Ο «Κόκκινος Δεκέμβρης του ΄44» , τα «Πρωτόκολλα», και τα ταξικά κωθώνια

Αλήτες- Δολοφόνοι -Κομμουνιστές 

του Σπύρου Χατζάρα

 Όταν το ψέμα και η συκοφαντία καταρρέουν ο ένοχος προπαθεί να δημιουργήσει «εύλογες αμφιβολίες». 
Ένας τέτοιος, «αδιευκρίνιστος» «Άπιστος Θωμάς» μου έγραψε. «Χατζάρα, εσύ κι εγώ δεν ζούσαμε το 1944 για να ξέρουμε τι ακριβώς έγινε. Μόνον υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε, διαβάζοντας τις μαρτυρίες αυτών που τα έζησαν τα γεγονότα...». 

Εγώ γεννήθηκα το 1955, επειδή ξέφυγε από το «Λεπίδι» ο πατέρας μου και επέζησε της μάχης του Μακρυγιάννη. Ο πατέρας μου, τα αδέρφια του και ο παππούς μου ήταν «ταξικοί αντίπαλοι» και τους είχαν στις «λίστες» των «προς εκκαθάριση» «αντιδραστικών».

 Τον Πατέρα μου τον συνέλαβε η ΟΠΛΑ στην Αγ. Παρασκευή στα μέσα Νοεμβρίου του 1944, στο σπίτι του πατέρα και της μάνας του .
Τον πήγαν στην Πάρνηθα, όπου περίμενε να «δικαστεί» και να εκτελεστεί , σε εφαρμογή της εντολής της ΚΕ του ΕΑΜ, «Να ξεμπερδέψουμε με μιας με όλους αυτούς» .(Ανακοίνωση με αριθμό πρωτοκόλλου 7313 της 21-11-1944 που καλούσε τις τοπικές επιτροπές να στήσουν δίκες για τους εδεσίτες και τους χίτες). 
Ο πατέρας μου, γλύτωσε, με την ανέλπιστη βοήθεια συμμαθητή του, από το δημοτικό σχολείο του Χαλανδρίου ,ο οποίος είχε ενταχθεί στον ΕΛΑΣ. Δραπέτευσε, από τη Σπηλιά που τους είχαν φυλακισμένους και κατέβηκε στην Αθήνα. 
Το ΚΚΕ έστειλε χειρόγραφο ψευδές σημείωμα στον παππού που τον ενημέρωνε ότι Προς εκτέλεση γιός του, κατατάχτηκε στον ΕΛΑΣ.
 Ο πατέρας μου , σαν παλιός στρατοχωροφύλακας, παρουσιάστηκε στο Σύνταγμα Μακρυγιάννη, όπου πολέμησε και τραυματίστηκε στην πλάτη από θραύσμα όλμου στις 5 Δεκεμβρίου. 
Τα αδέρφια του, ο Σπύρος και ο Μίμης, πολέμησαν με τη Χ στη μάχη του Θησείου.
 Μετά τη Βάρκιζα, όταν ανέβηκαν στην Αγία Παρασκευή, βρήκαν μόνο τη μάνα τους.
 Οι «ηρωικοί» κομμουνιστές, είχαν πάρει όμηρο, τον άρρωστο πατέρα τους Αντώνιο, που ήταν εκλεγμένος πρόεδρος της Κοινότητας Αγίας Παρασκευής από το 1936, και που κατάφερε με τα συσσίτια που οργάνωσε να μην πεθάνει κανείς στην Αγία Παρασκευή από την πείνα.
 Για αυτό ήταν «ταξικός εχθρός» ο Αντώνης Χατζάρας, επειδή τους τάισε και δεν πέθαναν. 
Τα παιδιά του, τον βρήκαν τον Μάρτιο ετοιμοθάνατο στο Νοσοκομείο του Βόλου, και τον έφεραν στο σπίτι του, όπου και πέθανε.

 Η «ομηρία», ήταν απόφαση της «κόκκινης ηγεσίας». «Διατάχθηκε από τα πάνω», στις 24 Δεκεμβρίου 1944. Την επομένη είχε καταφθάσει στην Αθήνα ο Τσώρτσιλ, συνοδευόμενος από τον Βρετανό υπουργό Εξωτερικών, Ίντεν. Και ενώ η «ηγεσία» συνομιλούσε με τον αστικό κόσμο και τους Άγγλους έπεφτε το «μαχαίρι». 
Στις απαγωγές των «ομήρων» αναφέρθηκε στις συνομιλίες της Μεγ. Βρετανίας στις 27 Δεκεμβρίου, ο Π. Κανελλόπουλος που είπε απευθυνόμενος στο Σιάντο. «Μας είπατε ότι ο πόλεμος είναι μεταξύ των Βρεταννών και του Ελληνικού λαού. Είναι, τάχα, πόλεμος κατά των Βρεταννών ή σύλληψις χιλιάδων γυναικών και παιδιών και η απαγωγή των εις το στρατόπεδον των Θηβών και αλλού υπό τρομεράς συνθήκας; Αυτό είναι γερμανική μέθοδος. Είναι φασισμός». 
Στις 6 Ιανουαρίου 1945, όταν η ηγεσία του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ εγκατέλειψε, μετά από 33 μέρες μαχών, τον αγώνα για την κατάληψη της πρωτεύουσας, και έδωσε τη διαταγή για υποχώρηση, τα αιματοβαμμένα καθάρματα του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ είχαν ήδη πάρει 40.000 ομήρους.
 Ο Κώστας Καραγιώργης ομολόγησε αργότερα ότι, «στο λάθος της συλλήψεως ομήρων» ήταν συνυπεύθυνος, γιατί συμφώνησε…». 
Ο Σιάντος, ο «ηγέτης» των Δεκεμβριανών, τον Απρίλιο του 1945, στην 11η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, παραδέχτηκε ότι, «..η ομηρία ήταν αριστερό λάθος» και ότι ήταν λάθος που δεν άφησαν τους ομήρους. 
Αντίθετα ο Ζαχαριάδης στην 12η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ τον Ιούνιο του 1945 είπε ότι «το λάθος» δεν ήταν ότι διατάχθηκε η «ομηρία» αλλά ότι εκτελέστηκε «χωρίς πειθαρχία και σχέδιο και εκφυλίσθηκε σε εξωπολιτική πράξη». 

Από τις 40.000 των «Ομήρων» που περιελάμβαναν γέρους, γυναίκες, παιδιά και άρρωστους πάνω από το 10% (4000-5000), έχασαν την ζωή τους, από τη συνεχή πεζοπορία υπό συνεχή χιονόπτωση και χωρίς παροχή τροφής . 

Εκτός από τις κακουχίες, υπήρξαν και εκτελέσεις όσων βραδυπορούσαν και δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τον ρυθμό της φάλαγγας. 

Ότι έγινε τον Δεκέμβρη του 44 στην Αθήνα ήταν εκτέλεση «Πρωτοκόλλου».

 Αλλά αφού μιλάμε για τον «Ηρωικό» Κόκκινο Δεκέμβρη του 1944, θα επανέλθω σε μια «λεπτομέρεια» που φωτίζει τα γεγονότα και τους δίνει την πραγματική τους διάσταση. 

Η Ελένη Παπαδάκη οδηγήθηκε στο Γαλάτσι από την ΟΠΛΑ φορώντας το γούνινο παλτό της, και τα παπούτσια της. Όταν βρέθηκε το πτώμα της φορούσε μόνο την κομπινεζόν.
 Επομένως, είναι αυτονόητον τη γούνα. θα την φόρεσαν οι ώμοι μιας ηρωικής «συντρόφισσας», που.. κρύωνε και κάποια άλλη θα πήρε χριστουγεννιάτικο δώρο τα παπούτσια της. Σε κάποια συντρόφισσα θα έκανε και το «φουστανάκι».
 Το δαχτυλίδι και το ρολόι της, τα είχε κρατήσει ο σύντροφος Ορέστης. Και είναι κρίμα για την ιστορία, που οι στρατοδίκες δεν ρώτησαν τον Λιόλιο και τον Μακαρονά τι απέγινε το γούνινο παλτό. 

Τα παπούτσια και τα παλτά των σφαγμένων είχαν μεγάλη ζήτηση και στον Φενεό. Τα παπούτσια, και τα ρούχα των νεκρών τα ξαναμοίραζε ο ΕΛΑΣ στους συντρόφους και στον Μελιγαλά. Αυτό το καθήκον το είχε η Κόκκινη,«Εθνική Αλληλεγγύη». 

Το παλτό της Παπαδάκη και τα παπούτσια των σφαγμένων ήταν το κοινωνικό μέρισμα που μοίραζε τότε η εγκληματική συμμορία. 

Αυτή ήταν η πραγματική διάσταση των «ιδανικών». Η ζωώδης ανηθικότητα. Όπως το λένε τα πρωτόκολλα, αλλά τα «ταξικά κωθώνια» δεν το αντιλαμβάνονται.