ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΧΡΗΜΑ : Η ΜΟΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΛΥΣΗ

Ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσονται τα πράγματα στην Ε.Ε. σε σχέση με την Ελλάδα είναι πραγματικά εντυπωσιακός. Πόλεμο δεν έζησα, αλλά φαντάζομαι ότι κάπως έτσι θα τον βιώνουν όσοι μένουν πίσω και δεν βρίσκονται στα πεδία.
Η ευρωπαϊκή δεξιά, το διευθυντήριο και η ίδια η Ε.Ε. αποδεικνύει με την χυδαία συμπεριφορά της απέναντι στην Ελλάδα και τους Ελληνες, ότι πίσω από το προσωπείο υπάρχει και το πραγματικό της πρόσωπο. Για όσους συνηθίζουν να στοχάζονται, δεν πρόκειται βέβαια για αποκάλυψη, αλλά για επιβεβαίωση της φύσης, του χαρακτήρα και του ρόλου της ΕΟΚ/ΕΕ.
Όσοι επιμένουν να αναφέρονται στο προσωπείο, θα πρέπει να μελετήσουν καλά την ευρωπαϊκή ιστορία και να αναλύσουν την θεσμική συγκρότηση της ΕΟΚ/ΕΕ.

Πέρα όμως από όλα αυτά έρχεται ξανά στην επιφάνεια και στην επικαιρότητα μια πρόταση που έκανα πριν από σχεδόν 4 χρόνια, αυτή της έκδοσης Εθνικής Ανταλλακτικής Μονάδας, ως στην πραγματικότητα παράλληλου εσωτερικού χρήματος. Και για να είμαι σαφής ως προς την φύση του μέσου: δεν εννοούσα ούτε εννοώ κανενός είδος ομολογιακό εσωτερικό δάνειο, αλλά μία καθαρή και απλή έκδοση χρήματος ως μέσου συναλλαγών.
Δεν το αποκάλεσα, ούτε το αποκαλώ νόμισμα, ούτε χρήμα, για να αποφευχθεί η άμεση νομική παρέμβαση της Ε.Κ.Τ. με περιεχόμενο την παραβίαση της συνθήκης ίδρυσής της. Δεν θεωρώ ότι η άμεση επαναφορά του εθνικού νομίσματος σε αντικατάσταση του Ευρώ μπορεί να προσφέρει σταθερότητα και λύση στην καθημαγμένη εθνική οικονομία: η πληθωριστική διολίσθηση σε συνδυασμό με την παραγωγική ανυπαρξία θα έχουν πολλαπλάσια αρνητικά αποτελέσματα, κοινωνικά, οικονομικά, συναλλαγματικά.
Πιστεύω πως έχει γίνει αντιληπτή σε αρκετούς πλέον, η εικονική ύπαρξη και αξία του νομίσματος (άλλωστε “νόμισμα” αποκαλείται) στις σύγχρονες πρακτικές του καπιταλισμού.

Η σχετική σύγχρονη αντίληψη του καπιταλισμού είναι “Κεφάλαια να συγκροτούνται και ας είναι και εικονικά και ανύπαρκτα και σκέτες προσδοκίες ”.
Οποιος παρασυρθεί και μεταβιβάσει πραγματικές αξίες έναντι αυτών των “κεφαλαίων” είναι πραγματικά άξιος της τύχης του.
Η θεώρηση – αρχή αυτή του καπιταλισμού, είναι αντίστοιχη και ακόμα πιο αισχρή από τις ιστορίες του παρελθόντος με τα καθρεπτάκια και τις χάντρες στους ιθαγενείς. Το ίδιο το εικονικό νόμισμα αποτελεί και το μέσο που κάνει τους αποικιοκράτες της Ε.Ε. να συμπεριφέρονται ως κύριοι της Ελλάδας και να δίνουν εντολές σε όλους τους Ελληνες, αδιαφορώντας για την εκπεφρασμένη δήλωση της βούλησης του λαού.
Για να το κάνω ακόμα πιο σαφές: εάν αύριο η Ε.Κ.Τ. αποφασίσει να εκδώσει και κυκλοφορήσει 5 τρις Ευρώ, μπορεί να κάλλιστα να το πράξει και μόνο μια ήττα σε παγκόσμιο πόλεμο θα μπορεί να την εμποδίσει.
Το νόμισμα υπάρχει και “δημιουργείται” εδώ και πολλά χρόνια, χωρίς αντίκρυσμα, χωρίς ομόλογα και ομολογίες, χωρίς αποθεματικά σε πραγματικές αξίες κανενός είδους.
Αρκεί να υπάρχουν “αγοραστές” και “ζήτηση”. Το νόμισμα δεν είναι μόνο μέσο, αλλά έχει εδώ και πολλά χρόνια μετατραπεί σε προϊόν. Είδα κάποιους τις τελευταίες ημέρες να αρθρογραφούν κατά του “παράλληλου νομίσματος”.
 Πολλά θα μπορούσαν να γραφτούν ως υποθέσεις για την πορεία του, ακόμα και εγώ ο ίδιος που το συνέλαβα ως “ιδέα” πριν 4 χρόνια, θα μπορούσα να γράψω πολλά περισσότερα, αλλά και βαθύτερα, για τους πιθανούς κινδύνους. Για αυτό και το σχεδίασα με τέτοιους κανόνες, ώστε τα θετικά να είναι απείρως περισσότερα από τα αρνητικά και οι κανόνες διαχείρισης να είναι τέτοιοι, που θα αφήνουν σε αδράνεια την κερδοσκοπία και τις πιθανές αρνητικές κοινωνικά τακτικές.
Βέβαια, ο κίνδυνος είναι ότι την “ιδέα” την πήραν και την διαχειρίζονται αυθαίρετα άλλοι και την εισάγουν με μία σειρά από παραλλαγές, με αποτέλεσμα να ανησυχώ ακόμα και εγώ ο ίδιος για την εξέλιξη και την πιθανή εφαρμογή της. Ομως, η ουσία της αναγκαιότητας έκδοσης εσωτερικού μέσου συναλλαγών παραμένει ακλόνητη και ενισχύεται καθημερινά, ως η μόνη λογική διέξοδος από τους έξωθεν εκβιασμούς και την έσωθεν ασφυξία.
Δεν μπορεί άλλο η χώρα και ο λαός να είναι έρμαια στους κάθε είδους εκβιασμούς που έχουν να κάνουν με ρευστότητες, ευρώ, ελλείμματα και χρέος και μόνο μία ριζοσπαστική επιλογή μπορεί να αποτελέσει λύση και θεραπεία εξόδου από το αέναο τέλμα χρέους και έλλειψης χρηματοδοτικής δυνατότητας, στο οποίο έχει περιέλθει η Ελλάδα. Κάποιοι σκόπιμα έφεραν την χώρα σε αυτή την θέση, κάποιοι το σχεδίασαν και κάποιοι εκτέλεσαν και εκτελούν την πολιτική της χρηματο-οικονομικής ασφυξίας και μόνη λύση – αφού κεφάλαια δεν προσφέρονται ή κοστίζουν την απώλεια της ίδιας της χώρας μας – είναι η ρηξικέλευθη πολιτική της υλοποίησης της ιδέας της εσωτερικής μονάδας συναλλαγής, του “ΕΑΜ” της απελευθέρωσης.
Θα επαναλάβω για απειράριθμη φορά ότι το οικονομικό πρόβλημα της χώρας είναι δομικό. Η επιλογή της οικονομίας μεταπρατικής κατεύθυνσης και παροχής υπηρεσιών αντί της παραγωγικής οικονομίας, αυτή δηλαδή η επιλογή που έκανε η ΕΟΚ/ΕΕ μαζί με το σκυλολόι όσων κυβέρνησαν από το 1995 έως πριν δύο μήνες, είχε ως αποτέλεσμα τα διαρκή ελλείμματα σε κάθε σημαντικό δείκτη της οικονομίας. Χώρα και λαός που δεν παράγουν πεθαίνουν !.
Το ζητούμενο είναι να δημιουργηθεί ξανά παραγωγική οικονομία στην Ελλάδα, να έχει η χώρα παραγωγική βάση και παραγωγικό αποτύπωμα. Αν μέσα από τα επίσημα στατιστικά στοιχεία δούμε τι παρήγαγε η χώρα το 1980 (με εκείνα τα μέσα και με 2.000.000 λιγότερους κατοίκους) και αναγάγουμε το παραγωγικό της αποτύπωμα σε σημερινές αξίες, θα εννοήσουμε άμεσα ότι το τότε ΑΕΠ είχε ύψος περισσότερα από 500 δις ευρώ.
Αρα με εκείνη την οικονομία ο λόγος ΑΕΠ/χρέους θα ήταν 10/6 ή 60% του ΑΕΠ.
Και δεν είναι μόνο ποσοτική η σύγκριση και η διαφοροποίηση, αλλά και ποιοτική, γιατί η τότε οικονομία ήταν πολυσχιδής με ευρύτατο αριθμό παραγόμενων ειδών σε βαθμό που να καλύπτει τις περισσότερες από τις εσωτερικές ανάγκες της χώρας (πέραν του εξαγωγικού προσανατολισμού αρκετών κλάδων, πολλοί από τους οποίους έχουν πλήρως εξαφανιστεί και εκλείψει). Αν δεν στηθεί στην Ελλάδα οικονομία με ευρεία παραγωγική βάση και συνεχιστεί ο υπάρχων κυκεώνας της εισαγωγικής και μεταπρατικής υποτέλειας, το μόνο ορατό αποτέλεσμα είναι ο εθνικός αφανισμός.
Για να στηθεί αυτή η οικονομία, ακόμα και με αφετηρία την παραγωγική ανασυγκρότηση του πρωτογενούς τομέα, χρειάζονται δύο βασικοί πυλώνες : Πρότυπο (μοντέλο) και κεφάλαια. Αν υποθέσουμε ότι θα υιοθετηθεί το μόνο ορθολογικό και ολοκληρωμένο μοντέλο – πρότυπο παραγωγικής συγκρότησης που υπάρχει και έχει εκπονηθεί από το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, απομένει το μέσο εκκίνησης της προσπάθειας, που δεν είναι άλλο από το “χρήμα – κεφάλαιο” (αυτό είτε μιλάμε για καπιταλιστική, είτε για σοσιαλιστική είτε για άλλη εναλλακτική μορφή οικονομίας). Χρειάζεται δηλ. το μέσο που θα κινήσει τους ανθρώπους και την παραγωγή.
Με την θεσμική λιτότητα της Ε.Ε., τον σκόπιμο αντιαναπτυξιακό κανόνα του 3% ελλειμμάτων και την χρηματοδοτική ασφυξία της χώρας είναι πραγματικά αδύνατο να ξεφύγει η χώρα από τον θάνατο που της προετοιμάζουν.
Αν η μόνη λύση είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση με τις αρχές, αξίες και παραγωγικά και λειτουργικά πρότυπα που έχει θέσει το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ και όσο και χαμηλού χρηματοδοτικού κόστους και εάν είναι η εφαρμογή της, είναι αναγκαία η χρηματοδοτική ώθηση, που δεν μπορεί να υπάρξει αλλιώς, παρά μόνο μέσα από την δημιουργία ενός εγχώριου φτηνού μέσου συναλλαγής, ενός εσωτερικού χρήματος.
Το δε χρήμα αυτό, μπορεί να είναι σήμερα μόνο η “Εθνική Ανταλλακτική Μονάδα”, το “ΕΑΜ”, καθώς το να παράγεις ποιοτικά με κόστος υπολογιζόμενο σε (μη υπάρχον και ακριβό) Ευρώ, αποτελεί ουσιαστικό αρνητικό παράγοντα της παραγωγικής προσπάθειας και της εξέλιξής της. Με την ίδια λογική αντεστραμμένη : το Ευρώ προκαλεί ανταγωνιστική εισαγωγική πλημμυρίδα. Η λογική ισοτιμίας είναι στον σχεδιασμό επίσης απλή : 1 Ευρώ = 1 ΕΑΜ.
Ούτε “G-Euro” ειδικής ισοτιμίας, ούτε ομολογιακά δάνεια, ούτε κρατικές εγγυήσεις, ούτε αποθεματικά, αλλά μόνο έκδοση συναλλακτικού μέσου. Μισός μισθός σε ΕΑΜ, μισός σε Euro = συναλλαγματικά και ταμειακά αποθέματα για το ελληνικό κράτος.
Οσο για αυτό που επικαλούνται κάποιοι, ότι στην αγορά δεν θα κυκλοφορεί Ευρώ και ότι θα μεταναστεύσουν κεφάλαια, ξεχνούν ότι υπάρχουν και ανθρώπινες ανάγκες και ρυθμιστικές δυνατότητες που μπορούν να εκμηδενίσουν τέτοιες τακτικές, όπως μεταξύ άλλων : ό,τι εισάγεται να πωλείται μόνο σε Ευρώ (ό,τι δεν εισάγεται και στα δύο συναλλακτικά μέσα) ή κάθε κίνηση κεφαλαίων προς το εξωτερικό να καταγράφεται (με δυνατότητα ελέγχου του πόθεν έσχες). Υπάρχουν δεκάδες πρακτικές λύσεις για κάθε ζήτημα που είναι έτοιμες, μελετημένες και προσχεδιασμένες. Οσο για την ρετσέτα ότι η λύση του εσωτερικού χρήματος είναι “δεξιά”, θα πρέπει να σκεφτούν πολύ καλά οι θιασώτες της, ποιοι είναι οι άκρατοι υπέρμαχοι της μοναδικότητας του ευρώ, ποιοι το επέβαλαν, ποιοι πολέμησαν και πολεμούν την ιδέα του εσωτερικού χρήματος και, αντίστοιχα, ποιοι και από ποια πολιτική θέση πολέμησαν το “ευρώ” και ήταν και είναι υπέρμαχοι του “εθνικού χρήματος”. Είναι αυτονόητο ποιοι θέλουν το χρήμα να ανήκει στον λαό και στο κράτος του και αυτοί δεν είναι “δεξιοί”. Θα ήθελα, τέλος, να αναφερθώ στους όψιμους διακινητές της ιδέας του παράλληλου χρήματος. Δεν έχω καμία προσωπική πικρία – όσοι με γνωρίζουν ξέρουν τα μη εγωκεντρικά κίνητρά μου – όμως φοβάμαι ότι, είτε δεν έχουν εννοήσει πλήρως όσα έπεσαν στα χέρια τους, είτε ότι λειτουργούν με άλλες σκοπιμότητες. Στην ουσία το άμεσο χρηματοδοτικό πρόβλημα της χώρας δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι θα λυθεί με θεϊκή παρέμβαση ή με δανειακή χρηματοδότηση από όσους απομυζούν μέσω αυτής την Ελλάδα ή όσους σκόπιμα σχεδιάζουν και εφαρμόζουν την οικονομική ασφυξία.
Το πρόβλημα θα λυθεί με δικές μας ενέργειες και την εφαρμογή της ιδέας του παράλληλου χρήματος (και όχι νομίσματος), αυτό που θα αποκαλούμε “Εθνική Ανταλλακτική Μονάδα”. Δημήτρης Καραμήτσας
Δικηγόρος Πρόεδρος του Ινστιτούτου Καταναλωτών (ν. ΙΝΚΑ)
Πρόεδρος του “ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ”