Στις 10 Οκτωβρίου 1935 εκδηλώθηκε το φιλοβασιλικό κίνημα του Παπάγου, (που ήταν νόθος γιός του Γεωργίου Α), το οποίο είχε ως πολιτικό εκπρόσωπο τον Γεώργιο Κονδύλη.
Το Κίνημα δεν ήταν του Κονδύλη, αλλά του Παπάγου και το είχε εγκρίνει η Αγγλική Πρεσβεία και η Στοά.
Ο Παπάγος, που ήδη είχε στο βιογραφικό του, το Κίνημα Λεοναρδόπουλου – Γαργαλίδη , ως αρχηγός ΓΕΣ, μαζί με τον αρχηγό ΓΕΝ υποναύαρχο Δ. Οικονόμου και τον υποστράτηγο αεροπορίας Γ. Ρέππα, , έστησαν ενέδρα επί της λεωφόρου Κηφισίας, στο ύψος του Γηροκομείου, όντας επικεφαλής αγήματος, και σταμάτησαν το αυτοκίνητο του πρωθυπουργού Παναγή Τσαλδάρη , ο οποίος είχε κερδίσει τις εκλογές της 9ης Ιουνίου του 1935, και απαίτησαν την παραίτηση του , επικαλούμενοι την ανάγκη εξόδου από «τη χαοτική πολιτική κατάσταση».
Ο Τσαλδάρης , υπέβαλε την παραίτηση του εκεί, στη μέση του δρόμου, στους πραξικοπηματίες και γύρισε στο σπίτι του.
Το βράδυ της 10ης Οκτωβρίου 1935, στην εναρκτήρια συνεδρίαση της Ε΄ Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης , εμφανίστηκε ο Γεώργιος Κονδύλης ως πρωθυπουργός, αφού "έλαβε την εντολή" από τον ισχυρό άνδρα του καθεστώτος Αλέξανδρο Παπάγο, ο οποίος ανέλαβε και υπουργός Στρατιωτικών, παραμένοντας και αρχηγός ΓΕΣ.
Οι 165 βουλευτές του κόμματός του Τσαλδάρη σε «ένδειξη διαμαρτυρίας» δεν εμφανίστηκαν στη συνεδρίαση.
Οι 82 βουλευτές που ήσαν παρόντες, έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στον Κονδύλη, και ενέκριναν Ψήφισμα με το οποίο καταργήθηκε το πολίτευμα της αβασίλευτης δημοκρατίας και επαναφέρθηκε προσωρινά σε ισχύ το Σύνταγμα του 1911.
Ο Κονδύλης έγινε και αντιβασιλιάς, διατηρώντας ταυτόχρονα το αξίωμα του πρωθυπουργού.
Οι 82, προκήρυξαν και Δημοψήφισμα για τη βασιλεία, (ΦΕΚ Α΄ 456), το οποίο διενεργήθηκε στις 3 Νοεμβρίου, και στο οποίο εγκρίθηκε η αλλαγή του πολιτεύματος, κάτω από τη σκιά του στρατιωτικού νόμου, με αποχή της βενιζελικής παράταξης, και με απίστευτα εκτεταμένη Νοθεία.
Το ανώμαλο καθεστώς με τον Πραξικοπηματία Παπάγο να είναι και Υπουργός και αρχηγός ΓΕΣ, κράτησε μέχρι τις 30 Νοεμβρίου 1935, όταν ανέλαβε υπουργός Στρατιωτικών ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Δεμερτζής, ο οποίος όμως υποχρεώθηκε να παραιτηθεί μετά από 19 ημέρες, στις 19 Δεκεμβρίου, μετά από νέο πραξικόπημα Παπάγου.
Στις 19 Δεκεμβρίου, επανήλθε το ανώμαλο σχήμα με τον Παπάγο να είναι και Υπουργός και αρχηγός ΓΕΣ με υφυπουργό τον υποστράτηγο Κωνσταντίνο Πλατή, που απομακρύνθηκε μαζί με τον Παπάγο στις 5 Μαρτίου 1936, μετά το τρίτο πραξικόπημα του Παπάγου που απαίτησε από τον Γεώργιο να μην σχηματίσει κυβέρνηση ο Σοφούλης που είχε την δεδηλωμένη.
Τότε, ο Γεώργιος, ανέθεσε το υπουργείο Στρατιωτικών στον Ιωάννη Μεταξά, σε μια προσπάθεια να θέσει υπό κάποιο πολιτικό έλεγχο τους «στρατιωτικούς». Δηλαδή τον Παπάγο.
Τον Αύγουστο του 1936, ο Γεώργιος, ο Πάλερετ, και ο Παπάγος ανέστειλαν το Σύνταγμα και επέβαλαν βασιλικη δικατορία.
Πέντε χρόνια, μετά στις 10 Οκτωβρίου 1941, ο Γεώργιος Β΄ εγκαταστάθηκε μαζί με την αγγλίδα πράκτορα που του είχαν διαθέσει ως γκόμενα στο Λονδίνο, και με απαίτηση της αγγλικής κυβέρνησης υπέγραψε το Βασιλικό Διάταγμα με το οποίο ακύρωνε τα Βασιλικά Διατάγματα της 4ης Αυγούστου.
Δηλαδή το δικτατορικό καθεστώτος του 1936, ξεκίνησε στις 10 Οκτωβρίου 1935 και δεν έληξε με τον θάνατο του Μεταξά όπως υποστήριζαν ο Γεώργιος και ο Τσουδερός αλλά έληξε στις 10 Οκτωβρίου 1941, με συμφωνία των δυνάμεων που επέβαλαν την δικτατορία. Δηλαδή του Βασιλιά και του Λονδίνου.
Στις 10 Οκτωβρίου 1941, ο Βασιλιάς Γεώργιος Β΄ ανακοίνωσε από την Αγγλία, τον τερματισμό του «αυταρχικού» καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, που εκείνος είχε επιβάλει και δέκα ημέρες μετά δημοσίευσε τη Συντακτική πράξη ανάκλησης των διαταγμάτων της 4ης Αυγούστου 1936.
Η Βασιλεία, που επανήλθε το 1935, καταργήθηκε με το δημοψήφισμα της 12ης Ιουνίου 1973, (στο οποίο οι Αριστεροί ψήφιζαν υπέρ του βασιλιά), το αποτέλεσμα του οποίου επιβεβαιώθηκε με το «δεύτερο δημοψήφισμα» της 8ης Δεκεμβρίου 1974.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΧΑΤΖΑΡΑΣ
.png)
.png)
.png)
3 σχόλια:
Since Druze either emerged from Islam and share certain beliefs with Islam, its position of whether it is a separate religion or a sect of Islam is sometimes controversial among Muslim scholars.
Druze are not considered Muslims by those belonging to orthodox Islamic schools of thought.
Ibn Taymiyya a prominent Muslim scholar muhaddith, dismissed the Druze as non-Muslims, and his fatwa cited that Druze: "Are not at the level of ′Ahl al-Kitāb (People of the Book) nor mushrikin (polytheists).
Rather, they are from the most deviant kuffār (Infidel) ...
Their women can be taken as slaves and their property can be seized ... they are to be killed whenever they are found and cursed as they described ...
It is obligatory to kill their scholars and religious figures so that they do not misguide others", which in that setting would have legitimized violence against them as apostates.
Christianity and Druze are Abrahamic religions that share a historical traditional connection with some major theological differences.
The two faiths share a common place of origin in the Middle East and consider themselves to be monotheistic.
The relationship between Druze and Christians has been characterized largely by harmony and coexistence. Amicable relations between the two groups prevailed throughout most of history, though a few exceptions exist, including 1860 Mount Lebanon civil war.
Over the centuries a number of Druze embraced Christianity, such as some of Shihab dynasty members, as well as the Abi-Lamma clan.
Contact between Christian communities (members of the Maronites, Eastern Orthodox, Melkite, and other churches) and the Unitarian Druze led to the presence of mixed villages and towns in Mount Lebanon, Jabal al-Druze, the Galilee region, and Mount Carmel.
The Maronite Eastern Catholic and the Druze founded modern Lebanon in the early eighteenth century, through the ruling and social system known as the "Maronite-Druze dualism" in Mount Lebanon Mutasarrifate.
Ρε οβραιο! Δε ξερουμε φραγκικα ωρε!
Εκει στο γισραελ αν δεν εχετε καποιο μεταφραστη γιατι δεν παιρνετε καποιον απ το ΚΙΣ;
Δημοσίευση σχολίου