Ο βιασμός της ελληνικής γλώσσας. Ανώτερο στάδιο αποδόμησης της ταυτότητας του λαού μας και της συνοχής του έθνους.

Μας έχουν κατακλύσει οι διάφοροι θολοκουλτουριάρηδες και οι συνοδοιπόροι τους, με ένα καταιγισμό νέων όρων, όπως «ανοικτή κοινωνία», «κοινωνία των πολιτών», «νέος πατριωτισμός», «πολυπολιτισμικότητα», «ανεκτικότητα» με κερασάκι της τούρτας τις «ΜΚΟ» και την «ηλεκτρονική διακυβέρνηση».

Τους όρους αυτούς μάλιστα χρησιμοποιούν κατά κόρον, θεσμικοί παράγοντες (Υπουργοί και Πρωθυπουργός, αρχηγοί κομμάτων κ.λ.π.), εκπαιδευτικοί συμπεριλαμβανομένων πανεπιστημιακών δασκάλων, αλλά και επιστήμονες από διάφορα πεδία (κοινωνιολόγοι, νομικοί και συνταγματολόγοι κ.λ.π.), προς ακουστική τέρψη προφανώς, αλλά και με συγκεκριμένης στόχευσης παιδαγωγική του λωβοτομημένου ακροατηρίου τους.

Εγγύτερη δε προσέγγιση και προσπάθεια κατανόησης των όρων αυτών αποκαλύπτει ότι οι εμπνευστές και οι εισαγωγείς τους στην τρέχουσα διαλεκτική αν δεν πάσχουν αγραμματοσύνης και αν δεν ρέπουν προς την ευήθεια, διακρίνονται για την ικανότητά τους να συγκαλύπτουν πίσω από αθώες τάχα, αλλά επικοινωνιακώς αποτελεσματικές λέξεις, τα πραγματικά τους σχέδια.

Τούτο διότι, είναι τέτοια η ένταση του καταιγισμού που υφιστάμεθα με τους νέους, πλην κενούς αληθινού νοήματος, αυτούς όρους, ώστε εύλογα κάθε μέσης εμπειρίας και αντίληψης γνώστης της ελληνικής δικαιούται να υποψιαστεί πως η χρήση των νεολογισμών αυτών, μόνο τυχαία δεν είναι.

Φερ’ειπείν η προσθήκη στον τίτλο του Υπουργείου Εσωτερικών και Αποκέντρωσης του όρου « …και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης», έχει τόση αξία όση θα είχε αν πριν 100 χρόνια επρότεινε κάποιος το ίδιο Υπουργείο να τιτλοφορείται «Υπουργείο Εσωτερικών και Γραφομηχανών»).

Ο στόχος όμως είναι τόσο προφανής όσο και η ευτέλεια του τεχνάσματος.
Ούτε η λογική ενδιαφέρει, ούτε η ύπαρξη ουσιαστικού περιεχομένου στο σημαινόμενο. Εκείνο που επιχειρείται είναι ν’ αξιοποιηθεί στο έπακρο το σημείο, δια της εκμεταλλεύσεως της ημιμάθειάς του το χάσκον ανόητο ακροατήριο.

Εκείνο που όμως προκαλεί θλίψη είναι η προσπάθεια να διαστρεβλωθεί το νόημα και η ουσία της γλώσσας όταν σημαίνει ο,τιδήποτε σχετίζεται με την ουσία της. Ουσία δε της γλώσσας μας, είναι η μοναδική ικανότητά της να νοηματοδοτεί τα όντα και τις ιδέες με τέτοιο απαράμιλλο τρόπο ώστε να σημειώσει ο Οδυσσέας Ελύτης:

Τὴ γλῶσσα μοῦ ἔδωσαν ἑλληνική.
τὸ σπίτι φτωχικὸ στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου..
Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου

Μια τέτοια αισχρή απόπειρα συντελείται με τον λυσσώδη αγώνα ορισμένων να μας επιβάλλουν τον όρο «νέος πατριωτισμός». Θα πρέπει κανείς να εξαντλήσει κάθε περιθώριο ευγένειας, ευπρέπειας και ανοχής, απέναντι στην απόπειρα αυτή και στους δράστες της, αληθινούς λαθρέμπορους της ψυχής του έθνους, που μοναδικό αντίστοιχό της έχει τις μεθόδους των πεμπτο-φαλαγγιτών για να περιοριστεί στην διατύπωση των εξής ερωτημάτων.:

Βρέ καλόπαιδα τι σημαίνει στα αλήθεια «νέος πατριωτισμός»;

Υπέρ ποιάς πατρίδας θα εκδηλωθεί; Με ποιά μέσα; Με ποιες αρχές και ποιους στόχους;

Εάν η Πατρίδα είναι η ίδια σε τι διαφέρει από τον μέχρι σήμερα (τον παλιό δήθεν) πατριωτισμό; Πότε, πως και από ποιους άλλαξε η Πατρίδα;

Η συνταγματική επιταγή ότι η τήρηση του Θεμελιώδους Νόμου του ελληνικού κράτους επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων έπαψε να έχει το περιεχόμενο που είχε;
Εν τέλει και απλώς λακωνικά, βρε καλόπαιδα, πως θα υπερασπίσετε από εδώ και πέρα την Πατρίδα, μήπως με ζαρτιέρες; Ή μήπως με μπούργκες;

Παναγιώτης Ι. Βρεττάκος
Δικηγόρους Οικονομολόγος