Το χίλια εννιακόσια ογδόντα τέσσερα ήρθε το 2021.37 χρόνια ΜΕΤΑ

 

Ο τίτλος του προφητικού βιβλίου του Όργουελ που εκδόθηκε το 1949 ήταν «Χίλια εννιακόσια ογδόντα τέσσερα: Ένα μυθιστόρημα» και όχι αριθμητικά «1984». 

Το 1984 ήταν το ορόσημο της επικράτησής των "φαβιανών" που ιδρύθηκαν  το 1884.

Ο¨Οργουέλ ήταν ένας συγχρονος Προμηθέας. Πήρε τη Φωτιά από τους ΑΘΕΑΤΟΥΣ "Άνωθεν" και την έδωσε στους Ανθρώπους.

Την ίδια χρονιά, ο Σήφης τύπωσε στην Ισπανία την "Κόκκινη Συμφωνία" για να επικοινωνήσει με τους "Άνωθεν". Του απάντησαν σε 4 χρόνια. Τον σκότωσαν.

  Η αφήγηση του Όργουελ στο «Χίλια εννιακόσια ογδόντα τέσσερα», ξεκίναγε έτσι: 

« Ήταν έτοιμος να ξεκινήσει να κρατάει ημερολόγιο. Αυτό δεν ήταν παράνομο, (τίποτα δεν ήταν πιά παράνομο, δεδομένου ότι δεν υπήρχαν πλέον νόμοι), αλλά αν τον εντόπιζαν ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα τον εκτελούσαν ή ότι θα τον έστελναν για είκοσι πέντε χρόνια σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας. Ο Γουίνστον έβαλε τη μύτη της πένας στην θήκη για να στεγνώσει . Η πένα ήταν ένα αρχαϊκό όργανο, που σπάνια το χρησιμοποιούσαν ακόμη και για υπογραφές, και είχε καταφέρει με αρκετή δυσκολία, να αγοράσει στα κρυφά μία απλά και μόνο λόγω της αίσθησης ότι το όμορφο κρεμώδες χαρτί άξιζε να γραφτεί με μια πραγματική πένα αντί να το γδέρνει με στυλό. Στην πραγματικότητα δεν είχε συνηθίσει να γράφει με το χέρι. Εκτός από πολύ σύντομες σημειώσεις, ήταν συνηθισμένος να υπαγορεύει τα πάντα στον κειμενογράφο πράγμα που ήταν φυσικά αδύνατο να κάνει για το ημερολόγιο.. Βούτηξε την πένα στο μελάνι και μετά κοντοστάθηκε για ένα δευτερόλεπτο. Ο τρόμος του έσφιξε το στομάχι .Το γράψιμο στο χαρτί ήταν μια ιστορική πράξη. Με μικρά αδέξια γράμματα έγραψε: 4 Απριλίου 1984. Μετά σταμάτησε. Μια αίσθηση πλήρους ανικανότητας τον κατέλαβε. Πρώτα από όλα δεν γνώριζε με βεβαιότητα ότι επρόκειτο για το 1984. Έπρεπε να ήταν εκεί γύρω μιας και ήταν σχεδόν βέβαιος ‘ότι ήταν 39 ετών και πίστευε ότι είχε γεννηθεί το 1944 ή το 1945 αλλά δεν ήταν πλέον δυνατό να προσδιοριστεί οποιαδήποτε ημερομηνία μέσα στη διετία».

«The thing that he was about to do was to open a diary. This was not illegal (nothing was illegal, since there were no longer any laws), but if detected it was reasonably certain that it would be punished by death, or at least by twenty-five years in a forced-labour camp. Winston fitted a nib into the penholder and sucked it to get the grease off. The pen was an archaic instrument, seldom used even for signatures, and he had procured one, furtively and with some difficulty, simply because of a feeling that the beautiful creamy paper deserved to be written on with a real nib instead of being scratched with an ink-pencil. Actually he was not used to writing by hand. Apart from very short notes, it was usual to dictate everything into the speak-write which was of course impossible for his present purpose. He dipped the pen into the ink and then faltered for just a second. A tremor had gone through his bowels. To mark the paper was the decisive act. In small clumsy letters he wrote: April 4th, 1984. He sat back. A sense of complete helplessness had descended upon him. To begin with, he did not know with any certainty that this was 1984. It must be round about that date, since he was fairly sure that his age was thirty-nine, and he believed that he had been born in 1944 or 1945; but it was never possible nowadays to pin down any date within a year or two». 

 Όλο το βιβλίο στα αγγλικά μπορείτε να το κατεβάσετε εδώ.... https://www.planetebook.com/1984 5/3/20