Ραντεβού με τους απεργούς πείνας στην Γερμανική Πρεσβεία

Να απαιτήσουμε ΟΛΟΙ να εξοφληθεί
το Κατοχικό Δάνειο προς τη Γερμανία, που χωρίς τους τόκους ,ανέρχεται σε 225 δις ευρώ!

Σήμερα Τετάρτη 17/12 στις 6μμ όλοι στην συνάντηση με τους απεργούς πείνας μπροστά στην Γερμανική Πρεσβεία Καραολή 3 απέναντι από το πολεμικό μουσείο 150 μετρά από την στάση Μετρό Ευαγγελισμός στην Αθήνα. Ο Λευτέρης Κωνσταντινίδης, ο Νίκος Καρακίτσος και ο Τ.Μηλιαράκης κάνουν απεργία πείνας, ζητώντας την επιστροφή των αρχαιοτήτων που έκλεψαν οι ΝΑΖΙ, το την εξόφληση του αναγκαστικού Κατοχικού δανείου και την αποζημίωση για τα θύματα και τις υλικές καταστροφές.

Τι πρέπει να ξέρουμε για το Κατοχικό Δάνειο

Η δανειακή συμφωνία μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας υπογράφηκε στις 14.3.1942 στη Ρώμη από τους πληρεξούσιους στην Ελλάδα, της Γερμανίας (Άλτενμπουργκ) και της Ιταλίας (Γκίτζι), και επιβαλλόταν υποχρεωτικά στην Ελλάδα εκτελεστή (αναγκαστική). Σύμφωνα μ' αυτήν:
• Η Ελληνική Κυβέρνηση ήταν υποχρεωμένη να καταβάλλει κάθε μήνα έξοδα κατοχής 1,5 δισ. δρχ. (άρθρο 2).
• Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος , άνω του ποσού αυτού θα χρεώνονται στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας ως άτοκο, δάνειο της Ελλάδας προς αυτές σε δραχμές .(άρθρο 3).
• Η επιστροφή του δανείου θα γινόταν αργότερα (αρθρ. 4).
• Η συμφωνία είχε αναδρομική ισχύ από 1.1.1942 (άρθρ. 5).
Οι δανειακές αναλήψεις θα είχαν την μορφή μηνιαίων προκαταβολών, το ύψος και η διάρκεια των οποίων δεν προσδιοριζόταν. Επίσης δεν προσδιοριζόταν πότε θα άρχιζε η εξόφληση του, ενώ προσδιοριζόταν ότι ήταν άτοκο και σε δραχμές.
Η κατοχική ελληνική κυβέρνηση ενημερώθηκε 9 μέρες μετά, με την ρηματική διακοίνωση 160/23.3.1942 του Άλτενμπουργκ και το «σημείωμά» Νο4/6406/461/23. 3.1942. του Γκίτζι Με το εμπιστευτικό έγγραφο 409/2.4.1942 .O Έλληνας υπουργός Οικονομικών Σωτήριος Γκοτζαμάνης έδινε εντολή στην Τράπεζα της Ελλάδος να συμμορφωθεί με τη ρηματική διακοίνωση του Άλτενμπουργκ και να αρχίσει να καταβάλει τις δανειακές προκαταβολές. Την αρχική αυτή αναγκαστική σύμβαση ακολούθησαν 3 τροποποιήσεις με κοινή ελεύθερη βούληση των δύο συμβαλλομένων, που μετατρέπουν την αρχική αναγκαστική σύμβαση σε συμβατική.
Με την πρώτη τροποποίηση (2.12.1942) οριζόταν ότι τα δανειακά ποσά είναι αναπροσαρμοζόμενα και θα αρχίσουν να επιστρέφονται από τον Απρίλιο του 1943 (άρθρο β, παράγραφοι 2 και 3). Μάλιστα, καταβλήθηκαν και δύο εξοφλητικές δόσεις του δανείου αλλά μετά σταμάτησαν , οπότε το δάνειο μετέπεσε σε έντοκο λόγω υπερημερίας.
Tο ύψος του υπολοίπου του  δανείου κατά την απελευθέρωση ήταν κατά τους υπολογισμούς της Τράπεζα της Ελλάδος ΤΕ δίχως τους τόκους , σε 227.940.201 εκ. δολ. το 1944 και κατά τον υπολογισμό του Άλτενμπουργκ σε 400 εκ. μετακατοχικά μάρκα.
Το κατοχικό δάνειο που από τον Απρίλιο του 1943 έντοκο αποτελεί συμβατική υποχρέωση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας και όχι επανορθωτική. Ως τέτοια δεν εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου 1953 που αναστέλλει την καταβολή των επανορθώσεων και αποζημιώσεων.
 Η Ελλάδα στη διάσκεψη των επανορθώσεων του 1945, στη διάσκεψη των Παρισίων το 1946 και στη διάσκεψη των ΥΠΕΞ των τεσσάρων Μ.Δ. το Νοέμβριο του 1947, διαχώρισε το κατοχικό δάνειο από τις επανορθώσεις και ζητούσε την επιστροφή του. Η Ελλάδα ουδέποτε έπαψε να διεκδικεί το κατοχικό δάνειο.
• Το 1964 με τον Αγγελόπουλο, ως εκπρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης.
• Το 1965 με τον Α. Παπανδρέου. • Στις ελληνογερμανικές συνομιλίες στην Αθήνα το 1966. Τότε η Γερμανία πρόβαλε τον ψευδή ισχυρισμό ότι είχε παραιτηθεί εγγράφως ο Κ. Καραμανλής. Στη συνέχεια το μετέτρεψε σε προφορική παραίτηση Καραμανλή, πράγμα που διέψευσε ο Κ. Καραμανλής. Με τη ρηματική της διακοίνωση στις 31.3.1967, η Γερμανία δεχόταν ότι δεν υπήρξε παραίτηση Καραμανλή.
• Το 1974 ανακίνησε το θέμα του δανείου ο κ. Ξ. Ζολώτας.
• Στις 18.4.1991 το έθεσε ανεπίσημα και προφορικά ο τότε ΥΠΕΞ Α. Σαμαράς στο Γερμανό ομόλογό του
• Στις 14.11.1995 το έθεσε η Ελλάδα με ρηματική διακοίνωση.
Η Γερμανία σταθερά το απορρίπτει, με τα επιχειρήματα ότι:
• Το δάνειο εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου.
• Από το δάνειο παραιτήθηκε ο Κ. Καραμανλής. Το επανέλαβε και μετά το 1990 παρά τη ρηματική διακοίνωση του Μαρτίου 1967.
• Ύστερα από 50 χρόνια δεν μπορεί να εγείρονται τέτοιες απαιτήσεις. (Η Ελλάδα το διεκδικεί από το 1945).