ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ .ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΕΒΕΙ ΣΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΜΑΣ, Α Ν ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΣΚΥΨΟΜΕ ! (1)

Πλήθοs Πολιτών που έχουν κυριολεκτικά καταστραφεί από την τοκογλυφική συμπεριφορά των Τραπεζών, έχουν ζητήσει από την ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΠΟΛΙΤΩΝ να ερευνήσει και να αναλύσει την ηθική ποιότητα και την οικονομική ορθότητα τηs Τραπεζικήs πρακτικήs.
Αν και όλοι νοιώθαμε ότι «κάτι δεν πάει καλά » με την ελληνική οικονομία να είναι μόνιμα «ασθενική», ένα τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού μας να ζει στο όριο της φτώχειας και παρά ταύτα να στηρίζει περίπου 40 Τράπεζες με πλούσια, κερδοφορία, ζηλευτή και από μεγάλες τράπεζες διεθνούς επιπέδου, ο ειδικόs τηs Σύμπραξηs, κατέγραψε τεκμηριωμένα την πλήρη εικόνα, όπου μπορούμε να δούμε ανάγλυφα την συμβολή τουs στην . . . καθίζηση τηs Εθνικήs οικονομίαs, των εξαγωγών μαs και των εισοδημάτων μαs, σε σύγκριση με την δική τουs . . . ανεμπόδιστη άνθηση ! ! !

1.Είναι πάγκοινα γνωστό ότι το Ελληνικό Τραπεζικό σύστημα είναι το ολιγότερο παραγωγικό και ανταγωνιστικό στην Ε.Ε. αλλά και στις αναπτυγμένες χώρεs του ΟΟΣΑ.
Παρέχει στους αποταμιευτέs τα χαμηλότερα επιτόκια καταθέσεων και επιβαρύνει την οικονομία με τα υψηλότερα επιτόκια χορηγήσεων και αντίθετα με αυτό που συμβαίνει στιs υπόλοιπεs χώρεs, η διαφορά αυτή αντί να μειώνεται, διευρύνεται .

Ενώ σε ολόκληρο τον κόσμο η μείωση των επιτοκίων προβάλλει ωs η μοναδική διέξοδοs για την αντιμετώπιση τηs οικονομικήs ύφεσηs, στην Ελλάδα η αύξηση των επιτοκίων για τη διάσωση ενόs αντιπαραγωγικού Τραπεζικού συστήματοs παρουσιάζεται σαν συνταγή Εθνικήs Σωτηρίαs.

Oι κυβερνήσειs αντί διορθωτικήs παρέμβασηs, κοιτάζουν πώs να τιs ενισχύσουν με ΚΠΣ και πώs να τιs «προστατεύσουν» από δικαστικέs αποφάσειs που αρχίζουν να ερευνούν τη νομιμότητα και τα όρια των Τραπεζικών εκτοκισμών και ανατοκισμών. Να συγκαλύψουν τη χαμηλή παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα του κλάδου πιστεύονταs ότι σώζοντάs τον και ενισχύοντάs τον, όπωs-όπωs, συμβάλλουν στην Ανάπτυξη τηs χώραs. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.
Σε όλουs τουs δείκτεs (απασχόληση, μισθούs, κοινωνική ασφάλιση, παιδεία, επενδύσειs κ.λπ. ) υστερούμε των μέσων Κοινοτικών όρων, το χάσμα τηs υστέρησηs συνεχώs διευρύνεται - πλήν του δείκτη τηs κερδοφορίαs των Τραπεζών.

Ατυχώs η παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα του Τραπεζικού συστήματοs δεν έχει σχέση με την κερδοφορία των Τραπεζών αλλά με τη συμβολή τουs στην οικονομική ανάπτυξη τηs χώραs.
Για την αξιολόγηση του Τραπεζικού συστήματος μιαs χώραs χρησιμοποιούνται δύο δείκτεs :

Α. Η διαφορά μεταξύ επιτοκίων καταθέσεων και επιτοκίων χορηγήσεων που αποκαλύπτει το τμήμα του εθνικού πλούτου που αφαιρείται από τουs αποταμιευτές και τουs επιχειρηματίεs, ωs αμοιβή των Τραπεζών για τον μεσολαβητικό τουs ρόλο στην αγορά χρήματοs.

Β. Το κόστοs του χρήματοs για τουs επιχειρηματικούs φορείs του εσωτερικού σε σχέση με το κόστοs του χρήματοs των ανταγωνιστών τουs του εξωτερικού.

Η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα του Τραπεζικού συστήματοs με αριθμούs.

Στα Δελτία τηs Ενωσηs Ελληνικών Τραπεζών (Δ/1997, Γ/1998, Γ-Δ/1999), οι διαφορέs αναφέρονται στα ονομαστικά και όχι πραγματικά επιτόκια.
Στο τεύχοs Γ/1998, παρουσιάζεται συγκριτικόs πίνακαs διαφορών επιτοκίων (ονομαστικών) χορηγήσεων και καταθέσεων στην Ελλάδα και σε 9 άλλες ευρωπαϊκές χώρεs στη δεκαετία 1986-1996.
Οι συγκρίσεις δημιουργούν την εντύπωση ότι στην Ελλάδα το κόστος τηs μεσολάβησηs των Τραπεζών και το κόστοs του χρήματοs στον δανειολήπτη-επιχειρηματία κυμαίνονταν σε «φυσιολογικά» επίπεδα, +/- 2-3 μονάδεs γύρω από αυτά των υπόλοιπων χωρών.
Η πραγματικότητα αποκαλύπτεται αν συγκρίνουμε όχι τις διαφορές μεταξύ επιτοκίων αλλά τα επιτόκια αυτά καθ΄ εαυτά.
Η διαφορά των 7 εκατοστιαίων μονάδων στη Γερμανία το 1994 αντιπροσώπευε διαφορά μεταξύ επιτοκίων καταθέσεων 2% και χορηγήσεων 9% και η διαφορά των 1,8 μονάδων στη Μ. Βρετανία ήταν διαφορά μεταξύ επιτοκίων καταθέσεων 1% και χορηγήσεων 2,8%, ενώ το 8,3 στην Ελλάδα ήταν διαφορά μεταξύ μέσου σταθμικού επιτοκίου καταθέσεων 14,2% (όψεως 6,1%, ταμιευτηρίου 15,1% και προθεσμίας 15%) και μέσου σταθμικού επιτοκίου (ονομαστικού) χορηγήσεων 27,1%, το οποίο με τιs επιβαρύνσειs ΕΦΤΕ, οδοιπορικών, εξόδων ελέγχου φακέλου, αμοιβών δικηγόρων, μηχανικών κ.λ.π. έφτανε στην πράξη το 33%-38%. Έτσι οι δυο δείκτεs έχουν ωs εξήs:
ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΟΙ ΔΕΙΚΤΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΩΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ

Α Κόστος διαμεσολάβησηs Τραπεζικού συστήματος
- ΓΕΡΜΑΝΙΑ………. ΕΛΛΑΔΑ…………… Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ
7 %..............................21,3 % …………………1,8 %
Β Κόστοs χρήματοs στο δανειολήπτη
- ΓΕΡΜΑΝΙΑ………. ΕΛΛΑΔΑ…………… Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ
9 %............................. 35,5 % ………………..2,8 %
Το χάσμα παραγωγικότηταs του Ελληνικού Τραπεζικού συστήματοs διευρύνθηκε, αντί να μειωθεί, μετά την είσοδο τηs χώρας μαs στην Ο.Ν.Ε.

Η ιστορία των «πανωτοκίων»

Οι πιο πάνω διαφορέs αναφέρονται σε δανεισμούs χωρίs ανατοκισμό τόκων σύμφωνα με τα άρθρα 808 (κανόνα) και 296 (εξαίρεση) του Α.Κ. Την πάγια αρχή του ελληνικού δικαίου τηs γενικήs απαγόρευσηs του ανατοκισμού, ανέτρεψε η απόφαση 289/4/27.11.1980 τηs Νομισματικήs Επιτροπήs (ΝΕ) η οποία επέτρεψε τον εκτοκισμό των καθυστερούμενων τόκων, από την πρώτη ημέρα καθυστέρησηs χωρίs οιονδήποτε χρονικό περιορισμό. Οι Τράπεζεs, με κοινή μεταξύ τουs συμφωνία, αφάρμοσαν την απόφαση αυτή που αφορούσε «καθυστερούμενουs τόκουs», με διάφορεs μεθοδεύσειs και λογιστικέs πρακτικέs, σε όλεs τιs χορηγήσειs, δάνεια και πιστώσειs, σε καθυστέρηση και επίσηs σε κάθε άλλη επιβάρυνση του δανείου όπωs φόροι, προμήθειεs, οδοιπορικά, έξοδα ελέγχου φακέλου, αμοιβέs δικηγόρων, μηχανικών, ταχυδρομικά, οδοιπορικά, κλπ. ενώ είχαν ενσωματώσει παράλληλα αυτή τη γενίκευση στιs τυποποιημένεs και ουσιαστικά αδιαπραγμάτευ­τεs συμβάσειs δανεισμού ώστε να καλύπτουν την υπέρβαση του νόμου επικαλούμε­νεs συμβατικά δικαιώματα. Οι κατά Νόμο επιβλέποντεs, Υπουργείο Εθνικήs Οικονομίαs και Τράπεζα Ελλάδοs αδιαφόρησαν για την προκλητική παρανομία των Τραπεζών.

Στιs 9.6.1986 τα τραπεζικά επιτόκια (συμβατικά και υπερημερίαs) «απελευθερώθηκαν προs τα πάνω». Η ΝΕ καθόριζε τα κατώτατα όρια, κάτω των οποίων καμία τράπεζα δεν μπορούσε να χορηγήσει δάνεια, ενώ τα ανώτατα όρια ήταν «ελεύθερα διαπραγματεύσιμα» μεταξύ Τραπεζών και δανειο­ληπτών. Ο πιο περίεργοs και πρωτότυποs ανταγωνισμόs «αποσυμπίεσηs των τιμών» !!
Από 4.8.1994 τα Τραπεζικά επιτόκια χορηγήσεων απελευθερώθηκαν πλήρωs τόσο προs τα πάνω όσο και προs τα κάτω. Παράλληλα, ενώ στη δεκαετία 1980-1990 τα Τραπεζικά επιτόκια ήταν σχετικά σταθερά, από το 1990 σημειώθηκε μία ραγδαία άνοδοs.

Η συγκυρία του ανατοκισμού και τηs αύξησηs των επιτοκίων είχαν δραματικέs επιπτώσειs στουs δανειολήπτεs και στιs επιχειρήσειs τουs γιατί αύξησαν το κόστοs του χρήματοs από 14%-16% το 1979-80 στο 183,3 % το 1990 για 3μηνο ανατοκισμό μόνο τόκων. Όταν ο ανατοκισμόs περιλαμβά­νει προμήθειεs, φόρουs, έξοδα κλπ, το κόστοs του χρήματοs έφτανε μέχρι και 288,7 % το χρόνο!! (περίπτωση Ξενοδοχείου στη Σάμο από δάνειο ΕΤΒΑ).

Η κύρια δικαιολογία των Τραπεζών ότι τα υψηλά επιτόκια ήταν αναγκαία για να αντιμετωπίσουν τιs συνέπειεs του πληθωρισμού διαψεύδεται από τα στατιστικά στοιχεία που έχει δημοσιεύσει η Τράπεζα τηs Ελλάδοs.
Κατά την περίοδο 1990-1997, ο μέσοs ετήσιοs όροs των πιστώσεων των Τραπεζών προs ιδιώτεs και ιδιωτικέs επιχειρήσειs ήταν 7.175,4 δισ. Δρχ. έναντι μέσου ετήσιου όρου ιδιωτικών καταθέσεων (όψεωs, προθεσμίαs και δεσμευμένων σε δραχμέs) 12.680,0 δισ. δραχμών.
Έτσι ότι έχαναν από την απαξίωση, εξ αιτίαs του πληθωρισμού, των χορηγήσεών τουs προs ιδιώτεs και επιχειρήσειs, το κέρδιζαν σχεδόν στο διπλάσιο, από την απαξίωση των καταθέσεών τουs. Τι γινόταν όμωs με το υπόλοιπο των καταθέσεων 12.680,0 - 7.175,4= 5.504,6 δισεκ. Δραχμών ;
Αυτό ήταν το «μεγάλο όπλο» τουs για την εξασφάλιση τηs κυβερνητικήs ανοχήs, συνενοχήs και υποστήριξηs όχι μόνο στο θέμα των πανωτοκίων αλλά και πολλών άλλων. Αυτή η διαφορά χρησιμοποιήθηκε για τη χρηματοδότηση με ευνοϊκούs όρουs δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, την κάλυψη ελλειμμάτων του προϋπολογισμού, τη μετάλλαξη του εξωτερικού δημόσιου χρέουs σε εσωτερικό, το «φούσκωμα» τηs «φούσκαs» του χρηματιστηρίου σε προεκλογικέs περιόδουs, σε «αγαθοεργίεs» όπωs η αποκατάσταση των σεισμόπληκτων στο Μενίδι, και πολλά άλλα τα οποία κατέστησαν το Τραπεζικό σύστημα παράγοντα τηs διαπλοκήs.

Η «ενθυλάκωση» των παραγωγικών επενδύσεων από τιs Τράπεζεs

Αν συσταθεί μία εξεταστική επιτροπή τηs Βουλήs για να ερευνήσει την τύχη των επενδύσεων που επιδοτήθηκαν από τουs εκάστοτε αναπτυξιακούs νόμουs, θα διαπιστώσει ότι οι περισσότερες αν όχι όλεs οι επιχειρήσειs που πήραν από Τράπεζεs τη συμπληρωματική δανειοδότηση (15-30% τηs επένδυσηs), όχι μόνο έχασαν τελικά τιs επιχειρήσειs τουs, την ίδια συμμετοχή, τα σπίτια τουs που είχαν υποθηκεύσει για να πάρουν το συμπληρωματικό Τραπεζικό Δάνειο αλλά επί πλέον υβρίζονται ωs αναξιό­πιστοι και «μπαταξήδεs».

Η πιο σκανδαλώδηs ίσωs περίπτωση ήταν η απόφαση 50730/30.8.1990 του Υπουργού Εθνικήs Οικονομίαs με την οποία εκχώρησε στο Διοικητή τηs Α.Τ.Ε. τιs αρμοδιότητέs του σχετικά με την αποδοχή αιτήσεων, έλεγχο, έγκριση, ανάκληση και έκδοση αποφάσεων επενδυτικών σχεδίων σύμφωνα με τον αναπτυξιακό νόμο 1892/1990.
Με την εκχώρηση αυτή η ΑΤΕ είχε διπλή αρμοδιότητα : τηs Εποπτεύουσαs Αρχήs και ταυτόχρονα τηs δανείστριαs Τράπεζαs. Από περιπτώσειs που έχουν φτάσει ενώπιον τηs Δικαιοσύνηs προέκυψαν αποδείξειs ότι η ΑΤΕ χρησιμοποίησε την πρώτη αρμοδιότητα για να μεγιστοποιήσει, κατά την επιεικέστερη έκφραση, τα ίδια οφέλη από τη δεύτερη αρμοδιότητα, που σε μερικέs περιπτώσειs άγγιζε τα όρια τηs καταδολίευσηs του πιστούχου.
Οι επιδοτήσειs αυτέs καλύπτονταν σε μεγάλο ποσοστό από Κοινοτικούs πόρουs που είχαν δοθεί για συγκεκριμένο σκοπό παραγωγικών επενδύσεων και δεν ήταν δυνατόν να διοχετευ­θούν με πράξειs και παραλείψειs των Αρχών σε παράνομεs επιδοτήσειs και πλουτισμό τραπεζών.
Οι θιγέντεs έχουν το δικαίωμα να καταφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και είναι βέβαιο ότι θα δικαιωθούν και η χώρα μαs να καταβάλλει βαρύτατα πρόστιμα για παράβαση τηs κοινοτικήs νομοθεσίαs.
Οι τραγικέs καταστάσειs που έφερε ο ανατοκισμόs οδηγήθηκαν στιs αίθουσεs των δικαστηρίων όπου με σειρά αποφάσεων δικαστηρίων όλων των βαθμών, οι περισσό­τερεs ρήτρεs των συμβάσεων δανεισμού και πολλέs πρακτικέs των Τραπεζών έχουν κριθεί παράνομεs και καταχρηστικέs.

ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΠΟΛΙΤΩΝ 5.02.09