ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

Κατά την διάρκεια της οικονομικής κρίσης πού διερχόμαστε, όλες
οι εκδηλώσεις και τα συνθήματα των ελεγχόμενων, δυστυχώς, από
τα πολιτικά κόμματα, συνδικαλιστικών φορέων χαρακτηρίζονται από
μία στείρα συνθηματολογία. Βέβαια οι εκδηλώσεις κατά της νέας
κατοχής (μνημόνιο - τρόικα ) είναι σωστές πλήν όμως, κατά
την προσωπική μου γνώμη, έπρεπε να σκοπεύουν σε στόχους, πού
δυστυχώς, μάλλον από κακή πληροφόρηση ή άγνοια δεν
στοχεύουν. Όμως είναι γνωστό ότι, πάλι δυστυχώς, οι
διοικήσεις ( οι << κεφαλές >> ) των μεγάλων συνδικαλιστικών
φορέων, έχουν κομματική ταυτότητα.
Αυτό είναι εντελώς απαράδεκτο.
Ο συνδικαλισμός προυποθέτει ηγεσία πού υπηρετεί
μόνον το συμφέρον των εργαζομένων. Ο συνδικαλισμός γεννήθηκε
από την ανάγκη αντιμετώπισης μιάς βάρβαρης εκμετάλλευσης του
ανθρώπου από τον άνθρωπο πού με τον άγριο τρόπο, ο ένας
προσπαθεί υπό το κράτος της ανάγκης του άλλου να καρπωθεί
την εργασία και τον μόχθο του, για να πλουτίσει (υπεραξία
εργασίας ). Εκεί ακριβώς οι αδύνατοι συνειδητοποίησαν την
δύναμή τους, πιάστηκαν χέρι-χέρι και συμπαραταχθήκανε. Ένωσαν
την φωνή τους και είπαν << η ένωση μας είναι η ισχύς μας >>.
Πανάρχαια αλήθεια, νόμος της φύσης . Επομένως είναι αδιανόητο ο
συνδικαλισμός να σύρεται και να κατευθύνεται από πολιτικά
κόμματα οποιουδήποτε ιδεολογικού προσανατολισμού Διότι ο
συνδικαλισμός, έχει έναν και μοναδικό προσανατολισμό και
κατεύθυνση την εξυπηρέτηση του συμφέροντος της ΕΡΓΑΣΙΑΣ.
Ο Συνδικαλισμός θέλει μαχητές, ανθρώπους ψυχομένους πού έχουν
συνειδητοποιήσει την αποστολή τους. Η αποστολή του συνδικαλιστή
δεν εξαντλείται σε όρια πού μπορεί να περιγραφούν από ένα
οποιοδήποτε περιορισμένο και τυπικό σχήμα. Ο συνδικαλισμός
πρέπει να έχει σαν κατευθυντήριο οδηγό του την συναίσθηση ότι
αποτελεί τον κυριότερο μοχλό ανάταξης του κοινωνικού επιπέδου
και ανασύνθεσης της κοινωνικής δομής, με μία σειρά ενεργειών
και διεργασιών μέσα στον χρόνο. Για αυτό τον λόγο η ηθική
του ευθύνη απέναντι στο σύνολο και τις ομάδες πού εκπροσωπεί
είναι πολύ μεγάλη. Ο συνδικαλισμός πρέπει να είναι πυλώνας
της δημοκρατίας, να έχει πολιτική οντότητα και όχι
κατευθυνόμενος από την κομματοκρατία. Στους στόχους του
συνδικαλισμού δεν πρέπει να είναι μόνον οι διαμαρτυρίες για
την ικανοποίηση αιτημάτων, αλλά και ως επέμβασή του για την
επιβολή κοινωνικής δικαιοσύνης και την ανατροπή της
αναξιοκρατίας, της γινόμενης αδικίας , με καίριο στόχο την
ανατροπή του κατεστημένου ληστρικού τραπεζικού συστήματος των

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΗΣ κ. Α ΠΑΠΑΡΡΗΓΑ

Ο πυρήνας , των τεχνητά δημιουργουμένων παγκοσμίως, οικονομικών
κρίσεων, ευρίσκεται στην λειτουργία του ιδιωτικού τραπεζικού
συστήματος. Δέν θά παύσω, όσο κουραστικός και αν γίνομαι, να
επισημαίνω το θέμα αυτό. Το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα είναι,
όπως έχω ξαναγράψει, ο βραχίονας των αφανών παγκοσμιοποιητών .
Αυτών πού θέλουν, με οποιοδήποτε ανθρώπινο κόστος, να
επιβάλλουν την παγκόσμια κυβέρνηση. Εξάλλου αυτοί οι ίδιοι
είναι πού δημιούργησαν, γιαυτό το σκοπό, δύο αιματηρούς και
φονικότατους παγκόσμιους πολέμους. Πάντοτε, των φοβερών αυτών
παγκοσμίων πολέμων, προηγήθηκαν οικονομικές κρίσεις όπως π.χ. το
1929.
Ο μηχανισμός των τεχνητών κρίσεων είναι συνοπτικά ο εξής :
1. Δημιουργία της νομικής κατασκευής των λεγόμενων εξωχώριων
( off shore ) εταιρειών και τραπεζών όπου δεν αναφέρονται ούτε
νομικώς ανιχνεύονται φυσικά πρόσωπα.
2. Οι ελεγχόμενες από τους αφανείς παγκοσμιοποιητές, ιδιωτικές
τράπεζες, προβαίνουν σε εκτεταμένη πιστωτική επέκταση, κυρίως,
στις off shore εταιρείες αλλά και οff shore τράπεζες ( bank to
bank ) με αποτέλεσμα την ανατροπή του δείκτη φερεγγυότητας
(solvency ratio ). Δηλαδή την σχέση ιδίων κεφαλαίων προς το
σύνολο των καταθέσεων.

3. Σε κάποια χρονική στιγμή, όταν αποφασίσουν οι πάντα
κρυπτόμενοι ολιγάρχες της παγκόσμιας κυβέρνησης, οι off shore
εταιρείες και οι οff shore τράπεζες « πτωχεύουν » και

κάνουν στάση πληρωμών προς τις δανειοδοτήσασες τράπεζες ( lehman
broders ) οπότε και οι μεγάλες τράπεζες καταρρέουν και χάνει
ο κόσμος τις καταθέσεις του. Διότι όλα, σχεδόν, τα κεφάλαια
που διαχειρίζονται οι ιδιωτικές τράπεζες είναι οι καταθέσεις
της λαϊκής αποταμίευσης.
4. ΟΙ μεγαλομέτοχοι των ιδιωτικών τραπεζών είναι συγχρόνως και
αφανώς μεγαλομέτοχοι και των off shore εταιρειών και των off
shore τραπεζών.
Όλα τα παραπάνω , τα επανέλαβα για να καταδείξω ότι το
ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα είναι ο φορέας δημιουργίας και
τροφοδότησης του εγάλου κεφαλαίου, λόγω της δανειοδότησης
μεγάλων οικονομικών επιχειρηματικών μονάδων.
Αυτό το ανέφερα, διότι δυστυχώς, η Γ, Γραμματέας του Κ.Κ.Ε. με
την αναφορά της στο τραπεζικό σύστημα, κατά την παρέμβασή
της στη βουλή, θέλησε με τον τρόπο που διατύπωσε τις σκέψεις
της να απενοχοποιήσει τις ιδιωτικές τράπεζες, λέγοντας ότι
δεν είναι μόνον οι τράπεζες που δημιουργούν τα οικονομικά
προβλήματα αλλά το μεγάλο κεφάλαιο. Και ερωτώ : το μεγάλο
κεφάλαιο που επικαλέστηκε η κ. γ. γραμματέας δεν είναι
παράγωγο του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος που χρησιμοποιεί
τις καταθέσεις της ΕΡΓΑΣΙΑΣ για να δημιουργεί
«μεγαλοκαρχαρίες»που εκμεταλλεύονται την υπεραξία της ΕΡΓΑΣΙΑΣ ;
Νομίζω κ. γ. γραμματέα αστοχήσατε, κάματε λάθος. Θα έπρεπε να
ζητήσετε την εθνικοποίηση του επαίσχυντου ιδιωτικού τραπεζικού
συστήματος ως και το σπουδαιότερο, να κάμετε την υπέρβαση για
την κατάργηση του ΤΟΚΟΥ, για να αλλάξουν τα πάντα.
Τουλάχιστον οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι κ.τ.λ. ναι μεν
εκμεταλλεύονται την υπεραξία της ΕΡΓΑΣΙΑΣ αλλά παράγουν και
κάποιο αγαθό, ενώ οι ιδιωτικοί τραπεζίτες απλώς εμπορεύονται
διά του ΤΟΚΟΥ το παραγόμενο χρήμα ποϊον της Λαϊκής
κυριαρχίας.

XΡΙΣΤΟΣ Α. ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
Πρώην συνδικαλιστής- Ναυτιλιακούδιωτικών τραπεζών για την ανόρθωση της οικονομίας της χώρας.