Στη μνήμη του Σπύρου Κομίνη.

Να καταργηθεί ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου (Σπύρος Κομίνης) 

Η 25η Μαρτίου είναι μια επέτειος που πρέπει να ξεχαστεί. Ο βασικός λόγος είναι ότι πρόκειται για επέτειο άσκησης βίας. Όπως ξέρουμε, η βία, χωρίζεται σε νόμιμη και παράνομη. Ε αυτό ήταν παράνομη βία. Δηλαδή Επανάσταση. 

Αγράμματοι, άπλυτοι, κτηνοτρόφοι και σκαφτιάδες, που δεν ήξεραν γρι από μόδα, ντιζάϊν και ομόλογα, υποκινούμενοι από Ρώσους πράκτορες, άρχισαν ξαφνικά να σφάζουν φιλήσυχους Τούρκους. 

 Υπηκόους της αυτοκρατορίας, που με τον ανώτερο πολιτισμό της και τον υπέροχο στρατό της, είχε αποκαταστήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα στα Βαλκάνια. 

Τα δικαιώματα αυτά, τα προστάτευαν οι κατακτητές επιτυχώς, επί σχεδόν 400 χρόνια. 

 Πρέπει λοιπόν να γιορτάζουμε μόνο τον Αγίο Βαλεντίνο, το Δόγμα Τρούμαν, τα Χριστούγεννα, τη Χιροσίμα, το Ναγκασάκι, το Σχέδιο Μάρσαλ και άντε και καμιά μεγάλη επένδυση. 

Αν αγοραστεί ας πούμε ολόκληρη η Πελοπόννησος, από καμιά άγια πολυεθνική εταιρία, τότε ναι, να γιορτάσουμε. Αλλά όχι και να γιορτάζουμε εγκλήματα μιας "Φιλικής Εταιρίας". 

Διότι έτσι βάζουμε ιδέες στους δημόσιους υπαλλήλους. Π.χ. μπορούν να σκεφτούν ότι με τα λεφτά των ταμείων τους, μπορούν να αγοράσουν κι΄ αυτοί ας πούμε, την Πελοπόννησο. 

Ιδίως αν πάρουν πίσω τα λεφτά που τους έχουν φάει. 

Όχι αυτά που λένε σήμερα τα κανάλια. Τα λεφτά δεκαετιών που παίρνανε άτοκα οι κυβερνήσεις, για να τα χώνουνε στους βιομήχανους. 

 Απ΄ τους δημοσίους υπαλλήλους, μπορούν να πάρουν το κακό παράδειγμα οι δημοσιογράφοι, να ζητήσουν κι αυτοί τα χαμένα λεφτά των ταμείων τους και ν΄ αγοράσουν ένα κανάλι, να βγάλουν εφημερίδα με τις στρατειές των ανέργων. 

Και άλλα ταμεία να αρχίζουν να αγοράζουν διάφορες περιοχές. Και προσοχή: Αυτή τη φορά οι παπάδες θα είναι με τους αγράμματους, χωρίς αμφιταλαντεύσεις. Διότι κι αυτοί χάνουνε την περιουσία των ταμείων τους. Τι θα γίνει αν όλοι μαζί οι ασφαλισμένοι των ταμείων, ως ιδιοκτήτες πλέον, αποφασίσουν να ανακηρύξουν την Ελλάδα ανεξάρτητο κράτος; Μια τέτοια ενέργεια θα επισύρει βέβαια – και δικαίως - νατοϊκούς βομβαρδισμούς. Αλλά είναι και το άλλο:

 Η βία είναι κάτι εντελώς άγνωστο στα παιδιά μας. 

Δεν την έχουν δει ποτέ. Ούτε στο σινεμά, ούτε στην τηλεόραση, ούτε στην καθημερινή τους ζωή. Αν όμως γίνουν θαυμαστές αυτών των αιμοσταγών μουστακαλήδων, θα αυξηθεί κατακόρυφα η εγκληματικότητα. Άσε που μπορεί να καταληφθούν και τηλεοπτικοί σταθμοί με το αίτημα να βάζουν προγράμματα για τον Καραϊσκάκη, τον Κολοκοτρώνη, τον Παπαφλέσσα, τον Αθανάσιο Διάκο και άλλους ήρωες του οργανωμένου εγκλήματος του ΄21, αντί για τον Μικρούτσικο και τα μεγάλα παζάρια. Οπότε μπορεί να μας επιτεθεί - προληπτικά πάντα - η Τουρκία.

 Ποιος μπορεί να αποκλείσει ότι και οι σημερινές της παραβιάσεις του εθνικού μας χώρου, οφείλονται στο γεγονός ότι δεν έχουμε αλλάξει όλα τα βιβλία της Ιστορίας μας και δεν έχουμε καταργήσει την επέτειο της αιματηρής αυτής επανάστασης; 

 Αν ξαναγεννηθεί ένα κύμα θαυμασμού για τους οπλαρχηγούς των αγράμματων και ακαλλιέργητων αγροτοκτηνοτρόφων, υπάρχει και ένας άλλος κίνδυνος. 

 Να εξοργισθούν οι ομοφυλόφιλοι ιδεολογικοί καθοδηγητές της κοινωνίας μας, φοβούμενοι ότι θα χάσουν την ηγεμονία τους. 

 Διότι θα θεωρήσουν ότι πρόκειται για κίνημα, ανώμαλων, δηλαδή ετεροφυλόφιλων, το οποίο απειλεί ευθέως την κυριαρχία τους. 

 Μπορεί να υποκινήσουν αντικίνημα και να έχουμε εμφύλια σύρραξη, η οποία ίσως ξαπλωθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη. 

 Και αν είμαστε ειλικρινείς, δεν μπορούμε να ξέρουμε όσο υπάρχουν τέτοιες γιορτές, τι μνήμες μπορεί να ξυπνήσουν. Τι προβλήματα μπορούν να δημιουργήσουν στον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας μας.

 Στον σεβασμό των σεξουαλικών προτιμήσεων. Στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Στο δικαίωμα να τρως ληγμένα. Σάπια. Χιλιοτηγανισμένα. Για παράδειγμα, θέλω να σας δώσω εδώ, μια επικίνδυνη εικόνα που αντίκρυσα, σε μια γιάφκα που βρέθηκα αυτές τις μέρες.

Στη ΦΩΤΟ Ο Σπύρος Κομίνης πρώτος από αριστερά μαζί με τον Κώστα Μπετινάκη αριστερά και τον Δημήτρη Τσαλαπάτη στο Κέντρο στην εκδήλωση μνήμης και τιμής για τον Τάσο Λειβαδίτη που είχε διοργανώσει η ΠΟΕΣΥ 

 Η αίθουσα ήταν σκοτεινή. Φίσκα από κόσμο. Στην οθόνη είδα εικόνες ένοπλων γενειοφόρων ιππέων. Ενώ οι εικόνες έτρεχαν στην οθόνη, κάποιος απήγγελλε ένα ποίημα. Ήταν ο Τάσος Λειβαδίτης. Συνάδελφός μας. Πέθανε το ΄88. Επρόκειτο για ντοκιμαντέρ του Σταύρου Στρατηγάκου, παραγωγή της ΕΡΤ. 

 Όταν άναψαν τα φώτα, διάφοροι ομιλητές, μίλησαν με θαυμασμό για τον ποιητή! Αντί να τιμήσουν έναν καναλάρχη, έναν επενδυτή, έναν βιομήχανο, έναν εφοπλιστή, έναν μάνατζερ, έναν διαφημιστή, κάποιον ειδικό στις εκδρομές ομολόγων και στις αλλαξοκωλιές παραγώγων, πλήθος δημοσιογράφων και άλλων υπόπτων, χειροκρότησαν τις δοξολογίες των ομιλητών και τους στίχους ενός ποιητή! 

 Τότε συνειδητοποίησα τον κίνδυνο που ενέχουν για την πρόοδο του πολιτισμού μας, επέτειοι σαν την 25η Μαρτίου. Και θέλω να καταγγείλω δημόσια τον Δημήτρη Τσαλαπάτη, πρόεδρο της ΠΟΕΣΥ και αντιπρόεδρο της ΕΣΗΕΑ, ως υπεύθυνο γι΄ αυτήν την συγκέντρωση, τον πρόεδρο της Ε.Σ.Η.Ε.Α. Πάνο Σόμπολο, τον πρόεδρο της Π.Ο.Ε.Π.ΤΥ.Μ. Μάνο Αμελίδη, τον πρόεδρο της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων Γιώργο Λαζαρίδη, τους Σπύρο Κατσίμη, Τίτο Πατρίκιο, Γιώργο Δουατζή, Γιώργο Μαρκόπουλο και Απόστολο Μπενάτση και τους ακροατές, οι οποίοι με φανατισμό χειροκρότησαν στίχους, που αντί να μιλάνε για τεχνολογία, επενδύσεις και κέρδη, μιλούσαν γι΄ αγάπη, αυτοθυσία, αλληλεγγύη και ελευθερία. Σαν κι εκείνον τον ονειροπαρμένο που ξεσήκωνε τους αγράμματους. Και έλεγε: 

Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή σε γνωρίζω από την όψη που με βιά μετράει τη γη... 

Σπύρος Κομίνης 

2007