Οι περιπτώσεις του Νικήτα Σαμαρτζή, του Γεώργιου Λέκκα, του Αθανάσιου Κοντοβράκη, του Ανδρέα Φρούσιου, και άλλων πολλών
Ο κομμουνιστής Νικήτας Ιωάννη Σαμαρτζής ομολόγησε τη συμμετοχή του στις σφαγές του Φενεού και εκτελέστηκε το 1948 σε ηλικία 36 χρονών.
Όμως στην ανάκριση του στην Κόρινθο και στο στρατοδικείο, κανείς δεν τον ρώτησε πότε οργανώθηκε στο ΚΚΕ.
Όπως κατέθεσε ο ίδιος , έλειπε από το χωριό του, τα Καλύβια 6 χρόνια, επειδή δούλευε στον Ιππόδρομο του Φαλήρου. Ήταν υπάλληλος της Προνομιούχου Ελληνικής Εταιρίας Ιπποδρομιών του Ουίλιαμ Ρηζ.
Στην Αθήνα δεν τον έπιασαν ποτέ και δεν είχε «φάκελο».
Στις 28 Οκτωβρίου 1940 οι Ιπποδρομίες σταμάτησαν.
Πότε ακριβώς γύρισε στα Καλύβια δεν ξέρουμε αλλά η «εθνοπροδοτικη» κυβέρνηση Τσολάκογλου τον διόρισε αγροφύλακα της Κοινότητας Καλυβίων και εκεί τον βρήκαν οι «σύντροφοι» το 1943, όταν ανέβηκαν στην περιοχή του Φενεού.
Δημόσιοι Υπάλληλοι που τους πλήρωνε το κράτος ήσαν ο βουλγαροκομμουνιστής δασκαλάκος Αλέκος Χατζητάσκος που έκαψε το Μεσόβουνο της Κοζάνης όπως και ο κομμουνιστής δάσκαλάκος, Θανάσης Γκένιος (Καπετάν Λασάνης) που με υπαρχηγό τον κομμουνιστή Περικλή Σταματόπουλο, έκαψαν και κατέστρεψαν το Αμελόφυτο.
Αυτοί οι δασκαλάκοι δεν είχαν φάκελο.
Φάκελο στην Ασφάλεια δεν είχε και ο φαρμακοποιός των Σπετσών Αθανάσιος Κοντοβράκης, που τον κρέμασαν το 1944 στην Ντάπια, και ήταν ο αρχηγός του ΚΚΕ στο νησί. Δεν είχε συλληφθεί ποτέ.
Ο Νεμεάτης Ανδρέας Φρούσιος, που εκτελέστηκε ως υπεύθυνος για τις σφαγές στην Αργολίδα, ήταν φοιτητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και επίσης δεν είχε συλληφθεί ποτέ. Εμφανίστηκε σαν γραμματέας της επιτροπής του ΕΑΜ Αργολίδας.
Ο Γιώργος Λέκκας της ΟΠΛΑ, από το Γκέρμπεσι, τον οποίο επίσης τον κρέμασαν στις Σπέτσες, δεν είχε φάκελο. Είχε υπηρετήσει ως υπαξιωματικός στο Ναυτικό.
Εκτός των φυλακών ήταν και ο κρυφός κομμουνιστής, ο δικηγόρος Γεώργιος Δάλλας , ο Ροβεσπίερος της Καλαμάτας, που εκλέχθηκε πρώτος γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΕΑΜ Μεσσηνίας, και εμφανιζόταν ως «αγροτιστής».
Αυτά τα πρόσωπα, όπως και πολλά άλλα που ήσαν μέλη της Κόκκινης Φυλής, επειδή δεν ήσαν επαγγελματικά στελέχη δεν βρέθηκαν ποτέ στο στόχαστρο των υπηρεσιών Ασφαλείας. Και βρέθηκαν στο προσκήνιο για να παίξουν το ρόλο τους όταν τους ζητήθηκε.
Ο Μανιαδάκης όμως στόχευσε στον τον μηχανισμό του Κόμματος , στα επαγγελματικά στελέχη. Και τους άλλους τους άφηναν να τριγυρίζουν.
ΥΓ.Το Νοσοκομείο της Σωτηρίας, η σφηκοφωλιά των Κομμουνιστών, δημιουργήθηκε επί Μεταξά και το προσωπικό ΕΑΜοκρατείτο.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
.png)
Η ΑΙΝΟΣ επειδή ειναι μικρή και έχει μικρότερο κόστος πουλάει πολύ πιό φθηνα από τον Ανταγωνιστή της Μπαρμπαστάθη που εχειαγοραστεί από πολ... -
.png)
Οι πρώτες (ιατροδικαστικές) εκτιμήσεις αναφέρουν πως ο 31χρονος ποδοσφαιριστής υπέστη έμφραγμα.
.png)
6 σχόλια:
Απορώ και γω Χατζάρα πως τους αφήνουν ακόμη και τριγυρίζουν ελεύθερα τους ΚΚΕδες. Μήπως να πάρουμε πρωτοβουλία να κάνουμε μια ένοπλη πολιτοφυλακή και να τους μαζέψουμε;
Ποιοι τους αφήνουν; Η Ελλάδα κυβερνάται από την χειρότερη φάρα διεθνιστών μαρξιστών που έχει υπάρξει στον πλανήτη, θα κλείσουν τους εαυτούς τους φυλακή;;;;
Ο μαρξισμός διδάσκει ότι στην κοινωνία διεξάγεται ένας αδιάκοπος αδυσώπητος και προαιώνιος πόλεμος: «η πάλη των τάξεων». Κάθε άνθρωπος, είτε το θέλει, είτε όχι, ανήκει σε μια τάξη. Και κάθε τάξις, είτε το θέλει είτε όχι, βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο εναντίον των άλλων τάξεων. Έτσι, κάθε άνθρωπος, αφού ανήκει σε μια τάξη, αντικειμενικά, έστω και αν αυτό δεν το έχει κατανοήσει υποκειμενικά, βρίσκεται σε πόλεμο με τις άλλες κοινωνικές τάξεις δηλ. σε αγώνα αλληλοεξοντώσεως προς τους συνανθρώπους του.
Μια έκφραση αυτού του πολέμου των τάξεων κατά τους μαρξιστές είναι και η Πολιτική. Αυτή, για τους κομμουνιστές δεν είναι αντιπαράθεση διαφορετικών λύσεων για τα προβλήματα πού αντιμετωπίζει ένα έθνος, ούτε μία επιλογή από μέρους τού λαού εκείνων ποΥ νομίζει ότι είναι ικανοί να τον κυβερνήσουν. Είναι ένας πόλεμος εξοντώσεως μεταξύ αντίπαλων τάξεων. Κύριο όπλο αυτού τοΥ πολέμου είναι η Προπαγάνδα. Κάθε άνθρωπος, κατά τον μαρξισμό, μετέχει στον ταξικό πόλεμο. Δεν υπάρχει κανείς που να μη δρα πολιτικώς, γιατί δεν υπάρχει καμία ανθρώπινη πράξη που να μην έχει και πολιτική σημασία.
Αφού λοιπόν, κάθε πράξη μας έχει οπωσδήποτε και πολιτική σημασία, αυτό θα πει κατά τους κομουνιστές, ότι κάθε πράξη μας έχει και προπαγανδιστική σημασία. Με τα λόγια μας, με την εργασία μας, με την δημόσια αλλά και με την ιδιωτική μας ζωή, κάνουμε πολιτική, κάνουμε Προπαγάνδα, γιατί όλες αυτές οι ενέργειες μας, είτε το θέλουμε είτε όχι, εντάσσονται μέσα στα πλαίσια του «κοινωνικού πολέμου», της «πάλης των τάξεων».
Αφού ο πόλεμος των τάξεων είναι μόνιμος και η κυριότερη εκδήλωση του, η Προπαγάνδα, είναι επίσης ένα μόνιμο φαινόμενο της ανθρώπινης κοινωνίας. Όποιος λοιπόν δεν ασκεί την Προπαγάνδα παρά μόνον ευκαιριακά, σε πολλές περιπτώσεις αφήνει τον εχθρό του να τον βάλλει χωρίς να άπαντα στα πυρά του. Άρα, χάνει την μάχη. Κάθε παράταξη, κάθε τάξη, κάθε κόμμα, κάθε οργάνωση και κάθε άνθρωπος που εντάσσεται σε ένα κίνημα, οφείλουν να διεξαγάγουν την Προπαγάνδα όχι ευκαιριακά, αλλά μονίμως.
«Στην Προπαγάνδα δεν υπάρχουν ήμερες αργίας» διδάσκουν στις σχολές Προπαγάνδας των κομμουνιστικών χωρών. Η Προπαγάνδα δεν ξέρει ούτε διακοπές, ούτε εορτές, ούτε Κυριακές. Γίνεται παντού και πάντα. 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα. Η Προπαγάνδα είναι ένας μόνιμος θεσμός του κομμουνισμού. Πριν από αυτόν διεξαγόταν ευκαιριακά. Με τον κομμουνισμό, για πρώτη φορά στην Ιστορία, η Προπαγάνδα έγινε ένας σταθερός, μόνιμος θεσμός, ένα συστατικό στοιχείο της κοινωνίας.
Το παράδειγμα του κομμουνισμού, το μιμήθηκε με επιτυχία και ο φασισμός.
Ο τύπος του κομμουνιστή: Ό κομμουνιστής είναι υποχρεωμένος να έχει πάντα υπ” όψη του την «πολιτική» δηλ. την προπαγανδιστική πλευρά κάθε πράξεώς του. Και οφείλει να προσέχει, ώστε οι πράξεις του να είναι τέτοιες ποΥ να ωφελούν προπαγανδιστικά το κόμμα του. «Μη ξεχνάς ποτέ σου ότι είσαι κομμουνιστής». Αυτό το σύνθημα είναι μΙα βασική εντολή κάθε Κ.Κ. προς τα μέλη του. Η εντολή σημαίνει για τον κομμουνιστή ότι παντού και πάντα, στη δουλειά, στο καφενείο, στο λεωφορείο, στην εκδρομή, στον κινηματογράφο, όταν εργάζεται, όταν διασκεδάζει, όταν κουβεντιάζει, οφείλει, είτε με τα λόγια είτε με τα έργα του, γενικά με την όλη συμπεριφορά του, να κάνη Προπαγάνδα για το κόμμα του.
Από αυτήν την σκοπιά πρέπει να βλέπει και να καθορίζει τον τρόπο με τον όποιο εργάζεται, ντύνεται, διασκεδάζει και γενικά τον τρόπο με τον όποιο ζει. Έτσι, ο κομμουνιστής, δεν μπορεί λ.χ. να ντύνεται σύμφωνα με την δυτική μόδα, να πηγαίνει στην εκκλησία, να χορεύει αμερικάνικους χορούς, να λατρεύει την τζαζ, να διαβάζει αστυνομικά μυθιστορήματα ή να παντρευτεί μια αστή, διότι οι τέτοιες ενέργειες, ασυμβίβαστες προς εκείνα που διδάσκει και προς τον τρόπο ζωής που θέλει να επιβάλει το κόμμα του, θα είχαν ένα προπαγανδιστικό αποτέλεσμα δυσμενές γι» αυτό.
Άλλωστε, ο κομμουνιστής, από την ώρα που γίνεται πραγματικά τέτοιος, παύει να ανήκει στον εαυτό του. Δεν είναι πια ένας ιδιώτης. Είναι ένας στρατιώτης που υπηρετεί το κόμμα του. Σ” αυτό ανήκει. Η θητεία του κρατά όσο και η ζωή του – εκτός αν παύση να είναι κομμουνιστής. Δεν δικαιούται να έχει ατομική ζωή, οντότητα, σκέψη, ύπαρξη. Όλα του τα δικαιώματα τα παραδίδει εν λευκώ στο κόμμα. Κάνει μια ολική και οριστική απαλλοτρίωση δικαιωμάτων και προσωπικότητας, προς όφελος του κόμματος του.
Δεν δικαιούται λ.χ. να διάλεξη τον τόπο της διαμονής του. Θα ζήση εκεί όπου τον χρειάζεται το κόμμα. Δεν μπορεί να αλλάξει δουλειά. Θα εργάζεται εκεί όπου τον θέλει η κομματική οργάνωση. Δεν επιτρέπεται να παντρευτεί χωρίς το κόμμα να του δώσει την σχετική άδεια. Δεν έχει το δικαίωμα να διαλέξει την σύζυγο του, αν δεν την εγκρίνει το κόμμα. Ο κομμουνιστής βρίσκεται παντού και πάντα σε υπηρεσία. Ποτέ του δεν έχει άδεια. Όπου κι αν είναι, ότι κι αν κάνη, υποχρεούται να εργάζεται για τον κομμουνισμό. (τα ίδια ισχύουν και στον φασισμό)
Η γνώσις αυτού τού γεγονότος, αποτελεί στοιχείο απαραίτητο για την κατανόηση του κομμουνισμού, ο όποιος δεν είναι μόνο ένα κίνημα, μία ιδεολογία ή ένα σύστημα, άλλα επίσης και ίσως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, μιά ειδική νοοτροπία, μία ιδιάζουσα ψυχολογία. Ο κομμουνιστής, δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος που έχει άλλες απόψεις και πιστεύει σε άλλες ιδέες. Είναι προ πάντων ένας άνθρωπος με ριζικά διαφορετική νοοτροπία, με άλλο τρόπο σκέψεως, με δική του ψυχοσύνθεση.
Γι’ αυτό, πολλές φορές, οι αντιδράσεις του είναι αντίθετες από εκείνες των άλλων ανθρώπων. Και είναι σφάλμα να προβλέπουμε τις ενέργειες των κομμουνιστών με βάση το τι θα κάναμε εμείς στην θέση τους. Ό κομμουνιστής θα κάνει εκείνο που του επιβάλλει η δική του ψυχοσύνθεση. Για να μπορούμε λοιπόν να προβλέψουμε σωστά τις ενέργειες και τις αντιδράσεις του, για να τον αντιμετωπίσουμε με τον ορθό τρόπο, πρέπει να μελετήσουμε την ψυχολογία του και να διεισδύσουμε όσο γίνεται πιο βαθειά στον τόσο ξένο και παράδοξο για ένα ελεύθερο άνθρωπο ψυχικό κόσμο του εθελόδουλου.
Η αρχή «παντού και πάντα» είναι βασική για την κομμουνιστική Προπαγάνδα. Η σημασία που της δίνουν είναι τόσο μεγάλη, ώστε συχνά, οι κομμουνιστές φθάνουν στο σημείο να λένε ότι «ό άνθρωπος είναι ζώο πού κάνει Προπαγάνδα».Φυσικά αυτός ο ορισμός είναι υπερβολικός, αλλά δείχνει την σημασία που αποδίδουν οι κομμουνιστές στην Προπαγάνδα, σε σημείο που μπορούμε να πούμε, χωρίς υπερβολή, ότι ο κομμουνιστής είναι ένας άνθρωπος που κάνει Προπαγάνδα:
Η κάλυψη της Αγκιτάτσιας: Πολλές φορές η μονίμως διεξαγομένη κομμουνιστική Αγκιτάτσια δεν γίνεται άμεσα αντιληπτή από τους πολλούς, γιατί συχνότατα, δεν είναι άμεση, άλλα έμμεση. Άλλωστε η Αγκιτάτσια, όπως αναφέραμε, δεν αποβλέπει άμεσα στον ιδεολογικό προσηλυτισμό, αλλά στην ζύμωση.
Κατά συνέπεια, η Προπαγάνδα των κομμουνιστών δεν παίρνει πάντοτε τη μορφή του ανοικτού προσηλυτισμού στις ιδέες τους. Συνήθως έχει τη μορφή της εκδηλώσεως μιας γενικής δυσαρέσκειας ή της διεκδικήσεως ενός κοινού αιτήματος. Έτσι, συμβιβάζεται και εναρμονίζεται με το «κοινό» αίσθημα», συμβαδίζει μαζί του. Γι” αυτό, δεν δίνει την εντύπωση της Προπαγάνδας, αφού παίρνει την μορφή της εκφράσεως ενός γενικού αισθήματος. Η κομμουνιστική Προπαγάνδα, με λόγια, μεταμφιέζεται σε μία έκφραση της Κοινής Γνώμης . Ένα παράδειγμα :
Πολύς κόσμος είναι μαζεμένος στη στάση του λεωφορείου. Κάνει πολύ ζέστη ή βρέχει. Το λεωφορείο αργεί να έρθει ή περνά γεμάτο χωρίς να σταθεί. Μαζί με τον άλλο κόσμο περιμένει και ένας κομμουνιστής. Όλοι, όσοι περιμένουν, είναι δυσαρεστημένοι, εκνευρισμένοι. Σε μια στιγμή, ο κομμουνιστής αρχίζει να διαμαρτύρεται υψηλόφωνα για την απαράδεκτη αυτή κατάσταση, να εκφράζει την γενική δυσφορία, την οποία εντέχνως στρέφει εναντίον του αστικού κράτους χωρίς να εκδηλώσει ανοιχτά τα φρονήματα του.
Ο κόσμος που τον ακούει συμφωνεί μαζί του. Έτσι, δεν έχει το συναίσθημα ότι είναι στόχος Προπαγάνδας. Εάν ο κομμουνιστής αγκιτάτορας κρίνει ότι το περιβάλλον το επιτρέπει, μπορεί να προχωρήσει και περισσότερο «πολιτικοποιώντας» το θέμα του. Άπειρες είναι οι ευκαιρίες που προσφέρονται από την καθημερινή ζωή στον κομμουνιστή για να κάνη την Αγκιτάτσια του
Χατζάρα, ο Μανιαδάκης πως και δεν συνέλαβε ποτέ το ίνδαλμά σου τον Αντρέ που ήταν Τροτσκιστής; Φήμες λένε ότι ο Αντρέ κατέδωσε όλους τους συντρόφους του, για αυτό και την κοπάνησε στην Αμερική...
Δημοσίευση σχολίου