Οχι ¨"Ντουντουκες" διδάσκοντες.

Έξω από κάποια καταστήματα υπάρχει το σκίτσο ενός συμπαθητικού σκύλου με την επιγραφή: «εγώ περιμένω εδώ». Το θυμήθηκα αυτές τις μέρες διότι κάποιοι καθηγητές της Μέσης Εκπαιδεύσεως δεν νοιώθουν την υποχρέωση να δένουν κάθε πρωί έξω από το σχολείο την κομματική τους προτίμηση και να την παραλαμβάνουν πάλι το μεσημέρι όταν σχολάσουν. Αντιθέτως, την αφήνουν λυτή μέσα στην τάξη να λερώνει και να δαγκώνει όπου βρει. Και δεν αναφέρομαι στην εν γένει ιδεολογική συγκρότηση του κάθε ανθρώπου-επομένως και των καθηγητών-η οποία όσο και αν ο καθένας μας είναι τυπικός και προσεκτικός, θα προβάλλει εντελώς φυσιολογικά και καλοδεχούμενη σε κάθε συναναστροφή εντός μιάς δημοκρατικής πολιτείας. Αναφέρομαι στην κομματική ταμπέλα και προπαγάνδα, την οποία ορισμένοι διδάσκοντες Γυμνασίων και Λυκείων φέρουν ευδιακρίτως και ευθρασώς εντός των σχολικών αιθουσών, μεταβαλλόμενοι συνειδητά σε …«ντουντούκες».

Το πρόβλημα είναι παλιό, αλλά αυτές τις μαύρες μέρες που ακολούθησαν τον αποτρόπαιο φόνο ενός εφήβου από αστυνομικό, κάποιοι καθηγητές, στην πλειοψηφία τους προσκείμενοι σε κόμμα που κινείται σύρριζα στα όρια της συνταγματικής εκτροπής, βρήκαν την ευκαιρία να ξεσαλώσουν. Όντες πεπεισμένοι ότι μέσα στο γενικότερο θεσμικό μπάχαλο …«τους παίρνει».

Ε, λοιπόν, όχι κύριε καθηγητά και κυρία καθηγήτρια, δεν σε παίρνει. Πάρτο αλλιώς γιατί θα βρεις. Κι αν δεν βρεις στο εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόν υπουργείο αντ-Εθνικής παρα-Παιδείας, θα βρεις πάνω στην έννομη αντίδραση των γονέων. Οι οποίοι σου εμπιστεύονται το πρωί τα παιδιά τους για να τα μορφώσεις και να τα διαπαιδαγωγήσεις. Να τα βοηθήσεις, όχι μόνο να αποκτήσουν τα αυριανά επαγγελματικά εφόδια, αλλά και να φυτέψεις στην ευαίσθητη ψυχή τους όλα εκείνα τα ψυχικά εφόδια που θα τα εξελίξουν σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες και αυριανούς υπεύθυνους πολίτες. Πιστεύεις ότι ανταποκρίνεσαι σε αυτή την ιερή αποστολή του λειτουργήματός σου όταν μπαίνεις μέσα στην τάξη και παρακινείς τα παιδιά να μάθουν δυό-τρία συνθήματα και να πάνε να τα φωνάξουν στους …«μπάτσους»;

Πιστεύεις ότι είσαι παιδαγωγός εσύ, όταν γνωρίζεις ότι εκείνο το δεκατετράχρονο κορίτσι στην τάξη σου είναι κόρη αστυνομικού και την έκανες να βγει στο προαύλιο κλαίγοντας επειδή αφιόνιζες τους συμμαθητές της κατά των «μπάτσων»; Είναι συμπεριφορά και ορολογία παιδαγωγού αυτή; Δεν είσαι εσύ που υποτίθεται ότι διδάσκεις το μέτρο; Δεν είσαι εσύ που θα έπρεπε να διδάξεις στους μαθητές σου ότι σε κάθε επαγγελματικό χώρο υπάρχουν οι σωστοί και οι ακατάλληλοι; Κι ότι ο υπεύθυνος άνθρωπος οφείλει να εναντιώνεται στην παραβατική συμπεριφορά του συγκεκριμμένου παραβάτη κι όχι να επιτίθεται κατά του συνόλου των υπηρετούντων στην ίδια με αυτόν υπηρεσία. Άλλωστε εσύ αποτελείς το τρανταχτό παράδειγμα αυτού του οφειλόμενου διαχωρισμού.

Ευτυχώς οι περισσότεροι καθηγητές δεν συμμερίζονται τα καμώματά σου. Οφείλουν όμως να σε καταγγείλουν και να σε απομονώσουν. Και δυστυχώς δεν το κάνουν.

Για έλα λίγο σε παρακαλώ στη θέση του γονιού. Κι εσύ γονιός είσαι. Πως θα ένοιωθες αν ενώ αγωνιζόσουν για να κερδίσεις τα προς το ζην της οικογενείας σου δεχόσουν κατά τις δέκα το πρωί ένα τηλεφώνημα: «Καλημέρα σας κύριε….., σας τηλεφωνώ από το αστυνομικό τμήμα Γλυφάδας. Ο γιός σας κρατείται επειδή πετούσε πέτρες κατά του αστυνομικού τμήματος». Και μη μου πεις ότι τα παιδιά το αποφάσισαν κι εσύ δεν είχες ανάμειξη. Διότι τα παιδιά σαν παιδιά που είναι σε «έδωσαν» κι είπαν στους γονείς τους την αλήθεια.
Βλέπεις εσύ κάνεις-ή δεν κάνεις- τη δουλειά σου κι εμείς τη δική μας. Αλλ’ εγώ θα σου πω ότι δεν τα παρεκίνησες. Σίγουρα κάποιοι συνάδελφοί σου-οι περισσότεροι-δεν παρεκίνησαν τους μαθητές τους να εγκαταλείψουν το σχολείο και να πάνε να πετούν πέτρες στα αστυνομικά τμήματα. Προσπάθησαν να τους μεταπείσουν. Κι όσοι δεν το κατάφεραν πήγαν μαζί με τα παιδιά και αγωνίστηκαν όσο μπορούσαν να αποτρέψουν τις μιμητικές των κουκουλοφόρων συμπεριφορές. Τα δίδαξαν, εκεί στον δρόμο, ότι σε μιά Δημοκρατία η διαμαρτυρία είναι δικαίωμα και υποχρέωση και γι αυτό πρέπει να περιφρουρείται από εκτροπές κι όχι να προβοκάρεται και να εκχυδαιϊζεται.
Ενώ εσύ τι έκανες;

Πρώτα τα μπαρούτιασες, μετά τα έβγαλες στον δρόμο εν ώρα μαθήματος και σε κάποιες περιπτώσεις εθεάθης να πετάς μαζί τους πέτρες στους αστυνομικούς και να φωνάζεις «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι»! Παιδαγωγέ μου εσύ, τι ωραίο παράδειγμα υπεύθυνου πολίτη έδωσες στους μαθητές σου! Σε άλλες πάλι περιπτώσεις, όταν κατάλαβες ότι τα πράγματα σκουραίνουν, εγκατέλειψες τους μαθητές σου-μπροστάρης να σου πετύχει-και πήγες για καφεδάκι με τους άλλους «επαναστάτες» συναδέλφους σου. Είχε και μιά λιακάδα εκμαυλιστική, βρε αδερφέ! Ήταν και το Hondos Center κοντά, άστα να πάνε, κόλαση!
Όχι, κύριε καθηγητά και κυρία καθηγήτρια! Κάθετα και ανυποχώρητα, όχι.

Όπως και στις καταλήψεις οφείλεις να είσαι έξω από το σχολείο μαζί με τους άλλους συναδέλφους σου που ξεροσταλιάζουν και μαλλιάζει η γλώσσα τους να μιλούν στα παιδιά, έτσι και στα υγιή αγωνιστικά ξεσπάσματα των μαθητών σου, η υποχρέωσή σου είναι να τους προστατεύεις από εκτροχιασμούς και να τους διδάσκεις μέτρο και αρετή. Να τους υποβάλλεις στην ευεργετική βάσανο της σκέψεως, της κρίσεως και της διαλεκτικής.
Κι όχι να μεταβάλλεσαι σε φερέφωνο και χαλί της συγκεκριμμένης συνταγματικά εκτρεπόμενης κομματικής παρατάξεως, που δια του αρχηγού της ανεκοίνωσε αναιδώς ότι «τώρα ο αγώνας μεταφέρεται στα σχολεία».

Την επομένη δε φορά που στα αγωνιώδη ερωτήματα των γονέων να μάθουν πόσα και ποιά παιδιά έχουν βγεί στους δρόμους, απαντήσεις ιταμά «δεν ξέρω και δεν είμαι υποχρεωμένος να ξέρω», θα ατυχήσεις. Ούτε αποτελεί επιχείρημα η ανεύθυνη απάντηση που έδινες στους γονείς, ότι «δεν είμαι υποχρεωμένος να κάνω εκατό τηλεφωνήματα για να σας ενημερώσω». Τριακόσια να κάνεις αν χρειαστεί. Εσύ δεν μπήκες καν στον κόπο να ενημερώσεις τον σύλλογο γονέων. Κι άγιος σε φύλαξε που δεν συνέβη κάποιο ατύχημα σε μαθητή σου κύριε λυκειάρχη και κύριε γυμνασιάρχη. Μια που δεν μπόρεσε να σε προφυλάξει η όποια συναίσθηση του ιερού λειτουργήματός σου, διαθέτεις.

Κι επειδή εσύ και όσοι ομόφρονες συνάδελφοί σου έχετε τη μύγα, μπορείτε να μυγιαστείτε ελεύθερα. Άλλωστε κάτι τέτοιο ίσως σας βοηθούσε να συνειδητοποιήσετε τι κάνατε για να μην το ξανακάνετε.

Οι λατρεμένοι μας δάσκαλοι με το τριμμένο ρούχο και τα κουρασμένα ματάκια, που έλιωσαν τη ζωή τους για να μας κάνουν ανθρώπους, στέκουν για σας στην κορυφή του Ολύμπου. Όπως και οι περισσότεροι, άξιοι συνάδελφοί σας, εξ’ άλλου. Και για να τους φτάσετε, έχετε πολύ ανήφορο να διανύσετε. Εάν το επιθυμείτε, βεβαίως.

Γρηγόρης Δημ. Ρώντας