Η οικονομική κρίση και η παγκόσμια ηγεμονία

του Κώστα Μπετινάκη

πηγή http://www.styx.gr/

Μας έχουν πείσει ότι βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα. Στην χειρότερη οικονομική κρίση από την εποχή του 1929.

Τώρα τι την προκάλεσε, δεν μας το ξεκαθάρισαν. Πάντως όχι οι εργαζόμενοι, που τα τελευταία χρόνια, βλέπουν να συμπιέζονται όλα όσα είχαν κερδίσει με τους αγώνες του περασμένου αιώνα, για χάρη του μεγάλου κεφαλαίου. (Πού ‘σαι καημένε θείε Κάρολε).

Όλα τα μέτρα που λαμβάνονται (προτάσεις να υποχωρήσει μερικές ακόμα τρύπες το ζωνάρι) δεν προτείνουν κάποια λύση. Μόνο τα πλέον αισιόδοξα παπαγαλάκια ευελπιστούν ότι τα πράγματα ίσως βελτιωθούν κάπου μεταξύ 2011 και 2012.

Για να πούμε κάτι κοινότυπο, μερικές φορές αντιλαμβανόμαστε πως η ιστορία κλείνει το μάτι σε ανάλογες περιπτώσεις του παρελθόντος. Απόδειξη η πτώση των Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στις πρόσφατες ευρωεκλογές και η άνοδος της ακροδεξιάς. Τώρα θα μου πείτε ποιων Σοσιαλδημοκρατών;

Κάποτε η Σοσιαλδημοκρατία, είχε να ακουμπήσει πάνω στο Βίλυ Μπραντ στον Ούλοφ Πάλμε…

Τώρα αντί να πάνε στον Γκόρντον Μπράουν οι ψηφοφόροι πάνε κατ ευθείαν στον αρμόδιο για την εφαρμογή της Δεξιάς πολιτικής στη Βρετανία , για παράδειγμα. Άσε που υπάρχει και η τάση να πάνε ακόμα πιο δεξιά.

Στη Βρετανία άλλωστε, όπως και στη Γερμανία, υπάρχουν δύο Σοδιαλδημοκρατικά κόμματα. (Αμ, στην Ελλάδα;) Με ελάχιστες διαφορές, οι Συντηρητικοί του Ντέηβιντ Κάμερον έχουν πάρει τις ίδιες σχεδόν θέσεις που εφάρμοζε ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Τόνι Μπλαιρ. Στη Γερμανία οι Σοσιαλδημοκράτες συγκυβερνούν με τους Χριστιανοδημοκράτες της Άγκελα Μέρκελ και πείτε μου τι είδους πολιτική εφαρμόζουν.

Παρατηρείται λοιπόν έλλειψη ιδεολογικών διαφορών, και έτσι όλοι συμφωνούν και για το είδος του καπιταλισμού που θα εφαρμοστεί.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πλέον, συμπεριφέρονται ως μάνατζερς των αποφάσεων που λαμβάνονται στις Βρυξέλες, όχι από το Ευρωκοινοβούλιο, αλλά από την Επιτροπή. Συγκεντρωτικά πράγματα.

Η δυσφορία είναι γενικότερη, και οι αποφάσεις του Μάαστριχτ και της Λισαβώνας, αποδίδουν γενικευμένη λαϊκή δυσφορία, που δεν έχει ακόμα ωστόσο οδηγήσει σε πρόταση για διέξοδο. Όταν οι σοσιαλδημοκράτες προσχωρούν στην ιδέα της ελεύθερης (ασύδοτης) αγοράς, ξεχνώντας τα περί σοσιαλδημοκρατίας, ποιους θα πείσουν;

Ή μήπως αποτελούν εναλλακτική λύση οι ιδέες του Αλ Γκορ για Πράσινη Ανάπτυξη που έχουν καταπιεί και κάποιοι δικοί μας;

Έτσι πολλοί ψηφοφόροι στράφηκαν στην «Λαϊκή Δεξιά» στην ψήφο διαμαρτυρίας (Πειρατές) και στην ψήφο της «πλάκας» επειδή δεν έβλεπαν το περίφημο πια «φως στην άκρη του τούνελ».

Κι όλα αυτά, επειδή ζούμε στην εποχή της αμερικανικής ηγεμονίας. Η παγκόσμια αγορά πληρώνει τα λάθη της αμερικανικής οικονομίας, που προέρχονται από τα υπερφίαλα σχέδια της αμερικανικής ηγεσίας. Και την τραγωδία της αμερικανικής οικονομίας.

Είναι τόση η αδιέξοδη οικονομική πολιτική του Ομπάμα, αφού έβαλε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα: Ανέθεσε στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα να χειριστεί εν λευκώ τον έλεγχο των πτωχεύσεων των μεγάλων επιχειρήσεων… και εκείνη διέσωσε πρώτα την Γκόλντμαν Σακς. Την εικονική τράπεζα επενδύσεων, που μετασχηματίστηκε σε εμπορική τράπεζα το 2008 και κατόρθωσε να διασωθεί από την «τραπεζική κρίση» και την κατάρρευση της Γουόλ στρητ με τη βοήθεια της FED. Από τον Απρίλιο 2009, η Goldman Sachs έχει ανακοινώσει ότι ήδη αυξάνει τα κεφάλαιά της, και σε μικρό χρονικό διάστημα θα μπορέσει να εξοφλήσει τα χρήματα που έλαβε από την αμερικανική κυβέρνηση. Τώρα τι είδους παιχνίδι παίζεται εσείς να μου πείτε.

Η ηγεμονία των ΗΠΑ παρόλο που αναμφισβήτητα βρίσκεται στα κάτω της πια, δεν έχει αποκτήσει ακόμα ουσιαστικό αντίπαλο, επειδή ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε η Ρωσία ούτε η Κίνα, έχουν μπορέσει να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της εποχής.

Η προσπάθεια που ξεκίνησε με τη δημιουργία της BRIC (τα αρχικά της Βραζιλίας, Ρωσίας Κίνας, Ινδίας) είναι ακόμα σε εμβρυακό στάδιο. Και δεν γνωρίζουμε αν κατορθώσει να πάρει τις διαστάσεις της ΕΕ. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά κυρίως ότι θα αντιπαλέψουν δύο παμπάλαιοι αντίπαλοι. Η Ρωσία και η Κίνα για την ηγεμονία.

Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ «η σύνοδος κορυφής της BRIC (16/06/09, στο Αικατερνμπουργκ στα Ουράλια),έχει δημιουργήσει τις συνθήκες για μια περισσότερο δίκαιη διεθνή τάξη».

Ωστόσο υπάρχουν κι εκείνοι που δεν αποκλείουν να αυξηθεί (πάλι) ο κίνδυνος μιας παγκόσμιας σύρραξης στις επόμενες δύο δεκαετίες, εξαιτίας της αύξησης της ισχύος Ρωσίας, Κίνας και Ινδίας, στην προσπάθειά τους να ελέγξουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές.

Σύμφωνα με τις μελέτες που έχουν γίνει, αν ισχύσουν οι σημερινοί ρυθμοί ανάπτυξης, ως το 2025 η Κίνα θα έχει καταστεί η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη και ο παραδοσιακός πλούτος της Δύσης, θα έχει μεταφερθεί στην ανατολή. Θα ακολουθούν Ρωσία και Ινδία με περισσότερο πλούτο και ισχύ.
Η Ρωσία, στη δεύτερη μετασοβιετική δεκαετία της, μπορεί να έχει υποχωρήσει από πολλές δημοκρατικές πρακτικές, αλλά έχοντας υιοθετήσει απόλυτα τον καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση, προωθείται στον στίβο των ανερχόμενων οικονομικών δυνάμεων.

Πάντα όμως, οι λογαριασμοί γίνονται χωρίς να υπολογιστούν άπειροι ανέλπιστοι παράγοντες. Για παράδειγμα τι αναμένεται να αλλάξει στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Η Χίλαρυ Κλίντον, που χαίρει μεγάλης εκτίμησης στην αμερικανική κοινωνία, αφού κατόρθωσε να ξεπεράσει το ερωτικό σκάνδαλο του συζύγου της (όσο ήταν πρόεδρος), έχει άλλες ιδέες από την προκάτοχό της. Η Κοντολίζα ΡάιΧ, ήταν προσκολλημένη στο λεγόμενο «αμερικανικό όνειρο», ενώ η Χϊλαρυ λέει συχνά: «Κολυμπάμε ή πνιγόμαστε». (Αμήν και πότε!)

Λέει ακόμα η Χίλαρυ, πως «οι ΗΠΑ δεν μπορούν να επιλύσουν τα πλέον πιεστικά προβλήματα του κόσμου μόνες, αλλά και ο κόσμος δεν μπορεί χωρίς τις ΗΠΑ (αχρείαστες να είναι).

Στην πορεία της παγκόσμιας οικονομίας πιεστικό ρόλο θα παίξουν οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή συμπεριλαμβανομένου και του Ιράν, τα Βαλκάνια και την άλλη ανοικτή πληγή στην Κορέα