Συναίνεση ή σύγκρουση; (Του Δημήτρη Τσαλαπάτη)

ΚΑΠΟΤΕ ήταν άξονας που εμείς απέναντι του είπαμε το Όχι.
Το πληρώσαμε βέβαια με κατοχή, πείνα, φτώχεια και θάνατο.
Απαντήσαμε με Αντίσταση, μοναδική, ώσπου ήρθε η απελευθέρωση.
Με τη χώρα όμως, να μπαίνει στο δόγμα Τρούμαν, τον λαό να ψάχνεται και την αγορά και τα παλιά τζάκια να κάνουν κουμάντο από τότε.
Τώρα στην ευρωζώνη, με τις πολιτικές εξελίξεις να πιέζουν (αν δεν πιέζονται), Γερμανία και Ιταλία δεν είναι απλώς εταίροι, μοστράρουν και ως μοντέλο διακυβέρνησης, που οδηγεί ωστόσο σε διαφορετικούς δρόμους κοινοβουλευτικής διαφυγής.
Με κάλπες λοιπόν ή όχι, το στοιχείο που κυριαρχεί είναι η κρίση να γονατίζει ακόμη περισσότερο τους δείκτες μιας οικονομίας που τα τελευταία χρόνια έχει παραδοθεί εντελώς στις δυνάμεις της αγοράς:

* με ιδιωτικοποιήσεις και ό,τι βγει,

* με ελεύθερη ακρίβεια και ό,τι πάρει,

* με ανεργία, που της φοράνε για φερετζέ τα Stage.
Για να γυρίσουμε μάλλον εκεί από όπου αρχίσαμε.

Στο δικό μας κεφάλαιο, την εργασία και τον φόβο που καλλιεργεί η διαχείριση της κρίσης.
Η κουβέντα που μας αφορά βέβαια γίνεται ανάμεσα σε κοινωνικούς εταίρους, όπως με το γράμμα της ΓΣΕΕ από χθες στον ΣΕΒ.
Έτσι στο ερώτημα «συναίνεση ή σύγκρουση;», η απάντηση είναι που θα τα δείξει όλα.
ΥΓ: Και η συνέχεια βέβαια στη Βουλή.