H Απελευθέρωση των «Όμαιμων Ορθόδοξων Χριστιανών» της Δεξιάς Όχθης, για τους οποίους εξακολουθεί να μάχεται η Μητέρα Ρωσία

 

Η προσάρτηση της Πραβομπερέσναγια 

(της Δυτικής Όχθης) 

στη Ρωσική Αυτοκρατορία,

 και 

η « Επιστροφή των Αποσχισμένων»

 (Οτοζέρναγια Βόζβρατιχ). 

«отторженная возвратихъ»

 Στις 27 Μαρτίου 1793, ως αποτέλεσμα της δεύτερης διχοτόμησης 

της Πολωνίας , η Αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β' εξέδωσε μανιφέστο

 για τη συμπερίληψη  της Δεξιάς Όχθης, της Πραβομπερέσναγιας,

στη Ρωσική Αυτοκρατορία.

 

‎Η Δεξιά Όχθη σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης του Κάρλοβιτς

 του 1698-1699,  είχε περιέλθει  στην κυριαρχία της Πολωνίας .

Η Δεξιά-Οχθη , (Κιέβο, Τσερκάσι, Κυρόβογκραντ, Ζύτομιρ , Βινίτσια, Χμελνίτσκι , Ρίβνε και Βολίν), παρέμεινε υπό την κυριαρχία της Πολωνικής-λιθουανικής Κοινοπολιτείας 126 χρόνια. ( 1667-1793). 

 

Η Αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β', με την ενσωμάτωση στη Ρωσική Αυτοκρατορία ,  της Δεξιάς Όχθης , απάλλαξε τους

 Ρώσους από την εθνική, θρησκευτική και κοινωνική καταπίεση των Καθολικών.

Για να εορτασθεί το γεγονός της επιστροφής στην Μητέρα Ρωσία των παιδιών της  κόπηκε ένα αναμνηστικό μετάλλιο. 

Στην μιά πλευρά του απεικονιζόταν ένα πορτραίτο - προφίλ

 της Αυτοκράτειρας, και στο πίσω μέρος - ένας χάρτης των προσαρτημένων εδαφών με τον δικέφαλο και η επιγραφή 

, «отторженная возвратихъ».

Στο Μανιφέστο για την προσάρτηση αυτών των εδαφών, 

η ελευθερία της θρησκείας ήταν εγγυημένη όχι μόνο για τους

 Ορθοδόξους αλλά και για τους Καθολικούς και τους Εβραίους

 νέους υπηκόους και δόθηκε επίσης χρόνος τριών μηνών 

για την πώληση της περιουσίας  και την αναχώρηση, 

όσων δεν ήθελαν να ορκιστούν πίστη στην αυτοκράτειρα. 

Στο Μανιφέστο , η Αυτού Μεγαλειότητα η Αυτοκράτειρα

 όλης της Ρωσίας, τόνιζε ότι «όλες οι προσπάθειές Της

 για τη διατήρηση της ειρήνης, της ησυχίας και της 

ελευθερίας» με τη Δημοκρατία της Πολωνίας ,

«αποδείχθηκαν αδιαμφισβήτητα και απτά 

από τριακονταετή πείρα ότι όχι μόνο ότι ήταν μάταιες, 

αλλά και μετατράπηκαν σε άκαρπο βάρος με αμέτρητες απώλειες». 

 Η Μεγαλειότητα Της έβλεπε πάντα με «ιδιαίτερη Λύπη» 

την καταπίεση στην οποία υπήχθησαν, 

«οι Όμαιμοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί» στα εδάφη και 

τις πόλεις, δίπλα στη Ρωσική Αυτοκρατορία,που ήταν 

κάποτε ιδιοκτησία Της.

 Η φιλεύσπλαχνη αυτοκράτειρα θέλει όχι μόνο να 

επιβεβαιώσει σε όλους αυτούς τέλεια και απεριόριστη ελευθερία στη δημόσια άσκηση της πίστης τους, και τη 

νόμιμη κατοχή και περιουσία του καθενός• ,αλλά επίσης, ακολουθώντας το παράδειγμα των πιστών κατοίκων Της 

της Λευκορωσίας, που ζουν σε πλήρη ειρήνη και αφθονία 

υπό τη σοφή και πράο βασιλεία Της, 

εγγυάται σε πλήρη έκταση και χωρίς καμία εξαίρεση 

όλα εκείνα τα δικαιώματα, τις ελευθερίες και τα προνόμια 

που απολαμβάνουν οι αρχαίοι υπήκοοί Της. 

Και γι' αυτόν τον λόγο, από τους Ευγενούς , τους αξιωματούχους και μέχρι και τον τελευταίο , πρέπει να 

δώσουν πανηγυρικό όρκο πίστης μέσα σε ένα μήνα, 

μπροστά στους εκπροσώπους της αυτοκράτειρας. 

Εάν κάποιος από τους ευγενείς και από άλλο κράτος που

 έχει ακίνητη περιουσία, παραμελώντας τη δική του

 ευημερία, δεν θέλει να ορκιστεί, επιτρέπεται να πουλήσει

 την ακίνητη περιουσία του και να φύγει οικειοθελώς 

εκτός συνόρων για περίοδο τριών μηνών, μετά την οποία 

όλη η υπολειπόμενη περιουσία του δεσμεύεται και 

οδηγείται στο Αυτοκρατορικό ταμείο». 

 Το ρωσικό Εν Τούτω Νίκα. Η καταστροφή των Κουμάνων στον Ποταμό Σαλνίτσα, το 1111 μ.Χ

 

Το 1103 μχ, μετά τη Συμφωνία στη λίμνη Ντολόμπ κοντά στο Κίεβο

 του πρίγκιπα του Κιέβου Σβιατοπόλκ Ιζιάσλαβιτς και του πρίγκιπα 

του Περεγιασλάβλ, Βλάντιμιρ Βσεβολόντοβιτς του Μονομάχου να ενώσουν τις δυνάμεις τους απέναντι στην απειλή των 

Ταταρομογγόλων Κουμάνων , διεξήγαγαν την πρώτη εκστρατεία 

εναντίον των Κουμάνων στη στέπα. 

Το 1107 νίκησαν τις φυλές των Μπονιάκ και Σαρούκαν . Το 1109, ο βοεβόδας Ντμίτρι Ιβόροβιτς κατέστρεψε ξανά τους Κουμάνους 

που ήταν υπό την κυριαρχία των γιων του Σαρούκαν, του Σιρχάν και 

του Άτρακ. 

 Στις 26 Φεβρουαρίου, 1111 τη 2η Κυριακή της μεγάλης Σαρακοστής ,

 ο ρωσικός στρατός, με επικεφαλής τους ιερείς που έφεραν τον 

Τίμιο Σταυρό ξεκίνησε για την κατάληψη της πόλης Σαρουκάν . 

Στην πορεία του διέσχισε τους ποταμούς Σούλα (5η ημέρα), Κορόλ 

(6η ημέρα), Πσελ (7η ημέρα), Γκόλτα, Βόρτσκα (10η ημέρα), και

 έφθασαν στις όχθες του Σέβερσκι Ντόνετς την 23η ημέρα). 

Η Σαρουκάν παραδόθηκε χωρίς μάχη την 5η ημέρα της πολιορκίας. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι κάτοικοι προσέφεραν στους νικητές

 ψάρια και κρασί. 

Την ίδια ημέρα το Σάγκροφ κάηκε από τους Ρώσους. 

Και οι δύο πόλεις πήραν το όνομά τους από τους Χαν που ηττήθηκαν 

στον ποταμό Σούλα το 1107 , όταν ο Σαρουκάν τράπηκε σε φυγή

 και ο Σούγκρα αιχμαλωτίστηκε 

Στις 24 Μαρτίου, η έγινε η πρώτη άγρια μάχη έλαβε στο Ντόνετς, 

στην οποία οι Ρώσοι στρατιώτες επικράτησαν. 

Το πρωί της 27ης Μαρτίου μετά την πανσέληνο, έγινε η δεύτερη,

 κύρια μάχη στον ποταμό Σαλνίτσα. 

Οι Κουμάνοι είχαν την αριθμητική υπεροχή και τα ρωσικά 

στρατεύματα βρέθηκαν περικυκλωμένα, αλλά οι Κουμάνοι

 δεν μπορούσαν να αντέξουν στη συντονισμένη αντεπίθεση των 

Ρωσων και το εβαλαν στα πόδια .

Οι Ρώσοι αιχμαλώτισαν πολλούς . 

Περίπου 10000 Κουμάνοι έμειναν στο πεδίο της μάχης,

 οι υπόλοιποι έριξαν κάτω τα όπλα τους, για να σώσουν τις ζωές τους.

Τα νέα για την επιτυχημένη ρωσική σταυροφορία στη στέπα ανακοινώθηκαν στο Βυζάντιο και στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, αυξάνοντας το Κύρος των Ρώσων πριγκίπων μεταξύ των Ευρωπαίων ηγετών ως υπερασπιστών του Χριστιανισμού από τους άπιστους. 

Μια τέτοια αξιολόγηση είναι αξιοσημείωτη στο πλαίσιο των 

ευρωπαϊκών σταυροφοριών για την Ιερουσαλήμ που ξεκίνησαν ταυτόχρονα. 

Μετά το 1111, οι Κουμάνοι πλησίασαν μόνο μία φορά τα σύνορα της Ρωσίας, το έτος του θανάτου του Σβιατοπόλκ το 1113, 

αλλά συμφιλιώθηκαν με τον Βλαντίμιρ, ο οποίος πήρε το θρόνο. 

Σύντομες αναφορές για τη Μάχη του Σαλνίτσα βρίσκονται είναι 

σε πολλά ρωσικά χρονικά, ωστόσο, η μόνη πηγή που περιέχει 

λεπτομερή περιγραφή της μάχης είναι το Χρονικό του Υπατίου.