Το Προδοτικό Τόξο. Στις 17/30 Μαΐου 1913, ο Εθνάρχης ο πράκτωρ «Λεφτεράκης», (Βενιζέλος), πούλησε (τσάμπα), τον ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου

Στις 17/30 Μαΐου 1913, στην αίθουσα των πορτρέτων, στο Ανάκτορο Σεντ Τζέιμς του Λονδίνου, υπό την προεδρία του υπουργού εξωτερικών της Μ. Βρετανίας Εδουάρδου Γκρέυ, υπογράφηκε από την Ελλάδα, τη Βουλγαρία, το Μαυροβούνιο, τη Σερβία και την Τουρκία η συνθήκη του Λονδίνου, με την οποία έληξε ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος. Μεσολάβησαν οι έξι Μεγάλες Δυνάμεις, (Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία και Ρωσία).

  Σύμφωνα με τη Συνθήκη παραχωρούνταν στους νικητές (στα Βαλκανικά κράτη) όλα τα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορία που βρίσκονταν δυτικά της γραμμής Αίνου - Μηδείας, εκτός της Αλβανίας, που θα δημιουργούνταν ως ανεξάρτητη Ηγεμονία.

 Οι Σύμμαχοι και η Τουρκία (άρθρο 3) ανέθεταν στις έξι Μεγάλες Δυνάμεις (στην Πρεσβευτική Συνδιάσκεψη ), τη χάραξη των συνόρων και το διακανονισμό των ζητημάτων που αφορούσαν την Αλβανία, καθώς τους παρείχαν τη δυνατότητα (άρθρο 5) να αποφανθούν για την τύχη των ελληνικών νήσων του Αιγαίου, εκτός της Κρήτης (άρθρο 4) για την οποία η Πύλη παραιτείτο «υπέρ των συμμάχων Ηγεμόνων πάντων των επί της Νήσου κυριαρχικών δικαιωμάτων της». Ο Βενιζέλος υπέγραψε τη συνθήκη «λαμβάνοντας υπόψη τις διαβεβαιώσεις της αγγλικής κυβέρνησης ότι θα υποστήριζε την ελληνική κυριαρχία επί των ελληνικών νήσων του Αιγαίου και της Δωδεκανήσου. Παρά ταύτα τρία ζητήματα που ενδιέφεραν την Ελλάδα έμειναν τελικά άλυτα: το Βορειοηπειρωτικό, το Νησιωτικό και το Αγιορείτικο.