Πόλεμος ή χρωματιστή επανάσταση ή πληρωμένοι επαναστάτες; (ρεπορτάζ στυξ)

Μέθοδοι επικράτησης φιλοαμερικανικών καθεστώτων

http://www.styx.gr 

Οι δύο πόλεμοι που αναμείχθηκαν ενεργά αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις, στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, έχουν στοιχίσει πανάκριβα στον αμερικανικό λαό. Σύμφωνα με υπολογισμούς του γνωστού μας Joseph Stiglitz, μόνο ο πόλεμος στο Ιράκ κόστισε στους αμερικανούς φορολογούμενους πλέον τριών τρισεκατομμυρίων δολλαρίων . Χώρια τα έξοδα για τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, που συνεχίζεται για 11ο χρόνο, χωρίς να υπάρχει προοπτική νίκης. Μην ξεχνάμε πως ο ψηφισμένος ως ειρηνιστής πρόεδρος Ομπάμα, αμέσως μετά την εκλογή του έστειλε κι άλλα στρατεύματα στο Αφγανιστάν, εντείνοντας τον πόλεμο, χωρίς ουσιαστικό κέρδος.
Οι Αμερικανοί, εκτός από την αυξανόμενη ανεργία και την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας, βλέπουν (όσοι έχουν ακόμα εργασία) τους μισθούς τους να είναι καθηλωμένοι στα επίπεδα του 2005, χωρίς να έχουν να κερδίσουν κάτι από τους πολέμους. Το πολεμικό χρέος δεν αναμένεται να ξεπληρωθεί, και οι αμερικανοί πολίτες και οι απόγονοί τους είναι χρεωμένοι με πλέον των 6.000 δισεκατομμυρίων. Παρά τα οικονομικά χάλια η Ουάσιγκτον δεν εγκαταλείπει τα ηγεμονικά της σχέδια. Μόνο που τώρα δείχνει καθαρά την προτίμησή της στη μέθοδο των χρωματιστών επαναστάσεων.
Τι θυμίζει ο Thiery Meyssan (1) στο Information Clearing House: «Το 1985, ένας κοινωνικός επιστήμονας ο Gene Sharp, δημοσίευσε μελέτη κατά παραγγελία του ΝΑΤΟ, με τίτλο «Πως θα γίνει η Ευρώπη απόρθητη». Υποστηρίζοντας πως μία κυβέρνηση δύναται να υπάρχει μόνο όταν οι υπήκοοί της συμφωνούν να την υπακούουν. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1989 στον Sharp, ανατέθηκε από την CIA να υλοποιήσει μια «θεωρητική προσέγγιση» για την Κίνα. Οι ΗΠΑ σχεδίαζαν να ανατρέψουν τον Deng Xiaoping για χάρη του Zhao Ziyang. Το σχέδιο της CIA ήταν να εφαρμόσει την ίδια παρωδία με την ανατροπή του Mohammed Mossadegh όταν είχε προσλάβει διαδηλωτές στην Τεχεράνη (Επιχείρηση Ajax, 1953). Η διαφορά είναι ότι ο Gene Sharp είχε να βασιστεί σε ένα μίγμα φίλα προσκείμενων στον Ζάο αλλά και στις ΗΠΑ νεαρών Κινέζων, ώστε το πραξικόπημα να μοιάζει με επανάσταση. Μόνο που ο Ντενγκ συνέλαβε τον Σαρπ στην πλατεία Τιενανμέν και τον απέλασε από την χώρα. Το πραξικόπημα απέτυχε πριν προλάβει η CIA να δυσφημίσει τον Ντενγκ για την καταστολή. Αλλά ο Σαρπ συνεχίσει την δραστηριότητά του με εκπαιδευτικά προγράμματα για νεαρούς ακτιβιστές με στόχο την οργάνωση πραξικοπημάτων. Μετά από μερικές επιτυχίες στη Ρωσία και τις χώρες της Βαλτικής στα 1998 εφηύρε τη μέθοδο των «χρωματιστών επαναστάσεων» με πρώτη επιτυχία την ανατροπή του Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς στη Σερβία.
Όταν όμως ο Ούγκο Τσάβεζ, ακολουθώντας τη μέθοδο Σαρπ, πέτυχε να πάρει την εξουσία με πραξικόπημα στη Βενεζουέλα, ο Σαρπ διέκοψε τις δραστηριότητες του Albert Einstein Institute, που αποτελούσε τη βιτρίνα και δημιούργησε νέες δομές. Όπως το Ινστιτούτο (CANVAS στο Βελιγράδι, και τις Ακαδημίες της Αλλαγής στο Λονδίνο, τη Βιέννη και τη Ντόχα). Τα αποτελέσματα της λειτουργάι των ακαδημιών αυτών τα είδαμε ειδικότερα στο Λίβανο (Cedar Revolution), στο Ιράν (Green Revolution), την Τυνισία (Jasmine Revolution) και την Αίγυπτο (Lotus Revolution). Η διεθνής κοινή γνώμη εύκολα κατάπινε τις χρωματιστές επαναστάσεις βοηθούντων των Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης. Τα οποία εύκολα μπερδεύουν το πλήθος και το λαό. Στην Αίγυπτο, ουδέποτε μεταδόθηκε πως ο Μουμπάρακ δεν υποχρεώθηκε να παραιτηθεί από τους διαδηλωτές, αλλά από την εντολή που του έδωσε ο αμερικανός πρεσβευτής Frank Wisner. Το νόημα των χρωματιστών επαναστάσεων μπορεί να συνοψιστεί στο ότι εκείνο που έχει σημασία είναι η ανατροπή του επικεφαλής του κράτους, χωρίς να υπολογιστούν οι άλλες επιπτώσεις. «Μην ανησυχείτε για το μέλλον σας. Η Ουάσιγκτον θα φροντίσει για σας». Όταν ο λαός πάρει είδηση τι συνέβη, είναι πια αργά. Στην περίπτωση της Λιβύης όμως πέρυσι, όσο και της Συρίας εφέτος, ακολουθήθηκε άλλη μέθοδος. Με μισθοφόρους επαναστάτες.
----
(1) Ο Thierry Meyssan, ιδρυτής και πρόεδρος του Voltaire Network και του Axis for Peace Conference. Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Centre for Strategic Studies της Δαμασκού. Άρθρα του για τις διεθνείς σχέσεις δημοσιεύονται σε αραβικές, ισπανικές και ρωσικές εφημερίδες και περιοδικά. Τα δύο τελευταία του βιβλία: 9/11 the Big Lie και το Pentagate. Το πρώτο έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά.