Πρώτη Φεβρουαρίου. Η ημέρα του Προδότη.

Ο χαμός του Γιάννη Κολοκοτρώνη 

και των συντρόφων του κατα τον διωγμό των Κολοκοτρωναίων  κατόπιν ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ

Ο διωγμός των Κλεφτών της Πελοποννήσου του 1805 ήταν εισήγηση

 της; Γαλλικής Πολιτικής. Οι «σύμβουλοι» του Σουλτάνου, πρότειναν

 την εξόντωση των Χριστιανών πράγμα που απέτρεψε ο πατριάρχης

 ο Καλλίνικος Ε' με τον αφορισμό κατά των κλεφτών

 της Πελοποννήσου τον Νοέμβριο του 1805.
Το «Αφοριστικό» διαβάστηκε στις εκκλησίες και υποχρέωνε τους

 ιερείς και το ποίμνιο όχι μόνον να μην τροφοδοτούν τους Κλέφτες, 

αλλά και να τους προδίδουν στην τουρκική εξουσία.
Όπως λέει ο Κολοκοτρώνης στην «αφήγηση των συμβάντων της ελληνικής φυλής:

«αφοριστικό έρχεται του Πατριάρχου για να σηκωθεί όλος ο λαός και έτζι εκινήθηκεν όλη η Πελοπόννησος, Τούρκοι και Ρωμαίοι κατά των Κολοκοτρωναίων».
Το διάταγμα έφθασε στην Πελοπόννησο τον Ιανουάριο του 1806.
«Τον Ιανουάριο του 1806 ήρθε το διάταγμα και μας εκυνήγησαν», 

είπε ο Κολοκοτρώνης στην αφήγηση του, που περιγράφει την 

εξόντωση των τελευταίων Κολοκοτρωναίων ως εξής: 

«Τότε αποφάσισα να γίνωμε εις 4 μπουλούκια και να υπάγωμε εις

 φίλους να κρυφθούμε. Ο Αντώνιος ο Κολοκοτρώνης με άλλον έναν, εκρύφθηκε εις τους συγγενείς μας. Τον Δημητράκη Κολοκοτρώνη με άλλους τρείς να πάνε να κρυφθούν εις την Βυτίνα όπου είχαμε 

συγγενείς και τον αδελφό μου Γιάννη με άλλους 4 να υπάγει από κάτω εις την Δημητζάνα όπου είναι ένα χωριό για να τους κρύψει ενας πιστός φίλος όπου είχαμε. 

Ο Αντώνης εγλύτωσε και σώζεται έως την σήμερον. Ο Δημητράκης εκάθισε δυο ημέρες εις την Βυτίνα, έφυγε από εκεί. 

Του Δημητράκη του έκοψαν το κεφάλι και το χέρι το παρουσίασαν 

ως δικό μου επειδή είχε γράμματα 

Ο Γιάννης δεν εύρε τον φίλο του, επήγε εις τους Αιμυαλούς,

 μοναστήρι, του έδωκε ένας καλόγερος φαγί και έπειτα επήγε 

έδωσε είδηση εις τους Τούρκους, επήγαν τον πολιόρκησαν εις τον

 ληνόν και τον εσκότωσαν. Εγώ έμεινα με άλλους τέσσερεις. 

Επήγα εις ενός φίλου μου Προεστού εις τον Πυργάκι ονομαζόμενον

 Κυρ Παρασκευά. Ο μήνας ήτον Γενάρης. 

Είκοσι ημέρες εμείναμε ζωντανοί αφότου μας κατέτρεξαν».
Όπως λέει ο Κολοκοτρώνης, όταν πήγε στου Κυρ Παρασκευά

 ήταν ακόμη Ιανουάριος ενώ ο αδελφός του Γιάννης σκοτώθηκε την πρώτη Φεβρουαρίου.

 Όταν ο κυρ Θεοδωράκης αφηγούνταν στο Τερτσέτη τα γεγονότα είχε αποδεχτεί την προδοσία και τους προδότες και τους προσπέρασε.
«του έδωκε ένας καλόγερος φαγί και έπειτα επήγε έδωσε είδηση εις

 τους Τούρκους, επήγαν τον πολιόρκησαν εις τον ληνόν και τον εσκότωσαν».

Σε 22 λέξεις τα είπε όλα.

Ο Γιάννης Κολοκοτρώνης
ο επιλεγόμενος «Ζορμπάς», μετά 

του εξαδέρφου του Γιώργα Κολοκοτρώνη και επίσης με τον

 πιστό τους σύντροφο Γιώργο από

 τον Αϊτό της Τριφυλίας

 μετέβησαν πρώτα στο χωριό

 Ζάτουνα πλησίον της Δημητσάνας.
Εκεί ο "Ζορμπάς" δεν βρήκε το φίλο του τον ονομαζόμενο 

«Θανόπουλο» και αποφάσισαν να κατέβουν στο χωριό «Παλιοχώρι», 

για να προμηθευτούν τροφές.
Τότε πλησίασαν στο Μοναστήρι της Παναγίας των Αιμιαλών και

 ζήτησαν από τον καλόγερο για να τους φιλοξενήσει και να τους

 κρύψει .
Η Μονή της Παναγίας των Αιμιαλών, νοτιοανατολικά του χωριού Ζυγοβίτσι, ιδρύθηκε στις αρχές του 17ου αιώνα από τον ιερομόναχο Γρηγόριο Κοντογιάννη, και την αδερφή του Ευπραξία που 

καταγόντουσαν από το χωριό.
Η Μονή κτίσθηκε μέσα στο κοίλωμα βράχου και είναι στον δρόμο 

από τη Δημητσάνα προς την Στεμνίτσα.
Ο καλόγερος,έκρυψε τους αφορεσμένους στο «ληνό» όπου μέσα είχε κληματόβεργες από το κλάδεμα των αμπελιών, τους τάισε και τους

 άφησε να ξεκουραστούν και ο ίδιος πήγε στην Δημητσάνα, και 

ενημέρωσε τον πρόκριτο της Δημητσάνας Αθανάσιο Αντωνόπουλο, 

ο οποίος ειδοποίησε τους Τούρκους και ξεκίνησε με ενόπλους Ζυγοβιτσάνους και Δημητσανίτες, γία το μοναστήρι και έριχνε από 

μακριά πυροβολισμούς.
Όπως έλεγε ο κυρ Θεοδωράκης στην αφήγηση του «η μαπταριά 

ήταν σημείον ότι δώθε υπάγουν οι Κλέφτες». 

Για παράδειγμα είπε:
«Το βράδυ επήγαμε εις το Αλιτούρι .Εκεί μας επλάκωσαν 

Ανδρουσιανοί Λεονταρίτες και λοιποί έως 700.

Την νύκτα ετραβήξαμε κατα τον κάμπο του Λεονταρίου. 

Ακούσαμε πολλές μπαταριές και έπεφταν από όλα τα μέρη. 

Η μπαταριά ηταν σημείον ότι δώθε υπάγουν οι Κλεφτες. 

Οι Τούρκοι ή ο Αντωνόπουλος ανάμειξαν θειάφι με κερί φτιάχνοντάς 

το μικρές μπάλλες, που τις εκσφενδόνιζαν αναμμένες στον ληνό, 

όπου μέσα υπήρχαν κληματόβεργες. Έτσι , αφού έπιασε φωτιά ο 

ληνός , οι πολιορκημένοι αναγκάστηκαν να πραγματοποιήσουν 

ηρωική έξοδο και σκοτώθηκαν. 

Οι Τούρκοι όταν έφτασαν έκοψαν τα κεφάλια των Κολοκοτρωναίων

 και αφού τα παλούκωσαν τα διαπόμπευαν στην Δημητσάνα και 

στη συνέχεια τα πήγαν στην Τρίπολη και τα παλουκώσουνε στη μέση

 της πλατείας δίπλα στα δυο μεγάλα πλατάνια που κρέμαγαν 

τους κλέφτες που έπιαναν αιχμάλωτους. 

Τα ακέφαλα σώματα θάφτηκαν κάπου κοντά στή Μονή.
Ο καλόγερος που τον κατηγορούσαν όλοι πήγε στο Άγιο Όρος.

Ο Δημητράκης Κολοκοτρώνης σκοτώθηκε στα Καλύβια του

 Χρυσοβιτσίου μαζί με τον πρώτο του εξάδελφο Γιάννη Κολοκοτρώνη

 το λεγόμενο και «Κουντάνη» που τον έκαψαν ζωντανό μέσα σε

 καλύβα στο Χρυσοβίτσι.
Ο αδελφός του «Κουντάνη» Κολοκορώνη Γιωργακλής σκοτώθηκε σε ενέδρα σε γεφύρι στον κάμπο της Μαρμαριάς.

Σήμερα, ο «Ληνός των Κολοκοτρωναίων» είναι...

 τουριστικό αξιοθέατο.

 Στο ληνό της Μονής,
ο οποίος σώζεται μέχρι σήμερα υπάρχει μια μαρμάρινη πλάκα επί

 της οποίας αναγράφονται τα εξής:
«Ληνός Κολοκοτρωναίων, παρασκευάζοντες τον εθνικόν αγώνα,

 έπεσαν προ του ληνού τούτου την 1ην Φεβρουαρίου 1806 έξι 

κλέφται Κολοκοτρωναίοι υπό τον Γιάννην Ζορμπάν».
Ο ληνός, είναι ένα παραδοσιακό αγροτικό κτίσμα, που χρησίμευε και 

σαν βοηθητικός εργαστηριακός χώρος. 

Αποθήκευαν τα σταφύλια, και εξυπηρετούσε και την εποχική

 κατοίκηση των μικροκαλλιεργητών τότε που στα χωράφια ή 

στα αμπέλια δούλευαν «ήλιο με ήλιο».

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΧΑΤΖΑΡΑΣ