Στις 19 Φεβρουαρίου 1936 ,υπογράφηκε, μυστικά, το συμφωνητικό «Σοφούλη-Σκλάβαινα»,

Το Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα που έφερε την Βασιλοπαπαγική Δικτατορία και ήταν η βάση για την ΕΑΜοκρατία της Κατοχής και μετά. 

Το Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα» ήταν η πολιτική βάση, και το ιστορικό προηγούμενο της Συνεργασίας των Βενιζελικών με τους Κομμουνιστές.

Η Συνεργασία των διεφθαρμένων Βενιζελικών με τους Κομμουνιστές έφερε το ΕΑΜ, τη Συμφωνία του Λιβάνου, την Πρώτη και τη Δεύτερη Συμφωνίας της Βάρκιζας. 

Εκείνη που υπέγραψε ο Εφιάλτης, με τους συντρόφους Λεωνίδα και Χαρίλαο που πήραν μπόνους τα Ντολμαδάκια της κας Γιανούκου.

γράφει ο Σπυρίδων Χατζάρας  

Στις 19 Φεβρουαρίου 1936 ,υπογράφηκε, μυστικά, το συμφωνητικό «Σοφούλη-Σκλάβαινα», που για τους ντενεκέδες συνοδοιπόρους , τους προοδευτικούς και τους Κομμουνιστές, «γέννησε ελπίδες για την δημιουργία μιας δημοκρατικής κυβέρνησης και την αποτροπή μιας φασιστικής δικτατορίας».

Στην πραγματικότητα και εντελώς αντίθετα, το Σύμφωνο Σοφούλη Σκλάβαινα , οταν "διέρρευσε" από τον Ζαχαριάδη ,προκάλεσε το πραξικόπημα Παπάγου της 5ης Μαρτίου, το οποίο επέβαλε την Αγγλο-Βασιλοπαπαγική δικτατορία του 1936.

 Το Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα ήταν η απόλυτη ξευτίλα της          Αστικής Δημοκρατίας. 

Οι εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936 διεξήχθησαν από την «άχρωμη» «υπερκομματική» κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Δεμερτζή με                      το σύστημα της απλής αναλογικής.

 Ψήφισαν 1.278.085 άνδρες ψηφοφόροι.

 Έλαβαν, το Κόμμα των Φιλελευθέρων , ο Θεμιστοκλής Σοφούλης,   474.651 και έβγαλε 126, βουλευτές. Το Λαϊκό Κόμμα του Παναγή Τσαλδάρη πήρε 281,597 ψήφους και εξέλεξε 73 , η Λαϊκή        Ριζοσπαστική Ένωσις, (Κονδύλης, Τζον Θεοτόκης, Ιωάννης Ράλλης),     πήρε 253,384 και έβγαλε 63, το Παλλαϊκό Μέτωπο (ΚΚΕ) με       εκπρόσωπο το Νικόλαο Πλουμπίδη πήρε 73.411 και έβγαλε 15,                   ο Συνασπισμός των Καφαντάρη, Γεώργιου Παπανδρέου και        Αλέξανδρου Παπαναστασίου με 53.693 ψήφους έβγαλε 7 ,                            όσους και το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων του Ιωάννη Μεταξά                 που ελαβε 50.137. 

Το Μεταρρυθμιστικό Εθνικό Κόμμα του Σωτήρη Γκοτζαμάνη πήρε      17.822 και εξελέγη ο Γκοτζαμάνης και άλλοι τρεις. 

Το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδος του Ιωάννη Σοφιανόπουλου πήρε                  13.006 και βγήκε ο Σοφιανόπουλος. 

Το Αγροτικό Δημοκρατικό Κόμμα του Αλέξανδρου Μυλωνά πήρε         12.333 και το Εθνικό Ενωτικό Κόμμα του Παναγιώτη Κανελλόπουλου 9.870 και δεν έβγαλαν βουλευτή. 

Βγήκαν και τρεις ανεξάρτητοι Κρητικοί, και ένας ακόμη      «μεμονωμένος». Το σύνολο των υποψηφίων ήταν 1.665. 

 Το μπλοκ των βενιζελικών,( aka Δημοκράτες), είχε 142 βουλευτές, και το μπλοκ των αντιβενιζελικών, (aka δεξιών), 143. 

 Το ΚΚΕ στις 29 Ιανουαρίου έκανε δημόσια πρόταση ότι θα στηρίξει με ψήφο ανοχής μία κυβέρνηση των Φιλελευθέρων. 

Στις 30 Ιανουαρίου 1936,τεσσερεις μέρες μετά τις εκλογές                           ο Κονδύλης ζήτησε ακρόαση από το βασιλιά, για να του πει ότι έπρεπε           να σχηματιστεί ισχυρή κυβέρνηση με τον ίδιο πρωθυπουργό για να αποφευχθεί ο κομμουνιστικός κίνδυνος.

 Η συνάντηση με το βασιλιά ορίστηκε για την επομένη, αλλά το πρωί       της 31ης Ιανουαρίου ο Κονδύλης βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του. 

Ήταν 57 χρονών. 

Ανακοινώθηκε ότι υπέστη συγκοπή καρδιάς στις 12:30 το μεσημέρι. 

Νεκροψία στον Κονδύλη δεν έγινε. 

Προ του αδιεξόδου, αντί να διαλύσουν τη Βουλή και να πάνε σε νέες εκλογές, κατέληξαν και οι Φιλελεύθεροι και οι Λαϊκοί σε διαγωνισμό σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας με το Παλλαϊκό Μέτωπο.

 Η απόλυτη κατάντια των διεφθαρμένων Αστικών Κομμάτων. Να αναγορεύσουν τους μπολσεβίκους σε διαιτητή. Οι «Λαϊκοί»,                      σαν Ηνωμένη Αντιπολίτευση, είχαν ήδη  συνεργαστεί με το ΚΚΕ στον «αντιπολεμικό Αγώνα», με τα συνθήματα «Κάτω ο πόλεμος», κάτω       «Κάτω ο Βενιζέλος» .

Το μίσος κατά του Βενιζέλου,  και η αντίθεση προς τη μικρασιατική εκστρατεία συναδέλφωσε τα κομμούνια με τους βασιλόφρονες και η συνεργασία τους απέφερε την Μικρασιατική Προδοσία. 

Το 1936 οι "Βασιλικοί" δεν τα κατάφεραν. Κέρδισε ο Σοφούλης

 Οι διαπραγματεύσεις με τους "Φιλελέ", τελεσφόρησαν και έτσι υπογράφηκε στις 19 Φεβρουαρίου 1936 το μυστικό συμφωνητικό, που ονομάστηκε «Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα», επειδή υπογράφηκε από    τον αρχηγό του Κόμματος των Φιλελευθέρων Θεμιστοκλή Σοφούλη και         τον αρχηγό της κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ Στέλιο Σκλάβαινα.

 Συμφωνήθηκε ότι το ΚΚΕ θα ψήφιζε τον Σοφούλη για πρόεδρο της Βουλής και θα στήριζε κυβέρνηση των Φιλελευθέρων. Το «Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα» ήταν η πολιτική βάση   της ΕΑΜοκρατίας, και, της Συμφωνίας του Λιβάνου αλλά και  της Δεύτερης Συμφωνίας της   Βάρκιζας, του Εφιάλτη με τους  συντρόφους Λεωνίδα και Χαρίλαο,       κατα του Παπανδρέου 

Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του «Παλλαϊκού Μετώπου».  

Β. Νεφελούδης, Δ. Γληνός, Μ. Μανωλέας, Στ. Σκλάβαινας, Μ. Σινάκος, Μ. Πορφυρογένης, Γ. Ιωαννίδης, Γ. Σιάντος, Μ. Τυρίμος, Β. Βερβέρης, 

Ανδ. Τζήμας, Δ. Μενύχτας, Κ. Θέος, Φ. Παπαδόπουλος, 

Μ. Παρτσαλίδης

Ο Σοφούλης, για να πάρει τις ψήφους των Κομμουνιστών δεσμεύτηκε να δώσει αμνηστία, «εις πάντας τους πολιτικούς καταδίκους», τους «εξορίστους», και τους «καταδικασμένους», και αναλάμβανε να καταργήσει όλους τους νόμους που περιόριζαν τη δράστη ων κομμουνιστών, και να καταργήσει τις Επιτροπές Ασφαλείας. 

 Το «μυστικό» Σύμφωνο, όμως  δεν έμεινε μυστικό και το πληροφορήθηκαν και οι πραξικοπηματίες Παπάγος –Πλατύς. 

 Στις 5 Μαρτίου 1936, ο εν ενεργεία αξιωματικός, και 

πραξικοπηματίας Παπάγος ,που μετά το πραξικόπημα του 

Οκτωβρίου του 1935 παρέμενε αρχηγός ΓΕΣ, αλλά είχε αναλάβει και υπουργός στρατιωτικών ανέβηκε στα ανάκτορα και όπως έκανε 

στο πραξικόπημα του 1935 ενημέρωσε τον βασιλιά Γεώργιο Β΄ , σαν εκπρόσωπος των τριών επιτελείων, ότι «ο Στρατός δεν ήταν διατεθειμένος να ανεχθεί κυβέρνηση Φιλελευθέρων που θα 

στηριζόταν σε ψήφους ή σε ανοχή των Κομμουνιστών».

 

Αυτό ήταν το δεύτερο πραξικόπημα του Παπάγου. 

Ο βασιλόφρων πράκτωρ Παπάγος ήταν ο επικεφαλής του 

πραξικοπήματος της 10ης Οκτωβρίου 1935,που το καθοδηγούσε η αγγλική πρεσβεία και το οποίο κατάργησε τον εκλεγμένο

 πρωθυπουργό Παναγή Τσαλδάρη και επανέφερε τον εστεμμένο 

ντενεκέ. 

Στις 6 Μαρτίου 1936, το ΚΚΕ στήριξε την υποψηφιότητα του 

Θεμιστοκλή Σοφούλη. Την επομένη ο Γεώργιος έδωσε στον Σοφούλη 

την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, αλλά τον ενημέρωσε για το 

εν ισχύ «τελεσιγραφο» Παπάγου. 

Έτσι , υπό την απειλή των Οπλων, ο Σοφούλης κατέθεσε την εντολή

 στις 11 Μαρτίου λέγοντας στον Βασιλιά ότι θα στήριζε μια 

κυβέρνηση με εξωκοινοβουλευτικό πρωθυπουργό τον καθηγητή Κωνσταντίνο Δεμερτζή. 

 Η νέα κυβέρνηση ορκίστηκε στις 14 Μαρτίου και ο Δεμερτζής 

έγινε για δεύτερη φορά πρωθυπουργός, με αντιπρόεδρο και υπουργό ¨Άμυνας τον Ιωάννη Μεταξά που ανέλαβε να ελέγχει τον Πλατύ 

αλλά όχι τον Παπάγο που τον «έλεγχε» ο Βασιλιάς. 

 Η στήριξη του Σοφούλη στην κυβέρνηση Δεμερτζή προκάλεσε την αντίδραση του ΚΚΕ, και ο Σκλάβαινας ανακοίνωσε το μυστικό 

σύμφωνο, κατά τη συνεδρίαση της Βουλής στις 2 Απριλίου, 

προκαλώντας πολιτικό σεισμό. 

Αντιδράσεις κατά του Σοφούλη εκδηλώθηκαν και στους κόλπους 

των Φιλελευθέρων. Ο Σοφούλης απολογούμενος είπε ότι το κείμενο

της συμφωνίας «δεν περιείχε τίποτα που θα μπορούσε να θεωρηθεί

 ότι εκφεύγει ή ανατρέπει τις δημόσια διακηρυγμένες θέσεις του κόμματος». 

Ο Σκλάβαινας έριξε και δεύτερη βόμβα, αποκαλύπτοντας ότι 

συζητούσε και με το Λαϊκό Κόμμα. 

Αμέσως μετά, ο Ιωάννης Ράλλης της «Λαϊκής Ριζοσπαστικής Ένωσης» κατέθεσε πρόταση μομφής κατά του προέδρου της Βουλής, 

Θεμιστοκλή Σοφούλη. 

Στις 13 Απριλίου 1936 πέθανε ξαφνικά από ανακοπή καρδιάς και ο Δεμερτζής. 

Ήταν 60 χρονών και ήταν πολύ καλά στην υγεία του.

Στις 24 Απριλίου 1936, συζητήθηκε και απορρίφθηκε πανηγυρικά

 με ψήφους 165 έναντι 88, η πρόταση μομφής του Ιωάννη Ράλλη. 

Στις 27 Απριλίου έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης με 241 ψήφους υπέρ, 

4 αποχές και 16 κατά, η κυβέρνηση Ιωάννη Μεταξά. 

Στις 4 Αυγούστου 1936 δεν επήλθε καμιά πολιτική μεταβολή.

 Αυτή είχε ήδη επέλθει με τα πραξικοπήματα της 10ης Οκτωβρίου 

1935 και της 5ης Μαρτίου 1936, στα οποία αρχηγός ήταν ο πραξικοπηματίας Παπάγος που ταυτόχρονα ήταν και εξαπτέρυγο 

της αγγλικής πρεσβείας. 

Στις 4 Αυγούστου 1936 , ο Γεώργιος Β επισημοποίησε την

 δικτατορία του και σε αντάλλαγμα προσέφερε στον Ιωάννη Μεταξά 

τη δυνατότατα να εφαρμόσει μέρος του κοινωνικού του

 προγράμματος για την ανασυγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας 

υπέρ των εργαζομένων, των αγροτών, της νεολαίας και των πτωχών.

 Ο Στρατός παρέμεινε στον έλεγχο του Παπάγου, του Βασιλιά και των Άγγλων. Οπότε, η επίμονη των κομμουνιστών πρακτόρων των

 Ρότσιλντ να μιλάνε για «βασιλομεταξική» δικτατορία είναι

 εφαρμογή του δόγματος 2+2=5.

Η δικτατορία ήταν παπαγοβασιλική και εγγλέζικη. 

Ακόμα πιο περίεργη είναι η σιωπή των υποτιθέμενων υποστηρικτών 

της μνήμης του Ιωάννη Μεταξά για την Παπαγοβασιλική ή Βασιλοπαπαγική δικτατορία του Πάλερετ. 

 O Πράκτωρ Παπάγος και η Κομμουνιστική Συνομωσία 

 Όπως γράφω στην «Κόκκινη Συμφωνία», η «κομμουνιστική εξέγερση

 στην κατεχόμενη Ελλάδα ήταν σχεδιασμένη ήδη από το 1937 και ήταν γνωστή στον Χαίμ Ράκοβερ-Ρακόφσκι, στις 26 Ιανουαρίου 1938. 

Για το λόγο αυτό ο Πράκτωρ Παπάγος δεν δεχόταν μετά την Γενική Επιστράτευση την επιστροφή των απότακτων βενιζελικών 

αξιωματικών στο στράτευμα, ενώ καλοδέχτηκε τους δηλωσίες κομμουνιστές, (Θανάσης Κλάρας), στους οποίους έδωσε όπλα και συγκρότησαν «κόκκινους πυρήνες». όπως έκαναν στο μέτωπο της

 Μικράς Ασίας. 

 Η δράση αυτών των κόκκινων πυρήνων στο στράτευμα 

αποκαλύφθηκε με τη δράση των κομμουνιστικών στην διάλυση

της Στρατιάς της Ηπείρου τον Απρίλιο του 1941 και από την δράση 

των ένοπλων ανταρτικών ομάδων του ΚΚΕ στο Κιλκίς τη Δράμα και

 την Κοζάνη. Ο Παπάγος και η αγγλική πολιτική τους είχαν εξοπλίσει. 

 ΥΓ. Ο σ. Στέλιος Σκλάβαινας εκτελέστηκε την Πρωτομαγιά του 

1944 στην Καισαριανή, μαζί με τα  Κόκκινα Καθάρματα που

 δολοφόνησαν τον Κίτσο Μαλτέζο και που αγωνιζόντουσαν για την ελευθερία του σκλαβομένου Μακεδονικού Λαού.