ΕΛΛΑΔΑ, ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ : Στο έλεος της υποτέλειας και της ανυπαρξίας. (Δημήτρης Καραμήτσας)

Μπορεί οι περισσότεροι να μην το γνωρίζουν, αλλά η Ελλάδα, με τα όσα μύρια προβλήματά της και παρά το μικρό της μέγεθος και την φτώχεια των κατοίκων της είναι 27η στην λίστα ΑΕΠ των κρατών του κόσμου που δίνει η «Παγκόσμια Τράπεζα», με το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 360 δις δολλαρίων Η.Π.Α. ετησίως. Παρά τις ενστάσεις κάποιων για τον τρόπο υπολογισμού του ΑΕΠ από τον Αλογοσκούφη και τις ενστάσεις του ιδίου, που ήθελε να δηλώσει μεγαλύτερο Α.Ε.Π., αλλά και τις γενικές ενστάσεις για τον υπολογισμό του ΑΕΠ και την διάρθρωση της οικονομίας, το ποσό δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο ως μέγεθος.
Γιατί ξεκινώ από την οικονομία; Γιατί είναι ένα μέτρο ισχύος στον σύγχρονο κόσμο.
Ας δούμε όμως τι συμβαίνει τριγύρω μας: Το ΑΕΠ της Βουλγαρίας βρίσκεται στα 39 δις δολ., της Αλβανίας στα 10,5 δις δολ. και των Σκοπίων στα 7,5 δις δολ. . Οι συγκρίσεις περιττεύουν. Το ΑΕΠ της Τουρκίας βρίσκεται στα 657 δις δολ. , δηλ. λιγότερο από το διπλάσιο σε σχέση με το ελληνικό. Εάν συγκρίνουμε τα πληθυσμιακά και εδαφικά μεγέθη είναι σαφές ότι η Ελλάδα έχει ένα σαφές προβάδισμα στην παραγωγή πλούτου. Στην παραμελημένη και ανεκμετάλλευτη Ελλάδα παράγεται πλούτος, ανήκει όμως σε λίγους και ο λαός της δεν τον βλέπει. Το που πηγαίνει το χρήμα, αφού το κοινωνικό μας κράτος είναι για γέλια ή καλύτερα για κλάματα, είναι το πρώτο που χρήζει σοβαρής εξέτασης.
Με μία τέτοια δυναμική είναι σαφές ότι θα έπρεπε να είχε διαμορφωθεί τουλάχιστον μία ισχυρή σε τοπικό επίπεδο εξωτερική πολιτική. Δεν είμαι οπαδός κανενός ιμπεριαλισμού, αλλά τα γράφω για να αποδείξω την ανικανότητα όσων είναι. Δυστυχώς στην εξωτερική / διεθνή διάσταση η Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως αστείο μέγεθος και κάποιοι θα πρέπει να αναλογιστούν τι φταίει για αυτό.
Τα φτωχά Σκόπια με την συνδρομή «συμμάχων» διεκδικούν με έντονο τρόπο την ονομασία τους με ένα ελληνικό όνομα, χωρίς να υπάρχουν για την Ελλάδα λύσεις ή έστω μία αξιοπρεπής συγκροτημένη πολιτική με στόχευση και σκοπό (διότι βιώνουμε συνεχείς διολισθήσεις). Η φτωχή Αλβανία πάλι με τους ίδιους όρους καταπατά και αυθαιρετεί πάνω σε δικαιώματα της Ελληνικής μειονότητας της Β. Ηπείρου, χωρίς ουσιαστική αντίδραση. Η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί με το παροιμιακό : με φτύνουν κατάμουτρα και εγώ λέω ότι βρέχει … . Θα προσέθετα ότι, όχι μόνο λέω πως βρέχει αλλά κάθομαι και βρέχομαι και δεν πάω παραπέρα να φυλαχθώ … . Διότι είναι σαφές ότι είτε μας φτύνουν, είτε βρέχει πρέπει να φυλαχθούμε.
Η μεγάλη μας «φίλη», η Τουρκία του στρατιωτικού κατεστημένου προκαλεί την Ελλάδα με υπερπτήσεις οπλισμένων πολεμικών αεροσκαφών πάνω από νησιά που κατοικούνται από Ελληνες υπηκόους και φέρουν την ελληνική σημαία. Η αντίδραση (όχι σχεδιασμός διότι αυτός είναι άγνωστη λέξη) της ελληνικής πλευράς/κυβέρνησης εμπυκνώνεται και εμπεριέχεται στην ανωτέρω παροιμιακή έκφραση.
Στην πρόσφατη επέκταση και ραγδαία προς το χείριστο αλλαγή των χαρακτηριστικών της τουρκικής προκλητικότητας στο Αιγαίο, φάνηκε να τείνεται χείρα σωτηρίας από την Ρωσική πλευρά, η οποία εκτάκτως και απρογραμμάτιστα ζήτησε την διεξαγωγή αεροναυτικών γυμνασίων στον εθνικό μας χώρο. Με την υποβολή αιτήματος προς τις ελληνικές αρχές για δέσμευση περιοχών αναγνώρισε άμεσα την ελληνική εδαφική κυριαρχία σε αυτές.
Εγραψα τότε για την ανάγκη αλλαγής στρατηγικής (ή τέλος πάντων δημιουργίας μίας στρατηγικής) για την εκμετάλλευση της ισχύος και της βούλησης της Ρωσίας να διαδραματίσει ενεργό υπέρ της Ελλάδας ρόλο στον Εύξεινο και την Μεσόγειο. Εγραψα και πρότεινα και κάποια μέσα και μέτρα, όπως τις κοινές ασκήσεις. Κάποιοι έσπευσαν να πουν πως ανήκουμε στο ΝΑΤΟ και ότι αυτό θα εκνεύριζε αφάνταστα τους «φίλους» μας Αμερικάνους … .Τίποτα από τα ανωτέρω δεν έπραξε η Ελληνική κυβέρνηση και ξαφνικά είδαμε το ρωσικό ναυτικό να κάνει κοινά γυμνάσια με τους Τούρκους !!!. Η Τουρκία βέβαια είναι μέλος του ΝΑΤΟ και έχει τους αυτούς με εμάς καλούς «φίλους» ….
Ετσι το ρώσικο χέρι βοηθείας, που μας προτάθηκε πολλές φορές χωρίς να το σφίξουμε γύρισε και χειρονόμησε προς το μέρος μας με την γνωστή στο πανελλήνιο χειρονομία της ανοικτής παλάμης. Είναι σαφές ότι η Τουρκία έχει σαφή και σοβαρή εξωτερική πολιτική και διαβλέπει την επάνοδο της Ρωσίας σε θέση υπερδύναμης, είναι σαφές ότι ακόμα και φόβο μπορεί να νοιώθει και σπεύδει να αναπτύξει φιλικές σχέσεις. Από την άλλη πλευρά η εξωτερική μας πολιτική μπολιασμένη με την ασθένεια που συνδυάζει το σύνδρομο ανικανότητας με το σύνδρομο «Κουίσλινγκ», φάνηκε για μία ακόμα φορά ανύπαρκτη, αμερικανόδουλη, αστεία και επικίνδυνη για την χώρα μας και την ασφάλεια των Ελλήνων.
Γιατί μπορεί η Ρωσία να μας γύρισε την πλάτη ;
Για μένα η απάντηση είναι σαφής: Ταυτόχρονα με τα ανωτέρω, υπήρξε διεθνώς το ζήτημα της κρίσης με το ρωσικό φυσικό αέριο και την διαμάχη με την Ουκρανία που πάγωσε την Ευρώπη. Είναι σαφές ότι η Ρωσία περίμενε από την Ελλάδα να ανταποδώσει την χειρονομία καλής θέλησης και να λάβει σαφή θέση υπέρ της Ρωσίας. Το οφείλαμε όχι μόνο ως ανταπόδοση, αλλά και ως δίκαια θέση στην διαφορά αυτή.
Τι έκανε η Ελλάδα ; όχι μόνο δεν πήρε θέση υπέρ της Ρωσίας, αλλά έσπευσε άμεσα να αναγγείλει συμφωνία λήψης/αγοράς φυσικού αερίου από τον αγωγό αμερικανικών συμφερόντων που περνάει μέσα από την Τουρκία και μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου από άλλες χώρες, να αναγγείλει δηλ. μείωση των παραγγελιών ρωσικού αερίου !!!.
Ετσι για μία ακόμα φορά αποδείχθηκε η ανικανότητα, αλλά και το δάγκωμα του χεριού που μας συνδράμει .
Η κ. ΥΠ.ΕΞ. με τα πολλά επώνυμα, ερωτηθείσα προσφάτως για την εξωτερική πολιτική της χώρας απάντησε με ένα αστείο «βλακολόγημα» : «τα σοβαρά θέματα θέλουν σοβαρή αντιμετώπιση …».
Για να υπάρξει σοβαρή αντιμετώπιση πρέπει να υπάρχει σοβαρή σκέψη και σοβαροί άνθρωποι. Δυστυχώς για όλους εμάς, αυτή η κυβέρνηση έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι δεν διαθέτει καμία σοβαρότητα και σε κανένα επίπεδο.