Διάλογος

Από τη στιγμή που ο διεθνισμός αποτελεί ιδεολογικό χαρακτηριστικό της Αριστεράς, με επέκταση μέσω της παγκοσμιοποίησης στο χώρο του σημερινού «Κέντρου» και «Δεξιάς», η έννοια του εθνικισμού ως αντίπαλου πολιτικού προτάγματος έχει τεθεί εκ των πραγμάτων. Για τον επιπλέον λόγο ότι λόγω αυτού του φαινομένου, έχει δημιουργηθεί σύγχυση της πολιτικής έννοιας της Δεξιάς κυρίως, αλλά και του Κέντρου-Κεντροαριστεράς και απόλυτος ενδοκομματικός ιδεολογικός διαχωρισμός. Τι κοινό έχει π.χ. η νεοφιλελεύθερη απεθνοποιητική Δεξιά της Γιαννάκου-Κουτσίκου, με τη Λαϊκή Δεξιά του Κρανιδιώτη, που προτάσσει πατριωτισμό και κοινωνικά δικαιώματα; Κι ας ανήκουν στο ίδιο κόμμα.
Η εκ του πονηρού κατασυκοφάντηση του «Εθνικισμού» που του απεδόθη πλέον η έννοια του Σωβινισμού, από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, καθιστά τη θέση των εθνικά σκεπτομένων εντός των κομμάτων δυσχερή και τους τοποθετεί στο περιθώριο, χωρίς τη δυνατότητα έκφρασης. Ο χαρακτηρισμός του φασίστα από την προδοτική Αριστερά επικρέμαται επί της κεφαλής τους ανά πάσα στιγμή. Επομένως η απενοχοποίηση του Εθνικισμού στην κοινωνία και η προβολή των χαρακτηριστικών και των επιδιώξεών του, αφού είναι δυσχερής έως αδύνατη διακομματικά, πρέπει να επιχειρηθεί ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ. Δυστυχώς εκεί φτάσαμε. Ο κίνδυνος της απομόνωσης που επικαλείσαι δεν υπάρχει, αφού ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Αντίθετα η προβολή των εθνικών σε συνδυασμό με τις κοινωνικές ιδέες και η πιστοποίηση της δυναμικής τους με τις εκλογές, θα απεγκλωβίσει τις αντίστοιχες δυνάμεις εντός και των άλλων κομμάτων και θα τους επιτρέψει να εκδηλωθούν, ακόμα και να επικρατήσουν. Προς τα εκεί βαδίζει ο κόσμος σήμερα, με τρανό παράδειγμα τη Γαλλία, αλλά και την εκτίναξη της ΧΑ στην Ελλάδα, παρά το λυσσαλέο πόλεμο που της γίνεται.
Γ.Σ.

Υ.Γ. Καμιά σχέση με την ΕΠΕΝ, που εξέφραζε τον ηττημένο χώρο των τότε χουντικών.