Οι παλιάνθρωποι ενώνονται μεταξύ τους σαν τις σάπιες σταφίδες

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα

Από την εποχή του Κωλέττη, που άνοιξε το δρόμο της φαυλοκρατίας στο δημόσιο βίο της Ελλάδας με την περίφημη φράση του «θέλουν να φάνε οι Ελληνάδες μου, αφήστε τους άλλους να φωνάζουν», η πολιτική ζωή κινήθηκε με άξονα τους διορισμούς στο δημόσιο.
Οι «Ελληνάδες» του Κωλέττη ήταν τα κομματόσκυλα που επάνδρωσαν τις διοικητικές θέσεις του νεοσύστατου ελληνικού κράτους (Για το ζήτημα αυτό βλ. Γιάννη Κορδάτου: «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», εκδ. «Μέλισσσα», Αθήναι 1957, τόμ. 11ος, σελ. 389).
Αυτό το μεγάλο «ιδανικό» των Ελλήνων κατέκτησε τους πολιτικούς και τους ψηφοφόρους ως τέτοιο σημείο, το οποίο οδήγησε τον Γ. Σουρή (1853-1919) να το σατιρίσει γράφοντας για τις προθέσεις των πολιτικών:
«Πώς ένας νόμος που μ’ αρέσει / για κείνον θα αγωνισθώ / όλοι οι Ρωμιοί νάναι σε θέση / να παίρνουν και καλό μισθό» («Άπαντα», τόμ. Β’. σελ. 228). Από τότε η δημοσιοϋπαλληλική φρενίτιδα κατέκτησε τους Έλληνες και τους πολιτικούς τους, οι οποίοι σφυρηλάτησαν το χυδαίο πελατειακό σύστημα, το οποίο οδηγούσε την πατρίδα στο διαρκές τέλμα.
Πυργώθηκε το «σύστημα», το οποίο ο καθηγητής Θ. Αγγελόπουλος καυτηρίαζε από την πρώτη δεκαετία του 1910 γράφοντας: «Η διανομή των δημοσίων θέσεων αντί λαφύρων μεταξύ των οπαδών της εκάστοτε εν των εκλογικώ αγώνι νικώσης μερίδος υπελαμβάνετο, φυσικώ τω λόγω, ως απλούστατος τρόπος αμοιβής των κομματικών υπηρεσιών» (βλ. το έργο του: «Δίκαιο των πολιτικών υπαλλήλων εν Ελλάδι», τεύχ. Α-Β, Αθήναι 1913-1914, σελ. 42).
Επρόκειτο για ένα νοσηρό και αντιδημοκρατικό σύστημα το οποίο σημάδεψε αρνητικά την πορεία της Ελλάδας στα δύσκολα μονοπάτια της ανάπτυξης.
Ήταν και είναι ο Γολγοθάς της. Αυτό το καθεστώς των «λαφύρων», αυτό το πρόστυχο αλισβερίσι «σε διορίζω με ψηφίζεις», κατάγγελνε ο Γ. Σουρής, με ετούτους τους στίχους: «Πουλούσατε την ψήφο σας / αντί του αργυρίου / σαν πρόστυχοι ντελάληδες / του Αναβρυτηρίου».
Αυτό το αλισβερίσι περιορίσθηκε αισθητά με τον Υπαλληλικό Κώδικα του 1951, οπότε συστήθηκε, με καθυστέρηση ενός αιώνα εν σχέσει προς τα άλλο κράτη του κόσμου, το ΑΣΔΥ – Ανώτατο Συμβούλιο Δημοσίων Υπηρεσιών – το οποίο διεξήγαγε τους διαγωνισμούς των υποψηφίων δημοσίων υπαλλήλων.
Με την ίδρυση του ΑΣΔΥ περιορίστηκε στο μισό η ασυδοσία της εκτελεστικής εξουσίας στο θέμα των διορισμών (βλ. την εργασία μου: «Το ΑΣΔΥ», Αθήνα 1973. Καταργήθηκε από την Β΄έκδοση της δικτατορίας το 1973).Να, λοιπόν, η πορεία της διόγκωσης της υπαλληλοκρατίας την οποία πληρώνει ο «κυρίαρχος» λαός.
Αρχίζω, λόγω χώρου, από τη δεκαετία του 1950, σημειώνοντας ότι μέσα σε τέσσερα χρόνια ο αριθμός των τακτικών δημοσίων υπαλλήλων αυξήθηκε από 68.000 (1952) σε 74.000 (1956). Οι διορισμοί καλπάζουν με αποτέλεσμα ο αριθμός αυτός να φθάσει τις 96.000 το 1966 και το 1970 να φθάσει τις 100.000 (εδώ δεν περιλαμβάνοντα οι χιλιάδες υπάλληλοι των ΝΠΔΔ, τα οποία το 1971 έφτασαν τα 20.000).
Το πελατειακό σύστημα επελαύνει ταχέως με αποτέλεσμα από 250.000 το 1974 (τακτικοί υπάλληλοι και υπάλληλοι ΝΠΔΔ), το 1995 φθάνουν τις 408.000 (βλ. στατιστικά στοιχεία της ΕΣΥΕΑ. Συγκεντρωτικοί Πίνακες. Πίνακας Σ1. Απογραφή 31/12/2005).
Απ’ αυτό το σημείο και μετά χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Κανείς δεν γνωρίζει πόσους συνολικά υπαλλήλους έχει το κράτος του ζόφου.
Εκείνο που είναι βέβαιο είναι ότι από τη μεταπολίτευση του 1974 έως σήμερα οι «δημοκρατικές» πράσινες και γαλάζιες κυβερνήσεις οργίασαν πάνω στο πτώμα της Ελλάδας χρησιμοποιώντας τους κομματικούς διορισμούς ως ψηφοθηρικό αντάλλαγμα.
Λέγεται, ακούγεται και γράφεται ότι η Μπανανία έχει σήμερα περί τους 1.300.000 υπαλλήλους όλων των κατηγοριών!
Αυτή η πολιτική προστυχιά επιβαρύνει δυσβάσταχτα τον γλίσχρο κρατικό προϋπολογισμό, με αποτέλεσμα τη χρεωκοπία. Μια χρεωκοπημένη Ελλάδα των ένδεκα εκατομμυρίων κατοίκων δεν μπορεί να πληρώνει 1.300.000 υπαλλήλους, από τους οποίους οι περισσότεροι είναι αντιπαραγωγικοί και περιττοί, για να μην αναφερθώ και στο διαβόητο σκάνδαλο των υπαλλήλων της Βουλής, οι οποίοι «εργάζονται» στα κόμματά τους... επειδή δεν βρίσκουν καρέκλα στο «δημόσιο πτυελοδοχείο».Αυτό το κράμα, αυτό το αμάλγαμα το πελατειακό χρειάζεται σπάσιμο. Πρέπει ν’ απολυθούν 1.000.000 κομματικοί βαστάζοι και να περάσουν από ειδικό δικαστήριο όσοι πολιτικοί ασέλγησαν στο πτώμα της Ελλάδας διορίζοντας παράνομα και «νόμιμα» από πόρτες και παράθυρα τους ψηφοφόρους τους.Αν γίνει δεκτό ότι από τη μεταπολίτευση έως σήμερα τα κόμματα εξουσίας – και τα ανάλογα μερίδια των λεγόμενων κομμάτων της αριστεράς – διόρισαν 1.200.000 υπαλλήλους «ιδεολόγους». Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος αυτός αποτελεί τη βάση της στήριξης και αναπαραγωγής του σάπιου και διεφθαρμένου ληστρικού συστήματος.
Αυτό με την παραδοχή, την πιο συντηρητική, ότι ένας διορισμός φέρνει τουλάχιστον 3 ψήφους, τον γιο, τη μάνα και τον πατέρα, θα έχουμε: 1.200.000 Χ 3 = 3.600.000 ψήφους.
Συνεπώς με την ψήφο δεν αλλάζει το πρόστυχο σύστημα γιατί παραμένει αδιατάρακτο.
Σε κάθε εκλογές λειτουργεί το πολιτικό απόθεμα των διορισμών που ισοδυναμεί με 3.600.000.
Όποια διασπορά και διαφυγή να γίνει, το Ταμείο στις κάλπες των δύο εργοδοτών, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., θα έχει πάντοτε τρία εκατομμύρια ψήφους.
Απ’ αυτούς, τα δύο θα παίρνει το ΠΑΣΟΚ και το ένα εκατομμύριο η ασθμαίνουσα Ν.Δ.
Φυσικά, στους κομματικούς αυτούς ταμιευτήρες θα προστίθενται κάθε φορά και οι ψήφοι εκείνων, οι οποίοι θα προσδοκούν διορισμό και κάθε λογής προσωπικές εκδουλεύσεις από τα διεφθαρμένα κόμματα εξουσίας.
Αυτό, λοιπόν, το πρόστυχο πολιτικό «σύστημα» δεν είναι εύκολο ν’ αλλάξει μέσα από τις κάλπες.
Οι λαϊκές μάζες το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ψηφίζουν αθρόως και για δεκαετίες τα διεφθαρμένα κόμματα εξουσίας.
Η διαφθορά με τη διαφθορά ή όπως έγραφε ο σατιρικός μας Λασκαράτος «οι παλιάνθρωποι ενώνονται μεταξύ τους σαν τις σάπιες σταφίδες».