Η Αιώνια ξευτίλα των ανθελληνικού Κράτους. Έβγαλαν στο σφυρί την περιούσια που τους εμπιστευτήκαν οι Έλληνες ομογενείς στη Γιουγκοσλαβία για να αγοράσουν χαλί για το γραφείο του κ. Πρέσβυ και ασημικά για την πρεσβευτική κατοικία

Η Αιώνια ξευτίλα των ανθελληνικού Κράτους. Έβγαλαν στο σφυρί την περιούσια που τους εμπιστευτήκαν οι Έλληνες ομογενείς στη Γιουγκοσλαβία για να αγοράσουν χαλί 
για το γραφείο του κ. Πρέσβυ και ασημικά
 για την πρεσβευτική κατοικία


Γράφει ο Σπύρος Χατζάρας

 Το 1935,  οι ελληνικές  οικογένειες του Βελιγραδίου , Κατσανίκα , Καραμίτσου, Μουτσόπουλου, Νουσόπουλου, Αργυρίου και Τανάσκοβιτς,  συνεισέφεραν από κοινού και αγόρασαν αντί 500.000 προπολεμικών δηναρίων ένα οικόπεδο με διόροφο κατοικία στο Βελιγράδι,εις την οδό Σαραγιέβσκα 6 , για να χρησιμοποιηθεί ως Γραφεία και βιβλιοθήκη του Συλλόγου Ελλήνων Βελιγραδίου, ο «Ρήγας Φεραίος». 

Το 1938 , διαβλέποντας την ανώμαλη πολιτική κατάσταση μετέγραψαν την περιουσία του Συλλόγου επ’ ονόματι της Ελληνικής Πρεσβείας στην Γ/βία ώστε να προστατευθεί από τυχόν απαλλοτρίωση, και αντηλλάγησαν σχετικές επιστολές στις οποίες η πρεσβεία επιεββαι΄πωνε ότι το οικόπεδο και το σπίτι παρέμεναν ιδιοκτησία των ομογενών. 
Στον βομβαρδισμό του Βελιγραδίου, στις 6 Απριλίου 1941 το σπίτι καταστράφηκε. 

Το 1947 το οικόπεδο εθνικοποιήθηκε από τους Κομουνιστές, ως περιουσία απελαθέντων αλλοδαπών. Κατόπιν ενεργειών του πρώτου Ελληνα Επιτεταμένου στο Βείγράδι , Γ.Λ. Καλούτση επετεύχθη η ανάκληση της εθνικοποιήσεως και το οικόπεδο επέστρεψε στην ιδιοκτησία του ελληνικού κράτους, γεγονός που κοινοποιήθηκε στην ελληνική πλευρά με διακοίνωση του γ/βικού ΥΠΕΞ στις 24-8-1948. 

Στην συνέχεια το οικόπεδο απασχολούσε συνεχώς την Πρεσβεία που προσπαθούσε να το περιφράξει και να το προστατεύσει από καταπατητές. .Το 1951 το Υπουργείο Οικονομικών με έγγραφο που υπέγραφε ο Γ.Γ. Θεόδωρος Μερτικόπουλος και εις απάντηση της υπ'αρ. Α/Γ4/31626/3 της 17-5-1950 επιστολής του ΥΠΕΞ σημείωνε ότι «τυχάνει σκόπιμον όπως παραμείνει αμετάβλητον το υφ' ο ήδη ευρίσκεται το ακίνητο τούτο νομικό καθεστώς ως ιδιοκτησία του δημοσίου». 

Το 1960 ο πρέσβυς στο Βελιγράδι Δημήτριος Νικολαρέϊζης με αλλεπάλληλα έγγραφά του προσπαθούσε να πείσει την ηγεσία του Υπουργείου να πουλήσει το ακίνητο, και ανεφερε, «Κατά την πρόσφατον εις Γ/βίαν επίσκεψην των Α.Ε.Ε. (δήλ. Παύλος) και του Προέδρου της Ελληνικής Κυβερνήσεως (Καραμανλής) εξέθηκα εις αυτούς το θέμα και ενέκριναν όπως γίνει κατά τω ανωτέρω η διάθεσις του προϊόντος της πωλήσεως του οικοπέδου». Μετά από επίμονες προσπάθειες κατάφερε να αποσπάσει την έγκριση του υφυπουργού οικονομικών Δ. Αλιμπράντη και του γενικού διευθυντή του ΥΠΕΞ Ξανθόπουλου-Παλαμά. Έτσι μετά από 23 χρόνια το ακίνητο που αγόρασαν με κοινές συνεισφορές οι ελληνικές οικογένειες του Βελιγραδίου και που το ενεπιστεύθησαν για ασφάλεια στο ανθελληνικό Κράτος εκποιήθηκε αντί 5000000 δηναρίων, (3.500 δολ.), και το προϊόν χρησιμοποιήθηκε για να αγοράσει χαλί, καναπέδες και τσαγερά ο κ. Νικολαρεϊζης με την έγκριση της Α.Ε.Ε. Παύλου και του Πρόεδρου της Κυβερνήσεως Καραμανλή. Ο διαγωνισμός για την πώληση ήταν «μαϊμού» και άκυρος γιατί στην Κομμουνιστική Γ/βία ήταν αδιανόητο να φαντασθεί κανείς πλειοδοτικό διαγωνισμό. Απλά σκηνοθετήθηκε «διαγωνισμός» με την συμμετοχή τριών κρατικών εταιρειών και εκποιήθηκε εις την προσυμφωνημένη τιμή των 3.500 δολ. εις της εφημερίδα της Γ/βικής κυβερνήσεως. 

Ενδιαφέρον_έχει η εξαιρετικώς επείγουσα επιστολή του Νικολαρεϊζη της 14ης Ιουλίου 1960, στην οποία περιγράφε ένα προς ένα το τι θέλει να αγοράσει με τα λεφτά της λείας που απεκόμισε ως κλασσικός οικοπεδοφάγος σε βάρος της περιουσίας των ομογενών.

 Το γεγονός καλύφθηκε με πλήρη μυστικότητα διότι όσοι συνέπραξαν γνώριζαν την απάτη. Αξίζει να σημειωθεί ότι από το διπλωματικό προσωπικό της Πρεσβείας που υπηρετούσε το 1960 ο μόνος που δεν υπογράφει το σχετικό πρακτικό πώλησης (προφανώς διαφωνών) ήταν ο τότε ακόλουθος τύπου Ν. Δεμαθάς.