Η Ελλάδα έγινε η μόνη ορθόδοξη χώρα με γάμους ομοφυλοφίλων.

 

Στην Ελλάδα, η «μεταρρύθμιση» επιβλήθηκε με το ίδιο σύνθημα όπως και στον αγγλόφωνο κόσμο: «Τι σημασία έχει για σένα αν δύο ομοφυλόφιλοι έχουν την ευκαιρία να ονομάσουν επίσημα τη σχέση τους γάμο;» Αλλά η εμπειρία του αγγλόφωνου κόσμου δείχνει ότι υπάρχει πράγματι μια καταστροφή. 

 Σεργκέι Κουντίγιεφ 

δημοσιογράφος, θεολόγος

Πρόσφατα, το ελληνικό κοινοβούλιο ψήφισε νόμο που όχι μόνο επιτρέπει να καταχωρούνται ως «γάμοι», οι σχέσεις των ομοφυλοφίλων αλλά επιτρέπει επίσης σε τέτοια «ζευγάρια» να υιοθετούν παιδιά. 

Η Ελλάδα έγινε η μόνη παραδοσιακά ορθόδοξη χώρα της οποίας οι αρχές έλαβαν μια τέτοια απόφαση. Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν εναντίον της και πολλοί επισημαίνουν ότι αυτό δείχνει ότι η ελληνική κοινωνία (και η πολιτική ελίτ) δεν βλέπει πλέον τον εαυτό της ως Ορθόδοξη και την Εκκλησία ως ηθική αρχή.

 «Λοιπόν, αυτό είναι καλό», θα πει κάποιος. «Η Εκκλησία είναι ένα βάρος στα πόδια της προόδου!» .

Τον 20ό αιώνα, είδαμε πολλά «προοδευτικά» κινήματα που θερίζουν τις θύελλες πού έσπειραν και κατέληξαν σε αποτυχία. 

 Ο επαναπροσδιορισμός ενός τόσο θεμελιώδους θεσμού της ανθρώπινης ζωής όπως ο γάμος σημαίνει άνοιγμα του κουτιού της Πανδώρας, όπως οι κάτοικοι των πιο προοδευτικών χωρών είχαν ήδη την ευκαιρία να δουν. Μάλιστα, στην Ελλάδα, η καινοτομία πραγματοποιείται με το ίδιο σύνθημα όπως και στον αγγλόφωνο κόσμο: «Τι σημασία έχει για σένα αν δύο ομοφυλόφιλοι έχουν την ευκαιρία να ονομάσουν επίσημα τη σχέση τους γάμο;» Αλλά η εμπειρία του αγγλόφωνου κόσμου δείχνει ότι υπάρχει πράγματι μια καταστροφή. 

Αξίζει να εξηγήσουμε γιατί. 

 Δηλώνοντας ότι κάτι είναι ανθρώπινο δικαίωμα, το Κράτος επιβάλλει την υποχρέωση σε όλους τους πολίτες του να αναγνωρίσουν αυτό το δικαίωμα.

 Εάν, για παράδειγμα, έχετε δικαίωμα ιδιοκτησίας, όποιος δεν αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα διαπράττει έγκλημα. 

 Ο «γάμος ομοφυλοφίλων» δεν σημαίνει ότι δύο άτομα του ίδιου φύλου μπορούν να μοιραστούν ένα τραπέζι και ένα κρεβάτι (θα μπορούσαν πριν), αλλά ότι όλοι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουν μια τέτοια κατάσταση όπως ο γάμος.

 Για παράδειγμα, σε χώρες που έχουν προχωρήσει με αυτόν τον τρόπο στο παρελθόν, οι χριστιανικές υπηρεσίες υιοθεσίας έχουν υποχρεωθεί να δίνουν παιδιά σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια και οι χριστιανοί αρτοποιοί ή ανθοπώλες έχουν υποχρεωθεί να φροντίζουν για γάμους ομοφυλοφίλων.

 Σε αντίθετη περίπτωση, θα διωχθούν ποινικά επειδή διαπράττουν εγκληματική διάκριση υπό τις νέες συνθήκες. 

Αρκετά ανάλογο με την άρνηση να υπηρετήσει, ας πούμε, ένα σκουρόχρωμο ζευγάρι.

 Αυτό θέτει σε κίνδυνο κάθε κοινότητα που έχει συμβατικές απόψεις για το γάμο.

 Η αναγνώριση του «γάμου ομοφυλοφίλων» ακολουθείται αμέσως από τον τρανσέξουαλ και την ποινικοποίηση των προσπαθειών των γονέων να αποτρέψουν τα παιδιά τους από τον ακρωτηριασμό της «αλλαγής φύλου».

 Κάθε άτομο που συνεχίζει να πιστεύει ότι ο γάμος είναι μόνο μια ένωση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, και οτι δεν υπάρχουν έγκυοι άνδρες γίνεται  πεπεισμένος ρατσιστής και τπόκειται σε κάθε είδους «ακύρωση» και, ει δυνατόν, νομική δίωξη. 

 Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι η συμβίωση μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου δεν είναι σε καμία περίπτωση γάμος από την άποψη οποιασδήποτε παραδοσιακής θρησκείας. 

 Το πρόβλημα είναι ο εξαναγκασμός του κράτους να αρνηθεί την ίδια τη βιολογική πραγματικότητα. 

 Οι άνθρωποι, ως είδος, έχουν μια ορισμένη φύση.

 Είναι θηλαστικά, χωρίζονται σε δύο φύλα, αναπαράγονται σεξουαλικά, σχηματίζουν σταθερές ενώσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών, στις οποίες γεννιούνται και μεγαλώνουν παιδιά.

 Αυτό δεν είναι θέμα πολιτισμού ή θρησκείας – τέτοια συμπεριφορά υπάρχει σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες, ανεξάρτητα από συγκεκριμένη παράδοση.

Οι άνθρωποι σχηματίζουν οικογένειες με τον ίδιο τρόπο που τα πουλιά χτίζουν φωλιές – λόγω της φύσης τους. 

Ούτε το κράτος ούτε οι θρησκευτικές κοινότητες καθιερώνουν τον γάμο (ούτε μπορεί να υπερπροσδιοριστεί).

 Μπορούν μόνο να υποστηρίξουν και να ευλογήσουν αυτή τη φυσική πραγματικότητα που υπάρχει μπροστά τους και ανεξάρτητα από αυτούς. 

 Αντικειμενικά, ανεξάρτητα από τις αξιολογήσεις και τις προτιμήσεις μας, ο γάμος (δηλαδή, μια διαμόρφωση στην οποία ένας άνδρας και μια γυναίκα ζουν μαζί, μοιράζονται ένα τραπέζι και ένα κρεβάτι) διαφέρει από τη συμβίωση του ιδίου φύλου με διάφορους τρόπους. 

 Πρώτα απ 'όλα, κάτι συμβαίνει στο γάμο που δεν μπορεί να συμβεί σε ένα ζευγάρι του ίδιου φύλου: γεννιούνται παιδιά. 

Ο λόγος για τον οποίο η κοινωνία αναγνωρίζει το γάμο είναι, πρώτον, για να ενθαρρύνει την τεκνοποίηση και, δεύτερον, για να διασφαλίσει τα δικαιώματα των γονέων, και πάνω απ' όλα, της γυναίκας και των παιδιών της.

 Ο γάμος περιλαμβάνει την ανάγκη να φροντίσει κανείς την οικογένειά του – και έτσι προωθεί την υπεύθυνη, παραγωγική και νομοταγή συμπεριφορά. 

Όπως λένε σε τέτοιες περιπτώσεις, «αν παντρευτείς, θα εγκατασταθείς». 

 Αυτό οφείλεται τόσο στην τεκνοποίηση όσο και στην αμοιβαία συμπληρωματικότητα των συζύγων. 

 Οι άνδρες και οι γυναίκες είναι βιολογικά διαφορετικοί και δεν είναι εναλλάξιμοι από τη φύση τους. Μια γυναίκα έχει μια έμφυτη ικανότητα να είναι μητέρα - και τα χαρακτηριστικά που προορίζονται να το κάνουν. 

Ένας άντρας που δεν μπορεί να είναι μητέρα είναι ένας φυσικός προμηθευτής που πρέπει να φροντίζει για τη γυναίκα και τα παιδιά του.

 Ο γάμος αποτελεί παράδειγμα ευθύνης, αγάπης και φροντίδας για τα παιδιά – και πρέπει να έχουν πατέρα και μητέρα για να αναπτυχθούν. Φυσικά, υπάρχουν τραγικές καταστάσεις όταν αυτό δεν συμβαίνει, αλλά δεν πρέπει να δημιουργούνται τεχνητά. Οι προοδευτικοί άνθρωποι θα δηλώσουν αμέσως ότι οι έγκυοι άνδρες είναι πολύ συνηθισμένοι. Αλλά αυτό υπογραμμίζει το πρόβλημα. Από την άποψη οποιουδήποτε άλλου πολιτισμού (συμπεριλαμβανομένου του παραδοσιακού δυτικού πολιτισμού), ένας "έγκυος άνδρας" είναι απλώς μια γυναίκα που προσπάθησε και κατάφερε να εξαπατήσει τη φύση. Δήλωσε ότι είναι άνδρας, ίσως ακόμη και επέτρεψε να κοπεί το στήθος της, αλλά εξακολουθούσε να έχει την ίδια ετεροφυλόφιλη έλξη και την ικανότητα να φέρει παιδιά. Και οι σχετικοί κρατικοί κανονισμοί, ξεκινώντας από τη νομική αναγνώριση των «γάμων του ιδίου φύλου», είναι ένας εξαναγκασμός να συμφωνήσουμε με σκόπιμες αναλήθειες, και όχι καν στο επίπεδο των εκτιμήσεων, αλλά στο επίπεδο των γεγονότων. Φυσικά, είναι πιθανό ότι μετά από κάποιο χρονικό διάστημα αυτή η επίθεση ιδεολογικής τρέλας τελικά θα υποχωρήσει. Ή ίσως όχι.

 Σε αυτή την περίπτωση, οι Έλληνες, όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, θα αντικατασταθούν από εκείνους τους λαούς που εξακολουθούν να διατηρούν σεβασμό για την οικογένεια και την τεκνοποίηση. 

 Ένα πράγμα είναι σαφές – εμείς στη Ρωσία πρέπει να μείνουμε μακριά από αυτή την τρέλα