Οι Aντιμνημονιακoί και Αντιτροικανικοί Ρουφιάνοι δουλεύουν τα πρόβατα και τους αφελείς

Η θεαματικότερη πολιτική μπαρούφα όλων των εποχών, δε στήθηκε για να συσπειρώσει και να οργανώσει την αντεπίθεση μιας κοινωνίας που καταδυναστεύεται ενάντια στους ίδιους της τους δυνάστες.


του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
http://ellinikoforum.blogspot.com/2012/01/blog-post_3327.html

Ας τελειώνουμε μια και καλή με το αντιμνημονιακό παραμύθι λοιπόν.
Η αντιμνημονιακή μπαρούφα στήθηκε από τους ίδιους τους χορογράφους της υποταγής, με πρωταρχική επιδίωξη να εκφυλίσει και να αποδυναμώσει τη μαζική κοινωνική δράση.
Ας ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στα δεδομένα…
1. Η πολιτική δεν ανακαλύφθηκε μετά το μνημόνιο.
Υπήρχε και πριν από αυτό…
Συγκεκριμένες εκφάνσεις αυτής της πολιτικής ήταν η αιτία που οδήγησαν σε αυτό…
Συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές επιχειρείται να μην ανατραπούν και μετά από αυτό…
Συγκεκριμένη πολιτική συνέχεια επιδιώκεται να διασφαλίσει…
Και στη βάση αυτής ακριβώς της επιδίωξης στήθηκε η αντιμνημονιακή μπαρούφα από τους επαγγελματίες της σύγχρονης πολιτικής εξαπάτησης.
Στη διατήρηση δηλαδή αλώβητων εκείνων των κυρίαρχων πολιτικών επιλογών, που υποτάσσουν στα κάθε λογής μνημόνια, τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας.


2. Η ανατροπή αυτής της πολιτικής, δεν μπορεί και δε θα είναι αποτέλεσμα μιας πυροτεχνηματικού χαρακτήρα αντιμνημονικής μπουρδολογίας.
Αυτή η μπουρδολογία, δεν εμπόδισε τους «επαναστάτες» του κώλου να ενταχθούν ψυχή τε και σώματι στην αδελφότητα των δοτών, που επιχειρούν καταστρέφοντας να διασφαλίσουν τη «σωτηρία» του τόπου.
Χρησιμοποιήθηκε όμως για να εμποδίσει τους αφελείς να συνειδητοποιήσουν πως οι δοτοί και προσκυνημένοι αχυράνθρωποι του πολιτικού συστήματος, αυτό στο οποίο πρωτίστως έδωσαν τα διαπιστευτήριά τους, δεν είναι η τήρηση τεχνοκρατικών πρωτοκόλλων εφαρμογής, αλλά η ουσία και το περιεχόμενο συγκεκριμένων πολιτικών και πολιτικών επιλογών, που επιδιώκεται να παραμείνουν αναλλοίωτες...


Το παραμύθι των υπογραφών και των εγγυητικών επιστολών δεν ήταν παρά ένας επικοινωνιακός αντιπερισπασμός μαζικής κοινωνικής αποβλάκωσης, για να βάλουν την κοινωνία ολόκληρη να τουφεκάει μύγες, και όχι να αντιπαρατίθεται στην ουσία αυτής της ολέθριας πολιτικής.
3. Ποιο ήταν λοιπόν το αποτέλεσμα αυτής της επικίνδυνης μπουρδολογίας;;;
α.Σε κοινωνικό επίπεδο, αυτή η επικοινωνιακή αθλιότητα, «έστησε» εν πολλοίς και το βολικό όσο και απόλυτα χειραγωγούμενο «αντίπαλό» της.




Έναν αντίπαλο που θα έπρεπε να είχε πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Δηλαδή…
-Αντιπολιτίκ ή στην καλύτερη περίπτωση απολιτίκ χαρακτηριστικά και προφίλ…
-Ανύπαρκτη έως απόλυτα ρευστή (επομένως και απόλυτα ελεγχόμενη) οργανωτική υπόσταση…
-Ενοχική ή στην καλύτερη περίπτωση ανύπαρκτη διάθεση αναζήτησης και οικοδόμησης στέρεων κοινωνικών συμμαχιών ικανών να αντισταθμίζουν την αποτελεσματικότητα των μηχανισμών που το πολιτικό σύστημα χρησιμοποιεί για να επιβάλει τις κυρίαρχες επιλογές του.
Όσο λοιπόν και να θυμώνει η αλήθεια, θα πρέπει να λέγεται και να λέγεται ωμά.
Και πρέπει να λέγεται ωμά, όχι μονάχα για να αφυπνίζει όλους εκείνους που έχουν τη διάθεση να αφυπνιστούν, αλλά πρωτίστως για να αποκαλύπτει όλους εκείνους που επιχειρούν δόλια και ύπουλα να τους χαλιναγωγήσουν.
Το κίνημα των «αγανακτισμένων», ήταν ένα κίνημα που είχε ενσωματωμένα εν πολλοίς όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, και αυτή την αλήθεια δε την τροποποιεί η αδιαμφισβήτητη αγνότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας όλων εκείνων που πλαισίωσαν τις τάξεις του.
Το κίνημα των «αγανακτισμένων» ήταν ένα βολικά κατασκευασμένο κίνημα, γιατί έπρεπε να βλέπει πολιτικούς και όχι πολιτικές, να βλέπει επιμέρους μέτρα και όχι πολιτικές στρατηγικές, να στοχοποιεί εξιλαστήρια θύματα και όχι ισχυρά γεωπολιτικά οργανωμένες και αδίστακτες συμμορίες.
Ήταν ένα κίνημα που το ήθελαν να θρέφεται με πολιτικό «κολατσιό» και όχι με ουσιαστικές πολιτικές επιδιώξεις.
Ήταν ένα κίνημα χαλιναγωγούμενης εκτόνωσης, που το ήθελαν να συμπεριφέρεται πυροτεχνηματικά για να θαμπώνει (άρα και να συγκαλύπτει) το κυρίαρχο, και μετά να σκάει σαν σκατούλα πεταμένη στην άσφαλτο και να παραμένει εκεί απαξιωμένη και αδύναμη για οτιδήποτε.


β. Σε πολιτικό επίπεδο, αυτή η επικοινωνιακή αθλιότητα, επιχειρεί να στήσει και το δικό της πολιτικό αποκούμπι.
Το χρειάζεται για τα «δύσκολα».
Θα είναι η εφεδρεία του πολιτικού συστήματος, τις δύσκολές μέρες τις κοινωνικής έκρηξης που αργά ή γρήγορα θα ξημερώσουν.
Σ αυτό το πολιτικό αποκούμπι, επιχειρεί να αναθέσει καθήκοντα «Χότζα» στα πλαίσια μιας καλοστημένης παγίδας με θύματα και πάλι τους αφελείς.
Ποια είναι η κυρίαρχη στρατηγική;
Απλή… διαχρονικά… και εύκολη στη διαχείρισή της.
Μέσα από κάθε λογής αντιμνημονιακά πολιτικά μορφώματα, είναι προδιατεθειμένη να «θυσιάσει» επιμέρους μέτρα στη βάση της επικοινωνιακής διαχείρισης των οποίων «ανέχεται» και τη συγκρότηση αυτών των μορφωμάτων, προκειμένου να διασφαλίσει την απρόσκοπτη συνέχιση των κυρίαρχων πολιτικών επιλογών.


Πρόκειται λοιπόν με δυο λόγια για μια πολυσύνθετη και καλά σχεδιασμένη μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια, στρατηγικού χαρακτήρα πολιτική τεχνική, που την προορίζει ως κυματοθραύστη της λαϊκής αγανάκτησης και αποτελεσματικό ανάχωμα για ουσιαστικές πολιτικές ανατροπές με ένα διπλό στόχο:
1.Την απρόσκοπτη διασφάλιση της συνέχισης των κυρίαρχων πολιτικών επιλογών. Και…
2.Την άλωση και τον ευνουχισμό της συνείδησης των αφελών που επιμένουν να υποκλίνονται στην κούφια επικοινωνιακή κενολογία, και που αποσκοπεί στον ουσιαστικό και καθολικό παροπλισμό τους.
Γι αυτό και το δίλημμά είναι και σαφές και ξεκάθαρο:
Θα αφεθεί αυτή η κοινωνία στη λαγνεία της επικοινωνίας που την εμπνεύστηκαν και τη χορογραφούν όλοι εκείνοι που προσβλέπουν στην πολιτική της χειραγώγηση ή θα αναδείξει ηγέτες και πολιτικές οργανώσεις που θα στοχεύσουν ευθέως σε μια ασυμβίβαστη ανατροπή, που θα καθιστά την κοινωνία πρωταγωνιστή και καταλύτη δραστικών πολιτικών εξελίξεων και ριζοσπαστικών αλλαγών στη ζωή της;;;
Ας αναλογιστεί λοιπόν ο καθένας μας πως απαντά σ αυτή την επικίνδυνη πολιτική φλυαρία, αλλά πρωτίστως πως απαντά στο παραπάνω δίλημμα που είναι καθοριστικό για το μέλλον του τόπου μας και τα όνειρα του λαού μας.