Οι επαγγελματίες ...

Γράφει ο Ευάγγελος Χ. Χανιώτης

O Αλαίν Ντε Μπενουά στο βιβλίο του «Ο προσδιορισμός του κυριότερου εχθρού» (εκδ. Ελεύθερη Σκέψις», 1987), αναφέρει χαρακτηριστικά. «Κάθε δικτατορία είναι απεχθής, αλλά κάθε παρακμή είναι απεχθέστερη. Η δικτατορία μπορεί αύριο να μας εξοντώσει ατομικώς. Η παρακμή όμως εκμηδενίζει τις πιθανότητες μας να επιζήσουμε ως λαός».

Αν επιχειρούσαμε να συσχετίσουμε τα λόγια αυτά του Γάλλου επαναστάτη φιλοσόφου με την εποχή μας και συγκεκριμένα με την κατάσταση στην Ελλάδα, θα τολμούσαμε να πούμε πως βιώνουμε την δικτατορία της παρακμής. Μια ανελέητη τυραννία σκέψης και συνείδησης, η οποία έχει ως συνέπεια την υποδούλωση ολόκληρης της ψυχοπνευματικής υπόστασης του ανθρώπου. Η μειοψηφία μιας κάστας ωραιοποιημένων δικτατόρων, οι οποίοι παρουσιάζονται ως κατ' εξοχήν «ιερείς» της δημοκρατίας, έχουν επιβάλλει την δικτατορία της παρακμής.

Συγκεκριμένα στην πατρίδα μας, κυριαρχεί η σέχτα των επαγγελματιών. Επαγγελματίες αντιρατσιστές, επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι, επαγγελματίες επαναστάτες, ειρηνιστές, αντιεξουσιαστές, επαγγελματίες δημοκράτες...»»»»


Μην τους αναζητείτε σε μακρινά σενάρια συνωμοσιολογίας. Είναι δίπλα σας, είναι αυτοί που παρακολουθείτε κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων, οι τηλεπαρουσιαστές, οι «πανελίστες», οι «αυτόπτες μάρτυρες», οι δημοσιογράφοι, οι εκπρόσωποι «αντιρατσιστικών» οργανώσεων, οι αυτόκλητοι υπερασπιστές των «μειονοτήτων», οι «διασκεδαστές» και οι πεφωτισμένοι της σάτιρας. Και κοντά σε αυτούς ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος της αριστεράς και της «κεντροδεξιάς» η οποία σαν σκιάχτρο κινείται μεταξύ φόβου, δειλίας, και γελοιότητας.

Εύλογα τίθεται το ερώτημα, γιατί όλοι αυτοί οι «εκφραστές» της δημοκρατίας τοποθετούνται αντίθετα με τις ανάγκες, τις αντιλήψεις και τα βιώματα του ελληνικού λαού. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη, παρά το ότι όλους αυτούς τους ενώνει το κέρδος και η αρρωστημένη αντίληψη περί κοινωνίας, η οποία τους διακατέχει. Προσέξτε πως ουδέποτε θα δείτε έναν άνθρωπο του μόχθου και της εργασίας, έναν απλό εργαζόμενο υπάλληλο, έναν αγρότη, έναν βιοτέχνη να έχει αντιλήψεις περί αντιρατσισμού. Αντίθετα αυτή η σύγχρονη «ιερή αγελάδα», είναι εφεύρημα της πολιτικής ορθότητας, της κατ' εξοχήν «πολιτισμικής» κατάστασης του σύγχρονου κόσμου. Ειδικά για τον αντιρατσισμό, βλέπουμε πως είναι ίσως η πλέον κερδοφόρα επιχείρηση των καιρών μας. Καμιά δραστηριότητα της δημόσιας ζωής δεν είναι δυνατόν να υπάρξει, χωρίς την αναγκαία συνιστώσα του αντιρατσισμού.

Αντιγράφοντας πάλι τον Αλαίν Ντε Μπενουά «στις ανεπτυγμένες κοινωνίες η κατάκτηση της πολιτικής ισχύος περνά μέσα από την κατάκτηση της πολιτισμικής ισχύος». Αυτό είναι φανερό στο σημείο όπου αν και η εκάστοτε πολιτική εξουσία στην Ελλάδα αλλάζει, η πολιτισμική εξουσία παραμένει σταθερή και αμετακίνητα ίδια. Είτε στην πολιτική εξουσία είναι οι «σοσιαλδημοκράτες» είτε οι μεσαίοι κεντροδεξιοί, την πολιτισμική εξουσία την έχει αναμφίβολα η αριστερά. Και μάλιστα είναι η κατ' εξοχήν εξουσία, διότι οι «επαγγελματίες» της αριστεράς έχουν την δύναμη να ορίζουν τις λέξεις. Αυτό ακριβώς σημαίνει εξουσία. Αυτοί ορίζουν τι είναι πατρίδα, τι είναι ρατσισμός, τι είναι Παιδεία, τι είναι θρησκεία, τι είναι πολιτισμός, τι είναι είδηση, τι είναι βία, τι είναι τρομοκρατία, σε τελική ανάλυση ορίζουν τι είναι καλό και τι κακό.

Οι «επαγγελματίες» εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο την κοινωνία της πληροφορίας και της μαζικής κουλτούρας, κατάφεραν να καταστήσουν τις δικές τους «κερδοφόρες» αντιλήψεις, ως εκείνες τις οποίες υποχρεωτικά πρέπει να ακολουθεί ο σημερινός άνθρωπος, ενώ οποίος δεν τις ακολουθεί, χαρακτηρίζεται ως περιθώριο, ως ακραίος. Η παράνοια σε όλη της την διάσταση. Από τα αθλητικά ραδιόφωνα και εκπομπές, μέχρι τα δελτία ειδήσεων και τις μεσημεριανά τηλεσκουπίδια, η θρησκεία του «πολιτικώς ορθού» είναι εκείνη η οποία καθορίζει τον δημόσιο διάλογο και τα θέματα τις επικαιρότητας. Στο σημείο αυτό είναι σημαντική μια διαπίστωση. Στα κατ' εξοχήν θέματα της «πολιτικώς ορθού», τα οποία είναι ο αντιρατσισμός, και η ομοφυλοφιλία, υπάρχει η ταύτιση απόψεων τόσο του κοινωνικού και πολιτικού περιθωρίου, όσο και της κοσμικής elite των ΜΜΕ, της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας και της «δημοκρατίας των καθηγητών» των πανεπιστημίων. Διαφέρουν στις μεθόδους δράσης, ταυτίζονται όμως στις αντιλήψεις.

Δεν είναι τυχαίο πως η πλειοψηφία των τηλεπαρουσιαστών, εκδοτών και δημοσιογράφων, καυχώνται πως στα νιάτα τους υπήρξαν αναρχικοί και αριστεροί. Αυτό και μόνο αρκεί ως ένα αδιαφιλονίκητο προτέρημα για την επαγγελματική και πολιτική καταξίωση ενός επαγγελματία επαναστάτη. Ο κύκλος της ζωής για τους «επαγγελματίες» είναι προκαθορισμένος. Αυτοί που στα 16 και στα 20 χρονιά τους γύριζαν με σανδάλια και ταγάρια στα Εξάρχεια, ως «επαναστάτες» φοιτητές μιας μεγαλοαστικής οικογένειας, έγιναν στα 40 και στα 50 τους οι ρυθμιστές της πολιτικής, πανεπιστημιακής, δημοσιογραφικής και οικονομικής ζωής της Ελλάδας. Και αυτό γιατί η αριστερά κατάφερε να επικρατήσει χωρίς αντίπαλο στην πολιτιστική εξουσία.

Απέναντι σε αυτήν την ζοφερή κατάσταση απομένει να θέσουμε το ερώτημα, αν θα ακολουθήσουμε μια ιδεολογική «ουδετερότητα», όπως σήμερα επιχειρείται, ή αν θα αντισταθούμε επιτιθέμενοι στην δικτατορία της παρακμής, στην δικτατορία των «επαγγελματιών».

http://elkosmos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2835:2009-11-07-16-01-24&catid=99:2008-10-17-07-35-43&Itemid=286