Η Εθνική Ανεξαρτησία, και η θέση της ελλαδικής Πλουτοκρατίας στον Πόλεμο. Το «ΟΧΙ» και ο Ιωάννης Μεταξάς .

Γράφει ο Σπυρίδων Χατζάρας

Ο Ιωάννης Μεταξάς, στο ραδιοφωνικό του διάγγελμα της 22ας Νοεμβρίου 1940, προσδιόρισε τον αγώνα των Ελλήνων υπέρ της Ελευθερίας του Έθνους και υπέρ της Εθνικής Ανεξαρτησίας. 

«Υπερασπιζόμαστε εκείνο που δίνει αξία στη ζωή. Την ελευθερία μας, την εθνική μας ανεξαρτησία και την τιμήν μας και είμαστε αποφασισμένοι να μείνωμεν Έθνος Ανεξάρτητο», είπε.

 Ο Μεταξάς μίλησε για ιδέες. Δεν μίλησε για τον πλούτο. 

Μίλησε για την ατομική τιμή την Εθνική Ελευθερία, και την Εθνική Ανεξαρτησία.

 «Αγωνιζόμεθα δι΄ αγαθά των οποίων η σπουδαιότης, ξεπερνά τα σύνορα μας και τα όρια της Βαλκανικής και εκτείνεται εις ολόκληρον την Ανθρωπότητα. Οφείλομεν να ευχαριστώμεν τον Θεόν, διότι η Πρόνοια του έθεσε και πάλιν την Ελλάδα πρωτοπόρον ενός τόσον ευγενούς Αγώνος».

 Ο Μεταξάς δεν αναφέρθηκε ούτε στην ελληνική πλουτοκρατία, ούτε στην διεθνή πλουτοκρατία, ούτε στους Τραπεζίτες και φυσικά δεν αγωνιζόταν για να υποταγεί στην Αγγλία.

 Η προκήρυξη του συνδικαίστή Ανδρέα Κονδάκη που κυκλοφόρησε λίγο πριν φθάσουν οι Γερμανοί στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1941 έλεγε: 

«ο Γεώργιος Β’, τον οποίο δι’ εξαπατήσεως του λαού εγκατέστησε στην Ελλάδα η διεθνής πλουτοκρατία, και που ήθελε να παριστάνει τον Λεωνίδαν των Θερμοπυλών, δραπέτευσε διά νυκτός εξ Αθηνών πριν ακόμη ο κίνδυνος εμφανιστεί στις Θερμοπύλες», και τόνιζε ότι ο άνθρωπος της διεθνούς πλουτοκρατίας , «εν γνώσει του , δολίως παρέσυρε την πτωχή Ελλάδα με το μέρος των πλουτοκρατών και του Διεθνούς Εβραιομασσωνισμού...».

 Ο Χίτλερ στην ομιλία του Ράιχσταγκ μίλησε για τη «διεφθαρμένη ηγέτιδα τάξη» της Ελλάδας η οποία καθοδηγούμενη «από έναν υποτεταγμένο στη Αγγλία Βασιλιά, εξυπηρετούσε την αγγλική πολιτική και όχι τα συμφέροντα του ελληνικού λαού».

 

Ακόμα και ο Ζαχαριάδης έγραφε ότι, «ή Ελλάδα δεν έχει καμιά θέση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ανάμεσα στην Αγγλία και Ίταλία-Γερμανία. Αφού ό λαός μας υπερασπίσει αποτελεσματικά την ανεξαρτησία και την εθνική λευτεριά του, σήμερα ένα μοναχά πράμα θέλει: Ειρήνη και ουδετερότητα».

 Αυτή είναι η διαφορά με τους πράκτορες του Λονδίνου , που έβαζαν πάνω από την Ελευθερία και την Εθνική Ανεξαρτησία την υποταγή στο αφεντικό τους και τη Στοά τους, που εγγυόταν τον πλούτο τους.

Η τραγωδία της «επιστράτευσης» του 40, και ο άκαπνος στρατάρχης των Υπογείων της Μεγ. Βρετανίας 

 Όλοι οι Έλληνες με ενθουσιασμό και πατριωτισμό έσπευσαν στα Κέντρα κατάταξης με την κήρυξη της Επιστράτευσης στις 28 Οκτωβρίου 1940, αλλά οι επιστρατευμένοι δεν πολέμησαν για την απόκρουση της ιταλικης επίθεσης. 

 Οι Πελοποννήσιοι που θα πήγαιναν στο μέτωπο της Ηπείρου έφρασαν στην πρώτη γραμμή μετά από 30 ημέρες και οι Αθηναίοι που πηγαν στο Γ Σώμα μπήκαν στον αγώνα στις 14 Νοεμβρίου. 

 Η 4η Μεραρχία επιστρατεύτηκε στην Τρίπολη. Στις 19 Νοεμβρίου 1940 μετακινήθηκε στο Ναύπλιο και από εκεί σιδηροδρομικά Καλαμπάκα. Μετά ,πεζοπορώντας έφτασε στα Γιάννενα στις 2 Δεκεμβρίου 1940, όπου τέθηκε υπό τη διοίκηση του Α’ Σώματος Στρατού. Την 6η Δεκεμβρίου 1940 προωθήθηκε στην περιοχή Καστάνιανη – Κεράσοβο και έφθασε στην πρώτη γραμμή.  39 ημέρες μετά την κήρυξη του Πολέμου. 

 Το 9ο Σύνταγμα της Καλαμάτας που ανήκε στην 4η Μεραρχία επιβιβάστηκε σε τραίνα στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Καλαμάτας στις 8 και 9 Νοεμβρίου 1940 και μεταφέρθηκε στο «Ρουφ» των Αθηνών. 

Στη συνέχεια με τραίνο μεταφέρθηκε στα Φάρσαλα, και από εκεί με τον τοπικό σιδηρόδρομο έφθασε στις 23 Νοεμβρίου 1940 στο έμπεδο της 4ης Μεραρχία εις την περιοχή «Κουτσουφλιάνη», Καλαμπάκας.

Εκεί, το 9ο Σύνταγμα παρέμεινε οκτώ περίπου ημέρες και δεχόταν συνεχώς επιθέσεις Ιταλικών αεροπλάνων. 

 Από την Καλαμπάκα, το 9ο Σύνταγμα κινήθηκε υπό συνεχή βροχή και χιονόπτωση, με νυκτερινές πορείες μέσω Μετσόβου-Γέφυρας Μπαλτουμάς και έφθασε στην πρώτη Γραμμή την 8η Δεκεμβρίου 1940, οπότε και αντικατέστησε τα Τμήματα της 3ης Μεραρχίας εις την πρώτη γραμμή. Η συνάντηση των Διοικητών έγινε εις την θέση Χάνι Γεωργουδάκη.

 Αυτό έγινε 41 ημέρες μετά την κήρυξη του πολέμου.

  Η 3η Μεραρχία πεζικού, επιστράτευσε την Αχαΐα, την Ηλεία, την Αιτωλοακαρνανία, τη Ζακύνθο και την Κεφαλλονιά. 

Στη Μεραρχία ανήκε και το 6ο ΣΠ της Κορίνθου. 

Το 12ο Σύνταγμα πεζικού, που ανήκε πάντοτε στην 3η Μεραρχία ήταν το Σύνταγμα των Αχαιών.

 Στις 31 Οκτωβρίου αναχώρησε ακτοπλοϊκά από την Πάτρα , το 3/12 Τάγμα που αποβιβάσηκε στην Πρέβεζα προωθήθηκε στον τομέα Παραμυθιάς και αποτέλεσε τμήμα του αποσπάσματος Λιούμπα, ο οποίος στις 5 Νοεμβρίου το έβαλε στα πόδια. 

Το απόσπασμα επέστρεψε στην πρώτη γραμμή στις 27 Νοεμβρίου, 22 ημέρες μετά. 

 Η 3η Μεραρχία με διοικητή τον υποστράτηγο Γεώργιο Μπάκο και υποδιοικητή τον συνταγματάρχη Επ. Ζησιμόπουλο του 12ου, ξεκίνησε από την Πάτρα στις 7 Νοεμβρίου 1940 και δεν στάλθηκε στην Πρέβεζα διότι ο Παπάγος ήθελε να υποχωρήσει ο Κατσιμήτρος. 

Η 3η Μεραρχία πέρασε μέσω νηοπομπών στο Κρυονέρι, όπου συγκεντρώθηκε στις 10 Νοεμβρίου. 

Οι Κορίνθιοι του 6ου Συντάγματος διαπεραιώθηκαν στη Ναύπακτο μέσω Ψαθόπυργου. 

 Η 3η Μεραρχία , αποτελούμενη από το 12ο και το 6ο Σύνταγμα Πεζικού και το 3ο Σύνταγμα Ορειβατικού Πυροβολικού, άρχισε την πορεία προς το μέτωπο στις 12 Νοεμβρίου 1940 βαδίζοντας νύχτα. Ακολούθησε την πορεία Αγρίνιο - Αμφιλοχία - Άρτα - Ιωάννινα - Σιταριά - Παπαδάτες - Ζίτσα και Καστάνιανη, και έφτασε στο πεδίο της μάχης στις 28 Νοεμβρίου, 31 ημέρες μετά την κήρυξη του Πολέμου, εντασσόμενη στο Α΄ Σώμα Στρατού, και λαμβάνοντας θέση στο αριστερό πλευρό της 8ης Μεραρχίας και στο δεξιό του αποσπάσματος Λιούμπα. (στο οποίο συμμετείχε ήδη το 3ο εκ Πατρών τάγμα πεζικού).

 Η Νίκη όμως, στη γραμμή Καλπάκι-Καλαμάς - Ελαία - Γκραμπάλα στεφάνωσε τα ελληνικά όπλα και τον Κατσιμητρο στις 7 Νοεμβρίου. 

 Τις απογευματινές ώρες της 7ης Νοεμβρίου η Διοίκηση της Μεραρχίας Τζούλια που εισέβαλε στην Πίνδο, έλαβε έγγραφη διαταγή της Ανώτατης Διοίκησης, να συγκεντρωθεί στην περιοχή της Κόνιτσας και να αποφράξει τη γραμμή Αώος – Γκραπενίτσα – Ράχες Μεσορράχης.

 Στις 8 Νοεμβρίου, το ΒΣΣ, ( ο παπαγικός Παπαδόπουλος), διέταξε το Βραχνό , (Ι Μεραρχία), να αναστείλει την καταδίωξη της Τζούλια. 

 Στις 8, 9 και 10 Νοεμβρίου η Μεραρχία Τζούλια υποχώρησε και το εσπέρας της 10ης Νοεμβρίου , 7500 καραβοτσακισμένοι αλπινιστές συγκεντρώθηκαν στην Κόνιτσα. Αν τους κυνήγαγε ο Βραχνός θα είχαν πιαστεί αιχμάλωτοι. 

 Η ιταλική επίθεση είχε αποκρουστεί. 

 Ο «φτεροπόδαρος» Λιούμπας όμως ακολουθώντας τα σχέδια του διαγγελέα βρισκόταν στον Αχέρωντα και φύλαγε τις διαβάσεις. 

 Οι Ιταλοί υποχώρησαν φοβούμενοι επίθεση από τη κατεύθυνση της Δυτικής Μακεδονίας. Ο Τσολάκογλου ζήτησε να επιτεθεί. Του είπαν «να φυλάσσει τις διαβάσεις». 

Τελικά έδωσαν εντολή επίθεσης στις 14 Νοεμβρίου. 7 ημέρες μετά την ιταλική υποχώρηση. 

 Στις 17 Νοεμβρίου, η 1η Μεραρχία του B΄ Σ.Σ. ,(Βραχνός), κατάφερε να καταλάβει την Ερσέκα και να αποκόψει την οδό Λεσκοβικίου – Κορυτσάς γεγονός που θα επιδρούσε θετικά στις επιχειρήσεις του Γ΄ Σ.Σ. 

Με επέµβαση όµως του ΤΣ∆Μ, (Πιτσίκας), διατάχθηκε η καύση των ιταλικών στρατιωτικών αποθηκών και η εγκατάλειψη της Ερσέκας και η επιστροφή των τµηµάτων της I Μεραρχίας στη µεθοριακή γραµµή. 

 Τελικά στις 22 Νοεμβρίου απελευθερώθηκε η Κορυτσά. 

 Και μετά; 

 Δεν είχαν ούτε ιδέα, ούτε σχέδιο στο Επιτελείο για το τι να κάνουν. Οι 23,24, 25, 26, 27, 28, 29 Νοεμβρίου, πέρασαν με αμηχανία και αναμονή και «εκκαθαριστηκες» ενέργειες, αναδιατάξεις και μεταφορά μονάδων. 

Και η μεγάλη επιχείρηση για την σφαγή των Κερκυραίων που σχεδίασαν μαζί οι Άγγλοι και ο Παπάγος. O Μεταξάς σημείωνε. "Βραδείαι προχωρήσεις. Σχεδόν Σταμάτημα".

 Παπάγος, Πιτσίσκας, Κοσμάς, Παπαδόπουλος, έκαναν σχέδια και οι Ιταλοί οργάνωναν την άμυνά τους. Ο Στόχος του Παπάγου ληταν η επιμύκυνση του Πολέμου ωστε να επέμβει η Αγγλία και να ανοίξει το βλακανικό μετωπο. 

Μόνο ο Κατσιμητρος συνέχιζε την επίθεση. 

 Και η «Θαλασσοκράτειρα» σύμμαχος δεν ανέλαβε μαζί με τους «Βασιλόφρονες» του Ναυτικού μια επιχείρηση στα Δωδεκάνησα. Ακόμα και στα μικρά όπου υπήρχαν συμβολικές ιταλικές φρουρές.