H Κόκκινη Φυλή στις Λόντρες και εις τας Αθήνας

Λύσσαξαν τα κομμούνια στα (αναξιόπιστα!!!!) βρετανικά ΜΜΕ, γιατί εντόπισαν τον επιχειρηματία Φίλιπ Γκριν στο εστιατόριο «Caprice» στη Μύκονο, να σπάει πιάτα, και γράφουν ότι, «συνεχίζει τις πλούσιες διακοπές του στην Ελλάδα, ο δισεκατομμυριούχος που οδήγησε στην ανεργία 11.000 υπαλλήλους μετά την πτώχευση της εταιρείας BHS».
Δίπλα από τα κομμούνια του Λονδίνου, και οι έλληνες σύντροφοι που αγωνίζονται υπέρ της «εργατιάς» και κατά της «αστικής τάξης», και διαμαρτύρονται κατά του καπιταλιστή, που θα έλεγε ο σύντροφος Μαρξ, και στα ελληνικά δίκτυα.

Η «BHS» που χρεοκόπησε ήταν μια αλυσίδα πολυκαταστημάτων που ξεκίνησε από ένα μαγαζί στο Μπρίξτον το 1928. Επεκτάθηκε, και είχε 164 καταστήματα και 11.000 υπαλλήλους αλλά «έμπαινε μέσα».
Ένα από τα προβλήματα ήταν τα 571 εκ. λίρες που αφορούσαν σε υποχρεώσεις στα συνταξιοδοτικά προγράμματα των υπαλλήλων, αλλο πρόβλημα ήταν τα ενοίκια των μαγαζιών, αλλο πρόβλημα το κεφάλαιο κίνησης, και άλλο το προσωπικό.

Ο Φίλιπ Γκριν, τα αγόρασε με μία λίρα, και προσπάθησε να τα σώσει κάνοντας συμφωνίες για μείωση των ενοικίων, πώληση μερικών καταστημάτων όπως το κατάστημα της Oxford Street αντι 30 εκ. και εξασφάλιση νέας χρηματοδότησης.

Η τελική πτώχευση της BHS οφείλεται στην επενδυτική «Gordon Brothers», που τελικά δεν δέχτηκε να βάλει τα 60 εκ. που ήθελαν οι τράπεζες.
Φυσικά το λουκέτο το αποφάσισαν και το έβαλαν οι τράπεζες.

Αλλά τα κομμούνια στις Λόντρες και εις τας Αθήνας δεν λένε ότι οι Τράπεζες έστειλαν στην ανεργία τους 11.000, (εμποροϋπαλλήλους και όχι εργάτες), αλλά ο «πλιούσιος», ο «λεφτάς»,
ο «δισεκατομμυριούχος», που έκανε μια προσπάθεια να σώσει τις δουλειές των ανθρώπων και τις συντάξεις τους αλλά οι τράπεζες δεν συμφώνησαν.

Σιγά μην φταίνε οι Τράπεζες που έλεγε και η συντρόφισσα Αλέκα.

Ο φιλάνθρωπος εξάδελφος Ρότσιλντ ήταν εκτός οπτικού πεδίου του συντρόφου Μαρξ που έβλεπε μόνο τον καπιταλιστή βιομήχανο τον οποίο δάνειζε με το αζημίωτο ο τσιφούτ εξάδελφος.

Αλλά αφού ο Μαρξ δεν τόγραψε, ο Μαρξ δεν τόπε, τα κομμούνια έκτοτε δεν βλέπουν τους φιλάνθρωπους τραπεζίτας. 

Τέλος πάντων, τι έπρεπε να κάνει ο «δισεκατομμυριούχος»;

Μα φυσικά να πληρώσει εκείνος τις τράπεζες και να πληρώνει
τους εμποροϋπαλλήλους για να κάνουν εκείνοι διακοπές στη Μύκονο.