Η προεκλογική απάτη των «Επανορθώσεων» και το Κατοχικό Δάνειο που πρέπει να εξοφληθεί

Του Σπύρου Χατζάρα


Οι πωλιτικοί και οι δημοσιοκάφοι οφείλουν να πάψουν να λένε ψέματα και εκμεταλλευόμενοι την άγνοια να κοροϊδεύουν ενόψει εκλογών τους χαζούς ψηφοφόρους. Όποιος μιλάει ακόμα για Γερμανικές Πολεμικές Επανορθώσεις, είναι πρώτον απατεώνας και ρουφιάνος και εν συνεχεία πανηλίθιος. Ενώ, οι δοσίλογοι συνεργάτες των Δυνάμεων Κατοχής, όπως ο Αλιέσκι Τσιπρόφσκι και διάφοροι «αριστεροί», κοροϊδεύουν τον χαζό λα(γ)ό, με τις πολεμικές επανορθώσεις, οι λωποδύτες του Βερολίνου, φοβούνται μόνο το Αναγκαστικό Κατοχικό Δάνειο. 

Το Αναγκαστικό Κατοχικό Δάνειο γεννήθηκε νομικά από μια διεθνή Συμφωνία, μεταξύ Ιταλίας και Γερμανίας, δύο κυρίαρχων Κρατών , που υπογράφηκε στις 14 Μαρτίου 1942 στη Ρώμη, από τους νόμιμους πληρεξούσιους της Ιταλίας και της Γερμανίας τους κ.κ Γκίτζι και Αλτενμπουργκ. Ήταν από πλευράς Διεθνούς Δικαίου μια Νόμιμη Διεθνής Σύμβαση. Η Σύμβαση κοινοποιήθηκε στην ελληνική κυβέρνηση στις 23 Μαρτίου 1942, και η τότε κυβέρνηση, υποχρεώθηκε ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ να διέταξει την Τράπεζα της Ελλάδας να κάνει τις σχετικές πληρωμές. 

Ο επιτετραμμένος του Ράιχ στην Αθήνα, πρέσβης Φον Γκρέβενιτς, την ημερα της αναχώρησης των Γερμανών στις 12 Οκτωβρίου 1944, επισκέφθηκε τον αείμνηστο πρωθυπουργό Ιωάννη Ράλλη, και για να προστατεύει τα συμφέροντα του Ράιχ, από μελλοντικές ελληνικής διεκδικήσεις, του επέδωσε «Νότα», στην οποία υπολόγιζε το σύνολο του υπολοίπου του αναγκαστικού δανείου, ως τις 12 Οκτωβρίου 1944 . Ήταν 476 εκατομμύρια χρυσά μάρκα. 
Το έγγραφο Φον Γκρέβενιτς, θα πρέπει να βρίσκεται στα Αρχεία του ελληνικού Κράτους εάν δεν το εξαφάνισαν. 

Η Τράπεζα της Ελλάδος, στον πρώτο μεταπολεμικό ισολογισμό της, σε εφαρμογή του Αναγκαστικού Νόμου 18 της 19ης Νοεμβρίου 1944, ενέγραψε ως υπόλοιπο 4,5 εκατ. χρυσές λίρες Αγγλίας. Αυτά τα 476 εκ. χρυσά μάρκα, η 4,5 εκατ. χρυσές λίρες Αγγλίας, σε σημερινές τιμές υπολογίζονται σε 60 δις ευρώ, πλέον των τόκων. 

Αυτό το χρέος , οι διαδοχικές δωσίλογες ελληνικές κυβερνήσεις, δεν μπορούσαν να το διαγράψουν, επειδή η Ελλάδα δεν ήταν συμβαλλόμενο μέρος. Μπορούσαν μόνο να μην το διεκδικούν. 
Και αυτό έκαναν. 

Η ριζική μείωση του χρέους της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας , (ΟΔΓ), με την σύμβαση του Λονδίνου του 1953, που την υπέγραψε η Ελλάδα, δεν αφορά στο Αναγκαστικό Κατοχικό Δάνειο, αλλά ούτε η Σύμβαση μεταξύ Ελλάδας και Γερμανικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της 18ης Μαρτίου 1960, που υπέγραψε στη Βόννη ο τότε Έλληνας πρέσβης Θεόδωρος Υψηλάντης και η οποία κυρώθηκε το 1961, έλυσε το γερμανικό πρόβλημα.. Η Συμφωνία του 1960, δεν αναφέρει πουθενά τις λέξεις «αναγκαστικό δάνειο». Το Αναγκαστικό Δάνειο, δεν καλύφθηκε ούτε από την προφορική παραίτηση του «Εθνάρχη» προς τον Αντενάουερ τον Νοέμβριο του 1958, διότι η Ελλάδα δεν ήταν συμβαλλόμενο μέρος. 
Και επειδή προϋπόθεση για την εξόφληση του δεν είναι η υπογραφή συνθήκης ειρήνης δεν το καλύπτει ,ούτε η σύμβαση 2+4 του 1990, που διέγραψε τις απαιτήσεις των πολεμικών επανορθώσεων των εφοπλιστών για παράδειγμα. 

Μόνο στις 14-11-1995 έγινε μια ρηματική διακοίνωση της Ελλάδας, μέσω του πρέσβη στη Βόνη, Ιωάννη Μπουρλογιάννη, με την οποία η Αθήνα ζητούσε έναρξη διαπραγματεύσεων και για το κατοχικό δάνειο. 

Οι Γερμανοί τότε, απέρριψαν το ελληνικό διάβημα με το επιχείρημα της παραγραφής λόγω της «παρόδου 50 ετών». 

Το ζήτημα όμως του Δανείου , δεν είναι πολιτικό, και δεν υπόκειται σε παραγραφή, διότι δε προβλέπει παραγραφή η σύμβαση της Ρώμης. Η οφειλή από το Δάνειο είναι εμπράγματη οφειλή και η ικανοποίηση της αξίωσης μας μπορεί να γίνει δικαστικά και όχι πολιτικά. Δηλαδή χρειάζεται αγωγή και κατάσχεση και όχι διαπραγματεύσεις. 

Τα πράγματα γίνονται χειρότερα για το Βερολίνο και τους δοσίλογους των Αθηνών επειδή ο Βίλλυ Μπράντ στα πλάισα της «Οστ Πολιτικ», αναγνώρισε τα αντίστοιχα αναγκαστικά δάνεια που είχαν επιβληθεί στην Πολωνία και την Γιουγκοσλαβία και τα εξόφλησε. 
Επομένως υπάρχει και η ρήτρα αποτίμησης που αποδέχτηκε η Γερμανική κυβέρνηση. 

Ο Διάτρητος Τυμβοθήρας Αλιέκσι Τσιφπρόφσκι , γιατί δεν ζητάει από την σύμμαχο Αγγλία τις 610.796 ουγγιές χρυσού που τους έδωσε για ασφαλή φύλαξη ο Γεώργιος Βου και οι Άγγλοι τις υπεξαίρεσαν και δεν τις επέστρεψαν ποτέ;