1940. 19η ημέρα του Πολέμου. 15η/28η Νοεμβρίου 1922, η εκτέλεση των Έξι

Στο Μέτωπο του Γ Σώματος Στρατού, το «Απόσπασµα Μπεγέτη» της 9ης Μεραρχίας, υποστηριζόµενο με πυρά πυροβολικού, μετά από ολοήµερο σκληρό αγώνα κατέλαβε τα υψώµατα 1259 και 1271 , συλλαµβάνοντας αιχμαλωτους 11 Ιταλούς αξιωµατικούς και 250 οπλίτες µαζί µε άφθονο πολεµικό υλικό. Νοτιότερα, η 10η Μεραρχία , κατάφερε να ολοκληρώσει την κατάληψη του
υψ. Μπαταρός και να προωθηθεί δυόµιση χιλιόµετρα δυτικά του χωριού Νικολίτσε, από όπου µπορούσε να ελέγχει τη διάβαση της Ντάρζας.

Ο Γερμανός πρεσβευτής στην Αθήνα, πρίγκιπας φον Έρμπαχ, βάσει της οδηγίας 18 του Φύρερ, διαβίβασε στο Βερολίνο φιλελληνική απόρρητη έκθεση για τον ελληνοιταλικό πόλεμο στην οποία τόνιζε:

«Ο Μεταξάς έδωσε την μόνη απάντηση την οποία θα μπορούσε να δώσει, δηλαδή να θεωρήσει το τελεσίγραφο ως κήρυξη πολέμου…Ο Μεταξάς μπορεί δικαίως να ισχυρισθεί ότι με τον βιβλικό τρόπο με τον οποίο μίλησε, εκπροσώπησε και τον τελευταίο λούστρο της Αθήνας. Οι κληθέντες υπό τα όπλα άνδρες έφταναν το πρώτο πρωί της επιστράτευσης στα κέντρα κατά πυκνές ομάδες. Μπορούσε κανείς να παρατηρήσει απερίγραπτες σκηνές ενθουσιασμού στα κέντρα αυτά και μάλιστα ενθουσιασμού από τον οποίο έλειπε κάθε νότιος θεατρινισμός και κάθε συναισθηματική επιπολαιότητα. Μεταξύ των εκατοντάδων που είχαν ντυθεί στο χακί και τους οποίους είδα με τα μάτια μου, μόνο έναν είδα δακρυσμένο. Αποχαιρετούσε τους γονείς του που είχαν έλθει ως τον στρατώνα και έφευγε για το μέτωπο. Ο πατέρας του, ένας χωρικός, του έδωσε το χέρι και τον άκουσα να του λέει : «Μην κλαις. Αποφάσισε ήσυχα ότι θα σκοτωθείς. Αν πεθάνεις, επειδή δεν έχω άλλο παιδί, θα πάρω εγώ τη θέση σου στο μέτωπο». Παρόμοιες ιστορίες ακούγονται παντού στους δρόμους, όλες αυθόρμητες. Αν οι Ιταλοί είχαν στηρίξει τις πληροφορίες τους σε ανάλογες μικρές ιστορίες του λαού και δεν βασιζόταν στις «βόμβες» των πρακτόρων τους, δεν θα είχαν υποστεί τόσες εκπλήξεις από τη στάση των Ελλήνων. Δεκατέσσερις μέρες μετά την έναρξη του πολέμου η ατμόσφαιρα ενθουσιασμού εξακολουθεί να υπάρχει στην Αθήνα. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι ο λαός χαρακτηρίζει αυτόν τον πόλεμο ως δικό του πόλεμο και κατέχεται από το αίσθημα ότι αγωνιζόμενος υπηρετεί το Δίκαιο. Για ένα φτωχό λαό, ο οποίος μόλις πριν από 100 έτη θυσιάστηκε σύσσωμος και προτίμησε την πλήρη αθλιότητα προκειμένου να ζήσει ελεύθερος, η εθνική του ανεξαρτησία, όσο και αν αυτό φαίνεται άποψη αναχρονιστική, δεν είναι έννοια χωρίς περιεχόμενο, ιδιαίτερα απέναντι σε έναν εχθρό όπως οι Ιταλοί».

Στον τομεα ευθύνης του ΤΣΔΜ , συνεχίστηκε η επίθεση προς την Κορυτσά. Τα ελληνικά τμήματα πήρανε το χωριό Πολιόσκα, στα δυτικά τού Δεβόλη.
Ο Στρατηγός Σοντού διέταξε τις ιταλικές δυνάμεις της Κορυτσάς να αντισταθούν µέχρις εσχάτων διότι «διακυβευόταν η τιµή της Ιταλίας».

Η ελληνική αεροπορία υποστήριξε όσο μπορούσε την επίθεση και είχε απώλειες. Οι Ιταλοί κατέρριψαν ένα Fairey Battle της 33ης Μοίρας Βομβαρδισμού και χάθηκε το τριμελές του πλήρωμα. Ο Ανθυποσμηναγός ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΑΡΑΒΙΓΓΙΔΗΣ ο Επισμηνίας ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ ΑΡΝΙΔΗΣ και ο Ανθυποσμηναγός ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΚΟΝΤΙΔΗΣ . Επίσης σκοτώθηκε ο Ανθυποσμηναγός ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ ΠΑΠΠΑΣ που τραυματίστηκε από τα αντιαεροπορικά πυρά και πέθανε από αιμορραγία, στη διάρκεια της πτήσης ενώ το αεροσκάφος επέστρεψε στη βάση του με ελαφρές ζημιές, οδηγούμενο από το χειριστή του Δημήτριο Πιτσίκα. Απωλέστηκε και ένα δικινητήριο Potez 633 της 31ης Μοίρας Βομβαρδισμού που χτυπήθηκε όμως από φίλια αντιαεροπορικά πυρά και φλεγόμενο κατέπεσε νότια του χωριού Μεσοχωρίου και σκοτώθηκε ο Ανθυποσμηναγός ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΟΒΑΤΖΗΣ.


Στις 15η/28η Νοεμβρίου 1922, στις 7.15 π.μ. ο Πρόεδρος του Έκτακτου Στρατοδικείου που δίκασε τους 6 , στρατηγός Αλέξανδρος Οθωναίος διάβασε την ετυμηγορία: «Εν ονόματι του Βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου Β' το Έκτακτον Στρατοδικείον συσκεφθέν κατα νόμον, κηρύσσει παμψηφεί τους μεν Γεώργιον Χατζανέστην, Δημήτριον Γούναρην, Νικόλαον Στράτον, Πέτρον Πρωτοπαπαδάκην, Γεώργιον Μπαλτατζήν και Νικόλαον Θεοτόκην εις την ποινήν του Θανάτου. Τους δε Μιχαήλ Γούδαν και Ξενοφώντα Στρατηγόν εις την ποινήν των ισοβίων δεσμών. Διατάσσει την στρατιωτικήν καθαίρεσιν των Γεωργίου Χατζανέστη, αρχιστρατήγου, Ξενοφώντος Στρατηγού, υποστρατήγου και Μιχαήλ Γούδα, υποναυάρχου και επιβάλλει αυτούς τα έξοδα και τέλη. Επιδικάζει παμψηφεί χρηματικήν αποζημίωσιν υπέρ του Δημοσίου κατά του Δ. Γούναρη δραχμών 200 χιλιάδων, Ν. Στράτου δραχμών 335 χιλιάδων, Γ. Μπαλτατζή και Ν. Θεοτόκη δραχμών 1 εκατομμυρίου και Μ. Γούδα δραχμών 200 χιλιάδων. Εγκρίθη, απεφασίσθη και εδημοσιεύθη εν Αθήναις τη 15η Νοεμβρίου 1922.» Η απόφαση ανακοινώθηκε στους κατηγορουμένους , στις φυλακές Αβέρωφ στις 9 π.μ, από τον Επίτροπο Γρηγοριάδη. Στους μελλοθάνατους δόθηκε προθεσμία δύο ωρών προκειμένου να αποχαιρετίσουν συγγενείς και φίλους. Στις 10.30 οδηγήθηκαν στου Γούδη για να εκτελεστούν. Πριν την εκτέλεση προηγήθηκε η καθαίρεση του Χατζανέστη . Φρούραρχος της εκτέλεσης ήταν ο μάρτυρας κατηγορίας, ταγματάρχης Σπαής. Οι καταδικασθέντες εκτελέσθηκαν στις 11:27΄.

Στις 15 Νοεμβρίου 1967 με διαταγή του Μακαρίου, η Εθνική Φρουρά υπό τις διαταγές του στρατηγού Γεωργίου Γρίβα ανέλαβε να αποκαταστήσει την τάξη στον Τουρκοκυπρίακό θύλακα στο χωριό Κοφίνου 40 χιλιόμετρα νότια της Λευκωσίας.

Το πλήρες χρονολόγιο των γεγονότων της 15ης Νοεμβρίου θα το βρείτε εδώ http://ta-mavra-nea.blogspot.gr/2017/11/15_15.html