Ο Σατανάς της Ρώμης και η Μάχη στο Δυρράχιο

Σαν σήμερα , το 1081, ο Αλέξιος Κομνηνός νικήθηκε στο Δυρράχιο 

από τους Νορμανδούς του Δούκα της Απουλίας Ροβέρτου Γυισκάρδου, 

που διεκδικούσε το θρόνο της Κωνσταντινούπολης, για να «προστατεύσει» τα δικαιώματα του γαμπρού του.

Η εκστρατεία αυτή ήταν μια προ-σταυροφορία, εναντίον του Αλέξιου Κομνηνού και ήταν το προανάκρουσμα των ανθελληνικών 

Σταυροφοριών του Πάπα για την επικράτηση των Φράγκων 

στον Ελληνικό χώρο.

Ο ανατραπείς από τον Βοτανειάτη Μιχαήλ Ζ΄ Δούκας, ο γνωστός και 

ως Παραπινάκης, είχε μνηστεύσει τον πορφυρογέννητο υιό του Κωνσταντίνο με την κόρη του Νορμανδού ηγεμόνα της Κάτω Ιταλίας, Ροβέρτου Γυισκάρδου.

Ο Αλέξιος Α' Κομνηνός, ανεβαίνοντας στο θρόνο το

 1081, διέλυσε τον αρραβώνα και μνήστευσε τον πορφυρογέννητο του Παραπινάκη με τη κόρη του, 

Άννα, ενισχύοντας την δική του νομιμότητα. 

Αντιλαμβανόμενος ότι με τις δικές του δυνάμεις δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο των 

Νορμανδών, ο Αλέξιος Κομνηνός ζήτησε τη βοήθεια του Γερμανού Αυτοκράτορα Ερρίκου Δ', που ήθελε να θέσει υπό τον αυτοκρατορικό έλεγχο την Εκκλησία και ήταν σε ρήξη με τον Πάπα Γρηγόριο Ζ’, και 

τον οποίο είχε καθαιρέσει από τις 24 Ιανουαρίου 1076   

με τη  Σύνοδο της Βόρμς στην οποία είχε προεδρεύσει ο Ερρίκος.

 

Ο Πάπας Γρηγόριος Ζ’ καταγόταν από τους 

Φράγκους, που εγκαταστάθηκαν στην Ιταλία την 

εποχή του Καρλομάγνου, και σχεδίαζε να

 οδηγήσει ο ίδιος μια εκστρατεία προς την 

Ανατολή από το 1074.

Ο Ερρίκος καθαίρεσε και πάλι τον Γρηγόριο Ζ στη 

σύνοδο του γερμανικού κλήρου στη Μπάμπεργκ τον 

Ιούνιο του 1080 και εξέλεξε τον Προκαθήμενο της

 Ραβέννας, ως «αντίπαπα» με την ονομασία Κλήμης 

ο τρίτος.
Ο Ερρίκος μπήκε στην Ιταλία και στέφθηκε βασιλιάς της Ιταλίας, όπου έλαβε το Στέμμα της Λομβαρδίας. 

Μετά στράφηκε κατά της Ματθίλδης της Τοσκάνης και στη συνέχεια πολιόρκησε για πρώτη φορά τη Ρώμη .
Μετά , αποσύρθηκε στην Τοσκάνη, όπου έλαβε χρηματική βοήθεια 

από 360.000 χρυσά νομίσματα που του έστειλε ο Αλέξιος Α Κομνηνός.
Ακολούθησε μια δεύτερη αποτυχημένη επίθεση στην Ρώμη. 

Οι Νορμανδοί που σε συμμαχία με τον Πάπα Γρηγόριο Ζ κατέλαβαν την Κεφαλονιά και την Κέρκυρα προσπάθησαν να αποκλείσουν στην Αδριατική 

το στόλο της Βενετίας και πολιόρκησαν την 

βυζαντινή πρωτεύουσα του Ιλλυρικού, το Δυρράχιο, με 30.000 άνδρες και 150 πλοία.
Ο Αλέξιος Κομνηνός , κατέφθασε με 20,000 άνδρες

 και στην αρχή, οι Ενετοί σύμμαχοι του Αλέξιου, νίκησαν τον στόλο 

του Ροβέρτου και διέλυσαν τη θαλάσσια πολιορκία. 
Ο Ρωμαϊκός στρατός, στο Δυρράχιο διέθετε, 5.000 Θεσσαλούς, Θράκες και Μακεδόνες από το Θεματικό στρατό , 2000 πολεμιστές των Παλατινών Σχολών δηλαδή Εξκουβήτορες και Βεστιάριτους καθώς

 και τη φρουρά των Βαράγγων που αποτελούνταν από Άγγλο-Σάξονες. Ακόμα 4000 Αρμένιους πεζούς, και 3000 Βαλκάνιους ως ελαφρύ 

πεζικό υπό τον μονάρχη των Σέρβων Κωνστντίν Μποδίν.

Μια μονάδα ελαφριού ιππικού των Πετσένέγων. 2000 Τούρκους ιπποτοξότες το λεγόμενο Σκυθικό.1000 Φράγκους ιππείς το λεγόμενο Λατινικόν και 7000 Τούρκους που έστειλε ο Σουλτάνος του Ρούμ.
 Οι Νορμανδοί, είχαν 30/000 άνδρες από τους οποίους οι 1200 ήταν Νορμανδοί ιππείς, και οι υπόλοιποι ήταν Ιταλοί και Μουσουλμάνοι τοξότες. Η μάχη κρίθηκε όταν πρόδωσαν τον αυτοκράτορα και έφυγαν από το πεδίο της μάχης οι Τούρκοι του Ρούμ.

Κατάφρακτος στη μάχη στο Δυρράχιο

(1081 μ.Χ.)

Στην μάχη κατά παράταξη έξω

 από το Δυρράχιο, η μεν 

βυζαντινή δεξιά πτέρυγα

 έτρεψε σε φυγή την αριστερή πλευρά τον Νορμανδών όμως 

οι Βαράγκοι, (Βίκινγκς) του Αλεξίου που τους καταδίωξαν, περικυκλώθηκαν και κατεσφάγησαν, οπότε ο 

Αλέξιος εγκατέλειψε το πεδίο της μάχης αφήνοντας τη νίκη στον Ροβέρτο, που όμως είχε μεγαλύτερες απώλειες.
Οι Νορμανδοί είχαν 10.000 νεκρούς εκ των οποίων οι 500 Ιππότες

 και οι Βυζαντινοί 5,000. 

Από το Στρατό του Αλέξιου λιποτάκτησαν εκτός από τους Τούρκους 

και πολλοί Βούλγαροι μισθοφόροι .
Ο Αλέξιος διατήρησε ένα στράτευμα περίπου 8000 Ελλήνων. 

Μετά από αυτή τη μάχη, το Δυρράχιο, παραδόθηκε τον Φεβρουάριο 

του 1082 και οι Νορμανδοί κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας.
Στο τέλος του 1082 ο Ερρίκος Δ', έκανε μια τρίτη επίθεση στην Ρώμη, 

και μετά από πολιορκία επτά μηνών, η Πόλη έπεσε στα χέρια του.
Ο Πάπας Γρηγόριος διέφυγε και τον διέσωσε ο Ροβέρτος που

 έσπευσε να τον βοηθήσει αφήνοντας την Ελλάδα.
Στις 31 Μαρτίου 1084 ο Ερρίκος στέφθηκε αυτοκράτορας 

από τον Κλήμη, και ο Αλέξιος νίκησε το γιο του Ροβέρτου Βοημούνδο

 έξω από τη Λάρισα, συντρίβοντας την προ-Σταυροφορία των

 καθολικών. 

Ο Γρηγόριος πέθανε στο Σαλέρνο, το 1085, αλλά με την τελευταία του επιστολή προέτρεπε το σύνολο του Χριστιανισμού σε μια σταυροφορία εναντίον του Γερμανού Αυτοκράτορα σαν εκείνη που είχε οργανώσει κατά του Αλέξιου.