30 Ιουλίου 1999. ΗΜΟΥΝ ΣΤΟ ΣΕΡΑΓΕΒΟ. Μια ακόμα ΜΑΥΡΗ ΗΜΕΡΑ στη ζωή μου

 

Στις 30 Ιουλίου 1999,  θα ερχόταν στο Σεράγεβο ,  για την Σύμπραξη με το ΝΑΤΟ ο Αβρούρι, με κουστωδία δημοσιογράφων. 

Εγώ, σαν το εγγύτερο και αρμόδιο Γραφείο Τύπου, στο Βελιγράδι, μετακινήθηκα  στο Σεράγιεβο δυο μερες πριν και έμεινα στο Σερβικό Σεράγιεβο, την Γκριμπαβίτσα, μαζί με τον Μάκη Μουρατίδη, του Μέγκα τότε και του ΑΠΕ και τον Νίκο Πέλμπα, της ΕΡΤ, που είχε μαζί του και τον Κάμερα-μεν από το Βελιγράδι. 

 Λόγω της άφιξης του Κλίντον, υπήρχαν περίπου 2000 ένοπλοι αμερικανοί στη διαδρομή από το αεροδρόμιο στο ανακαινισμένο Ολυμπιακό Κέντρο τη Ζέτρα, όπου γινόταν η «σύνοδος κορυφής του Σύμφωνου Σταθερότητας για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη», με αντιπροσωπείες από 39 χώρες και εκπροσώπους 17 διεθνών οργανισμών. 

 Η ΟΔ της Γιουγκοσλαβίας, όπου ακόμα δεν είχε ανατραπεί ο Μιλόσεβιτς δεν είχε προσκληθεί.

 Από τις 5 π.μ είχε απαγορευτεί η κυκλοφορία των αυτοκινήτων στην περιοχή  από το αεροδρόμιο μέχρι τη Ζέτρα . 

 Στο Κέντρο Τύπου την προηγουμένη μας είχαν ενημερώσει ότι κάθε μισή ώρα θα πέρναγε από την κεντρική λεωφόρο λεωφορείο, που θα πήγαινε στο Αθλητικό Κέντρο. 

 Βγήκαμε από τις οκτώ παρά τέταρτο το πρωί, και περιμέναμε το λεωφορείο, που μέχρι τις 9.30 δεν φάνηκε, οπότε καταλάβαμε ότι έπρεπε να περπατήσουμε τα 10 χιλιόμετρα μέχρι το Σαράγιεβο. Και ξεκινήσαμε.  

Το τρίποδο και την κάμερα την φορτώναμε στην πλάτη εναλλάξ και κοιτούσαμε πίσω μας μήπως ερχόταν το λεωφορείο.

Μετά από μιάμιση ώρα περπάτημα, περίπου στις 11.00, είδαμε το κονβόϊ μιας αντιπροσωπείας να έρχεται από το αεροδρόμιο, 

και όταν πλησίασαν ξεχωρίσαμε την ελληνική σημαία στο Παρμπρίζ. 

Πέρασαν οι μοτοσυκλέτες, τα οχήματα Ασφαλείας, το μαύρο, πρωθυπουργικό και πίσω ήταν ο πούλμαν της Αποστολής.

Βγήκα στη μέση του δρόμου για να με δει κάποιος. 

Μπροστά στη θέση του συνοδού, καθόταν ο ηλίθιος αβάπτιστος, που νόμισε ότι τον χαιρετούσα , οπότε  μου κούνησε το χέρι και πέρασαν. Δίπλα του όρθιος ήταν ο Ρέπας .   

Εμείς, του "Πεζοπορικού" φθάσαμε στη Ζέτρα μια ώρα μετά. 

Καθ' οδόν, όταν μπήκαμε στο Κέντρο του Σεράγεβο , περάσαμε μπροστά από την Ορθόδοξη εκκλησία των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, που ήταν ανοιχτή και μπροστά της στέκονταν δυο μουσουλμάνοι αστυνομικοί και ένας μαύρος πάνοπλος αμερικανός πεζοναύτης. 

 Κινήθηκα για να μπω στην εκκλησία και οι μουσουλμάνοι με έσπρωξαν πίσω. 

Τότε απευθύνθηκα στον  (Μαυρο) Αμερικανό λοχία και του είπα ήρεμα στα αγγλικά. 

«Κύριε λοχία, μπορούν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής να εξηγήσουν σε αυτούς τους κομμουνιστές μουσουλμάνους, ότι ένας ορθόδοξος διπλωμάτης μιας χώρας του ΝΑΤΟ επιθυμεί να ανάψει ένα κερί», δείχνοντας του, το διπλωματικό μου διαβατήριο.

 Με ένα νεύμα του Αμερικανού, που με κοίταζε «αυστηρά», οι μουσουλμάνοι έκαναν στην άκρη. 

Μπήκα, άναψα το κερί μου, έκανα τον σταυρό μου και συνεχίσαμε. 

 Εκείνο το απόγευμα στην Ζέτρα,  πηγαίνοντάς από μια σκάλα, προς τον πρώτο όροφο όπου θα έδινε συνέντευξη Τύπου ο Αβρόυρι,  βρέθηκα σε  ένα αδιέξοδο με τρείς κλειστές πόρτες. Άνοιξα τη μια πόρτα, και βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με τον  Κλίντον που περπατούσε μόνος  του χωρίς κανένα  δίπλα του στον διάδρομο. Με είδε και ανησύχησε.

 Τον χαιρέτισα: "Hello Mr.President", έκλεισα την πόρτα και γύρισα σώος πίσω. 

Μετά ανέβηκα από τη σωστή σκάλα.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΧΑΤΖΑΡΑΣ

ΥΓ. Τότε κάπνιζα πολύ. Και απαγορευόταν το κάπνισμα σε όλο το Κέντρο. Έπρεπε να βγαίνεις έξω για να καπνίσεις. Αλλά αυτό σήμαινε έλεγχο ασφαλείας για να ξαναμπείς. Οπότε κάπνιζα παράνομα. 

Με συνέλαβαν 3 φορές, αλλά το διπλωματικό διαβατήριο με εξαιρούσε από την αρμοδιότητα της αστυνομίας των μουσουλμάνων. Οπότε μου έκαναν συστάσεις. Και το ντουμάνιασα.