80 χρόνια ψέματα .Τα Δεκεμβριανά του 1944 και οι σφαγές των χιλιάδων Ελλήνων σε ΟΛΗ την Ελλάδα αποφασίστηκαν από το ΚΚΕ πολύ πρίν της 2α Δεκεμβρίου και δεν έχουν απολύτως καμιά σχέση με το συλληπτήριο της 3ης Δεκεμβρίου, και την επίθεση των κομμουνιστών για την κατάληψη της Γενικής Ασφάλειας

 

 Οι κομμουνιστές είναι πρώτα από όλα, άτιμοι και ψεύτες. Είναι «μαέστροι» στην διαστροφή των πάντων. Τα έγκλημα, γίνεται κατόρθωμα και η προδοσία, ηρωισμός. 

Και εμφανίζονται πάντα ως θύματα, όπως τα θύματα του Ολοκαυτώματος. 

Για τον «συνωμότη», τον Μαρξιστή, τον επικοινωνιολόγο, τον «Περιπλανώμενο», και τους διεφθαρμένους Αριστερούς και Προοδευτικούς Παλιάνθρωπους, δεν υπάρχει ούτε αλήθεια και ψεύδος , ούτε καλό και κακό.

«Αληθινό» ,είναι ότι τους φαίνεται σαν τέτοιο, ή ότι πρέπει να φαίνεται σαν τέτοιο και καλό είναι μόνο το δικό τους καλό. Για τους κανονικούς ανθρώπους υπάρχει είτε αλήθεια είτε λάθος. Αλλά για τον κομμουνιστή και τον επικοινωνιολόγο, και τον Αριστερό προοδευτικό Παλιάνθρωπο υπάρχει μόνο η αλήθεια που τον συμφέρει. Αυτή είναι η «επαναστατική αλήθεια». 

Η "αλήθεια" των επικοινωνιολόγων και των βοθροκάναλων την οποία μας επαναλαμβάνουν μαζικά οι Βόθροι της παραπληροφόρισης.

Ουδέποτε  απασχόλησε τους Μαρξιστάς αναλυτάς, τους αριστερούς και αγράμματους Ιστορικού  ήταν "γιατί ξεκίνησε την 1η Δεκεμβρίου το 2ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ από τη Λαμία που ηταν η έδρα του ΕΛΑΣ και του Σαράφη  για να  κατέβει στην Αθήνα", ενώ η επίθεση των Φασιστών στον λαό της Αθήνας έγινε την 3η Δεκεμβρίου;

Η έναρξη της Πεζοπορίας την 1η Δεκεμβρίου είναι γνωστή από εκατοντάδες μάρτυρες. Αυτό σημαίνει ότι η εντολή μετακίνησης είχε δοθεί τουλάχιστον δυο ημέρες πρίν!!!!

Άλλωστε το ΠΓ του ΚΚΕ έστειλε τον σύντροφο Πέτρο Ρούσο στην Σόφια πρίν αρχίσουν τα Δεκεμβριανά. Ο Ρούσος έφθασε στη Σόφια στις 7 Δεκεμβρίου και επομένως ξεκίνησε τουλάχιστον στις 27-28 Νοεμβρίου όταν περίπου δόθηκε και η εντολή μετακίνησης στο  2ο Σύνταγμα. 

Λοιπόν, ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά:

Η έφοδος για κατάληψη της εξουσίας

 Η απόφαση για την κατάληψη της Αθήνας μετά την αποχώρηση των Γερμανών ελήφθη στην συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, στις 2-3 Αυγούστου 1944. 

Με βάση αυτή την απόφαση ζητήθηκαν όπλα και πυρομαχικά από τον Ντιμιτρόφ που τους καθοδηγούσε και με τον οποίο επικοινωνούσαν μέσω του  Γενικού Γραμματέα του ΚΚ Βουλγαρίας Τράϊτσο Κοστόφ. 

Ο Κόστοφ στο τέλος Οκτωβρίου του 1944, δηλαδή μετα τη συμφωνία της χαρτοπετσέτας,  με τηλεγράφημα πρός την ηγεσία του ΚΚΕ απέριψε  κατηγορηματικά κάθε περίπτωση παροχής όπλων στο εαμικό κίνημα με το επιχείρημα ότι «με τη σημερινή διεθνή και βαλκανική κατάσταση αυτό θα σήμαινε μόνο σύγκρουση με τους Αγγλους και επιδείνωση της έτσι κι αλλιώς δύσκολης κατάστασης της Βουλγαρίας».

Η οριστική απόφαση για τον ένοπλο αγώνα ελήφθη στις 17 Νοεμβρίου  1944, στη συνεδρίαση του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ που έγινε  σε θάλαμο του Αρεταίειου Νοσοκομείου όπου νοσηλευόταν  ο Γιάννης Ιωαννίδης. Τότε αποφάσισαν να μην κάνουν άλλες οπισθοχωρήσεις και να  απαντήσουν με τα όπλα.

Ο  Στάλιν, σε συνομιλία του Ντιμιτρόφ στις 10 Γενάρη 1945 του είπε: «Συμβούλεψα την Ελλάδα να μην αρχίσουν αυτόν τον αγώνα. Τα μέλη του ΕΛΑΣ δεν έπρεπε να βγουν από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Καταπιάστηκαν με μια δουλειά για την οποία δεν αρκούν οι δύναμεις τους. Φαίνεται υπολόγιζαν ότι ο Κόκκινος Στρατός θα κατέβαινε ως το Αιγαίο. Αυτό δεν μπορούμμε να το κάνουμε. Δεν μπορούμε να στείλουμε και στην Ελλάδα δικά μας στρατεύματα. Οι Έλληνες έκαναν βλακεία». 

Αυτό σημαίνει ότι η Μόσχα, που είχε απευθείας επαφή με την στρατιωτική αποστολή στην Αθήνα διαβίβασε μια απάντηση «Στάλιν» πέραν τη οδηγιών Κοστόφ-Ντιμιτρόφ.

Έχει ενδιαφέρον πάντως ότι ΟΛΟΙ οι "ειδικοί" ξεχνούν ότι ο καθοδηγητής του ΚΚΕ ήταν ο πράκτωρ Πλουμπίδης και μας  τρώνε τα συκώτια με τον Σιάντο, τον Ζεύβγο και τον Ιωαννίδη.

Οι σφαγές και οι εκτελέσεις

 Η  εντολή  στις οργανώσεις του Κόμματος για τις Προγραφές δόθηκε από τον πρώτο γραμματέα της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας  Βασίλη Μπαρτζιώτα,  τον Σεπτέμβριο, του 1944.

Με βάση αυτή την εντολή οι οργανώσεις του Κόμματος έπρεπε να καταγράφουν και να αναφέρουν οποιαδήποτε αντικομμουνιστική πράξη, κουβέντα, ή σχόλιο εναντίον του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Έτσι έγινε πλήρης καταγραφή όλων των «αντιδραστικών» των «αντιφρονούντων», που δεν συμπαθούσαν τον Κομμουνισμό, που είχαν συγγενείς στρατιωτικούς, αστυνομικούς, και αντάρτες Εθνικών οργανώσεων. Όλοι αυτοί έπρεπε να εξοντωθούν.

Οι οργανώσεις της ΚΟΑ, να συνέταξαν καταλόγους προγραφών κατά συνοικία , επάγγελμα και σωματεία, που στάλθηκαν στους ¨πάνω". Οι προγραφές ετοιμάστηκαν τον Σεπτέμβριο και οι εκτελέσεις άρχισαν από τον Οκτώβριο και κλιμακώθηκαν τον Δεκέμβριο. 

Ενα πολύ καλό παράδειγμα είναι η εκτέλεση  στις 16 Δεκεμβρίου του 19χρονου Εύζωνα Ιωάννη Κουτσουλιάρη. Η ΟΠΛΑ τον είχε απαγάγει από το στο Α΄ Γεν. Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών  στις 9 Αυγούστου 1944, και εκτελέσθηκε στα Λιόσια στις 16 Δεκεμβρίου 1944.

Η ΟΠΛΑ, δεν μαχόταν στα Οδοφράγματα. Η ΟΠΛΑ εκτελούσε. Με καθοδήγηση του Μπαρτζωτα και του Πλουμπίδη. Στον Σιάντο είχαν αφήσει τις μάχες με τους Άγγλους. 

Η ίδια εργασία ανατέθηκε στις οργανώσεις σε ΟΛΗ την Ελλάδα.

Οι οργανώσεις είχαν την εντολή να συναξουν τις καταστάσεις.Αυτές τις λίστες, τις επεξεργάστηκε το Κόμμα. Τα Γραφεία. Τις εκτελέσεις δεν τις εκαναν οι οργανώσεις αλλά η ΟΠΛΑ.

Στην Αθήνα τα πρώτα «χαρτάκια», με τα «καθήκοντα» μοιράστηκαν στους δολοφόνους μια μέρα πριν φύγουν οι Γερμανοί. Στις 11 Οκτωβρίου, στο αμφιθέατρο του Νοσοκομείου Ευαγγελισμός. 

Μέσα στο αμφιθέατρο κουμάντο έκανε ο Γιώργης Καζιάνης, ο αρχινοσοκόμος στη «Σωτηρία» και ο άνθρωπος του Πλουμπίδη.

 Ο Καζιάνης ήταν στα Δεκεμβριανά ο «στρατοπεδάρχης» στο άσυλο της Κοκκινιάς, με το επαναστατικό ψευδώνυμο «Μπάρμπας», που ήταν και το ψευδώνυμο και του Πλουμπίδη. 

 Το Κομματικό «μυστικό» των επικείμενων σφαγών των αντιδραστικών, το πληροφορήθηκε η ΕΑΜική πλεμπάγια  την ημέρα  της Γιορτής του ΚΚΕ, με την ανακοίνωση της ΚΕ του ΕΑΜ με αριθμό πρωτοκόλλου 7313 της 21-11-1944 και με τίτλο, «Να ξεμπερδέψουμε με μιας με όλους αυτούς».

Ωστόσο, οι ψεύτες και παλιάνθρωποι έχουν πείσει τους «πολλούς»και «χαζούς» ότι , «οι αθώοι κομμουνιστές» , δέχθηκαν «απρόκλητη επίθεση» στο συλλ-αλητήριο του Συντάγματος, και ακολούθησε το «αυθόρμητο ξέσπασμα», της «λαϊκής αγανάκτησης». και οι «ηρωικοί» Ελασίτες, άρχισαν να μάχονται με τους εγγλέζους ιμπεριαλιστές ,τους Χίτες και τους ταγματασφαλίτες, στις 4 Δεκεμβρίου 1944.

 

 Αυτό το σενάριο, είχε αναπροσαρμοστεί το 1945 με την επιστροφή του Ζαχαριάδη .

 

Το ΚΚΕ τότε αποκήρυξε τους εκτελεστές της ΟΥΛΕΝ.

 Ο σ. Νίκος , το Δεκέμβριο του 1945 στη 12η Ολομέλεια , είπε ότι οι «αγριότητες» και οι «υπερβασίες» έγιναν από μέλη του Κόμματος που, είτε ήταν προβοκάτορες, είτε δεν ήταν «άξια νάναι μέλη του Κόμματος», και είπε ότι ,«το ΚΚΕ δεν έδωσε γραμμή για «αγριότητες» και «υπερβασίες» και ότι ,«το έψαξε και δεν υπήρχε ούτε μια περίπτωση, που νάχει δοθεί σαν γραμμή του ΚΚΕ να γίνουν αγριότητες».

 Ο Ζαχαριάδης φυσικά έλεγε ψέματα.

 Η γραμμή είχε δοθεί από τον Πλουμπίδη που διοικούσε το Κόμμα όσο ο σύντροφος Νίκος ήταν στο Νταχάου.

Στο πλαίσιο της πολιτικής Ζαχαριάδη , «τα ανάξια μέλη του Κόμματος» αναλάμβαναν τις ευθύνες τους και ομολογούσαν τα εγκλήματα που έκαναν. Ωστόσο, λίγο μετά, το ΚΚΕ άλλαξε ξανά πολιτική και στη δίκη του Άσυλου της Κοκκινιάς, υποστήριξε ότι τα ,(προσωπικά), εγκλήματα των μελών του Κόμματος ήταν πολιτικά και τα κάλυπτε η αμνηστία της Βάρκιζας, γιατί «θεωρούσαν αναγκαίους τους φόνους για τη νίκη στα Δεκεμβριανά».

 Αλλά και αυτή ήταν η μισή αλήθεια. 

Το ΚΚΕ θεωρούσε αναγκαίες τις εκτελέσεις για τη νίκη της «επανάστασης».

Το Επαναστατικό σχέδιο

 Οι σφαγές είχαν προαποφασιστεί από το 1942 από τους Πλουμπίδη, Ιωαννίδη, Σιάντο, και τον μέγα «δημοκράτη δάσκαλο», Γλυνό.

 Ο Γλυνός, είχε προτείνει «να πιάσουν ξαφνικά, εφόσον ξέρουν που κάθεται ο καθένας, 5-6 χιλιάδες στην Αθήνα και στον Πειραιά και αντίστοιχους στην Θεσσαλονίκη και σε μερικές άλλες μεγάλες πόλεις και να τους «εξουδετερώσουν».

 

Ο αρχικός υπολογισμός ήταν για 15.000 «σφαγμένους» πανελλαδικά.

 Στο δρόμο, η επανάσταση και η λαοκρατία, τους πολλαπλασίασαν. Κατά τα Δεκεμβριανά του 1944 και οι σφαγές των Ελλήνων σε ΟΛΗ την Ελλάδα ξεπέρασαν τις 60.000.

 Το σχέδιο των σφαγών εφαρμόσθηκε το 1943-44 στην Πελοπόννησο, τη Στερεά, και τη Μακεδονία. 

Αυτό ήταν το «δόγμα » για την εξόντωση του 10% του πληθυσμού, για παραδειγματισμό και εκφοβισμό. 

Η «Επανάσταση» του Δεκέμβρη είχε σχεδιαστεί από το Κόμμα. Άλλωστε εάν διασταυρωθούν οι ημερομηνίες με τις εντολές μετακίνησης των ανταρτικών Σωμάτων της επαρχίας στην Αθήνα, το πράγμα είναι αυταπόδεικτο.

 «O κύβος ερρίφθη» , και οι μπολσεβίκοι διάβηκαν τον Ρουβίκωνα,  το Νοέμβριο  του  1944.Τότε αποφασίστηκε η κατάληψη της εξουσίας, και αποχώρησε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ από την «Εθνική Ενότητα», του Λιβάνου.

 Παρά το χρόνια που πέρασαν, και τις «εξαντλητικές» αφηγήσεις , οι «σύντροφοι» και οι «συνοδοιπόροι» τους, δεν μας έχουν αποκαλύψει ποιοι έλαβαν την απόφαση «δράσης».

 Η αιμοσταγής κοινοπραξία ΚΚΕ Co , ξεκίνησε έτσι τον «ηρωικό Δεκέμβρη του '44» για να πάρει την εξουσία. Η «ταξική σύγκρουση», επεκτάθηκε στο Περιστέρι, τα Πετράλωνα, στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, τον Βύρωνα, την Κοκκινιά, το Γαλάτσι, αλλά δεν επεκτάθηκε στο Κολωνάκι.

 Όλως περιέργως, η δράση της ΟΠΛΑ, του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ, σεβάστηκε την καρδιά της αστικής Τάξης . Εκεί δεν έγιναν ούτε ανατινάξεις κτηρίων ούτε απαγωγές ομήρων ούτε σφαγές. Όταν αποσύρθηκαν από την Αθήνα οι Ελασίτες και οι ΟΠΛΑτζήδες, άφησαν παντού πίσω τους πτώματα.

 Στις 33 ημέρες της «Κόκκινης Λαοκρατικής Τρομοκρατίας», το «μακρύ χέρι του λαού», έσφαξε κυριολεκτικά, με μαχαίρια, τσεκούρια και σκεπάρνια όσους είχαν στις λίστες.

 Τα «περιφερειακά σφαγεία» που θυσιάστηκαν οι νεομάρτυρες του ελληνισμού ήσαν στο Περιστέρι, στο Άσυλο Κοκκινιάς, στα Τουρκοβούνια, στα διυλιστήρια της Ούλεν στο Γαλάτσι , (στον περίβολο των οποίων βρήκαν μαρτυρικό θάνατο πάνω 300 άνθρωποι) , στην Κυψέλη, στο Δρουγούτι, στον Υμηττό, στην Καισαριανή, στον Βύρωνα, στο Μπαρουτάδικο στο Αιγάλεω, στα Λατομεία Κοπανά πάνω από την Ηλιούπολη, στο Γ΄ Νεκροταφείο.

 Ως τον Απρίλιο του 1945 , οπότε σταμάτησαν οι έρευνες και οι εκταφές, είχαν αναγνωριστεί 5000 πτώματα που εξετάστηκαν από τους ιατροδικαστές. Από αυτά τα 3.300 ήταν τα πτώματα των θυμάτων της ΟΠΛΑ που βρέθηκαν σε ομαδικούς τάφους ακρωτηριασμένα.

 Στον ταξικό εχθρό, που εξοντώθηκε παραλαμβάνονταν 275 κληρικοί, 239 εκπαιδευτικοί, 120 ιατροί , και 264 εργάτες συνδικαλιστές. Οι Κομμουνιστές τότε κορόιδευαν, και έλεγαν ότι τα πτώματα τα έφερναν από το Κατίν.

 Οι νεκροί, είτε της «Κόκκινης Τρομοκρατίας», είτε των μαχών δεν μετρήθηκαν επισήμως ποτέ. Οι ανεπίσημε καταγραφές έδειξαν ότι στην Αθήνα και τον Πειραιά είτε δολοφονήθηκαν από την ΟΠΛΑ και τις επικουρικές ομάδες του ΚΚΕ είτε ήσαν παράπλευρες απώλειες των μαχών, 15.635 άνδρες , γυναίκες και παιδιά. Η κόκκινη Ηγεσία, επειδή δεν πήγαινε καλά ο ένοπλος αγώνας, διέταξε στις 24 Δεκεμβρίου 1944 συλλήψεις ομήρων.

  Στις 6 Ιανουαρίου 1945, όταν η ηγεσία του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ εγκατέλειψε, μετά από 33 μέρες μαχών, τον αγώνα για την κατάληψη της πρωτεύουσας, και έδωσε τη διαταγή για υποχώρηση, τα αιματοβαμμένα καθάρματα του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ είχαν ήδη πάρει 40.000 γέρους, γυναίκες, παιδιά και άρρωστους σαν ομήρους.

 Από αυτούς πάνω από το 10% πέθαναν από τις κακουχίες και την εξάντληση. Υπήρξαν όμως και εκτελέσεις όσων βραδυπορούσαν και δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τον ρυθμό της φάλαγγας.

Μεταξύ των ομήρων ήταν η σύζυγος του Εθνικού Κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά , Λέλα.

 Οι «επώνυμοι», καθηγητές πανεπιστημίου και πολυτεχνείου, πρώην στρατηγοί, δικαστικοί, διανοούμενοι και ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι, συγκρότησαν την «6η φάλαγγα επίλεκτων προσωπικοτήτων», από 160 περίπου άτομα που συγκροτήθηκε στον Ασπρόπυργο και αναχώρησε με κατεύθυνση τη Μάνδρα στις 3 το πρωί της 5ης Ιανουαρίου 1945 και που οδηγήθηκε τελικά μέχρι τη Λειβαδιά. 

 Στους 15000 άμαχους νεκρούς του Κόκκινου Δεκέμβρη πρέπει να προστεθούν οι περισσότεροι από 4000 νεκροί από τους «Ομήρους», και οι 6500 νεκροί των μαχών. (Οι κυβερνητικές δυνάμεις είχαν 3480 νεκρούς. Οι απώλειες του ΕΛΑΣ υπολογίστηκαν στους 3000. Σκοτώθηκαν και 265 εγγλέζοι).

 Συνολικά τα θύματα στο Λεκανοπέδιο , από τις 12 Οκτωβρίου που έφυγαν οι Γερμανοί, μέχρι τη συμφωνία της Βάρκιζας ήταν πάνω από 30.000. 

Ο φόρος αίματος του ΚΚΕ. 

Ο Αρχιεπίσκοπος και Αντιβασιλέας Δαμασκηνός υπολόγισε τον αριθμό των πάσης φύσεως θυμάτων του Δεύτερου Γύρου σε όλη την Ελλάδα σε 65.000. Πολύ αίμα . Κουβάδες αίμα, όπως ζητούσε το 1918 ο Hirsch Apfelbaum ή αλλιώς Ζηνόβιεφ.

 

Σπυρίδων Αλεξάνδρου Χατζάρας