ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΤΗΣ ΤΡΕΧΟΥΣΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Κώστας Λάμπος Prodial21@gmail.com
1. Η κρίση ως έννοια
Η ιστορία διδάσκει πως η κρίση στη φύση, στη ζωή και στην κοινωνία είναι μια κατάσταση οξείας ανισορροπίας, με την έννοια της προϊούσας διαταραγμένης ισορροπίας, που σηματοδοτεί το τέλος μιάς συνθήκης ισορροπίας και την απαρχή μιάς άλλης νέας συνθήκης, η οποία περιέχει καινούργια δυναμικά στοιχεία που διαμορφώνουν τους όρους και κατά συνέπεια προσδιορίζουν το πρόσημο της νέας συνθήκης συμβατικής ισορροπίας.
Με αυτή την έννοια μπορούμε να διακρίνουμε τις κρίσεις σε κρίσεις ακμής που οδηγούν , σε μια ανώτερη ποιότητα, δηλαδή στην πρόοδο και σε κρίσεις παρακμής, κρίσεις εκφυλισμού, κρίσεις θανάτου, που συνειδητά εμποδίζουν την πρόοδο για να διατηρήσουν με τη βία την υφιστάμενη κατάσταση, ακόμα κι' αν χρειαστεί να βάλουν «τέλος στην ιστορία».
Κάθε πρόοδος, όπως και κάθε πισωγύρισμα της ανθρωπότητας συνοδεύτηκε από μια μεγάλη κρίση, κρίση οικονομική, κρίση κοινωνική, κρίση θεσμών, κρίση αξιών, κρίση ακμής ή κρίση παρακμής, ανάλογα με το αποτέλεσμα και το πρόσημο της νέας ισορροπίας, το οποίο διαμορφώθηκε στο πεδίο της σύγκρουσης των θετικών και των αρνητικών κοινωνικών φορτίων, των προοδευτικών και των αντιδραστικών δυνάμεων.
2. Για το συστημικό χαρακτήρα της σημερινής «χρηματοπιστωτικής» κρίσης
Η οικονομία, ως διαδικασία παραγωγής αξιών χρήσης, ή ως διαδικασία παραγωγής ανταλλακτικών αξιών και κοινωνικού πλούτου και κύρια ως διαδικασία κατανομής αυτού του πλούτου, αποτέλεσε, στην ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας, το κατεξοχήν πεδίο σύγκρουσης των κοινωνικών δυνάμεων, μεταξύ των παραγωγών από τη μια μεριά και των διαχειριστών-σφετεριστών του πλούτου από την άλλη, για τη δικαιότερη κατανομή του οι πρώτοι και για την ακόμα πιο άδικη κατανομή του οι δεύτεροι.
Ανάλογα με τη συγκυρία που κάθε φορά διαμορφώνει η αναρχία της κοινωνικά ανεξέλεγκτης οικονομικής παραγωγής, σε συνθήκες καπιταλισμού, οι κρίσεις, που η μια διαδέχεται την άλλη, αποκτούν ειδικά χαρακτηριστικά και εμφανίζονται ως κρίση υπερπαραγωγής, κρίση πληθωρισμού, κρίση στασιμότητας, κρίση στασιμοπληθωρισμού, κρίση ενεργειακή, κρίση διατροφική, κρίση ρευστότητας, κρίση πιστωτική, κρίση χρηματοπιστωτική και …δεν συμμαζεύεται.
Αυτή η πραγματικότητα δεν επιτρέπει να κατανοήσουμε και πολύ περισσότερο να προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε την εκάστοτε κρίση σαν ένα ανεξάρτητο γεγονός που έρχεται τυχαία και από το πουθενά. Αντίθετα η κάθε κρίση αποτελεί καρπό της σειράς των προηγούμενων κρίσεων και ταυτόχρονα το σπόρο των επόμενων κρίσεων. Σε τελική ανάλυση η εκάστοτε επιμέρους κρίση, κι' εδώ μιλάμε για τις οικονομικές κρίσεις, δεν είναι παρά έκφραση της χαοτικής φύσης, του ανορθολογισμού, δηλαδή της παθογένειας του καπιταλιστικού συστήματος και συνεπώς στην ουσία της είναι μια συστημική κρίση[2].
Η σημερινή, η λεγόμενη χρηματοπιστωτική κρίση, αποτελεί, ως λειτουργική ανωμαλία που προκαλείται από την χαοτική φύση του καπιταλισμού, τυπική έκφραση της συνολικής κρίσης του νεοφιλελεύθερα παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Η φιλολογία που αναπτύσσεται γύρω από τη φύση της συγκεκριμένης κρίσης είναι συγκεχυμένη. Από τη μια μεριά βρίσκονται οι απόψεις εκείνες που τη θεωρούν σύμπτωμα ανεξάρτητο από τη φύση του καπιταλισμού, τη θεωρούν ειδική λειτουργική ανωμαλία του «χρηματοπιστωτικού συστήματος» και όχι δομική ανωμαλία του καπιταλισμού, η οποία υποτίθεται ότι σχετίζεται με τις κακές προβλέψεις, με την κακή διαχείριση ή, με την απληστία των golden boys και των μεγαλοεπιχειρηματιών. Αυτή η άποψη πλάθεται και αναπαράγεται από την αστική διανόηση στα πλαίσια του επαγγελματικού της ρόλου στην υπηρεσία του υποτίθεται «αιώνιου καπιταλισμού». Έτσι αθωώνεται το σύστημα με την υπόσχεση πως θα γίνει καλύτερο, μέχρι να διαπράξει το επόμενο , συνήθως, φρικτότερο έγκλημά του σε βάρος της κοινωνίας, της φύσης, της ανθρωπότητας και του πολιτισμού.
Η άλλη αντίληψη αντιμετωπίζει τις κρίσεις σαν μια φυσική εκφυλιστική διαδικασία του καπιταλισμού , η οποία αργά ή γρήγορα θα τον οδηγήσει στην κατάρρευση. Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι οι κρίσεις του καπιταλισμού κατά τον 20ο αιώνα, όπως και η τρέχουσα κρίση ήταν και είναι κρίσεις παρακμής με την έννοια πως εκφράζουν την ανικανότητα του καπιταλισμού να οδηγήσει την εξέλιξη της ανθρωπότητας σε διευρυμένη-οικουμενική ευημερία, δικαιοσύνη και ελευθερία, όπως άλλωστε υποσχέθηκε, όταν οι Λαοί πάλευαν να απαλλαγούν από το σκοταδιστικό μεσαίωνα και τη βάρβαρη φεουδαρχία.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η παρακμή του καπιταλισμού οδηγεί αυτόματα και στην κατάρρευσή του. Αντίθετα ο καπιταλισμός της παρακμής γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνος και πιο επιθετικός απέναντι στη Φύση, απέναντι στην Εργασία, τη Γνώση, τον Πολιτισμό, απέναντι στην Ανθρωπότητα και στην ίδια τη ζωή, με αποτέλεσμα να οργανώνει τις καταστροφικές κρίσεις του με τρόπο ώστε να γεφυρώνει βίαια τις εσωτερικές του αντιφάσεις-αντιθέσεις με τη στρατηγική της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, προϋπόθεση απαραίτητη για να εξουδετερώνει τη δυσαρέσκεια των εργαζόμενων και να ακυρώνει κάθε προοπτική κοινωνικής ανατροπής του.
Έτσι η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, ως τακτική του αμερικανισμού, δηλαδή του πολύ μεγάλου κεφαλαίου, του ηγεμονικού κεφαλαίου, καλείται να υπηρετήσει το βασικό στρατηγικό στόχο του που είναι η εσωτερική αναδιάρθρωσή του στην κατεύθυνση της ακόμα μεγαλύτερης συσσώρευσης και της ακόμα μεγαλύτερης συγκεντροποίησης του πλούτου, πράγμα που αναπόφευκτα σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη συγκεντροποίηση της εξουσίας του πάνω στην ανθρωπότητα.
Βέβαια η εντατικοποίηση της διαδικασίας της καπιταλιστικής συγκεντροποίησης σήμαινε πάντα και συνεχίζει να σημαίνει χρεοκοπία, εξαγορά ή συγχώνευση εκατοντάδων χιλιάδων επιχειρήσεων και κατά συνέπεια σημαίνει την προλεταριοποίηση, δηλαδή το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων καπιταλιστών, ως καπιταλιστών, σύμφωνα με τη βασική αρχή του καπιταλιστικού ανταγωνισμού «ο θάνατός σου, η ζωή μου».
Στην πραγματικότητα στα πλαίσια αυτής της «χρηματοπιστωτικής κρίσης» συντελείται μία βίαιη περιθωριοποίηση, ένας βίαιος θάνατος εκατομμυρίων μικρών, μεσαίων ακόμα και μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων και μια βίαιη αναδιάταξη των σχέσεων όλων των εργαζόμενων του πλανήτη και εκατοντάδων Λαών και κρατών ως προς τη συμμετοχή τους στην κατανομή του παγκόσμιου πλούτου και κατά συνέπεια στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας[3], πράγμα που φασιστικοποιεί την παγκόσμια οικονομία.
Συνέπεια αυτού του ενδοταξικού εμφύλιου πολέμου μεταξύ των μεμονωμένων μικρών και μεγάλων καπιταλιστών, αλλά και κύρια μεταξύ των καπιταλιστικών χωρών που διεκδικούν την παγκόσμια ηγεμονία, όπως οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ρωσία και η Κίνα, είναι η συγκέντρωση του ελέγχου της αγοράς, δηλαδή του πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια με άμεσο αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη αποξένωση της κοινωνίας-ανθρωπότητας από τον πλούτο της, πράγμα που αποτυπώνεται στην καθημερινή διεύρυνση της παγκόσμιας εξαθλίωσης, αλλά και, στη μετατόπιση του κέντρου βάρους της οικονομικής δραστηριότητας από τους τομείς παραγωγής αγαθών για κοινωνική ευημερία στους τομείς της εξουσίας, της ασφάλειας και του πολέμου, για λογαριασμό της παγκόσμιας ηγεμονίας.
Σημαίνει ακόμα πως δεκάδες χώρες θα χρεοκοπήσουν, ή θα αναγκαστούν για να αποφύγουν τη χρεοκοπία να καταφύγουν στην αναζήτηση προστασίας και στο δανεισμό από τους ισχυρούς και να τεθούν υπό τον έλεγχο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, πράγμα που αναγκαστικά οδηγεί στην εκχώρηση και στην απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας τους.
Σημαίνει επίσης ότι πρόκειται για ένα σκληρό οικονομικό πόλεμο που σκοπό έχει την κατάκτηση, τη διατήρηση, ή και την επανάκτηση σφαιρών επιρροής, μια διαδικασία που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στην αναδιάταξη του συσχετισμού δύναμης μεταξύ των διεκδικητών της παγκόσμιας ηγεμονίας.
Τέλος, αυτή η νέα βίαιη συγκεντροποίηση του παγκόσμιου πλούτου, που δεν είναι τόσο αποτέλεσμα κακών οικονομικών μέτρων, αλλά αποτέλεσμα στρατηγικής επιλογής του Κεφάλαιου, σημαίνει παραπέρα διεύρυνση της φτώχειας και της εξαθλίωσης των εργαζόμενων, υποχώρηση μέχρι εξαφάνισης του κράτους πρόνοιας, σημαίνει την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την ελαχιστοποίηση της αμοιβής της εργασίας, τη διόγκωση της ανεργίας, τον παραπέρα περιορισμό των ελευθεριών και φυσικά σημαίνει περαιτέρω συρρίκνωση της ήδη χλωμής αντιπροσωπευτικής αστικής Δημοκρατίας με προοπτική ένα απόλυτο παγκοσμιοποιημένο φασισμό, την απόλυτη βαρβαρότητα.
Σε τελική ανάλυση και ανεξάρτητα από τα χαρακτηριστικά της εκάστοτε, και επί του προκειμένου της τρέχουσας κρίσης, η ουσία αποκαλύπτεται από τον τρόπο με τον οποίο αυτή αποτυπώνεται ως σχέση του παγκόσμιου πληθυσμού προς τον παγκόσμιο πλούτο. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Έκθεσης του OHE για την Ανάπτυξη:
το 1% των πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη διαθέτει αθροιστικά μεγαλύτερο εισόδημα από το φτωχότερο 57% του παγκόσμιου πληθυσμού, ή
στο 80% του παγκόσμιου πληθυσμού, (δηλαδή περίπου πέντε δισεκατομμύρια άνθρωποι), αντιστοιχεί το 16% του παγκόσμιου πλούτου, με αποτέλεσμα:
Κάθε 3 δευτερόλεπτα σε κάποιο σημείο του πλανήτη, πεθαίνει ένα παιδί, εξαιτίας της φτώχειας, (κάτι που σημαίνει 1.200 παιδιά κάθε μια ώρα ή 28 800 παιδιά την ημέρα)![4]
Αυτή η εικόνα δείχνει πως η αιτία της κρίσης, της όποιας οικονομικής κρίσης, ριζώνει στην ίδια τη αρπακτική, την απάνθρωπη και καταστροφική φύση του καπιταλιστικού συστήματος, η οποία και επιβάλλει μια χαοτική, σπάταλη και πολεμογόνα παραγωγή, που, αναγκαστικά συνοδεύεται από τη βίαιη ανισοκατανομή του πλούτου, με τρόπο τέτοιο που από τη μια μεριά υπερσυγκεντρώνεται σε λίγα χέρια τεράστιος πλούτος και εξουσία και από την άλλη να επιβάλλεται η απόλυτη φτώχεια και η εξαθλίωση σχεδόν σ' ολόκληρη την ανθρωπότητα.
3. Κατάρρευση ή ανατροπή;
Από όσα προηγήθηκαν θα μπορούσαμε να καταλήξουμε στα παρακάτω συμπεράσματα:
1. Είναι προφανές πως ο μανιακός καπιταλισμός[5] αποτρελάθηκε και προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή με φάρμακο τις όλο και συχνότερες, όλο και μεγαλύτερες καταστροφικές κρίσεις, πράγμα που σημαίνει πως σε ένα σύστημα που γεννάει και θρέφεται από τις κρίσεις του, που καταστρέφει τη Φύση, εξαθλιώνει την ανθρωπότητα και απειλεί την ίδια τη ζωή, το ζητούμενο πιά για τη ριζική αντιμετώπιση των κρίσεων δεν μπορεί να είναι κάποια νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, ή κάποιο μείγμα νεοκλασοκοκεϋνσιανών οικονομικών πολιτικών, αλλά η ανατροπή του ίδιου του συστήματος. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως σε βραχυχρόνιο ορίζοντα δεν επιλέγουμε εκείνες τις πολιτικές που βελτιώνουν την καθημερινότητά μας και επιτρέπουν την αναζήτηση και την ανάπτυξη των αγώνων για την στρατηγική υπέρβαση του καπιταλισμού.
2. Όσο και στο βαθμό που η ανθρωπότητα ΔΕΝ είναι αποφασισμένη να οργανώσει τη ζωή της και το μέλλον της με διαφορετικό τρόπο, τόσο ο καπιταλισμός θα κυριαρχεί, θα καταστρέφει, θα εξαθλιώνει και θα ανανεώνει την κυριαρχία του μέσα από ελεγχόμενες ή μη ελεγχόμενες κρίσεις δομικής και λειτουργικής αναδιάρθρωσης και ανασυγκρότησής του.
3. Βέβαια στο να μην ξέρει, να μην θέλει και να μην μπορεί η ανθρωπότητα να ανατρέψει τον καπιταλισμό για να οργανώσει τη ζωή και το μέλλον της με διαφορετικό τρόπο, συμβάλλει και η θεωρία «σοβαρών» και πολυβραβευμένων, ακόμα και με NOBEL, οικονομολόγων και πολλών οικονομολογούντων[6], που την παπαγαλίζουν όλου του κόσμου οι πολιτικάντηδες, περί κρίσης στη σφαίρα της «μη-πραγματικής οικονομίας», η οποία, όπως προβλέπουν, δεν θα αγγίξει την «πραγματική οικονομία», αλλά κι αν την αγγίξει θα ξεπεραστεί αργά ή γρήγορα, ως ελαφρά ύφεση, οπότε θα ξανάρθουν πάλι καλές καπιταλιστικές μέρες και για να συμβεί αυτό θα πρέπει η ανθρωπότητα να δεχθεί τα σχέδια Πόλσον, Μπράουν,…, ακόμα και του Καραμανλή, για να «ταΐσουν» με τρισεκατομμύρια φόρους τις αχόρταγες τράπεζες.
4. Και βέβαια όλοι αυτοί οι «θεωρητικοί» δεν έχουν αντιληφθεί πως το 100% των χωρών του Τρίτου Κόσμου, δηλαδή περίπου το 90% των χωρών του πλανήτη και το 95% του παγκόσμιου πληθυσμού λειτουργούν και ζουν μόνιμα σε καθεστώς ύφεσης, γιατί ο ύστερος μητροπολιτικός-ηγεμονικός καπιταλισμός δεν μπορεί πιά να λειτουργήσει ομαλά σε συνθήκες, οι οποίες αμφισβητούν τις δομές της ανισόμερης ανάπτυξης, της άνισης ανταλλαγής και της ανισοκατανομής του πλούτου, δομές που διευκολύνουν τη λεηλασία του πλανήτη από το ηγεμονικό κεφάλαιο.
5. Πρόκειται φυσικά για απολογητικές θεωρίες όπου το τραγικό ταυτίζεται με το γελοίο, κι' αυτό γιατί δεν υπάρχουν δυό οικονομίες, η μη-πραγματική και η πραγματική οικονομία, αλλά μόνο μία. Υπάρχει μόνο μια οικονομία, η χαοτική-ανορθολογική-σπάταλη-αντικοινωνική καπιταλιστική οικονομία της ανισότητας και συνεπώς της ανελευθερίας, του πλούτου και συνεπώς της φτώχειας και της δυστυχίας, των κρίσεων και συνεπώς των πολέμων, της παρακμής και συνεπώς της βαρβαρότητας.
6. Το τραγικό είναι πως κάποιοι «θεωρητικοί», αλλά και κάποια «αριστερά» κόμματα τριτοτεταρτοδιεθνιστικής κοπής, ξεχασμένα από την ίδια την ιστορία τους, που θεωρούν πως οι κρίσεις του καπιταλισμού, που οδηγούν όλο και περισσότερους ανθρώπους στην εξαθλίωση, ουσιαστικά οδηγούν τους εργαζόμενους στη σοσιαλιστική επανάσταση, παρά την αντίθετη ιστορική εμπειρία, σύμφωνα με την οποία η εξαθλίωση των εργαζόμενων δεν οδηγεί αριστερά στη σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά δεξιά σε κάποιου είδους κρατισμό, σε κάποιο φασισμό, σε κάποια εξαθλιωμένη εθνικοσοσιαλιστική αντεπανάσταση.
7. Το ίδιο τραγική είναι και η αντίληψη των σοσιαλδημοκρατών, παλιών, εκσυγχρονιστών και «νέων», που θριαμβολογούν γιατί νομίζουν πως η κρίση του νεοφιλελευθερισμού τους καλεί να κυβερνήσουν ή να ξανακυβερνήσουν και να εφαρμόσουν τις συνταγές του J.M.Keynes για τη, για μια ακόμα φορά, σωτηρία του καπιταλισμού.
8. Γι' αυτό εκτιμούμε πως η ανθρωπότητα,
α. δεν φτάνει να αρνείται τις απόψεις των «ουδέτερων» θεωρητικών των κρίσεων του καπιταλισμού που αδυνατούν ή αρνούνται να συνδέσουν τις καταστροφικές κρίσεις με την ίδια τη χαοτική φύση του καπιταλισμού,
β. δεν φτάνει να αρνείται τις απόψεις των νεοφιλελεύθερων που θεοποιούν το κέρδος και δαιμονοποιούν τον άνθρωπο, στην υποτιθέμενη ελαττωματική φύση του οποίου φορτώνουν όλες τις συμφορές της ανθρωπότητας, απαλλάσσοντας έτσι το καπιταλιστικό σύστημα από τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας,
γ. δεν φτάνει να αρνείται τις απόψεις των δογματικών που αρνούνται την ιστορική πραγματικότητα, η οποία απόσυρε το πρότυπό τους, δεν κατανοούν τη σύγχρονη πραγματικότητα και συνεπώς αγνοούν το χαρακτήρα της σύγχρονης επανάστασης, σπέρνουν σύγχυση στην κοινωνία και σε τελική ανάλυση λειτουργούν, κάποιες φορές μάλιστα συνειδητά, ως δεκανίκι του κεφάλαιου.
9. Η ανθρωπότητα πρέπει να αποφασίσει να αρνηθεί συνολικά και να ανατρέψει ριζικά τον καπιταλισμό των κρίσεων και της παρακμής, σε κάθε πιθανή και απίθανη εκδοχή του, για να μην μπορεί καμιά ψευδεπίγραφη «κομμουνιστική», ή «σοσιαλιστική» πρωτοπορία, να πουλάει τον κρατικό καπιταλισμό και τον εθνικιστικό ηγεμονισμό της για σοσιαλισμό κι' όταν η κοινωνία απαιτεί περισσότερο σοσιαλισμό αυτή να αυτομολάει στον καπιταλισμό της «ελεύθερης αγοράς», όπως έγινε με την ΕΣΣΔ, την Κίνα και τους λοιπούς συγγενείς και στη συνέχεια να μοιρολογούν τάχα, για το «θάνατο του σοσιαλισμού», ενώ γνωρίζουν πολύ καλά πως το μόνο που πέθανε είναι «ο εμποράκος του σοσιαλισμού».
10. Αυτό σημαίνει πως η ανθρωπότητα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ο καπιταλισμός δεν καταρρέει, αλλά ανατρέπεται και γι' αυτό δεν πρέπει να μετράει τις πληγές της με τις καταστροφικές καπιταλιστικές κρίσεις, με την ελπίδα πως κάποτε θα καταρρεύσει από μόνος του ο καπιταλισμός, γιατί το πιθανότερο είναι να καταρρεύσει η ανθρωπότητα και η ζωή πριν, ή στην καλύτερη περίπτωση (καλύτερη για ποιόν αλήθεια;) μαζί με τον καπιταλισμό.
11. Σημαίνει τέλος, πως η ανθρωπότητα γνωρίζει ότι η ανατροπή του πανούργου καπιταλισμού δεν είναι εύκολη και δεν θα είναι μια ανώδυνη υπόθεση και γι' αυτό ακριβώς η ανατροπή του καπιταλισμού προϋποθέτει την αφύπνιση και τη συνειδητή δράση όλων των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού σε τοπικό, σε εθνικό, σε περιφερειακό και σε οικουμενικό επίπεδο, σημαίνει δηλαδή ένα Νέο Διαφωτισμό, που θα σφυρηλατήσει το όραμα και θα δέσει την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση για το άνοιγμα του δρόμου για ένα Νέο Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό[7].
12. Η ανθρωπότητα γνωρίζει πολύ καλά πως από όλα τα προκαπιταλιστικά συστήματα δεν απαλλάχτηκε επειδή αυτά κατάρρευσαν, αλλά επειδή η ίδια με τους αγώνες της τα ανάτρεψε. Με τον καπιταλισμό η ανθρωπότητα έχει εμπειρίες 3-4 αιώνων που συνοψίζονται στους αιματηρούς κατακτητικούς πολέμους και τις γενοκτονίες της αποικιοκρατίας, του ιμπεριαλισμού και της παγκοσμιοποίησης του αμερικανισμού.
13. Η ανθρωπότητα έχει στις μέρες μας και την εμπειρία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού[8], με αιχμή τον αμερικανισμό, που οδηγεί ολοταχώς στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και δεν έχει πιά πολύ χρόνο, αν δεν είναι ήδη πολύ αργά, να αποφασίσει και να οργανώσει τον αγώνα της για την ριζική ανατροπή κάθε πιθανής και απίθανης εκδοχής του καπιταλισμού, στο όνομα της σωτηρίας της ζωής, του πολιτισμού και του Ανθρώπου, στο όνομα ενός καλύτερου κόσμου.
14. Και αυτό το ζήτημα δεν μπορούν να το λύσουν οι άπληστοι επιχειρηματίες, οι δοτές κυβερνήσεις, οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες και οι μοντελοκατασκευαστές οικονομέτρες, γιατί αυτό είναι ένα καθαρό, κορυφαίο, κρίσιμο, ζωτικό πολιτικό ζήτημα συστημικής υφής το οποίο μπορεί να το λύσει με τις ανατρεπτικές πολιτικές επιλογές της μόνο η συνειδητή και πολιτικά αυτενεργή κοινωνία, η «κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα», στην κατεύθυνση ενός νέου οικονομικού δόγματος, σύμφωνα με το οποίο η οικονομική δραστηριότητα της κοινωνίας-ανθρωπότητας αποσκοπεί στην εξάλειψη της φτώχιας και συνεπώς στην εξασφάλιση της οικουμενικής ευημερίας, προϋπόθεση για την πραγματική ισότητα, συνθήκη αναγκαία και ικανή για την πραγματική ελευθερία, την ειρήνη, την επιβίωση και την πρόοδο της ανθρωπότητας στην κατεύθυνση ενός Νέου Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού[9].
15. Οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού οδήγησαν, στη μακρόχρονη και βασανιστική πορεία της ανθρωπότητας, στη δημιουργία όλων των αναγκαίων πνευματικών, επιστημονικών και τεχνολογικών προϋποθέσεων για το μεγάλο άλμα, για τη Νέα Ελευθερία του Ανθρώπου[10]. Η τρέχουσα συστημική κρίση, η μεγάλη κρίση παρακμής του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού έκανε την «υπόθεση για σοβαρή συζήτηση πέραν του καπιταλισμού, περισσότερο αναγκαία από ποτέ»[11]. Όταν και στο βαθμό που αυτή η συζήτηση θα φουντώνει και θα αρχίσει να ενδιαφέρει την αποφασιστική πλειοψηφία της κοινωνίας στον ίδιο βαθμό θα καταρρέουν όλοι οι σκοταδιστικοί και εξουσιαστικοί μύθοι, θα ξεπερνιέται ο παραλυτικός εξουσιαστικός φόβος[12], θα αποτρέπεται η καπιταλιστική βαρβαρότητα, θα σφυρηλατείται το νέο όραμα της ανθρωπότητας και ταυτόχρονα θα οικοδομείται ένας καλύτερος κόσμος.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ:
www.infonewhumanism.blogspot.com
www.globala.blogspot.com
www.epithesh.blogspot.com

[1] Εισήγηση στην Ημερίδα του Αχαϊκού Ομίλου Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού με θέμα: Οικονομική κρίση. Αίτια-Συνέπειες-Προοπτικές, που έγινε στην Πάτρα στις 10.02.2009
[2] Για το συστημικό χαρακτήρα της τρέχουσας κρίσης βλέπε: Λάμπος Κώστας, «Κρίση του πολιτικού συστήματος»: Μύθος και πραγματικότητα, στο : www.monthlyreview.gr (16.07.2008).
[3] Βλέπε σχετικά, Κώστας Μελάς, Νεοσυντηρητικοί. Σχεδιάζοντας την παγκόσμια κυριαρχία, ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ, Αθήνα 2007
[4] UN, Human Development Report, 2005, (ΟΗΕ, Έκθεση για την ανθρώπινη Ανάπτυξη, 2005.
[5] Βλέπε Γκρέϊντερ Ουίλιαμ, Ο Μανιακός Καπιταλισμός. Ο καπιταλισμός που καταβροχθίζει τα παιδιά του, ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, Αθήνα 1999.
[6] Για το ρόλο της αποφασιστικής πλειοψηφίας των επαγγελματιών, κύρια των ακαδημαϊκών οικονομολόγων της νεοκλασικής σχολής, που μεσουρανούν από την εποχή του Ρήγκαν και της Θάτσερ μέχρι ακόμα και την εποχή του Ομπάμα διατυμπάνισαν και διατυμπανίζουν, με το αζημίωτο φυσικά, το δόγμα πως «ότι είναι καλό για τις επιχειρήσεις είναι καλό και για την κοινωνία», βλέπε , Wolf Richard, Οι μεγάλες κωλοτούμπες των οικονομολόγων, στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 04.02.2009.
[7] Το τέλος του Κεφαλαίου και το μέλλον της Εργασίας, στο: MONTHLY REVIEW, τεύχος Οκτώβρη 2008.
[8] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου ή Οικουμενισμός της Εργασίας; ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ, τεύχος Δεκέμβρη 2001/ Γενάρης 2002.
[9] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ο Ουμανισμός του 21ου αιώνα είναι ο δικός μας ουμανισμός, στο: www.monthlyreview.gr/ , (ανάρτηση: 30.11.2007).
[10] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Η επιστομονικοτεχνική επανάσταση στην υπηρεσία της ανθρωπότητας και όχι των κερδών, www.monthlyreview.gr και www.infonewhumanism.blogspot.com
[11] Wolf Richard, ;όπου παραπάνω
[12] Φόβος και οικονομία: Όψεις της καπιταλιστικής παρακμής, στο: MONTHLY REVIEW, τεύχος Γενάρη 2009