Οι διαλεκτικές αντιφάσεις του κ. Σαμαρά

Του Σπύρου Χατζάρα

Ο κ. Σαμαράς αφού διέσχισε «την έρημο του», επέστρεψε, με ένα ριζοσπαστικό πολιτικό πρόγραμμα, που στις σημερινές συνθήκες θα μπορούσε να είναι «επαναστατικό»

Ένα από τα βασικά του συνθήματα είναι το: «Είμαστε πολιτικοί και όχι λογιστές»! Το οποίο συνοδεύεται από το σύνθημα: «Είμαστε πολίτες και όχι πελάτες».

Η πολιτική ουσία πίσω από τα συνθήματα αυτά , είναι , η επιστροφή , της εξουσίας , στους εκπροσώπους του λαού. Στους «Αιρετούς». Διότι οι λογιστές που κάνουν «διαχείριση», είναι «αιχμάλωτοι» αποφάσεων, που λαμβάνονται, σε άλλο επίπεδο, πριν απ' αυτούς, για αυτούς. Και «πελάτες», του «συστήματος ρουσφετιστάν», είναι οι καταναλωτές κάτοχοι πιστωτικής κάρτας.
Οι «πελάτες», είναι ανώνυμα «πρόβατα» της παγκόσμιας αγοράς. Οι «πολίτες», έχουν εθνική ταυτότητα και δικαιώματα.

Το ,«δεν είμαστε λογιστές αλλά πολιτικοί», σημαίνει ότι τις αποφάσεις, θα τις λαμβάνει η εκλεγμένη κυβέρνηση, και όχι η ολιγαρχική ΕΛΙΤ, στο παρασκήνιο.

Η επιστροφή της πραγματικής εξουσίας στους εκλεγμένους, προϋποθέτει ρήξεις και ανατροπές μεγάλης έκτασης, που δεν μπορεί να πραγματοποιηθούν, από την «κεντροδεξιά» . Τέτοιες ανατροπές προϋποθέτουν παλλαϊκά κινήματα,που θα ξεκινούν από την Εθνική Λαϊκή Ενότητα.

Ο κ. Σαμαράς, βήμα- βήμα, ξετυλίγει μια επαναστατική ιδεολογική πλατφόρμα, για το κράτος και την κυβέρνηση, που έρχεται σε πλήρη ρήξη ,με τον ολιγαρχικό νεοφιλελευθερισμό, «που επιτρέπει, την ασυδοσία των λίγων» (ιδιωτών), και τον σοσιαλφιλελευθερισμό των αγορών.

Προτείνει ένα κράτος ρυθμιστή-διαιτητή, που θα προστατεύει τους μικρούς, τους μεσαίους και τους καταναλωτές, από τα Ολιγαρχικά Καρτέλ, και θα διασφαλίζει τον πραγματικά ελεύθερο ανταγωνισμό, ώστε να υπάρχει διάχυση του πλούτου, στην κοινωνία.

«Ούτε καρτέλ, ούτε ολιγοπώλια, ούτε στρεβλώσεις της αγοράς. Θέλουμε να υπάρχει διάχυση του πλούτου προς τα κάτω, συμμετοχή όλων στο καινούριο εισόδημα, επιχειρηματικότητα, υγιής ανταγωνισμός», τονίζει στις ομιλίες του.

Μια ελεύθερη κοινωνία , μια οικονομία χωρίς «Καρτέλ, και ολιγοπώλια», προϋποθέτει ίσους όρους πρόσβασης στις πιστώσεις, και το τραπεζικό σύστημα, που θα πρέπει να τους διασφαλίσει το Κράτος Ρυθμιστής.

Η ισότητα πρόσβασης στο τραπεζικό σύστημα, και οι ίσοι όροι, πιστώσεων, σημαίνει ότι το Κράτος Ρυθμιστής, θα ανατρέψει , την χούντα το Τραπεζιτών.

Ο κ. Σαμαράς πιστεύει ότι το κράτος πρέπει να δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους , σε εφαρμογή της αρχής της γαλλικής επανάστασης, για «ισότητα», μπροστά στο νόμο και το κράτος.

Αυτό, είναι ένα «επαναστατικό πρόγραμμα», γιατί η Δημοκρατία, δηλαδή οι πολλοί, θα πρέπει να εξασφαλίσει ,ελευθερία για όλους , και όχι μόνο για τους «Δυνατούς».

Από το δίκαιο των ισχυρών στο δίκαιο των πολλών. Ώστε ο πλούτος να διαχέεται και να μην συγκεντρώνεται σε λίγα χέρια.

Το Κράτος ρυθμιστής-διαιτητής θα πρέπει να αναπτύξει και μηχανισμούς προστασίας των αδυνάτων, για να υπάρχει «κοινωνική δικαιοσύνη», και να μην καταλήγει η κοινωνία, στην «διατροφική αβεβαιότητα» και στην «εταιρική κοινωνική ευθύνη». «Απαιτείται κοινωνική δικαιοσύνη και τα σύγχρονα ρεύματα της Κεντροδεξιάς δείχνουν τον δρόμο», τονίζει ο κ.Σαμαράς

Το ότι ονομάζει το πρόγραμμα του « κοινωνικό φιλελευθερισμό» , δεν έχει καμιά σημασία. Θα μπορούσε να το αποκαλεί και « επαναστατικό μανιφέστο».

Το πρόγραμμα του Σαμαρά, είναι «επαναστατικό», με βάση τα σημερινά δεδομένα.
Οι επαναστάσεις, δεν είναι αναγκαίο να έχουν πάντα αιματηρή μορφή. Οδηγούνται εκεί από την εξέλιξη των πραγμάτων. Μπορεί να είναι και «βελούδινες».
Ωστόσο ο κ. Σαμαράς, υπόσχεται να πραγματοποιήσει την «επανάσταση» του, σε συνεργασία και με ενότητα, με την Ντόρα, η οποία είναι η κατεξοχήν εκφραστής του «πολιτικού Καρτέλ», που νέμεται την εξουσία για λογαριασμό της ολιγαρχικής Ελίτ.

Αυτό είναι εξόχως αντιφατικό!

Ο κ. Σαμαράς χρειάζεται, για να στηρίξει τις ανατροπές που θέλει να φέρει , ένα παλλαϊκό κίνημα , το οποίο όμως , θέλει να το στηρίξει σε έναν «κεντροδεξιό κομματικό μηχανισμό» , που θα είναι αντίπαλος, του κεντροαριστερού κλπ.

Αυτή είναι μια πολιτικά αδιέξοδη επιλογή,γιατί στηρίζεται σε διχαστική λογική.

Στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, ο πραγματικός ανταγωνισμός, σημαίνει ότι δεν θα μπορούν, αυτοί που χρησιμοποιούν, εργασία, που κοστίζει λιγότερο από 1 ευρώ τον μήνα, να εξαφανίζουν, τον Έλληνα παραγωγό. Αυτό σημαίνει ότι για να υλοποιηθεί ,το όραμα, του κ. Σαμαρά, για μια ανοιχτή και ελεύθερη οικονομία, απαιτούνται και ρήξεις στο διεθνές περιβάλλον, και ειδικότερα στην Ε.Ε

Ένα σχεδόν αυτονόητο, πολιτικό πρόγραμμα, για κάθε οπαδό της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, σημαίνει σύγκρουση με την Παγκόσμια Διακυβέρνηση, την Νέα Τάξη, την Διεθνή των Τραπεζιτών, και την ντόπια Ολιγαρχική Ελίτ.

Για να εφαρμοστεί, χρειάζεται να ευρύ παλλαϊκό κίνημα, που θα σαρώσει την Ολιγαρχία και τους λακέδες της, το παρακράτος των «κατσαπλιάδων» της εξουσίας, και θα στηρίξει στις δύσκολες ώρες, την λαοπρόβλητη, κυβέρνηση.

Και αυτό δεν μπορεί να γίνει στα πλαίσια της κεντροδεξιάς , ούτε αγκαλιά με την Ντόρα!