Δεν ξεχνώ

6 Ιανουαρίου 1945. Η ηγεσία του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ εγκαταλείπει τον αγώνα για κατάληψη της Αθήνας και δίνει διαταγή για υποχώρηση. Τα αιματοβαμμένα Καθάρματα του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ μετά από 33 μέρες σφαγών εκκενώνουν τροχάδην τον Πειραιά και την Αθήνα, παίρνοντας μαζί τους βάσει καταστάσεων 40.000 ομήρους που τους οδηγούν στην Μάντρα και από εκεί στο «Βουνό».
Η πεζοπορία των ομήρων ήταν συνεχής , χωρίς παροχή τροφής και υπό συνεχή χιονόπτωση. Ανάμεσα στους ομήρους ήσαν γέροι, γυναίκες, παιδιά και άρρωστοι. Πολλοί πέθαναν από το κρύο του Γενάρη και πολλούς τους εκτελούσαν στο δρόμο επειδή βραδυπορούσαν η δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τον ρυθμό των άλλων. Υπολογίζεται ότι πάνω από 4000 όμηροι έχασαν την ζωή τους, από τις κακουχίες, τις εκτελέσεις, την καταπόνηση και την στέρηση τροφής, μέχρι την απελευθέρωση τους μετά την υπογραφή της Βάρκιζας.
Τις τελευταίες μέρες πριν την εκκένωση της Αθήνας και του Πειραιά ομάδες του ΕΛΑΣ και της διαβόητης Ο.Π.Λ.Α. πραγματοποίησαν μαζικές εκτελέσεις περίπου 10.000 «αντιφρονούντων» που είχαν συλληφθεί, κατά τη διάρκεια των 33 ημερών της Κόκκινης Λαοκρατικής Τρομοκρατίας. Από αυτούς ελάχιστοι εκτελέστηκαν με σφαίρες. Οι περισσότεροι σφάχτηκαν κυριολεκτικά από το «μακρύ χέρι του λαού», με μαχαίρια, τσεκούρια και σκεπάρνια ακόμα και με κονσερβοκούτια, ενώ κάποιοι ξεψύχησαν από τους ξυλοδαρμούς και τα μαρτύρια που τους υπέβαλαν τα κόκκινα καθάρματα.
Άλλες 10.000 ήσαν τα θύματα του ΕΛΑΣ και της Ο.Π.Λ.Α. από τις 12 Οκτωβρίου που απελευθερώθηκε η Αθήνα και κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών.
Τα «περιφερειακά σφαγεία» που θυσιάστηκαν οι χιλιάδες όμηροι των Ιουδαίων νεομάρτυρες του ελληνισμού ήσαν στο Περιστέρι, στο Άσυλο Κοκκινιάς, (που στρατοπεδάρχης ήταν ο σύντροφος Γιώργης Καζιάνης , διαβόητος σαν «Μπάρμπας». Μεγάλο μαχαίρι του στρατοπέδου ήταν σύντροφος Αντώνης Μπουρδής ο οποίος σκότωσε 165 ανθρώπους), στα Τουρκοβούνια, στο διυλιστηρίων της Ούλεν στο Γαλάτσι , στον περίβολο του οποίου βρήκαν μαρτυρικό θάνατο πάνω 300 άνθρωποι , στην Κυψέλη, στο Δρουγούτι, στον Υμηττό, στην Καισαριανή, στον Βύρωνα, το Μπαρουτάδικο στο Αιγάλεω, στα Λατομεία Κοπανά πάνω από την Ηλιούπολη, στο Γ΄ Νεκροταφείο, κλπ
Απόσπασμα από την ομολογία του χασάπη της ΟΠΛΑ Στέφανου Λιόλιου που έδρασε στη ΟΥΛΕΝ.

«...Τους διέταζα να γδυθούν κι ύστερα τους έβαζα να γονατίσουν στο χώμα και να σκύψουν το κεφάλι πάνω σε μεγάλες πέτρες, που είχα αραδιάσει έξω από τα διυλιστήρια της Ούλεν. Τότε έπαιρνα ένα τσεκούρι και τους έδινα μιά τσεκουριά πίσω στο κεφάλι και αν δεν τους αποτελείωνα με την πρώτη, τους έδινα και δεύτερη και τρίτη ώσπου να τα βροντήξουν...Άλλα παλικάρια, όπως ο Τζογανάκης και ο Μακαρώνας, (Ο λαϊκός αγωνιστής, σύντροφος Μακαρώνας σκότωσε με μαχαιριές την Ελένη Παπαδάκη), τους έδιναν κάμποσες μαχαιριές στην καρδιά και κατόπιν ερχόταν αλλουνού η σειρά. Όταν κουραζόμουν, έπαιρνε άλλος τη θέση μου...»

Δεν ξεχνώ τον Κόκκινο Δεκέμβρη και τους 25.000 άμαχους νεκρούς της Αθήνας και του Πειραιά.