Η Κωλο-Οικογένεια των Τρικούπηδων από την οποία προήλθε και ο Εφιάλτης της Μικράς Ασίας, ως «συνεργάτες» της Αγγλίας για 250 χρόνια

 

Το Κωλόσογο  των Τρικούπηδων εγκαταστάθηκε στο Μεσολόγγι περί το 1700 . «Γενάρχης» ήταν ο Γεωργάκης Τρικούπης . 

Ο γιος του Μάνθος Τρικούπης ήταν Καπετάνιος,  και είχε αποκτήσει σχέσεις με την  Εταιρεία της Ανατολής. Οι σχέσεις του με τον Άγγλο πρόξενο της Πάτρας, που ήταν της Εταιρείας της Ανατολής,  τον έκαναν χρήσιμο στους Τούρκους. Ο Ματθαίος Τρικούπης, κατέλαβε τοπικά αξιώματα και απέκτησε σημαντική περιουσία για την εποχή. 

Ο Γιός του Γιάννης, γεννήθηκε το 1750 στο Μεσολόγγι, έμαθε γράμματα από τον δάσκαλο Παναγιώτη Παλαμά και μετά πήγε στην Ιθάκη, όπου διδάχτηκε την ιταλική. Έπειτα εγκαταστάθηκε ως μεταφραστής στην Πάτρα και δούλεψε για την Εταιρεία της Ανατολής.

 Εκεί γνωρίσθηκε με τον τότε επίσκοπο Παλαιών Πατρών Γαβριήλ και το 1771 έγινε γραμματέας του. Το 1780, όταν ο Γαβριήλ εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης τον ακολούθησε στην Κωνσταντινούπολη.

 

Στο Μεσολόγγι επέστρεψε το 1785 .Παντρεύτηκε την Αλεξάνδρα Παλαμά, με την οποία απέκτησε επτά γιους και δύο κόρες ( τις Ειρήνη και Μαρία ). Μετά το θάνατο του πατέρα του, εκλέχτηκε και ο ίδιος προεστός του Μεσολογγίου, και ήταν ο σφραγιδοφύλακάς  του Αλή πασά. Αυτός μάζευε τους φόρους.

 Όταν η εταιρεία της Ανατολής έψαχνε  για ένα ακόμη λιμάνι για να φορτώνει Σταφίδα θυμήθηκε τον Γιάννη, ο οποίος βόλεψε τον γιό του Σπύρο, στο Προξενείο της Πάτρας. Η εταιρεία της Ανατολής έστειλε το παιδί να σπουδάσει στο Λονδίνο το 1817. Ήταν τότε 29 ετών. Είναι αξιοσημείωτο, ότι ο «λακές της αγγλικής πολιτικής» Τρικούπης, ενώ σπούδαζε στην Αγγλία την εποχή που χάλαγε ο κόσμος εκεί για τη λεηλασία της Ακρόπολης από τον Έλγιν, είχε το θράσος να γράψει στην Ιστορία του για την «Φιλόμουσο εταιρεία» που έστησαν οι Άγγλοι στην Αθήνα, ότι είχε σκοπό, τη διατήρηση, «των φθειρωμένων υπό την τότε άμουσο κυβέρνηση, αρχαιοτήτων». Ένα άλλο παιδί του Γιάννη ο πρωτότοκος Μάνθος σκοτώθηκε στην αρχή της επανάστασης.

Η Επιτροπή του Λονδίνου,  έστειλε τον πράκτορα Σπυρίδωνα στην επαναστατημένη Ελλάδα για να βοηθήσει του άλλους πράκτορες.

 

 Λίγους μήνες μετά την εκτέλεση του Καποδίστρια, στις 11 Ιουνίου 1832, οι δολοφόνοι είχαν χαρές και πανηγύρια. Η σύζυγος του Σπυρίδωνα Τρικούπη Αικατερίνη, αδερφή του προδότη Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, γέννησε τον Χάρυ τον «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Ανάδοχός, ο έτερος συνωμότης και προδότης Ανδρέας Μιαούλ. Τον Χάρυ το παρέλαβαν στο Λονδίνο σύμφωνα με την πρόταση Μπένθαμ. Ακριβώς όπως τα παιδιά του κάθε «Αλογοσκούφη», του κάθε «Χριστοδουλάκη», και του κάθε φαλακρού Κυριάκου που κάνουν μεταπτυχιακά στο London School of Economics. ίδια απαράλλαχτα, όπως ο γιος του Τρικούπη, τα παιδιά των Ράλληδων, ο ξάδερφος του Κωλέττη, ο εγγονός του Παπανδρέου, ο ανιψιός του Καραμανλή η θυγατέρα και ο εγγονός του Μητσοτάκη.

 

 Ο Χάρυ, μετά τις σπουδές γύρισε πίσω και περίμενε την δόξα να του χτυπήσει την πόρτα. Το 1875, μετά τα «Στηλιτικά» , ο Άγγλος πρεσβευτής, πρότεινε στον Γεώργιο Α΄ να επιλέξει για πρωθυπουργό κάποιο πρόσωπο νέο και άφθαρτο, προκειμένου να ηρεμήσει τα πνεύματα και του συνέστησε να καλέσει τον 43χρονο πράκτορα Χαρίλαο Τρικούπη υιό του πράκτορος Σπυρίδωνα Τρικούπη.

 

 Ο Τρικούπης, που εκείνη την περίοδο ιδιώτευε, δέχτηκε, «υπό τον όρο να διεξαχθούν εκλογές που θα επικύρωναν ή όχι την κυβέρνησή του». Ο Χαρίλαος Τρικούπης ήταν «Πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου» και προσωρινά υπουργός Εξωτερικών και Εσωτερικών .«Επί των Οικονομικών υπουργός» ήταν ο Αθανάσιος Πετμεζάς. «Επί των Στρατιωτικών υπουργός»: ο  συνταγματάρχης Πέτρος Γεννατάς.«Επί της Δικαιοσύνης υπουργός» ο Κωνσταντίνος Λομβάρδος και «Επί των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίας εκπαιδεύσεως υπουργός»: ο Δημήτριος Ράλλης.

 

 Στις 27 Απριλίου 1875, την ημέρα της ορκωμοσίας της νέας κυβέρνησης δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες με φροντίδα της αγγλικής πρεσβείας οι «προγραμματικές αρχές» του Χάρυ. «Η εξασφάλιση ανεπηρέαστων εκλογών που επιτέλους θα παρείχαν στους πολίτες την ελευθερία της επιλογής, θα ήταν το κυριότερο μέλημα της κυβέρνησης». «..Η ανόρθωσις του Συντάγματος εν τω γράμματι και τω πνεύματι αυτού έσεται υπογραμμός της ημετέρας πορείας», και, «...πρώτιστον δικαίωμα και υποχρέωσις της Βουλής ταύτης έσεται να παράσχη εις το Στέμμα και εις τον τόπον, Υπουργείον, όπερ, απολαύον της εμπιστοσύνης του Βασιλέως και της πλειονοψηφίας των αντιπροσώπων του Έθνους, θα έχη το κύριον προσόν συνταγματικής κυβερνήσεως. Ούτω θέλει επανέλθει η πολιτεία εις την τροχιάν αυτής και θέλει εμπεδωθή η λειτουργία των κοινοβουλευτικών ημών θεσμών, συγκροτουμένης Βουλής εξ αληθινών αντιπροσώπων του λαού και αποδιδωμένων εις αυτήν των δικαιωμάτων και της επιρροής, άτινα προσήκουσιν εν συνταγματικαίς πολιτείαις εις το Εθνικόν συνέδριον.»

 

 Η κυβέρνηση διεξήγαγε τις εκλογές της 18ης Ιουλίου 1875, και η νέα Βουλή συνεδρίασε πρώτη φορά στις 11 Αυγούστου του 1875.Όταν οριστικοποιήθηκαν τα αποτελέσματα των εκλογών και φάνηκε ότι ο Τρικούπης είχε μόνο 17 βουλευτές, έναντι 136 του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου. Και ο Χάρυ παραιτήθηκε. Στις εκλογές του 1885, δεν ζούσε ο Κουμουδούρος , (απεβίωσε 26 Φεβρουαρίου 1883) και ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης  που ηταν Δεληγιάννης παίρνοντας και τις ψήφους των οπαδών του Κουμουνδούρου κατάφερε να αποσπάσει μια άνετη εκλογική νίκη, που μετατράπηκε σε μεγάλη πλειοψηφία βουλευτικών εδρών.

 

 Στη Βουλή, που άρχισε τις εργασίες της στις 9 Μαΐου του 1885 , σε σύνολο 245 εδρών ο Δεληγιάννης είχε 185 έδρες, και ο Χάρυ Τρικούπης 55 . Μετά την πραξικοπηματική προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας από την Βουλγαρία στις 6 Σεπτεμβρίου του 1885 και την αδράνεια της Τουρκίας, ο Δηλιγιάννης, επέμενε να διεκδικεί τα εθνικά δίκαια και διέταξε επιστράτευση. Μετά την άρνηση της κυβέρνησης Δηλιγιάννη να διατάξει αποστράτευση και να σταματήσει τις πολεμικές προετοιμασίες, τα πολεμικά πλοία της Αγγλίας, Γερμανίας, Αυστρο-Ουγγαρίας και Ιταλίας, απέκλεισαν τα Ελληνικά παράλια . Ο ναυτικός αποκλεισμός των Αθηνών οδήγησε τον λαοπρόβλητο Δηλιγιάννη σε παραίτηση. Ακολούθησε ένα όργιο εξαγορών βουλευτών και Αποστασίας και τελικώς ο πράκτορας Χάρυ στις 9 Μαΐου 1886 έγινε δοτός πρωθυπουργός με κοινοβουλευτική πλειοψηφία. 

Ο Νικόλαος Τρικούπης ήταν πρώτος ξάδελφος του Χαρίλαου Τρικούπη. Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1868 και ήταν γιος του στρατιωτικού Θεμιστοκλή Τρικούπη και της Καλυδώνας Ιγγλέση.

Εισήλθε στη Σχολή Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε το 1888 ως ανθυπολοχαγός πυροβολικού. Το 1889 ως το 1895 σπούδαζε πόλεμο στην Γαλλία .Συμμετείχε στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 στο μέτωπο της Θεσσαλίας, στο επιτελείο της 1ης Μεραρχίας υπό τις διαταγές του υποστράτηγου Νικόλαου Μακρή, και έμαθε πως να το βάζει στα πόδφια προ του προελαύνοντος εχθρού .Στους Βαλκανικούς πολέμους, ήταν επιτελάρχης της 3ης Μεραρχίας υπό τον υποστράτηγο Κωνσταντίνο Δαμιανό. Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, διετέλεσε διαδοχικά διοικητής συντάγματος πυροβολικού, επιτελάρχης του Γ΄ Σώματος Στρατού, καθώς και υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού και Αρχηγός Πυροβολικού Σώματος Στρατού. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολέμησε στο Μακεδονικό Μέτωπο ως συνταγματάρχης, όταν ανέλαβε διοικητής της 3ης Μεραρχίας με την είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο. Μετά την νικηφόρα προέλαση του Ελληνικού Στρατού μέχρι τα σερβοβουλγαρικά σύνορα κοντά στην σερβική πόλη Πίροτ, προάχθηκε σε υποστράτηγο.Ηταν αυτός που εγκατέλειψε τους έλληνες φαντάρους στην Μοίρα τους στο Πίροτ. τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Ήταν διοικητής του Α' Σώματος Στρατού στη περιοχή της πόλης Αφιόν Καραχισάρ, όπου ηγείτο τεσσάρων μεραρχιών(1η,4η,5η,12η). Διέταξε υποχώρηση του Σώματός του την δεύτερη μέρα της τουρκικής επιθέσεως της 13 Αυγούστου 1922. Μετά χάθηκε. Χωρίς ασύρματο . μετά από πορείες έξι ημερών, παραδόθηκε στις 20 Αυγούστου . Ο Νικόλαος Τρικούπης κρατήθηκε αιχμάλωτος και αργότερα επέστρεψε στην Ελλάδα, όταν το 1923 επήλθε συμφωνία ανταλλαγής αιχμαλώτων. Έπειτα αποστρατεύτηκε ενώ δεν κλήθηκε ποτέ σε απολογία. Το 1927, παρά τις ευθύνες για την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου, ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία και προάχθηκε σε αντιστράτηγο, με τον βαθμό τον οποίο εντέλει αποστρατεύθηκε, ενώ από το 1928 έως το 1930 διετέλεσε νομάρχης Αττικοβοιωτίας.Πέθανε το 1959.