19 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974. ΕΝΩ Ο ΑΤΤΙΛΑΣ ΑΠΕΠΛΕΥΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ Ο ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΛΟΥΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΣΙΣΚΟ. ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ ΔΕΝ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΕΝΙΣΧΥΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΗΡΥΞΑΝ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ

Στις 11:30 π.μ. της 19ης Ιουλίου 1974 , ο τουρκικός στολίσκος από 6 αποβατικά απέπλευσε από τη Μερσίνα. Η στρατιωτική  ηγεσία των Αθηνών που είχε ενημερωθεί για  τον απόπλου με σήμα της ΚΥΠ  δεν έκανε απολύτως τίποτα.  

Μισή ώρα πριν αποπλεύσει ο Άττίλας, έφθασε στην Αθήνα ο Σίσκο. 

Δίπλα στον Ανδρουτσόπουλο καθόταν ο πράκτορας Μπονάνος ντυμένος με πολιτικά. 

Ο Σίσκο έμεινε στην Αθήνα μέχρι τις 19.00 οπότε ξανάφυγε προς την Άγκυρα.  Οι πρωινές εφημερίδες της επομένης που κυκλοφόρησαν χωρίς την είδηση της απόβασης ανέφεραν:

Ενώ ο τουρκικός αποβατικός στόλος έπλεε προς την Κύπρο               ο Μακάριος μίλησε στον ΟΗΕ ως εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ και ως φίλος του Ετζεβίτ και ζήτησε την επέμβαση των Τούρκων. 

Η εισβολή της  Τουρκίας ως εγγυήτριας δύναμης στην Κύπρο έγινε κατόπιν αιτήματος του Μακαρίου προς το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ  για αποκατάσταση της συνταγματικής τάξεως των συμφωνιών Ζυρίχης Λονδίνου

                                     Scripta Manent 

19 Ιουλίου 1974.

 Στις 02:00 , στην Άγκυρα ο Ετζεβίτ προήδρευσε της συνεδρίασης των αρχηγών των Επιτελείων και στη συνέχεια το 

Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε ομόφωνα την επέμβαση στην Κύπρο. 

Περίπου 10 ώρες μετά, στις 11:30 πμ της 19ης Ιουλίου, ο τουρκικός στολίσκος από 6 αποβατικά απέπλευσε από τη Μερσίνα, 

προς την Κύπρο. 

Η ΚΥΠ ενημέρωσε την Αθήνα για τον απόπλου, αλλά οι προδότες των Αθηνών δεν συγκάλεσαν Πολεμικό Συμβούλιο και δεν κήρυξαν επιστράτευση. Παράλληλα, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος , έφυγε από το Λονδίνο και πήγε στη Νέα Υόρκη για να απευθυνθεί στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, και να ζητήσει την παρέμβαση της Τουρκίας για να αποκατασταθεί η Δημοκρατία . 

 Στις 11:00 επέστρεψε στην Αθήνα από Άγκυρα ο Σίσκο. 

Οι πληροφορίες που μετέφερε από τουρκικής πλευράς κρίθηκαν από τους μετέχοντες στη σύσκεψη αυτή "μάλλον ενθαρρυντικές".

Αργότερα, περί τις 19:00, ο στρατηγός Μπονάνος κάλεσε τους 

αρχηγούς και τους ανακοίνωσε τις πληροφορίες που είχε μεταφέρει 

ο Σίσκο.

 Στις 16 Ιουλίου, ο Μακάριος πέταξε με βρετανικό αεροπλάνο 

στη Μάλτα και από εκεί στο Λονδίνο. 

Την επομένη, 17 Ιουλίου, συνοδευόμενος από τον τότε Ύπατο 

Αρμοστή της Κύπρου στο Λονδίνο κ. Κώστα Ασσιώτη, έγινε δεκτός 

από τον Βρετανό πρωθυπουργό Χάρολντ Γουίλσον και τον υπουργό Εξωτερικών Τζέιμς Κάλαχαν. Και οι δύο, τον διαβεβαίωσαν 

ότι η Μεγάλη Βρετανία εξακολουθούσε να τον αναγνωρίζει 

ως τον νόμιμο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 Ο Μακάριος συμφώνησε με τη βρετανική κυβέρνηση, το τι θα έλεγε σ

το Συμβούλιο Ασφαλείας, και την βοήθησε να ανάψει το πράσινο φως

 στον Ετζεβίτ για να εισβάλει. 

Το «Κλού» της ομιλίας του στο Συμβούλιο Ασφαλείας ήταν η ψευδής αναφορά στους κινδύνους για τους Τουρκοκυπρίους.

 που απετέλεσε την πρόσκληση προς τον Αττίλα. 

 « Όπως ανέφερα ήδη, τα γεγονότα της Κύπρου δεν αποτελούν 

εσωτερική υπόθεση των Ελληνοκυπρίων. Αφορούν και επηρεάζουν

 και τους Τουρκοκυπρίους. Το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας αποτελεί εισβολή, και οι συνέπειές του πλήττουν ολόκληρο

 τον κυπριακό λαό, Έλληνες και Τούρκους», είπε ο Μακάριος.

 Κάθε καλόπιστος ιστορικός πρέπει να αναρωτηθεί αν αυτές οι αναφορές στους τουρκοκυπρίους ήταν αναγκαίες. 

 

Μετά τη συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο ο Γουίλσον και ο Κάλαχαν, δέχθηκαν τον Τούρκο πρωθυπουργό Μπουλέντ Ετζεβίτ, ο οποίος

 πρότεινε κοινή επέμβαση Τουρκίας και Μεγάλης Βρετανίας ως εγγυητριών δυνάμεων. 

Οι Βρετανοί απόρριψαν την πρόταση αλλά του άφησαν την πόρτα 

ανοιχτή για την τουρκική απόβαση. 

 

Εμείς, βγάζουμε τα συκώτια μας από τότε, για να εξηγούμε τα  αμερικανικά και βρετανικά σχέδια για το νησί, και να τονίζουμε ότι το πραξικόπημα και η εισβολή του Αττίλα ήταν μια «χορογραφία» των αμερικανικών και βρετανικών μυστικών υπηρεσιών. 

Όμως, ο «Εθνάρχης» Μακάριος στην Νέα Υόρκη δεν είπε ούτε λέξη. 

Στο Συμβούλιο Ασφαλείας εκφώνησε το σενάριο της «ελληνικής εισβολής» , των πρακτόρων του Αβράκωτου, που του το είχαν γράψει το Λονδίνο και η Cia. 

 Ο Μακάριος που ζητούσε από τις άλλες δυο εγγυήτριες δυνάμεις την Αγγλία και την Τουρκία, την αποκατάσταση της δικής του 

νομιμότητας, είπε ότι «το στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας

 παραβίασε κατάφωρα την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της Δημοκρατίας της Κύπρου και με το πραξικόπημα, που οργάνωσε το στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας και το υλοποίησαν οι Έλληνες αξιωματικοί, που υπηρετούσαν και διοικούσαν την κυπριακή εθνοφρουρά, η ελληνική χούντα επεξέτεινε τη δικτατορία στο κυπριακό έδαφος», 

και ακόμα τόνισε: 

«Δεν υπήρξε επανάσταση στην Κύπρο, που θα μπορούσε να θεωρηθεί εσωτερική υπόθεση. Υπήρξε εισβολή, που παραβίασε την

 ανεξαρτησία και την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και η εισβολή συνεχίζεται, και θα συνεχίζεται όσο θα υπάρχουν Έλληνες αξιωματικοί στην Κύπρο.

Οι συνέπειες της εισβολής αυτής θα είναι καταλυτικές για την Κύπρο, εάν δεν επανέλθουμε στη συνταγματική ομαλότητα και εάν δεν αποκατασταθούν οι δημοκρατικές ελευθερίες». 

 Ούτε ΝΑΤΟ, ούτε Cia. Σκέτη Ελλάδα.

 Η μάλλον ….Χούντα των Αθηνών. 

 

Ο Μακάριος, μίλησε για «ελληνική εισβολή», με στόχο την Ένωση και έριξε πλήρως την ευθύνη για το αδιέξοδο των τότε διακοινοτικών συνομιλιών στην Χούντα. 

Συγκεκριμένα σε συνεννόηση με το Λονδίνο είπε: «Επί μακρό χρονικό διάστημα διεξήχθησαν συνομιλίες μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, με σκοπό την εξεύρεση ειρηνικής λύσης για το Κυπριακό. 

Ο αντιπρόσωπος του Γενικού Γραμματέα και δύο συνταγματολόγοι από την Ελλάδα και την Τουρκία παρακολούθησαν τις συνομιλίες αυτές. 

Δεν μπορούμε να πούμε, ότι μέχρι σήμερα σημειώθηκε ικανοποιητική πρόοδος στις συνομιλίες. Πώς μπορούσε, όμως, να υπάρξει πρόοδος, όταν η πολιτική της Αθήνας για την Κύπρο ήταν διπρόσωπη; 

Όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη είχαν συμφωνήσει, πως οι συνομιλίες διεξήγοντο με βάση την ανεξαρτησία. 

Το καθεστώς των Αθηνών συμφώνησε σ' αυτό, και επανειλημμένα 

ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών δήλωσε, ότι η θέση της Ελλάδας 

στο ζήτημα είναι σαφής.

 Αν αυτό ήταν αλήθεια, γιατί τότε το στρατιωτικό καθεστώς της 

Ελλάδας δημιούργησε και υποστήριξε την τρομοκρατική οργάνωση 

"ΕΟΚΑ Β", που είχε στόχο την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα 

και της οποίας τα μέλη αυτοαποκαλούντο «Ενωτικοί»; 

 Ο Αττίλας επενέβη επομένως 

για να αποτρέψει την… Ένωση. 

 Πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι τότε, στις 19 Ιουλίου 1974      

ο «Ακελίστας» και άνθρωπος των Άγγλων Μακάριος, είπε στα Μέλη 

του Συμβουλίου Ασφαλείας τα εξής: 

«όπως έδειχναν να εξελίσσονται τα πράγματα, θεωρούσα τον

 τουρκικό κίνδυνο πιο ασήμαντο από τον ελληνικό. Και, όπως αποδείχθηκε, οι φόβοι μου ήσαν δικαιολογημένοι». 

Και… «δικαιώθηκε» 

Ο Μακάριος δικαιολόγησε την απομάκρυνση του από την Κύπρο ως εξής: «….θα ήθελα να προσθέσω, ότι τη δεύτερη ημέρα της ένοπλης επίθεσης τα τεθωρακισμένα κατευθύνθηκαν προς την Πάφο, ενώ ταυτόχρονα ένα μικρό πολεμικό πλοίο της εθνοφρουράς άρχισε να βομβαρδίζει τη μητρόπολη της Πάφου, όπου έμενα. Υπ' αυτές τις συνθήκες, θεώρησα φρονιμότερο να εγκαταλείψω την Κύπρο, παρά να πέσω στα χέρια της ελληνικής χούντας. Είμαι ευγνώμων 

στη βρετανική κυβέρνηση, που μού χορήγησε ελικόπτερο, 

το οποίο με μετέφερε από την Πάφο στις βρετανικές βάσεις, και αεροπλάνο από τις βάσεις στο Λονδίνο, μέσω Μάλτας. 

Είμαι επίσης ευγνώμων στον ειδικό αντιπρόσωπο του 

Γενικού Γραμματέα και στο διοικητή των ειδικών ειρηνευτικών

 δυνάμεων του Ο.Η.Ε. στην Κύπρο, για το ενδιαφέρον που έδειξαν

για την ασφάλειά μου. Η παρουσία μου στην αίθουσα αυτή κατέστη

 δυνατή χάρις στη βοήθεια της βρεττανικής κυβέρνησης και των εκπροσώπων του Γενικού Γραμματέα, δρος Βαλντχάιμ. Το ενδιαφέρον τους για το άτομό μου, και για την κρίσιμη κατάσταση στην οποία 

βρίσκεται η Κύπρος, με συγκινεί ως τα μύχια της ψυχής μου». 

 Ο Μακάριος όφειλε να παραμείνει στην Πάφο και να ζητήσει την προστασία του από την εγγυήτρια δύναμη τη Μεγάλη Βρετανία και τον ΟΗΕ και όχι να το βάλει στα πόδια. Εάν έμενε, το σχέδιο Κίσινγκερ θα πήγαινε στον διάολο. 

Και η Χούντα των Αθηνών έπρεπε να στείλει τις ενισχύσεις με τα "Νοράτλας" την νύχτα της 19ης Ιουλίου, και να διατάξει την επιστράτευση από τις 1300 της 19ης Ιουλίου, όταν συνομιλούσε με τον Σίσκο.

Σπυρίδων Αλεξάνδρου Χατζάρας