ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Του Κώστα Λάμπου
http://infonewhumanism.blogspot.com

Όπως διαπιστώσατε, όσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο, αλλά και από όσα εκτέθηκαν σήμερα σ’ αυτή την αίθουσα από διακεκριμένους επιστήμονες, στοχαστές και ταυτόχρονα κοινωνικούς αγωνιστές, το βιβλίο για το οποίο μιλάμε στοιχειοθετεί, ταξινομεί και συμπυκνώνει τις αγωνίες και τους Φόβους όλων μας για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, της Ελλάδας και του Ελληνισμού, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του κόσμου ολόκληρου, το μέλλον της ανθρωπότητας και της ζωής στο διαστημόπλοιο Γη.

Βιώνουμε όλοι μας καθημερινά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε μικρότερο ή σε μεγαλύτερο βαθμό μια καθολική κρίση που είναι ταυτόχρονα οικονομική και κοινωνική, ενεργειακή και περιβαλλοντική, πολιτική και ηθική, η οποία εκδηλώνεται σε θεσμικό και δομικό επίπεδο μέχρι το τελευταίο κύτταρο όλων των κοινωνιών του πλανήτη.

Το γεγονός όμως πως αυτή η κρίση ισχυροποιεί μια όλο και μικρότερη μειοψηφία ολιγαρχών που ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία και κατά συνέπεια τις παγκόσμιες εξελίξεις από τη μια μεριά και καταδικάζει την αποφασιστική πλειοψηφία της εργαζόμενης ανθρωπότητας σε συνθήκες καπιταλιστικής βαρβαρότητας από την άλλη, δείχνει πως αυτή η κρίση δεν είναι περιπτωσιακή-περιστασιακή αλλά συστημική και δεν είναι τυχαία αλλά προγραμματισμένη και ελεγχόμενη, που στοχεύει στη διαιώνιση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, δηλαδή στην ακύρωση της προοδευτικής κίνησης της ανθρωπότητας προς ένα καλύτερο κόσμο της καθολικής ευημερίας και της ισότητας, της πανανθρώπινης ειρήνης, της ελευθερίας και της αδερφότητας.

Όσοι γνωρίζουν την ιστορία της ανθρωπότητας, γνωρίζουν πολύ καλά πως ο άνθρωπος ως άτομο και ως ομάδα, ως σύνολο και ως κοινωνία, ως έθνος και ως ανθρωπότητα ονειρεύονταν πάντα και αγωνίζονταν για κάτι που δεν υπήρχε, για ένα καλύτερο, από αυτόν που υπήρχε, κόσμο. Έτσι γράφτηκε η ιστορία της ανθρωπότητας με κόσμους που υπήρχαν κι’ έφευγαν και κόσμους που δεν υπήρχαν κι’ έρχονταν για να φύγουν κι’ αυτοί κάποια στιγμή και να έρθουν άλλοι. Όσοι δεν γνωρίζουν ιστορία, κι’ είναι δυστυχώς πολλοί, και στο βαθμό που αγνοούν τους νόμους κίνησης των κοινωνιών και συνολικά της ανθρωπότητας, αδυνατούν να κατανοήσουν αυτή την αναγκαιότητα ως δυνατότητα για μια διαφορετική πραγματικότητα και συμβιβασμένοι με τη «μοίρα» τους παρακάμπτουν τον ίδιο τους τον εαυτό και κάνουν συχνά λόγο για «ου-τοπίες», με την έννοια του «άπιαστου ονείρου», του «ιδανικού», του απραγματοποίητου, ακόμα και της «χίμαιρας», ή του φαιδρού.

Πολλοί κατά καιρούς μίλησαν και έγραψαν για την ιδανική Πολιτεία, για μια υποθετική χώρα στην οποία οι κάτοικοι ζούσαν, ή θα μπορούσαν να ζουν απαλλαγμένοι από οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, όπως ο Πλάτωνας, ο Οβίδιος, ο Τομάζο Καμπανέλα, ο Μπέικον, ο Σεμπαστιάν Μερσιέ, ο Σεν –Σιμόν, ο ο Φουριέ, ο Όουεν, ο Προυντόν και πολλοί άλλοι.
Ο Thomas More (1478-1535), ένας από τους βασικότερους εκφραστές του πρώιμου Ουμανισμού, πρωτοχρησιμοποίησε τον όρο Ουτοπία και συνόψισε το όραμα της ανθρωπότητας του 15ου αιώνα, για ένα «άριστο πολίτευμα» και για ένα καλύτερο κόσμο στο έργο του De Insula Utopia (1516), «Η Νήσος Ουτοπία», στην οποία περιγράφεται ένας κόσμος χωρίς Φόβο, χωρίς Πείνα, χωρίς Εκμετάλλευση, χωρίς πολέμους, ένας κόσμος καθολικής ευημερίας, ελευθερίας και αρμονικής συνεργασίας.
Ποιος μπορεί, αλήθεια, να ισχυριστεί πως αυτό το όραμα για ένα ανθρώπινο κόσμο είναι ουτοπία και δεν υπάρχει πουθενά, όταν υπάρχει αιώνες τώρα στη συνείδηση της εργαζόμενης ανθρωπότητας σαν ένα όραμα που από εποχή σε εποχή γίνεται όλο και πιο συγκεκριμένο, όλο και πιο πραγματοποιήσιμο;
Η συνέχεια στο : http://infonewhumanism.blogspot.com/2009/12/blog-post_11.html