι καλές σχέσεις των ανθρώπων ήταν το υπέρτερο, ενώ σήμερα νομίζουμε ότι πρέπει να προηγούνται οι ταξικές και ιδεολογικές διαιρέσεις. Η μαρξιστική ταξική - οικονομίστικη διαίρεση αξιοποιείται, σήμερα με τον καλύτερο τρόπο, από την «νεοφιλελεύθερη» Ολιγαρχία. 
Στην Ελλάδα, από τα χρόνια του Σόλωνα ως την Δυτική κατοχή της σκέψης μας, η πάλη των τάξεων ήταν ανάμεσα σε αυτούς, που αποφασίζουν και σ' αυτούς, που απαγορεύεται να αποφασίζουν. Είχε πρωτίστως πολιτικό χαρακτήρα και αυτόν θάπρεπε να έχει και σήμερα, αλλά...
 Η Επανάσταση του Σταυρού απέτυχε, αλλά ενδυνάμωσε το φρόνημα των Κεφαλλήνων, για να ακολουθήσει, τον επόμενο χρόνο, η εξέγερση της νεολαίας, κατά την περιφορά του Επιταφίου, η εξέγερση της Σκάλας, ανήμερα της εορτής της Παναγίας και του Αγίου Γερασίμου (15 και 16 Αυγούστου) και , τέλος, η εμφάνιση του πρώτου γνήσια ελληνικού πολιτικού κόμματος, αυτού των Ριζοσπαστών. 
Στην Κεφαλονιά, το Ριζοσπαστικό Κόμμα είχε για ηγεσία και οδηγούς τους, πατριωτικά σκεπτόμενους, μορφωμένους αστούς και αρχόντους και η συντριπτική πλειοψηφία των μελών ήταν αγρότες. 
 «Κι αν τον παπά κρεμάσανε/ και το ληστή το Βλάχο/ εγώ εις τα τσαρούχια μου/ τους Άγγλους ούλους γράφω». 
Αυτό το δημοτικό τραγούδι αναφέρεται στον Παπά Γρηγόρη Ζαπάντη – Νοδάρο ή Παπά Ληστή και στον Θοδωρή Βλάχο, ηγέτες της εξέγερσης της Σκάλας, οι οποίοι εκτελέστηκαν από τους «προστάτες» Άγγλους. 

 Πηγή https://www.ithacanet.gr .

 ΣΗΜΕΙΩΣΗ: *Ρεπούμπλικα φεουδαρχών και Δουκών ήταν η Βενετία κι όχι «Δημοκρατία», όπως με άθλιο τρόπο μεταφράστηκε στα ελληνικά, για να μας παραπλανεί, ως σήμερα. Ρεπούμπλικα και κοινοβουλευτισμός είναι το πολίτευμα της Κεφαλαιοκρατίας και της Φεουδαρχίας και καμία σχέση δεν έχει με το δικό μας γέννημα, τη Δημοκρατία της Εκκλησίας του Δήμου και του Χριστού (για όσους, επιθυμούν και το δεύτερο).