Το όνομα Λιάπης είναι κοινό σε πολλούς και δείχνει καταγωγή.
Λιάπηδες ονομάζονταν οι κάτοικοι της ορεινής, άγονης, και δυσπρόσιτης Λιαπουριάς, (Κουρβελέσι), που εκτείνεται δυτικά του το Άρβανου , της Αρβανιτιάς, οπου κατοικούσαν μεταξύ της Χειμάρας, της Αυλώνας, του Τεπελενίου, του Αργυροκάστρου και του Δελβίνου, οι ορθόδοξοι Τσιάμηδες και Τόσκηδες Αρβανίτες, οι απόγονοι των Λαπήθων.
(Οι Λάπηθες αναφέρονται από την Ελληνική μυθολογία και τις παραδόσεις, σαν πολεμικός και ανδρείος λαός. Οι περισσότεροι ήρωες της Αττικής ήσαν Λάπηθες με πρώτο και καλλίτερο τον Θησέα).
Υπήρχαν πέντε μεγάλες φάρες Αρβανιτών, κατά μήκος της ακτής της Αδριατικής και του Ιονίου. Μετά τον Βυζαντινό εμφύλιο Παλαιολόγων Καντακουζινών (1341–1347), και την επιδημία Πανούκλας (1347-1350), οι Μπούηδες κατέβηκαν στα δυτικά της Πίνδου, στις περιοχές του δεσποτάτου της Ηπείρου και στην περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας . Πιο βόρεια, από τους Μπούηδες κυρίως στην περιοχή της Θεσπρωτίας εγκαταστάθηκαν οι Μαζαρακαίοι, ενώ οι Σπάτα, που συγκένεψαν με του Μπούηδες, από την περιοχή της Φοινίκης (Αγίων Σαράντα) κατέβηκαν την Άρτα, και αργότερα ήρθαν στην Αττική, στη δούλεψη των Ενετών. Οι Ζενεβισαίοι ζούσαν στην περιοχή του Αργυροκάστρου, στην βόρεια Ήπειρο. και ακόμη πιο βόρεια στην περιοχή της Κορυτσάς (Πογιάννας) , ήσαν οι Λαμπέτες, που υπηρέτησαν τους Ενετούς στην Κύπρο και ηγήθηκαν των Αρβανιτών της Κύπρου. Ανατολικά της Πίνδου τα ίδια χρόνια κατέβηκαν οι Σέρβοι που κατέλαβαν την Θεσσαλία.
Οι Λιάπηδες, που άρχισαν να αναφέρονται με την ονομασία αυτή σε γραπτά κείμενα κατά τον 14ο με 15ο αιώνα, ακολούθησαν «συν γυναιξί και τέκνοις και κτήνεσι», τις φάρες των Τόσκων και των Τσιάμηδων , στον κυρίως ελλαδικό χώρο και εγκαταστάθηκαν μαζί τους σε περιοχές της Αττικοβοιωτίας, της Εύβοιας στην Αργολιδοκορινθία και από εκεί στις Σπέτσες και την Ύδρα.
Οι Λιάπηδες όταν τους εντοπίζει η ιστορία στις ελληνικές περιοχές δεν ήσαν ορθόδοξοι τον 15ο αιώνα και δεν τους θεωρούσαν Έλληνες.
Οι ορθόδοξοι Τόσκοι και Τσιάμηδες που ήσαν πολεμιστές , τους περιφρονούσαν ως νυχτοκλέφτες, αλλά όχι ως νυκτομάχους, και τους θεωρούσαν κατώτερους.
Είναι γνωστό και το δημώδες ,«Τὸ Σούλι κι ἂν προσκύνησε, κι ἂν τούρκεψεν ἡ Κιάφα,ἡ Δέσπω ἀφέντες Λιάπηδες δὲν ἔκαμε, δὲν κάνει». ***
Οι τουρκαλβανοί μουσουλμάνοι νυχτοκλέφτες, μετά την απελευθέρωση έγιναν σιγά-σιγά, χριστιανοί και ελληνοποιήθηκαν και έξελήχθηκαν ως εξέχοντες πολιτικοί ως και αρχιεπίσκοποι.
*** Κάπου πέτυχα έαν αριστερό Κορδατομαλάκα να γράφει ότι οι Σουλιώτες ήσαν πλούσιοι και οι Λιάπηδες φτωχοι.!!!!!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
.png)
Η ΑΙΝΟΣ επειδή ειναι μικρή και έχει μικρότερο κόστος πουλάει πολύ πιό φθηνα από τον Ανταγωνιστή της Μπαρμπαστάθη που εχειαγοραστεί από πολ... -
.png)
Οι πρώτες (ιατροδικαστικές) εκτιμήσεις αναφέρουν πως ο 31χρονος ποδοσφαιριστής υπέστη έμφραγμα.
.png)
30 σχόλια:
οποιος κοιμαται με τον μπιρη το πρωι ξυπναει σκαταλβανος.τι αηδιες περι ελληνικοτητος τσαμπουνατε ωρε παλληκαρια;;;;αντε διαβαστε καμμια ιστορια του λυκειου!!!!!!ακου λαπηθες!!!!!!!
Ποιοι είναι αυτοί οι εξέχοντες πολιτικοί , αρχιεπίσκοπος κλπ ;
έτσι να σας τσούζει η αλήθεια...χαχα ΟΝΤΩΣ ΟΙ ΛΙΑΠΗΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΛΑΠΗΘΟΙ
έτσι να σας τσούζει η αλήθεια...χαχα ΟΝΤΩΣ ΟΙ ΛΙΑΠΗΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΛΑΠΗΘΟΙ
έτσι να σας τσούζει η αλήθεια...χαχα ΟΝΤΩΣ ΟΙ ΛΙΑΠΗΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΛΑΠΗΘΟΙ
έτσι να σας τσούζει η αλήθεια...χαχα ΟΝΤΩΣ ΟΙ ΛΙΑΠΗΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΛΑΠΗΘΟΙ
ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΛΑΠΗΘΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΛΙΑΠΗΔΕΣ ! Τι να κάνουμε η αλήθεια ποναέι....αλλά στο τέλος ωφελεί!.....
παιδια το ονομα λιαπης δειχνει συνηθως καταγωγη ..οχι παντα...μπορει να ειναι παρατσουκλι...οπως και το τσαμης....
* Κάπου πέτυχα έαν αριστερό Κορδατομαλάκα να γράφει ότι οι Σουλιώτες ήσαν πλούσιοι και οι Λιάπηδες φτωχοι.!!!! ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΓΙΟΜΑΤΟ ΤΟ ΔΙΑΔΥΚΤΙΟ.....
ΚΑΤΑΡΧΗΝ
Η ΓΗ ΤΩΝ ΛΙΑΠΗΔΩΝ ΗΤΑΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΦΤΩΧΗ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΩΝ ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ....ΔΕΥΤΕΡΟΝ
ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΤΣΑΜΗΔΕΣ [ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΤΣΑΜΗΔΕΣ Η ΑΛΒΑΝΟΤΣΑΜΗΔΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣΤΕ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΚΡΙΒΕΙΣ] ΚΑΙ ΦΤΩΧΩΤΕΡΟΙ ΑΥΤΩΝ ΗΤΑΝ ΟΙ ΛΙΑΜΠΗΔΕΣ...ΑΠΛΑ ΜΕΡΙΚΟΙ ΚΟΡΔΑΤΟΤΕΤΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΝΑ ΤΑΥΤΙΖΟΥΝ ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΤΣΑΜΗΔΕΣ....ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑ ΟΤΑΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΠΕΝΤΑΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ ΤΟΥ ΣΟΡΟΣ......Η ΑΚΟΜΑ ΑΝ ΔΕΙΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΠΕΝΤΕ ΦΟΡΕΣ ΤΗΝ ΕΚΜΠΟΜΠΗ ''ΣΚΑΙ1821 Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ'''...Η ΜΟΝΗ ΣΧΕΣΗ ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ ΚΑΙ ΤΣΑΜΟΥΡΙΑΣ [ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΣΑΜΗΔΩΝ, ΑΛΛΟ ΤΣΑΜΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΟΙ ΤΣΑΜΗΔΕΣ - ΑΛΒΑΝΟΤΣΑΜΗΔΕΣ] ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΛΙΓΟΙ ΕΚ ΤΩΝ ΑΡΧΙΚΩΝ ΟΙΚΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΣΟΥΛΙΟΥ ΗΤΑΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΔΙΓΛΩΣΣΟΙ ΤΗΣ ΤΣΑΜΟΥΡΙΑΣ...ΚΑΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΣΥΜΦΩΝΑΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΠΟΑΡΑΔΟΣΗΤΩΝ ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ ΦΥΓΑΝΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΔΙΝΗ-ΗΜΙΟΕΡΕΙΝΗ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΒΗΚΑΝΕ ΣΤΟ ΒΟΥΝΗΣΙΟ ΣΟΥΛΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΤΣΑΜΗΔΕΣ ΤΟΥ ΚΑΡΒΟΥΝΑΡΙ,ΓΑΡΔΙΚΙ ΝΤΡΑΓΚΟΜΙ ΚΛΠ.....ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ....
KAI ΛΕΝΕ ΩΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΨΕΥΤΟΑΡΙΣΤΕΡΟΙ...
''ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΛΕΕΙ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ '''Η ΔΕΣΠΩ ΑΦΕΝΤΕΣ ΛΙΑΜΠΗΔΕΣ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ'''ΤΟ ΑΡΑ ΛΕΝΕ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΤΣΑΜΗΔΕΣ'''''...ΚΛΠΚΛΠ ΜΥΣΤΗΡΙΑ.....ΑΣ ΤΟΥΣ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΟΤΙ ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝΕ ΟΙ ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΙΑΜΠΗΔΕΣ ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ ΑΛΛΕΣ ΤΟΣΕΣ [ ΚΥΡΙΩΣ ΠΡΙΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ] ΠΟΛΕΜΗΣΑΝΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΤΣΑΜΗΔΕΣ...ΑΥΤΑ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΓΡΑΨΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ..ΕΠΙΣΗΣ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ Ο ΜΠΟΤΣΑΡΗΣ ΤΟ 1922 [23] ΣΕ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΥς ΓΚΕΚΗΔΕΣ ΣΚΙΠΕΤΑΡΟΥΣ ΤΗΣ ΣΚΟΔΡΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ...ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΝΑΦΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΙΔΟΙ '''ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ''' ΤΑΥΤΙΖΟΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ''ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ ΠΟΛΕΜΑΓΑΝΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΟΙΠΟΥΣ ΑΛΒΑΝΟΥΣ ΟΧΙ ΛΟΓΩ ΦΥΛΕΤΙΚΩΝ - ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΑΛΛΑ ΛΟΓΩ [ΜΟΝΟ] ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ [ ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΜΟΙ] ... ΕΛΑ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΣΕ ΚΕΙΝΗ ΤΗ ΜΑΧΗ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΗΤΑΝ '''ΛΑΤΙΝΟΙ'' ΑΛΒΑΝΟΙ ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΙ...ΑΡΑ '''''ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ'''' ΑΛΒΑΝΟΙ
Με τη φράση «Εκείνο το ελληνικό φύλο που κατοικεί στο βουνό Σούλι…» αρχίζει την περιγραφή του για το Σούλι ο Γερμανός διπλωματης Bartholdy («Voyage en Grece fait dans les Anees 1803 et 1804».
Οι Σουλιώτες (Αρβανιτες,Βλάχοι και Σαρακατσάνοι) αποτελούσαν τμήμα του ρωμαίικου μιλιέτ,είχαν ως επίσημη γλώσσα την ελληνική και δεν έδειξαν κάποια τάση εθνικής διαφοροποίησης από τους Έλληνες ούτε στην μητρόπολη ούτε και στην διασπορά.Κάθε άλλο μάλιστα.
Ο αρβανιτοβλάχικης καταγωγής Ναπολέων Ζέρβας, αλλά και αρκετοί από τους ΕΔΕΣίτες που έδρασαν κατά των “Τσάμηδων Τουρκαλβανών” (όπως τους αποκαλούσαν) είχαν απώτερες ρίζες από την περιοχή Σουλίου.
Μέλη της οικογένειας Μπότσαρη ως μετανάστες στην Ρουμανία εμφανίζονται ήδη από τα τέλη του 18ου αιώνα να χρηματοδοτούν ελληνικά σχολεία στο Ανήλιο Μετσόβου και σε άλλες περιοχές της Ηπείρου.
Χαρακτηριστική υπήρξε και η τοπική σημαία ΤΟΥ 1770-1780 με την ανορθόγραφη επιγραφή «ΑΠΟΓΟΝΙ ΤΟΥ ΠΥΡΟΥ» που σώζεται μέχρι τις μέρες μας.
ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΡΙΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ ΟΙ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ
ΜΕΓΑΛΟΑΛΒΑΝΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ..ΣΥΝΕΧΕΙΑ...ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΑΛΒΑΝΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΠΕΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ ΟΤΙ ΟΙ ΧΕΙΜΑΡΙΩΤΕΣ ΗΤΑΝ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΝΟΓΛΩΣΣΟΙ-ΑΛΒΑΝΟΦΩΝΟΙ[ΚΑΙ ΑΡΑ ΑΛΒΑΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ] ΠΟΥ ΑΠΛΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ '''ΥΟΘΕΤΗΣΑΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ'''[ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ ΟΠΩΣ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ ΕΝΝΟΗΘΕΙ - ΚΡΙΝΟΝΤΑΣ ΕΞ ΙΔΙΩΝ ΤΑ ΑΛΛΟΤΡΙΑ ΘΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΩ ΕΓΩ] ...ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΦΑΝΕΙΣ ΣΚΟΠΟΥΣ.... ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΩΣΟΥΝ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΙΑΣ [ ΚΑΙ ΑΡΑ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΡΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΚΑΙΑΡΑ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΝ ΩΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ] ...ΔΕΥΤΕΡΟΝ ... ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΟΥΝ ΤΟ ΟΤΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ '''ΑΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΕΤΑ'' [ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΟΙ ΕΔΩ ''ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΕΣ''] ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ 1946 ΕΚΤΟΣ ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΗΣ ΖΩΝΗΣ[ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΟΤΙ ΑΦΟΥ '''ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ''' ΕΙΝΑΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΑΡΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΕ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΜΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ''ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ'''] ...ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΚΟΜΑ ΛΟΓΟ...ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ....ΔΙΟΤΙ ΑΛΛΙΩΣ ΠΩΣ ΘΑ ΔΙΑΚΑΙΟΛΟΓΗΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ....ΔΗΛΑΔΗ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ [ ΠΡΙΝ ΤΟ 1913 ΥΠΟΤΙΘΕΤΕ] ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΟΛΗ Η ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΑΙ Η ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΝΟΤΙΑ ΑΛΒΑΝΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΠΟΛΙΤΕΣ..ΞΕΡΟΥΝ ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΗΤΑΝ ΑΛΒΑΝΙΚΗ '''ΚΑΠΟΤΕ'''Η ΝΟΤΙΑ ΗΠΕΙΡΟΣ ΟΠΩΣ ΜΑΘΑΙΟΥΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΟΥΣ [ ΝΑ ΠΛΕΙΟΨΗΦΟΥΣΑΝ ΔΗΛΑΔΗ ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΗΠΕΙΡΟ ] ΟΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ [ΟΧΙ ΚΑΠΟΤΑ...ΑΛΛΑ ΣΗΜΕΡΑ ] ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΒΑΝΙΚΗ [ ΠΛΥΘΗΣΜΙΑΚΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ-ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΑ ΚΛΠ] Η ΒΟΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΣ ΔΗΛΑΔΗ Η ΕΝΤΟΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΗΠΕΙΡΟΣ [ ΕΙΔΙΚΑ ΟΤΑΝ ΝΟΤΙΑ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ ΧΕΙΜΑΡΑ ΔΕΛΒΙΝΟ ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟ ΠΡΕΜΕΤΗ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΛΕΙΟΨΗΦΟΥΝΕ] ....ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΑ ΠΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΧΕΙΜΑΡΙΩΤΕΣ...[ ΕΙΤΕ ΟΤΙ ΜΑΘΑΝΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ[ΧΕΙΜΑΡΙΩΤΕΣ] ΕΙΤΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΕΠΙΛΥΔΕΣ [ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΔΡΟΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΣΑΡΑΝΤΑ] ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ [ ΚΑΙ ΑΡΑ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ] ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΦΕΡΑΝΕ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΣΤΑ ΚΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΠΕΗΔΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΑΔΩΝ ΚΛΠ ΚΛΠ....
ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑ ΤΗΣ '''ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ'''...ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΟΥΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΑ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ....ΟΙ ''ΔΙΚΟΙ'' ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΕΣ ΠΑΛΙ ΜΟΥΓΚΑ ΣΤΗ ΣΤΡΟΥΓΚΑ....
Η περιοχή των Λιάπηδων ονομάστηκε Λαμπερία (Labëria) ή στα ελληνικά 'Λιαπουριά', από το Αρμπερία, επειδή εκεί εγκαταστάθηκαν άποικοι από το μεσαιωνικό (του 11ου αιώνα) Κράτος των Άρμπερ, που είχε ως πρωτεύουσες του τις πόλεις Κρούγια και Ντερφαντίνα. Εξ' ου και το χωριό Προγκονάτ στην Λαμπερία (Πρόγκον ήταν το όνομα του πρώτου ηγέτη του Κράτους των Άρμπερ). Το Αρμπερία έγινε σιγά-σιγά Λαμπερία. Επίσης, στην τοποθεσία εκείνη κατέφυγαν πολεμιστές του Σκεντέρμπέη από τη βόρεια Αλβανία. Π.χ. λέγεται ότι οι σημερινοί κάτοικοι του χωριού Βούνο, κατάγονται σε ένα ποσοστό τους από τη Σκόδρα και ήταν πρώην ρμαιο-καθολικοί. Είναι γνωστά αυτά.
Αξίζει εδώ να αναφέρουμε ότι τον 14ο-150 αιώνα που αναφέρετε, δεν ήταν όλοι οι Λιάπηδες μουσουλμάνοι. Υπήρχαν στο Kurvelesh και Λιάπηδες που ήταν ακόμα χριστιανοί ορθόδοξοι.
Λέτε "οπου κατοικούσαν...οι ορθόδοξοι Τσιάμηδες και Τόσκηδες Αρβανίτες" Οι Τσάμηδες είναι άλλοι και οι Λιάπηδες άλλοι. Μην τους συγχέετε. Δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση οι αρχαίοι Λάπηθες - ή Λαπήθες - με τους Αλβανούς Λιάπηδες.
Η δυτική Λιαπουριά ονομάζεται Kurvëlesh (Κουρβελέσι) ενώ η ανατολική Arbëria (Άρβανον). Σύμφωνα με την έρευνα του Φρανσουά Πουκεβίλ, το όνομα Λιαπουριά (Labëria) προέρχεται από ιταλική ενάρθρωση της αρχαίας ονομασίας Ιαπυγία ή Ιαπουγία που βρισκόταν κατά τα Ακροκεραύνεια όρη. Σύμφωνα με κάποιους άλλους ιστορικούς και ερευνητές, η ονομασία Λιάπηδες προέρχεται από την αλβανική έκφραση 'la besen' που σημαίνει 'αποστασία' και η οποία αναφέρεται στον εξισλαμισμό της κοινότητας αυτής κατά τον 16ο-17ο αιώνα (από εκεί προέρχεται και η λέξη "λεμπέσης"). Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή, και πιο πιθανή, το όνομα Λαμπερία~Labëria (ή Λιαπουριά) είναι αναγραμματισμός του ονόματος Αρμπερία~Arbëria που ήταν και το παλαιότερο όνομα της περιοχής (Αρμπερία/Αλμπερία/Λαμπερία). Ξαναβλέπουμε το φαινόμενο του ρωτακισμού εδώ (όπως π.χ. στους όρους Αρβανίτες/Αλβανίτες) κ.τλ.
Στην αρχαιότητα ο Διονύσιος ο Περιηγητής (που άκμασε τον 2ο αιώνα π.Χ.) στο έργο του "Περιήγησις της Οικουμένης" έθετε ως όριο της Ιαπυγίας/Ιαπουρίας το παρά τον Ωρικόν ευρισκόμενο Πύξο. Εντός της περιοχής αυτής βρίσκονταν οι αρχαίες πόλεις Ωρικός, οι ιλλυρικές Αμαντία και Βίλλυς κ.α. Οι αρχαίοι κάτοικοι της περιοχής αυτής πέρασαν στην απέναντι των Ακροκεραυνείων παραλίας της ιταλικής χερσονήσου και συνοίκησαν στη καλούμενη από τους Ρωμαίους Απουλία. Κατά μία άλλη θεωρία οι Λιάπηδες προέρχονται από τους Λαβεάτες (Labeatët), που ζούσαν στα βόρεια της Σκόδρας.
Για την ιστορία να αναφέρω ότι ένα από τα μεγαλύτερα χωριά της περιοχής της Λιαπουριάς είναι το Προγκονάτ (Progonat), που ανήκει σήμερα στον νομό Τεπελενίου. Το χωριό ονομάστηκε έτσι πιθανότατα από το επίθετο της οικογένειας Προγκόνι. O Πρόγκον, άρχοντας της Κρούγιας (Krujë), μαζί με τους 2 γιους του Gjin Progoni και Dhimitër Progoni, δημιούργησαν το πρώτο αλβανικό κράτος το 1190 μ.Χ., το Πριγκηπάτο των Arbër. Μετά τον θάνατο του Διμίταρ Προγκόνι, το Πριγκηπάτο κυβερνήθηκε κατά σειρά από τους Γριγκόρ Καμόνα - στα ελληνικά Γρηγόριο - (δεύτερο σύζυγο της γυναίκας του Ντιμίτρι) και από τον Αλβανό γαμπρό του Καμόνα, τον Γκόλεμ, μέχρι το 1255 όποτε και διαλύθηκε.
Το 1432 οι κάτοικοι της περιοχής - που ήταν τότε μέρος του τιμαρίου του Γιουσούφ μπέη - επαναστάτησαν (όπως και άλλες περιοχές της Αλβανίας) υπό τον Τζέρτζι Αριανίτι, πιθανότατα ελληνοβυζαντινής καταγωγής, και ο Γιουσούφ μπέη σκοτώθηκε. Έγιναν μάχες στην περιοχή και το 1847. Το 1854 εθελοντές από το Προγκονάτ υπό τον Άλεμ Τότο πολέμησαν εναντίον των Ελλήνων στρατιωτών που είχαν επιτεθεί στην περιοχή των Ιωαννίνων. Το 1878, 82 εθελοντές από το χωριό, πολέμησαν υπό τον Μπέγιο Γκάνι μαζί με άλλους πολεμιστές εναντίον μίας άλλης ομάδας Ελλήνων που είχαν επιτεθεί στην περιοχή κοντά στο Lëkurës (Λυκούρσι). Το 1908 ιδρύθηκε στο Προγκονάτ η ομάδα Arbëria από τους Σάτσο Μπούτσο και Άριφ Τότο, τοπικούς ακτιβιστές του Αλβανικού εθνικού απελευθερωτικού κινήματος. Δύο χρόνια αργότερα οι Οθωμανικές αρχές απαγόρευσαν τη λειτουργίας της Αρμπερία αλλά τα μέλη της συνέχισαν τη δράση τους κρυφά.
Κατά τη διάρκεια των βαλκανικών πολέμων το Προγκονάτ κάηκε και οι κάτοικοι του κατέφυγαν στην Αυλώνα (Vlorë) αλλά το 1916 ξαναγύρισαν και ανοικοδόμησαν τα σπίτια τους. Το 1920 δύο διμοιρίες από το Προγκονάτ υπό τους Νέκι Ντάτσι και Μούστο Μπούτσο, πολέμησαν στη μάχη της Αυλώνας (Lufta e Vlorës) εναντίον των ιταλικών δυνάμεων, ως μέλη του τάγματος του Kurvëlesh. Στις 5-6 Ιουνίου η διμοιρία του Νέκι Ντάτσι η οποία αποτελούνταν από 60 εθελοντές, πήρε μέρος στην απελευθέρωση του Τεπελενίου ενώ οι 30 άντρες του Μούστο Μπούτσο επιτέθηκαν στην ιταλική φρουρά στο Kotë. Μετά το τέλος του πολέμου, 8 από τους στρατιώτες των διμοιριών αυτών, παρασυμοφορήθηκαν για πράξεις ηρωισμού.
Το 1924 οι κάτοικοι του Προγκονάτ υποστήριξαν την κυβέρνηση του Φαν Νόλι και την πτώση της μοναρχίας Ζόγου, και εθελοντές κάτοικοι του χωριού πολέμησαν στο Ndroq (κοντά στα Τίρανα) και στο Kozarë (κοντά στην Κουτσόβα). Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου το χωριό κάηκε και καταστράφηκε πολλές φορές. Τον Ιούλιο του 1942 ιδρύθηκε υπό τους Φέλεκ Λέλα και Μούσα Κέρμα το συμβούλιο του Προγκονάτ, ως μέρος του Εθνικού Απελευθερωτικού Κινήματος (LANÇ) το οποίο συμπεριλάμβανε στις τάξεις του κομμουνιστές αλλά και εθνικιστές (όπως π.χ. ο Μούσλιμ Πέζα). Η άλλη μεγαλύτερη αντιστασιακή οργάνωση της περιοχής, ιδρύθηκε το 1943 υπό την ηγεσία του Ισμαήλ Γκολέμι.
Πηγή: Nasip Meçaj, Xhemil Çelaj, Fatmir Toçi, "Enciklopedi e Kurvëleshit", TOENA 2009
«Το γεγονός ότι οι χριστιανικές κοινότητες στην περιοχή την οποία διεκδικούσε η Ελλάδα από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι το 1946, γνωστή μετά το 1913 ως Βόρεια Ήπειρος, μιλούσαν αλβανικά, ελληνικά και βλάχικα, αντιμετωπίστηκε με την υιοθέτηση δύο διαφορετικών πολιτικών από τους ελληνικούς κρατικούς θεσμούς. Η πρώτη τακτική ήταν να πάρουν τα μέτρα ώστε να αποκρύψουν τις γλώσσες που μιλούσε ο πληθυσμός, όπως είδαμε στην περίπτωση της “Νότιας Ηπείρου”. Το δεύτερο ήταν να προβάλλουν το επιχείρημα ότι η γλώσσα που μιλούσαν οι άνθρωποι, δεν είχε σχέση με την εθνική τους καταγωγή. Με αυτόν τον σκοπό το κράτος προέβαλλε χτυπητά παραδείγματα μεμονωμένων αλβανόφωνων (απ’ τη νότια Ελλάδα ή τους Σουλιότες) οι οποίοι ήταν ηγετικές προσωπικότητες στο ελληνικό κράτος. Όπως θα συζητήσουμε παρακάτω, κάτω απ’ την επικρατούσα ιδεολογία στην Ελλάδα κάθε ορθόδοξος χριστιανός θεωρούνταν Έλληνας, και αντιστρόφως μετά το 1913, όταν η περιοχή - η οποία από τότε αποκλήθηκε “Βόρειος Ήπειρος” από τους Έλληνες - δόθηκε στην Αλβανία, κάθε μουσουλμάνος αυτής της περιοχής θεωρήθηκε Αλβανός.» (Lambros Baltsiotis, The Muslim Chams of Northwestern Greece: The grounds for the expulsion of a “non-existent” minority community, European Journal of Turkish Studies, 2011)
Κάποιος σχολιαστής αναφέρθηκε στη Χιμάρα και στους Χιμαριότες. Ας δούμε κάποιες αλήθειες λοιπόν. Οι Χιμαριότες είναι δίγλωσσοι, και όχι αποκλειστικά ελληνόφωνοι, και η περιοχή τους δεν συμπεριλαμβάνεται στην λεγόμενη μειονοτική ζώνη. Οι Αλβανοί της Χιμάρας την ελληνική γλώσσα την έμαθαν κυρίως χάρη της εντατικής επικοινωνίας και θρησκευτικής-στρατιωτικής συμμαχίας με την Ελλάδα και ξεχωριστά με το νησί της Κέρκυρας. Εκεί τα παιδιά τους εκπαιδεύονταν στα σχολεία και οι οικογένειες τους προστατεύονταν και η περιουσία τους έβγαινε από το εμπόριο.
Κοιτάξτε τη γράφει ο πατέρας Giuseppe Schirò - στα αλβανικά Zef Skiroi - το έτος 1720: «Η περιοχή της Χιμάρας έπαθε δύο καταστροφές από την πανούκλα και από την ισχυρή επίθεση του Τούρκων, γιατί οι Αλβανοί της χιμαριότικης ακτής είχαν βοηθήσει στην προστασία της Κέρκυρας πολεμώντας πλάι στους Κερκυραίους.»
«Εξαιτίας της γεωγραφικής τους απομόνωσης, της δυσκολίας στο εμπόριο με την αλβανική ενδοχώρα και την πίεση που δέχτηκαν από την οθωμανική διοίκηση, συνήθισαν να θεωρούν την Ελλάδα ως φυσικό προστάτη τους. Ειδικά η Κέρκυρα επειδή ήταν αρκετά προσβάσιμη, λόγω της γεωγραφικής γειτνίασης, ήταν αρκετά ελκυστική σε αυτούς, καθώς όλο και περισσότερες Χιμαριότικες οικογένειες έστελναν τα παιδιά τους να σπουδάσουν σε σχολεία σ’ αυτό το νησί και εμπόρους να κάνουν εμπόριο με τον τοπικό πληθυσμό. Η ελληνική διάλεκτος που αυτή τη στιγμή ομιλούν στη Χιμάρα και σε μερικά παρακείμενα χωριά, φαίνεται ότι έχει άμεση σχέση με την ελληνική διάλεκτο που μιλούσαν στην Κέρκυρα και πολλοί εθνολόγοι έχουν κάνει λόγο για το πώς οι Χιμαριότες κάνουν χρήση της αλβανικής για ιδιαίτερους τελετουργικούς σκοπούς. Γλωσσολόγοι που έχουν ερευνήσει την αλβανική διάλεκτο που ομιλείται στη Χιμάρα, έχουν βρει σε αυτή στοιχεία φωνητικού νασαλισμού, τα οποία μαζί με τη χρήση αρχαϊκών επιθέτων όπως ‘Γκιολέκα, Γκιπάλι, Γκιντέντε’ (από τα ‘Gjon Leka’, ‘Gjin Pali’, ‘Gjin Deda’) αποτελούν απόδειξη για μία πολύ παλιά αλβανική παρουσία στην περιοχή.» (Ardian Vehbiu, Shqipja totalitare, Çabej 2008 (a:4))
«Ο εξελληνισμός της Χιμάρας δεν έχει μία ξεκάθαρη χρονική αρχή…τα λαογραφικά στοιχεία εξ’ ίσου μας δείχνουν αρκετά σαφέστατα τις εθνικές αλβανικές ρίζες στην περιοχή: τα παραδοσιακά τραγούδια και οι τραγουδιστές τελετουργίες (στους γάμους, στους θανάτους και στις τελετές ταφής) είναι τυπικά και καθαρά αλβανικά…Μουσικά, η Χιμάρα είναι ίδια με την υπόλοιπη Labëria (Λιαπουριά) και είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι Έλληνες ‘αυτόχθονες’ ήρθαν στην περιοχή για να ξεχάσουν τα ίδια τους τα τραγούδια και τις παραδόσεις, να εγκαταλείψουν τα μουσικά τους όργανα και να υιοθετήσουν μια κουλτούρα που την θεωρούσαν κατώτερη.» (Ardian Vehbiu, Shqipja totalitare, Çabej 2008 (b:2-3))
.....ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....
.....ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΙΜΑΡΑ.....
Ο Petro Marko (1913-1991), συγγραφέας από το χωριό Δρυμάδες (Dhërmi), μερικά χιλιόμετρα από τη Χιμάρα, έγραψε για τη διγλωσσία που υπάρχει στα χωριά της περιοχής: «Έτσι λοιπόν τι είμαστε; Αλβανοί! Αλλά γιατί χάσαμε τη γλώσσα μας; Θα πω ό,τι ξέρω: Γιατί οι μητέρες μας και οι γιαγιάδες μας ξέρουν καλύτερα αλβανικά π’ ότι ελληνικά; Γιατί τραγουδάμε και θρυνούμε στα αλβανικά; Γιατί οι παροιμίες μας είναι στα αλβανικά; Φαίνεται ότι από το 1820, ο εξελληνισμός έγινε πολιτικός στόχος από την ίδια την Ελλάδα…» (Petro Marko, Intervistë me vetveten: Retë dhe gurët, Shtëpia botuese: OMSCA, Tiranë 2000)
Αναφερόμενος στην προσπάθεια να ανοίξουν αλβανικά σχολεία στη Χιμάρα και στα γύρω χωριά, και στην αντίσταση που επέδειξε η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία και το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, το οποίο είχε ως απώτερο στόχο του τον έλεγχο του πληθυσμού της περιοχής και τον σταδιακό εξελληνισμό του, ο PetroMarko είχε πει: «Οι πρόγονοι μας πολέμησαν με τα όπλα στο χέρι προστατεύοντας την ελευθερία και την τιμή τους, αλλά ήταν σε πόλεμο και για τα αλβανικά σχολεία. Ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης, με τον Επίσκοπο των Ιωαννίνων καταριόταν και αφόριζε όλους εκείνους που μάθαιναν στα αλβανικά σχολεία. Είναι αυτονόητη η αγριότητα των πρακτόρων του Φαναρίου, που δεν άφησαν τίποτα χωρίς να κάνουν για να απεθνικοποιήσουν την ηρωική επαρχία της Αλβανίας, τη Χιμάρα της Λαμπερίας.» (Petro Marko, Intervistë me vetveten: Retë dhe gurët, Shtëpia botuese: OMSCA, Tiranë 2000)
Ο Dhimitër Kamarda (1821-1882), Arbëreshë από την Ιταλία, υποστήριζε ότι οι Σουλιότες και οι Χιμαριότες ήταν Αλβανοί που είχαν εξελληνισθεί. Η άποψη του κατά την προσωπική μου γνώμη έχει σημασία, καθώς ο Καμάρντα είτε η άποψη του ήταν σωστή είτε λάθος, είτε το συνολικό του έργο ήταν σωστό είτε λάθος, πέθανε 30 χρόνια πριν την ίδρυση του αλβανικού κράτους. Έτσι, η θέση του για την αλβανική καταγωγή των Σουλιοτών και των Χιμαριοτών, δεν μπορούμε να πούμε ότι προέρχεται από την ενβερχοτζική προπαγάνδα. Η Nathalie Clayer καταγράφει τη θέση του Καμάρντα: «Η ιδέα ήταν ότι οι Αλβανοί - οι Χιμαριότες, οι Σουλιότες και άλλοι - συνεργάστηκαν μαζί με τους Έλληνες για την ελευθερία.» (Nathalie Clayer, Aux origines du nationalisme albanais: la naissance d'une nation majoritairement musulmane en Europe, KARTHALA Editions, 2007, ISBN 2845868162, p.207)
«Μερικές ημέρες ύστερα από την άφιξή μας στο χωριό αυτό, παρουσιάσθηκε στον Μαυροκορδάτο ο Σπυρομίλιος, με ένα σώμα από 200 Χιμαριότες, πού είχαν την πιό πολεμοχαρή εμφάνιση μέσα σε όλον τον στρατό. ΔΕΝ ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΒΑΝΟΥΣ, γιατί το ντυσιμό τους και η γλώσσα τους είναι εντελώς αλβανικά, αλλά παρ’ όλο πού η θρησκεία τους είναι ελληνική (χριστιανική), δεν καταλαβαίνουν ούτε λέξη ελληνική.» είχε πει ο προσωπικός γιατρός του Λόρδου Βύρωνα, ο οποίος έζησε από κοντά τα γεγονότα που περιγράφει. (Julius Millingen, Memoirs of the affairs of Greece, London 1831, p. 208-209)
Κάποιος σχολιαστής ανέφερε για το Σούλι και τους Σουλιότες. Ας δούμε κάποια στοιχεία από τις πηγές.
Κατά τον Παπαρρηγόπουλο «…οι Σουλιότες ήσαν κράμα Ελλήνων και εξελληνισθέντων Αλβανών και εις των επιφανέστερων γόνων του συνοικεσίου των δύο φυλών… Η αλβανική εκράτυνε το μάχιμον της ελληνικής πνεύμα, η δε ελληνική ενεφύσησεν εις την αλβανική τα ευγενέστατα ασισθήματα της φιλοπατρίας, της φιλομαθείας και της ευνομίας. Τα δύο κάλλιστα προϊόντα του συνδυασμού τούτου υπήρξαν οι Σουλιώται επί της Στερεάς, οι Υδραίοι και οι Σπετσιώται κατά θάλασσαν…». Ο Μ. Μπενέκος στο Βιβλίο του «Οι αληθινοί Σουλιώτες» (σελ. 2-4) αναφέρει ότι οι Σουλιότες ήταν καθαροί Αρβανίτες, οι οποίοι ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι. Ο Πέτρος Φουρίκης γράφει επίσης ότι «…ακολουθούντες την γραπτήν παράδοσιν και μαρτυρίας ξένων τινών περιηγητών, πιστεύουμε ότι οι πρώτοι καταφυγόντες εις τας κορυφάς των βουνων του Σουλίου ησαν Αλβανοί, Χριστιανοί Ορθόδοξοι, κατά πάσαν πιθανότητα Τσάμηδες. Εις την αντίληψιν ταύτην συνεπικουρεί και το γεγονός ότι όλα συλλήβδην τα παλαιά τοπονύμια της περιοχής, μηδ’ αυτού του Σουλίου εξαιρουμένου είναι αλβανικά. Συντρέχει επίσης εις την άποψιν ταύτην και το γεγονός ότι οι Σουλιώται εγνώριζον και μεταχειρίζοντο την αλβανικήν γλώσσαν.»
Τέλος ο Ι. Λαμπρίδης θεωρεί τον σουλιώτικο πληθυσμό κράμα μιας αρχικής ποιμενικής αλβανικής πατριάς, ήδη εγκατεστημένης στην περιοχή, στην οποία είχε δώσει και το όνομά της, και περιοίκων, αλβανοφώνων και ελληνοφώνων χριστιανών, που κατέφυγαν στο Σούλι στις αρχές του 17ου αιώνα προκειμένου να αποφύγουν οθωμανικές αυθαιρεσίες και συγγενικές αντεκδικήσεις. (Ιωάννης Λαμπρίδης, 1971, τ.10, σελ.20)
Θα ξέραμε πιο πολλά για το Σούλι αλλά παρακρατικοί με τον Μαμούρη και τον Παπακώστα έκαψαν το αρχείο της Σουλιότικης φάρας των Μποτσάρι, που μέχρι το 1932 διατηρούσε ο Νώτης Μπότσαρης στην Άμφισσα (Λεόντιος Λεοντίου, Το Αλβανικόν Ζήτημα, σελ. 135, 1897)
Αναφέρθηκε από κάποιον σχολιαστή η οικογένεια Μπότσαρη. Ο σχολιαστής όμως δεν μας είπε ότι η οικογένεια Μπότσαρη κατάγονταν από τη βόεια Αλβανία (από την Μιρντίτα) και μέλη της οικογένειας είχαν πολεμήσει με τον Σκεντέρμπέη πριν καταφύγουν νοτιότερα στην Ήπειρο.
Η πρώτη σύζυγος του Μάρκου Μπότσαρη, αποκαλεί την οικογένεια του Μπότσαρη ‘Αλβανίτες’ στην απολογία της στην εκδίκαση του διαζυγίου της με τον Μάρκο, στα Επτάνησα το 1810:
«Αν ούτως είχεν το πράγμα, διατό ο πενθερός μου και η πενθερά μου δεν έβαινον να πιάσουν και να φονεύσουν τόσο τον Κώστα του Στάθη, όσο και εμέ, την κατ' αυτούς μοιχεύουσαν, απο τούτο είναι χρέος και νόμος κοντά εις τους Αλβανίτας δια να πλυθούν απο την εντροπήν.» (Αρχείο Κέρκυρας, Μητροπολίται, φ.7, πράξη 189, Σπ.Κατσαρός, τ.β, σελ.131.)
Ο Λόρδος Byron περιγράφει τους Σουλιότες ως «κακότροπους Ρωμαίους που μιλούν λίγα Ιλλυρικά» (Byron to Hobhouse, letter from 8, St James’s Street, London, November 2nd 1811)
«…οι Ορθόδοξοι Σουλιότες, ένα θαυμαστό μείγμα από Έλληνες και εξελληνισμένους Αλβανούς, που κέρδισαν τον θαυμασμό του Byron.» (William Miller, The Ottoman Empire and Its Successors, 1801-1927, Routledge 1966, ISBN 0714619744, chapter 1, p.23)
Ο Dhimitër Kamarda (1821-1882), Arbëreshë από την Ιταλία, υποστήριζε ότι οι Σουλιότες και οι Χιμαριότες ήταν Αλβανοί που είχαν εξελληνισθεί. Η άποψη του κατά την προσωπική μου γνώμη έχει σημασία, καθώς ο Καμάρντα είτε η άποψη του ήταν σωστή είτε λάθος, είτε το συνολικό του έργο ήταν σωστό είτε λάθος, πέθανε 30 χρόνια πριν την ίδρυση του αλβανικού κράτους. Έτσι, η θέση του για την αλβανική καταγωγή των Σουλιοτών και των Χιμαριοτών, δεν μπορούμε να πούμε ότι προέρχεται από την ενβερχοτζική προπαγάνδα. Η Nathalie Clayer καταγράφει τη θέση του Καμάρντα: «Η ιδέα ήταν ότι οι Αλβανοί - οι Χιμαριότες, οι Σουλιότες και άλλοι - συνεργάστηκαν μαζί με τους Έλληνες για την ελευθερία.» (Nathalie Clayer, Aux origines du nationalisme albanais: la naissance d'une nation majoritairement musulmane en Europe, KARTHALA Editions, 2007, ISBN 2845868162, p.207)
Την τσάμικη (αλβανική) καταγωγή των Σουλιοτών διαβεβαιώνουν ο Pouqueville και ο Άγγλος συνταγματάρχης Leake. Ο τελευταίος στο έργο του «Researches in Greece», (London, 1814, vol. B΄, p. 226-227), σαφώς διαχωρίζει τους Σουλιότες από τους Έλληνες γράφοντας, πως «στην ακμή τους οι Σουλιότες είχαν στην κατοχή τους ολόκληρο τον κάμπο του Γλυκύ, με ριζότοπους και αραποσιτοχώραφα. Για την καλλιέργεια των κτημάτων χρησιμοποιούσαν τους Έλληνες της περιοχής.»
Το Σούλι καταγράφεται στα οθωμανικά τεφτέρια στο τέλος του 16ου αιώνα. Αν προσέξουμε ό,τι έγραψε ο Leak, η σουλιότικη παράδοση σχετικά με την ύπαρξη τους στην περιοχή, μας οδηγεί νωρίτερα από τα μέσα του 17ου αιώνα. Οι Σουλιότες ήταν Τσάμηδες, όπως κατέγραψε ο Finlay. Το ίδιο κατέγραψε ο φιλέλληνας Mendelson-Bartoldi στην Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, που έχει μεταφραστεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Omni Publishing και από ειδική έκδοση για την εφημερίδα Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. (Carl Wolfgang Paul Mendelssohn Bartholdy, Η ιστορία της ελληνικής επαναστάσεως, Omni Publishing, 2011-2013)
«Οι εντυπώσεις στα τέλη του 19ου του Finlay μας δίνουν ορισμένα στοιχεία της κοινωνικής πολυπλοκότητας σ’ αυτή την περιοχή. Αρχίζοντας, οι Σουλιότες (δοξασμένοι από τον Byron και την ελληνική εθνική ιστορία για τον ρόλο τους στην απελευθέρωση της Ελλάδας) ήταν "κλάδος των Τσάμηδων, μίας από τις τρεις μεγάλες υποδιαιρέσεις των Τόσκηδων" (Finlay 1939:42) –με άλλα λόγια στην αρχή μιλούσαν αλβανικά… το ζήτημα μίας εθνικής ταυτότητας δύσκολα μπορεί να τεθεί εδώ.» (Laurie Kain Hart, Culture, Civilization, and Demarcation at the Northwest Borders of Greece, American Ethnologist, Vol. 26, No. 1 (Feb., 1999), p. 196-220. Published by: Blackwell Publishing on behalf of the American Anthropological Association)
«Ο Σπύρος Κατσαρός θεωρεί (1984) ότι οι Σουλιότες ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση στην Κέρκυρα, τέλος πάντων. Για τους Κερκυραίους, όπως λέει, την περίοδο 1804-1814, οι Σουλιότες ήταν απλώς οπλισμένοι Αλβανοί πρόσφυγες, που είχαν εκτοπιστεί από τις περιουσίες τους…ξένοι που άρον-άρον απαίτησαν να στεγαστούν, έτοιμη να καταλάβουν ένα μέρος όποτε ήταν αναγκαίο, που χρειάζονταν να διδαχτούν ελληνικά…» (Jim Potts, The Ionian Islands and Epirus: A Cultural History, Landscapes of the Imagination, Oxford University Press, USA. (October 12, 2010), p. 186.)
.....συνεχίζεται.....
Αναμφίβολα, μέσω της ελληνορθόδοξης εκκλησίας αλλά και των κοινών αγώνων που έδωσαν οι χριστιανοί ορθόδοξοι Σουλιότες μαζί με τους Έλληνες εναντίον των Οθωμανών, απέκτησαν ελληνική εθνική συνείδηση, η καταγωγή τους όμως ήταν αλβανική. Οι Σουλιότες ήταν Αλβανοί Τσάμηδες, χριστιανοί ορθόδοξοι, που αφομοιώθηκαν σιγά-σιγά από τους Έλληνες. «Η ιστορία των ορθόδοξων Αλβανών του ορεινού φρούριου του Σουλίου, μας δίνει ένα παράδειγμα μιας τέτοιας αλληλοεπικάλυψης.» (Katherine Elizabeth Fleming, The Muslim Bonaparte: Diplomacy and Orientalism in Ali Pasha's Greece, Princeton University Press, 1999)
«Ο Σουλιότικος χορός του θανάτου είναι μια αναπόσπαστη εικόνα της ελληνικής επανάστασης και έχει περάσει για τα καλά στη συνείδηση των Ελλήνων μαθητών για γενιές. Πολλοί νέοι αποτίουν φόρο τιμής στη μνήμη αυτών των ορθόδοξων Αλβανών, κάθε χρόνο, αναπαριστόντας το γεγονός στις σχολικές εκδηλώσεις των δημοτικών τους σχολείων.» (André Gerolymatos, The Balkan wars: conquest, revolution, and retribution from the Ottoman era to the twentieth century and beyond, Basic Books, 2002, p. 141)
Ο Pouqueville αποκαλεί τους Σουλιότες ως Έλληνες, επειδή ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Το καταλαβαίνουμε αυτό επειδή τους μουσουλμάνους του Αλή Πασά που επιτέθηκαν στους Σουλιότες, τους αποκαλεί Αλβανούς. (François Charles Hugues Laurent Pouqueville, Travels in Greece and Turkey: Comprehending a Particular Account of the Morea, Albania, &c., 2nd edition (London: Henry Colburn and co., 1820), p.390-394)
Ο George Finlay είχε πει: «Οι πράκτορες της [της Αικατερίνης της Ρωσίας] ήταν τώρα καθοδηγημένοι να ξεσηκώσουν τις φιλοπόλεμες αλβανικές φυλές στην Ήπειρο να επιτεθούν στους μουσουλμάνους γείτονες τους. Οι ίντριγκες τους ήταν επιτυχείς με τους Σουλιότες… Υποκινούμενοι από τους Ρώσους απεσταλμένους, οι Αλβανοί του Σουλίου εγκατέλειψαν τα άγωνα και απόρθητα βουνά τους…» (George Finlay, The History of Greece under Othoman and Venetian Domination, Blackwood and Sons, Edinburgh and London – 1856, p. 328-329)
Οι Σουλιότες ήταν Αλβανοί στην καταγωγή και χριστιανοί ορθόδοξοι στο θρήσκευμα. Ήταν Αλβανοί που σιγά-σιγά εξελληνήστικαν. Συνεργάζονταν με όλους αρκεί να είχαν συμφέρον, και με τις επιθέσεις τους στα γειτονικά χωριά προκαλούσαν τρόμο, όπως παραδέχεται και ο ίδιος ο Pouqueville. Συνεργάστηκαν με τον Αλή Πασά, ο οποίος τους χρηματοδότησε αδρά. Όταν πλέον η συνεργασία τους μαζί του δεν ήταν προς το συμφέρον τους, εξεγέρθηκαν εναντίον του. Αργότερα, τα ξαναβρήκαν μαζί του αλλά τελικά ο Αλή Πασάς σκοτώθηκε. Αυτά όμως δεν τα διδάσκουν στα ελληνικά σχολεία.
Επειδή αναφέρθηκε από κάποιον ανώνυμο σχολιαστή η μάχη στο Κεφαλόβρυσσο, ας δούμε τί έχουν πει κάποιοι επιστήμονες για το γεγονός.
«Μία μικρή κατηφόρα μετά από το Καρπενήσσι τελειώνει σε μία καλά ποτισμένη κοιλάδα από καλαμποχώραφα, και περιβόλια με μηλιές και κερασιές. Εδώ το Κεφαλόβρυσσο είναι το μέρος μιας αξιοσημείωτης συνάντησης κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας. Μια τουρκική στρατιωτική δύναμη τεσσάρων χιλιάδων αντρών αιφνιδιάστηκε μια καλοκαιρινή νύχτα του 1823 από τον Μάρκο Μπότσαρη, έναν από τους πιο ικανούς προασπιστές της ελληνικής ανεξαρτησίας, και από τριακόσιους και πενήντα Σουλιότες, μια πολεμική φυλή αλβανικής καταγωγής. Οι Τούρκοι πιάστηκαν εξ’ απήνης και οι Σουλιότες υπερίσχησαν…» (Brian De Jongh, John Gandon, Geoffrey Graham-Bell, "The Companion Guide to Mainland Greece," Companion Guides, 2000, ISBN 1900639351, p.122)
Ας δούμε τι λέει για το παραπάνω γεγονός και ένας άλλος συγγραφέας, Βρετανός συνταγματάρχης, ιστορικός και φιλέλληνας, από το Aberdeenshire της Σκωτίας, ο οποίος έφερε όπλα και πυρομαχικά στους επαναστατημένους Έλληνες το 1821, έγινε δεκτός από τον Δημήτριο Υψηλάντη έξω από την Τρίπολη και πολέμησε σε διάφορες μάχες, ενώ μετά την εγκαθίδρυση της μοναρχίας στην Ελλάδα, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1833 και εντάχθηκε στον ελληνικό στρατό:
«Μία μελέτη της επανάστασης την οποία περιγράφουμε, μπορεί να μας κάνει επιφυλακτικούς στο να πιστεύουμε ανεπιφύλακτα τις αφηγήσεις των Περσικών Πολέμων που μεταδόθηκαν από τους αρχαίους, οι οποίοι, σαν τους σημερινούς Έλληνες, δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσουν σωστά τα σχετικά θέματα με τη δόξα της χώρας τους. Η ήττα των Σουλιοτών στο Καρπενήσι μειώνεται ποσοτικά με την καταγραφή στις λαϊκές αναφορές 6 ανδρών να έχουν πεθάνει, ενώ οι νεκροί των Οθωμανών ανεβαίνουν στους 1200. Ο Monsieur Pouqueville τολμηρά δηλώνει ότι οι τελευταίοι άφησαν 1500 νεκρούς στο πεδίο της μάης, και ο Σούτσος, τους ανεβάζει ακόμα περισσότερο, στους 7000. Εκείνο που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι σ’ αυτή την πολύ γνωστή μάχη εμπλέχτηκαν πολύ λίγοι πραγματικοί Τούρκοι ή Έλληνες, ενώ οι πολεμιστές και των δύο πλευρών ήταν Αλβανοί, μια φυλή που της αξίζει ο χαρακτηρισμός που ο Τίτος Λίβιος έδωσε στους Λιγουριανούς: Durum ad arma genus!» (Thomas Gordon, History of the Greek revolution: and of the wars and campaigns arising from the struggles of the greek patriots in emancipating their country from the turkish yoke, vol. 2, Edinburgh and London, 1844)
«Τέτοιοι ήταν οι άνθρωποι του Σουλίου, χριστιανοί Αλβανοί οι οποίοι ποτέ δεν υποτάχτηκαν μέχρι το 1803, όταν ηττήθηκαν από τον Αλή των Ιωαννίνων. Ήταν μία κατάκτηση Χριστιανών από μουσουλμάνους, αλλά δεν ήταν κατάκτηση χριστιανών από Τούρκους. Ήταν στην πραγματικότητα μία κατάκτηση Αλβανών από Αλβανούς. Ο Αλή ήταν βάναυσος και άπιστος τύραννος. Ακόμα, δεν ήταν Τούρκος αλλά Αλβανός. Στασίασε κατά του Σουλτάνου και μέχρις αυτού ήταν ένας έμμεσος φίλος των εχθρών του Σουλτάνου.» (Henry Noel Brailsford, ‘Macedonia: Its Races and their future’, London: Methuen & Co. – 1906, p. 222)
Ας δούμε τι είπε και ο Richard Clogg, από τους παγκοσμίως πιο έγκριτους ειδικούς σε θέματα της νεώτερης Ελλάδας: «Οι Σουλιότες ήταν μία πολεμοχαρής αλβανική χριστιανική κοινότητα which που αντιστάθηκε στον Πασά στην Ήπειρο στα χρόνια που άμεσα προηγήθηκαν του ξεσπάσματος του Πολέμου της Ανεξαρτησίας το 1821.» (Richard Clogg, Minorities in Greece: Aspects of a Plural Society, Hurst & Company Publishers, London 2002, p.178)
«Η περιοχή του Σουλίου, του οποίου οι κάτοικοι αποκαλούνταν Σουλιότες, όλοι Χριστιανοί, όχι Έλληνες αλλά Αλβανοί στη γλώσσα, τα έθιμα και την καταγωγή.» (Ibrahim Manzour Efendi, Mémoires sur la Grèce et l’Albanie pendant le government d’Ali-Pacha, (Paris: Paul Ledoux, 1827) - Translated from the French by Robert Elsie)
. Το δεύτερο ήταν να προβάλλουν το επιχείρημα ότι η γλώσσα που μιλούσαν οι άνθρωποι, δεν είχε σχέση με την εθνική τους καταγωγή.
ΚΑΛΑ ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΛΕΓΑΝΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΔΙΓΛΩΣΣΟΙ ΟΧΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΛΛΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ....
ΒΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟ ΩΣ ΤΟ ΤΕΠΕΛΕΝΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΠΟΤΑΜΩΝ ΔΡΥΝΟΥ ΣΤΑ ΔΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΩΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΜΙΛΑΝΕ ΣΗΜΕΡΑ ΩΣ ΚΥΡΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΤΑ ΤΟΣΚ
ΕΛΑ ΟΜΩΣ ΠΟΥ Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕ ΣΤΗ ΤΟΣΚΕΡΙΑ [ Η ΟΠΟΙΑ ΑΡΧΙΖΕ ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΟΥ ΑΩΟΥ , ΟΥΤΕ ΣΤΗ ΛΑΜΠΕΡΙΑ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕ ΔΥΤΙΚΑ ΤΟΥ ΔΡΙΝΟΥ ]
ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΡΙΖΑΣ , ΖΑΓΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΙΝΤΖΟΥΡΙΑΣ .
ΑΠΟ ΚΕΙ ΚΑΤΑΓΟΝΤΑΝ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΥΕΓΕΡΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΟΠΩΣ Ο ΖΑΠΠΑΣ [ ΕΞ ΟΥ ΚΑΙ ΖΑΠΠΕΙΟ ] Η ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ ΤΟ 1914 Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΒΡΙΖΕΙ Ο ΣΑΛΙ ΜΠΕΡΙΣΑ ΩΣ »’ΑΧΡΕΙΟ»’ ΣΥΜΜΟΡΙΤΗ.
ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΥΠΟΔΕΧΘΗΚΑΝΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΤΟ 1940 ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΕΝΩ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝΕ ΕΝΕΡΓΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΙΚΗΣ ΜΑΒΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ , ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΒΕΒΑΙΑ ΟΠΩΣ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΒΟΡΕΙΟΕΙΠΗΡΩΤΕΣ ΕΝΤΑΧΘΗΚΑΝΕ ΣΤΟΑ ΕΑΜ ΑΛΒΑΝΙΑΣ.
ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΩΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ ΤΟΥΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΕΞΙΣΟΥ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ.
ΕΝΩ ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΟΥΣ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΠΟΛΥ ΜΕ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΑ
ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΑ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΟΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΑΚ [ΓΙΑΝΝΑΚ ,ΧΡΙΣΤΑΚ ,ΒΑΣΙΛΑΚ ] ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ -ΑΚΗΣ
ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΚΑΤΕΒΗΚΑΝΕ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝΕ ΣΤΗ ΝΟΤΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ 1821 ΚΑΙ ΕΜΕΙΝΑΝ ΓΝΩΣΤΟΙ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ »’ΧΟΡΜΟΒΙΤΑΙ» ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΤΑΓΟΝΤΑΝ ΠΕΡΙΞ ΤΗΣ ΟΜΟΝΥΜΟΥ [ΑΛΒΑΝΙΚΗΣ- ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΟΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΗ ΠΑΣΑ] ΚΩΜΟΠΟΛΕΩΣ .
ΤΟΥΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΟΝ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΛΑΓΟΥΜΤΖΗ ΝΤΑΛΑΡΟΠΟΥΛΟ ΠΟΥ ΕΣΩΣΕ ΜΕ ΤΑ ΛΑΓΟΥΜΙΑ ΠΟΥ ΕΦΤΙΑΧΝΕ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΣΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΡΟΥΤΙ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ .
ΜΕΡΙΚΑ ΧΩΡΙΑ-ΤΟΠΟΝΥΜΙΑ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΩΤΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ
ΔΟΞΑΤΕΣ ,ΚΕΣΤΟΡΑΤΕΣ ,ΣΤΕΓΟΠΟΥΛΟΙ , ΚΡΙΝΑ , ΤΡΑΝΟΣΙΣΤΑ , ΠΑΛΑΙΟΚΑΣΤΡΟ ,
ΚΑΡΓΙΑΝΗ ΚΛΠ ΚΛΠ.
ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΤΟ 1914 ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΕΚ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝΕ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΑΥΤΟΝΟΜΗΣΗΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΞΙΣΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΟΤΙΑ ΤΟΥ ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟΥ ΑΜΙΓΩΣ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΥΣ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ.
ΙΔΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟ 1913.
Στις 16 Ιουνίου 1913, οι αντιπρόσωποι των «τμημάτων Ρίζης και Ζαγοριάς» έστειλαν ένα υπόμνημα προς τις Μεγάλες Δυνάμεις.
Μεταξύ άλλων αναφέρονται και στο φαινόμενο της διγλωσσίας (που με το καθεστώς του Τζάτζη μεταβλήθη σε αποκλειστική αλβανογλωσσία): «Η στενότης των σχέσεων μετά των Αλβανών εισήγαγε την χρήσιν εκτός της Ελληνικής και της Αλβανικής γλώσσης … το εξαγώμενον εκ της χρήσεων της αλβανικής γλώσσης εις τα βόρεια της Ηπείρου καταπίπτει προ της πραγματικότητος της Εθνικής συνειδήσεως των χριστιανών».
Για το ζήτημα της διαφοροποίησης τους από τους Αλβανούς είναι
ξεκάθαροι: «Ζητούντες να ωφεληθώσιν εις βάρος άλλων, αντετάχθησαν απ” εναντίας πάση δυνάμει συμπράττοντες μετά των Τούρκων και ανθιστάμενοι μετ” ιδιτέρας ορμής εις τον απελευθερωτικόν αγώνα της Ελλάδος εν Ηπείρω. Οι Αλβανοί δυστυχώς είναι εκείνοι, οι οποίοι μετέβαλον τα Ελληνικά χωριά εις σωρούς τάφρας και παρεξετράπησαν εις τας φρικωδεστέρας ωμότητας κατά των κατοίκων της
Ηπείρου».
Παρακάτω, προχωρούν στην έκδοση ψηφίσματος μέσω του οποίου ζητούν από την ελληνική κυβέρνηση να εξοπλίσει και να εκπαιδεύσει όλους τους άνδρες από 20 – 40 ετών και μάλιστα τα χωριά τους θα αναλάβουν όλα τα έξοδα. Οι αντιπρόσωποι αυτών των περιοχών ....
1. Ντίλιος Κ. Βασίλειος, εκ Λαμπόβου
2. Χαρίτος Πέτρος, εκ Νίβανης
3. Χατζηβασιλείου Θωμάς, εκ Μικράς Τσέτας Λαμπόβου
4. Μαρκόπουλος Θεοδώσιος, εκ Λέκλης
5. Γιάσσου Αναστάσιος, εκ Σέπερης
ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΝ ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΙΧΑΝ ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΠΑΡΑ ΤΗΝ [ΤΟΤΕ] ΔΙΓΛΩΣΣΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΩΣ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΣΤΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΟΙ ΙΔΙΟΙ.
ΑΡΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΓΛΩΣΣΟΙ....ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥΣ ΠΟΤΕ ΕΝΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΣΤΑ ΠΕΡΙ ΧΕΙΜΑΡΑΣ ΚΑΙ ΣΟΥΛΙΟΥ ΕΧΕΤΕ ΠΑΡΕΙ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΑΛΛΑ ΣΑΙΤ
ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ
ΠΑΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΩΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΚΑ ΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ
Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΟΥ 1821 ΣΟΥΛΙΩΤΗΣ ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΟΥΤΣΙΝΙΚΑΣ [ ΤΟΥΣ ΟΠΟΥΣ ΒΑΦΤΙΖΕΤΑΙ ..ΣΚΙΠΕΤΑΡΟΥΣ ] ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ
ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΟΑΛΒΑΝΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΠΕΡΙ '''ΑΛΒΑΝΙΚΗΣ''' ΠΡΟ ΤΟΥ 1913 ΗΠΕΙΡΟΥ.
ΣΗΜΕΙΩΝΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ , ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΠΡΕΒΕΖΑ , ΙΩΑΝΝΙΝΑ , ΚΟΝΙΤΣΑ ΚΑΙ ΠΩΓΩΝΙ ΤΗΝ ΦΡΑΣΗ …. »»’ΛΑΛΟΥΝΤΩΝ ΤΗΝ ΕΛΛΛΗΝΙΚΗ »»
ΔΗΛΑΔΗ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΕΣ ΑΜΙΓΩΣ ΟΙ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΑΥΤΕΣ ΠΛΗΝ ΒΕΒΑΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΧΩΝ ΑΥΤΩΝ [ ΠΡΕΒΕΖΑ, ΓΙΑΝΝΙΝΑ ΚΑΙ ΚΟΝΙΤΣΑ] ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΤΟΠΙΟΥΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΟΥΝΤΕΣ ΚΑΙ ΕΔΩ ΕΛΛΗΝΕΣ , ΚΑΤΟΙΚΟΥΣΑΝΕ ΚΑΙ ΟΘΩΜΑΝΟΙ ΔΙΟΙΚΗΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ , ΕΠΥΛΙΔΕΣ, ΚΥΡΙΩΣ ΑΛΒΑΝΟΙ ΚΑΙ ΛΙΓΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ .
ΕΝΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ ΤΟ ΣΟΥΛΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙΞ ΧΩΡΙΑ ΒΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΑΧΕΡΟΝΤΑ- ΝΟΤΙΑ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ ΕΠΙ ΛΕΞΗ ΑΝΑΦΕΡΕΙ »ΛΑΛΟΥΝΤΩΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΚΗ » .
ΑΡΑ ΔΙΓΛΩΣΣΗ Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΣΟΥΛΙΟΥ ΣΤΗ ΝΟΤΙΑ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ-ΒΟΡΕΙΑ ΝΟΜΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ ΕΞ ΑΡΧΗΣ , ΚΑΙ ΟΧΙ ΛΟΓΩ ΤΟΥ »ΕΜΠΟΡΙΟΥ» ΜΕ ΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ ΑΣΦΑΛΩΣ , Η ΛΟΓΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝΕ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΕΚΕΙΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΥΠΟΤΙΘΕΤΕ ΕΞΕΛΛΗΝΙΖΑΝΕ ΑΘΡΟΑ ΤΟΥΣ ΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΟΠΩΣ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΑΛΒΑΝΙΑ .
ΕΝΩ ΓΙΑ ΤΗΣ ΤΣΑΜΟΥΡΙΑ- ΤΑ ΔΥΟ ΤΡΙΤΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ »»ΛΑΛΟΥΝΤΩΝ ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΚΗ»’..
ΤΟ »ΚΥΡΙΩΣ» ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ EKΤΟΣ ΤΗΣ ΣΚΙΠΕΤΑΡΙΚΗΣ ΛΑΛΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ [ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΒΑΘΜΟ] ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΚΑΙ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ ΚΑΙ Ο ΠΕΡΑΙΒΟΣ , Ο ΒΟΛΝΚΑΜΦ , Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΑΔΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ ΟΤΙ ΔΗΛΑΔΗ ΕΚΦΡΑΖΟΝΑΝ ΜΕ ΑΝΕΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΤΣΑΜΗΔΕΣ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ …. ΓΙΑΤΙ ΟΙ [ΕΞΑΡΧΗΣ ΛΟΓΩ ΜΕΙΚΤΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΔΙΓΛΩΣΣΟΙ ] ΤΟΥΡΚΟΤΣΑΜΗΔΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΜΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΥΖΟΜΕΝΟΙ ΟΛΟΕΝΑ ΜΕ ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΒΑΝΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ ΕΠΕΛΕΓΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΜΗΤΡΙΚΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ ΩΣ ΓΛΩΣΣΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ , ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ .
ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΒΛΑΧΟΦΩΝΟΥΣ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΗΠΕΙΡΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
, ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΝ ΠΙΝΔΟΥ.
ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΗΛΑΔΗ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ …
ΣΥΝΕΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΤΑΝ ΜΕΙΟΨΗΦΕΙΑ Η ΟΤΙ »»ΕΞΕΛΛΗΝΙΣΤΗΚΑΝΕ »’ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΕΝΩ ΗΤΑΝ ΥΠΟΤΙΘΕΤΕ ….»’ΑΛΒΑΝΙΚΗ»’
ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΗΤΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΕΙΑ ..
ΑΛΛΑ ΩΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ , ΣΕ ΜΙΚΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΝΟΤΙΑΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ , ΑΠΟ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΑΛΒΑΝΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ ΣΤΟ ΝΟΤΟ , ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ …..
ΧΕΙΜΑΡΑΣ ΣΤΑ ΔΥΤΙΚΑ , ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΔΕΛΒΙΝΟ ΑΝΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΤΕΡΑ ΣΤΟ ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟ ΚΑΙ ΦΤΑΝΟΣΤΑΣ ΛΙΓΟ ΔΥΤΙΚΑ ΣΤΟ ΟΡΕΙΝΟ ΠΩΓΩΝΙ ] Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΡΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ …
ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Η ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΛΙΓΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΑΠΟ ΟΤΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ [ ΚΑΙ ΠΙΟ ΒΟΡΕΙΑ ΔΗΛΑΔΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟ
ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΛΛΙΑ [ ΩΣ ΚΥΡΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ] .
Αναφέρθηκε από κάποιον σχολιαστή η οικογένεια Μπότσαρη. Ο σχολιαστής όμως δεν μας είπε ότι η οικογένεια Μπότσαρη κατάγονταν από τη βόεια Αλβανία (από την Μιρντίτα) και μέλη της οικογένειας είχαν πολεμήσει με τον Σκεντέρμπέη πριν καταφύγουν νοτιότερα στην Ήπειρο.
ΚΑΛΑ..ΚΑΛΑ...
ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΜΠΟΤΣΑΡΑΙΟΙ ΠΟΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΞΕΡΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΣΚΙΠΕΡΙΑΣ ....
Σύμφωνα με τον στρατηγό Δημήτριο Νότη Μπότσαρη, αρχηγό του Σώματος των Εθελοντών εντοπίων Ηπειρωτών κατά το 1912-13: «Θανόντος του Σκεντέρμπεη οι Μποτσαραίοι μαχόμενοι προς Τούρκους και Τουρκαλβανούς, κατήλθον προς την Δράγανη. Κατά τας αρχάς δ ε του 17ου αιώνος ίδρυσαν με άλλους αδούλωτους Έλληνες την Σουλιώτικη Συμπολιτεία»
ΑΡΑ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗ ΠΟΥ ΚΑΤΕΦΥΓΑΝ ΣΤΗ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ ΚΑΙ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΜΕΝΩΝ ΔΙΓΛΩΣΣΩΝ ΑΛΒΑΝΟΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥΡΚΟΤΣΑΜΗΔΩΝ ΑΝΕΒΗΚΑΝΕ ''ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΑΔΟΥΛΩΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ'' ΣΤΟ ΣΟΥΛΙ..
. Η ελληνική διάλεκτος που αυτή τη στιγμή ομιλούν στη Χιμάρα και σε μερικά παρακείμενα χωριά, φαίνεται ότι έχει άμεση σχέση με την ελληνική διάλεκτο που μιλούσαν στην Κέρκυρα και πολλοί εθνολόγοι έχουν κάνει λόγο για το πώς οι Χιμαριότες κάνουν χρήση της αλβανικής για ιδιαίτερους τελετουργικούς σκοπούς.
ΠΑΡΑΕΙΣΤΕ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΕΣ ΕΚΕΙ ΣΤΗΝ ΣΚΙΠΕΡΙΑ...ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ...ΣΤΗ ΚΕΡΚΥΡΑ ΜΙΛΙΕΤΑΙ ΤΟ ΝΟΤΙΟ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΤΑΝΗΣΑ..ΣΤΗΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΚΤΗ ΤΗΣ ΗΕΙΡΟΥ ΜΙΛΙΕΤΑΙ ΤΟ ΒΟΡΕΙΟ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ...ΣΤΙΣ ΔΡΥΜΑΔΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΛΑΣΑ ΠΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ ΜΙΛΙΕΤΑΙ ΤΟ ΒΟΡΕΙΟ ΕΝΩ ΣΤΗ ΧΕΙΜΑΡΑΣ ΟΙ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΟΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑΖΟΥΝ ΗΜΙΒΟΡΕΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΡΧΙΚΑ ΒΟΡΕΙΟ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ ''ΕΠΗΡΕΑΣΤΗΚΕ'''ΑΠΟ ΤΟ ''ΒΟΤΙΟ'' ΚΕΡΚΥΡΑΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ...ΕΠΗΡΕΣΤΗΚΕ ΚΑΙ ΟΧΙ ΥΟΘΕΤΗΣΕ...ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ ΟΙ ΧΕΙΜΑΡΙΩΤΕΣ.....
Η πρώτη τακτική ήταν να πάρουν τα μέτρα ώστε να αποκρύψουν τις γλώσσες που μιλούσε ο πληθυσμός, όπως είδαμε στην περίπτωση της “Νότιας Ηπείρου”.
O KOYTSONIKAS Ο ΣΟΥΛΙΩΤΗΣ ΣΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΓΛΩΣΣΑ ΜΙΛΟΥΣΕ Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΝΟΤΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ....
Οι Τσάμηδες είναι άλλοι και οι Λιάπηδες άλλοι. Μην τους συγχέετε.
ΚΑΛΑ ΛΕΣ ...ΑΛΛΩΣΤΕ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΤΣΑΜΗΔΕΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΑΙΒΟ ΤΟΝ ΒΟΛΚΑΜΦ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΑΔΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΗΤΑΝ ΔΙΓΛΩΣΣΟΙ
“Λιάπηδες.- Οι Αλβανοί, όσοι κατοικούσι την χώραν την κατά την αριστεράν όχθην του Αώου ποταμού μέχρι των αιγιαλών του Αυλώνος. Διαχωρίζεται αύτη υπό του ποταμού Σουσίτζα (Κελυδνού) εις Ανατολικήν και Δυτικήν. Ανατολική υπάρχει η από των χωρίων Κούτζης και Ζουλιατών αναβαίνουσα μέχρι της περιοχής των πέριξ του Δελβίνου δυτικών χωρίων, ήτις και Κοροβελέσι κοινώς καλείται, και υπάγεται τη διοικήσει του Δελβίνου. Δυτικήν έστιν η από των Ζουλιατών μέχρι του Αυλώνος καθήκουσα, και υπό την διοίκησιν τούτου υπαγόμενη. Η χώρα αύτη, ήτις και Άρμπρι και Άρβανον καλείται...” (“Χρονογραφία της Ηπείρου” του Παναγιώτη Αραβαντινού, Τόμος 2, σελίδα 97.)
“Λιάπηδες.- Οι Αλβανοί, όσοι κατοικούσι την χώραν την κατά την αριστεράν όχθην του Αώου ποταμού μέχρι των αιγιαλών του Αυλώνος. Διαχωρίζεται αύτη υπό του ποταμού Σουσίτζα (Κελυδνού) εις Ανατολικήν και Δυτικήν. Ανατολική υπάρχει η από των χωρίων Κούτζης και Ζουλιατών αναβαίνουσα μέχρι της περιοχής των πέριξ του Δελβίνου δυτικών χωρίων, ήτις και Κοροβελέσι κοινώς καλείται, και υπάγεται τη διοικήσει του Δελβίνου. Δυτικήν έστιν η από των Ζουλιατών μέχρι του Αυλώνος καθήκουσα, και υπό την διοίκησιν τούτου υπαγόμενη. Η χώρα αύτη, ήτις και Άρμπρι και Άρβανον καλείται...” (“Χρονογραφία της Ηπείρου” του Παναγιώτη Αραβαντινού, Τόμος 2, σελίδα 97.)
Με το ξεκίνημα του 19ου αιώνα και αργότερα, οι Βρετανοί, οι Γάλλοι και οι Αυστριακοί περιηγητές που επισκέφτηκαν τη Λουντζερία (περιοχή στα βόρεια του Αργυροκάστρου γνωστή και ως 'Λιντζουριά'), οι περισσότεροι ερχόμενοι μέσω των Ιωαννίνων, περιέγραψαν τους Λουντζεριότες ως ορθόδοξους χριστιανούς που μιλούσαν αλβανικά, και είχαν την αίσθηση ότι, ξεκινώντας από το Δελβινάκι, έμπαιναν σε μία άλλη χώρα.
«Τα δε χοριά της Λιντζουριάς είναι Αλβανοί χριστιανοί, ομοίως και Ζαγοριάς όλοι χριστιανοί Αλβανοί, αρχίζοντας από Σέπερην, το μεγαλύτερων χορίων της. Η δε Ρίζα περιέχει τα χωριά Πέστανη, Κόδρα, Λέκλη, Λάμποβον, Χόρμοβο, Ειρήντι και εξής, Αλβανοί χριστιανοί, ανδρείοι εις τους πολέμους.» (Αθανασίου Ψαλίδα (και Κοσμά Θεσπρωτού), «Γεωγραφία Αλβανίας και Ηπείρου, εξ ανεκδότου χειρογράφου του Κοσμά Θεσπρωτού, με τοπογραφικά σχεδιογραφήματα και γεωγραφικούς χάρτας του ιδίου», προλεγόμενα και σημειώσεις Αθαν. Χ. Παπαχαρίση, Ιωάννινα 1964, σελ. 65;)
Ο Hobhouse που το 1813 επισκέφτηκε το χωριό Κεστοράτ (Qestorat) της Λουντζερίας, γράφει:
«Σε αυτό το μέρος όλα ήταν διαφορετικά σε σχέση με όπως ήταν στα ελληνικά χωριά. Γίναμε αποδέκτες μιας ιδιαίτερης προσοχής και καλοσύνης από το άτομο που μας φιλοξενούσε, αλλά δεν είδα καθόλου στο πρόσωπο του (αν και ήταν χριστιανός) από το τρεμάμενο, μελαγχολικό, ντροπαλό βλέμα των Ελλήνων χωριατών. Το χωριατόσπιτο του ήταν μεθοδικά καλυμένο με πέτρα, ολόλευκο, και είχε έναν στάβλο και μικρή αποθήκη στο κάτω πάτωμα, και δύο υπνοδωμάτια στον πάνω όροφο, σε ελαφρώς διαφορετικό στυλ από ό,τι είχαμε δει στην κάτω Αλβανία, και εδώ περάσαμε την καλύτερη νύχτα μας από τότε που ήρθαμε από τα Γιάννενα.» (John Cam Hobhouse, “A journey through Albania and other provinces of Turkey in Europe and Asia, to Constantinople, during the years 1809 and 1810”, James Cawthorn, London 1813)
Από την άλλη, οθωμανικές πηγές αλλά και αναφορές περιηγητών, αναφέρουν ότι στις αρχές του 19ου αιώνα η κοιλάδα του Δρίνου, γνωστή και ως κάμπος της Δρόπολης, που είναι μία από τις δύο βασικές περιοχές όπου σήμερα κατοικεί ένα ποσοστό της ελληνικής μειονότητας, ήταν σε μεγάλο βαθμό αλβανική περιοχή.
Δημοσίευση σχολίου