G-20 ΚΑΙ Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΠΡΟΕΛΑΥΝΕΙ

G-20:ΚΡΙΣΗ, ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ «ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ»

Κώστας Λάμπος

1. Για τη θεωρία των συνόλων και την έννοια του συστήματος

Στη Θεωρία των Συνόλων που διδάσκεται πιά και στα νηπιαγωγεία, μαθαίνουν τώρα όλοι πως σε ένα καλάθι με διάφορα φρούτα (σύνολο) υπάρχουν πορτοκάλια (α υποσύνολο), μήλα (β υποσύνολο), μπανάνες (γ υποσύνολο), φράουλες (δ υποσύνολο) κλπ. κλπ. Το ίδιο ισχύει και για την κάθε εθνική οικονομία ως σύνολο, το οποίο το λέμε και οικονομικό σύστημα, η οποία απαρτίζεται από πολλά, διαφορετικά μεταξύ τους και ξεχωριστά μεν, αλληλεξαρτώμενα δε επιμέρους υποσύνολα, υποσυστήματα. Το τραπεζικό σύστημα είναι ένα από τα υποσύνολα, υποσυστήματα της κάθε εθνικής οικονομίας.
Βέβαια πέρα από τη δική μας εθνική οικονομία υπάρχουν και άλλες κοντινές και μακρινές εθνικές οικονομίες και όλες μαζί ως υποσύνολα πιά απαρτίζουν την παγκόσμια οικονομία, ως σύνολο, ως παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Δεν θα αναφερθούμε όμως σ’ αυτό το σύντομο κείμενο στα συστήματα, τα υποσυστήματα και τα υπερσυστήματα γενικά.
Για να κατανοήσουμε τη λειτουργία των συστημάτων και των υποσυστημάτων τους θα πάρουμε για παράδειγμα το σώμα μας, τον ίδιο τον οργανισμό μας, ο οποίος αποτελεί και το πιο ολοκληρωμένο σύστημα, ως υποσύστημα, αναμφίβολα, ευρύτερων υπερσυστημάτων, όπως λ. χ. η οικογένεια, η κοινωνία, η Φύση, ο πλανήτης Γη, το Σύμπαν. Ο οργανισμός μας ως σύστημα απαρτίζεται, όπως είναι γνωστό, από πολλά υποσυστήματα, όπως το σκελετικό, το μυϊκό, το νευρικό, το αναπνευστικό, το κυκλοφορικό, το ορμονολογικό, το πεπτικό, αλλά και το εγκεφαλικό, το νοητικό, το εαυτογνωσιακοσυνειδησιακό, των διάφορων αισθήσεων κλπ. κλπ.
Για την αρμονική λειτουργία και την ομαλή-γόνιμη ανάπτυξη κάθε συστήματος είναι αναγκαία η ιεραρχημένη συνεργασία όλων των υποσυστημάτων του και με αυτή την έννοια όλα είναι το ίδιο σπουδαία. Υπάρχουν όμως κάποια υποσυστήματα που θεωρούνται ζωτικής σημασίας, όπως και κάποια άλλα, όπως ο εγκέφαλος, που έχουν την ευθύνη του συντονισμού και των αποφάσεων που θεωρούνται κυρίαρχα.
Σημαντικό είναι, τέλος, το ζήτημα του σκοπού της ύπαρξης και της λειτουργίας κάθε συστήματος, γιατί από αυτόν προσδιορίζεται τόσο η ποιότητα, όσο και το αποτέλεσμα.

2. Για το ρόλο του Τραπεζικού Συστήματος στην καπιταλιστική Οικονομία

Ας έρθουμε λοιπόν στο, από πολλά υποσυστήματα απαρτιζόμενο, καπιταλιστικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα, στο οποίο το κυρίαρχο υποσύστημα είναι το Κεφάλαιο και ο σκοπός είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους και του πλούτου των κεφαλαιοκρατών. Ο ρόλος του τραπεζικού συστήματος σε συνθήκες καπιταλισμού είναι βέβαια ζωτικής σημασίας, αλλά δεν είναι κυρίαρχος, γιατί απλούστατα οι τράπεζες υπάρχουν, ως νομικά πρόσωπα και οικονομικά εργαλεία, για να και όσο εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μετόχων τους και κύρια του μετόχου ή των μετόχων που κατέχουν το 50%+1 των μετοχών. Συνεπώς η πολιτική των τραπεζών δεν είναι παρά η πολιτική του Κεφαλαίου και όπως το πεπτικό ή το κυκλοφορικό σύστημα δεν δουλεύουν για τον εαυτό τους έτσι και το τραπεζικό σύστημα δεν δουλεύει για τον εαυτό του, αλλά για το δημιουργό του, δηλαδή για το Κεφάλαιο.
Ζούμε μια ακόμα κρίση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος και μάλιστα μια γενικευμένη κρίση του, η οποία προκαλεί αβάστακτη κακουχία σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, με κίνδυνο να την οδηγήσει στην αμφισβήτηση του συστήματος συνολικά και ενδεχόμενα στην αναζήτηση ενός άλλου καλύτερου κοινωνικοοικονομικού συστήματος, απαλλαγμένου από την καταστροφική βουλιμία του Κεφαλαίου. Αυτή είναι η στιγμή που το Κεφάλαιο, ως το διανοητικό, κυρίαρχο και αποφασιστικό κέντρο του καπιταλιστικού συστήματος επιστρατεύει τα βοηθητικά συστήματα των αχυρανθρώπων παραπληροφόρησης της ανθρωπότητας, από τα ΜΜΕ, τους επαγγελματίες πολιτικούς, μερικούς νομπελίστες οικονομολόγους και πανστρατιές οικονομολογούντων παπαγάλων, οι οποίοι για να αποδειχθούν άξιοι των αποδοχών τους θα πρέπει να φορτώσουν την κρίση του καπιταλισμού στο «τραπεζικό σύστημα». Το αποτέλεσμα είναι «δεδομένο». Θα ρίξουν όλοι τους τη πέτρα του αναθέματος στους κακούς «τραπεζίτες». Ο Αβραάμ-Κεφάλαιο θα θυσιάσει και πάλι μερικούς από τους γιούς του τους Ισαάκ-Τραπεζίτες και, έτσι πιστεύει τουλάχιστο πως, η ανθρωπότητα θα «χάψει» και πάλι το παραμύθι, οπότε με μερικές τράπεζες και τραπεζίτες λιγότερους το Κεφάλαιο θα συνεχίσει την καταστροφική του πορεία. Μπορεί να συμβεί κι’ έτσι. Όμως ας δούμε τι πραγματικά συμβαίνει με την τρέχουσα κρίση του καπιταλισμού.
Λένε πως η κρίση είναι «κρίση του τραπεζικού συστήματος» και πιο συγκεκριμένα, «χρηματοπιστωτική κρίση» ή «κρίση ρευστότητας», που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι δεν υπάρχει «ρευστό χρήμα» για να ενεργοποιήσει την παραγωγή, αλλά και την κατανάλωση. Ας το αναλύσουμε.
• α. Όταν λένε δεν υπάρχει ρευστό για την παραγωγή δεν εννοούν φυσικά ότι δεν υπάρχουν κεφάλαια για την παραγωγή εξοπλισμών και συστημάτων κυριαρχίας και καταστροφής, που γίνεται από το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, αλλά εννοούν ότι δεν υπάρχουν κεφάλαια για την παραγωγή αγαθών διατροφής, ευημερίας, πολιτισμού και ειρήνης, η οποία γίνεται από μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.
• β. Και όταν λένε δεν υπάρχει ρευστό χρήμα για την τόνωση της κατανάλωσης δεν εννοούν φυσικά την κρατική κατανάλωση, τις δαπάνες για εξοπλισμούς και τις τεράστιες πολεμικές δαπάνες, αλλά εννοούν την όλο και αυξανόμενη αδυναμία των εργαζόμενων να προμηθευτούν τα αναγκαία αγαθά για τη συντήρησή τους και για τη συντήρηση των οικογενειών τους.
Το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι, πως συμβαίνει και ενώ, όπως δείχνουν οι επίσημες στατιστικές, από τη μια μεριά το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, δηλαδή ο συνολικός πλούτος της κοινωνίας αυξάνεται, το εμπόριο διευρύνεται και οι Κεντρικές Τράπεζες κόβουν και κυκλοφορούν χρήμα στην «αγορά», από την άλλη μεριά να λιγοστεύει μέχρι κα να «σπανίζει» του ρευστό χρήμα;

3. Για το χαρακτήρα της τρέχουσας καπιταλιστικής κρίσης

Για να προσεγγίσουμε την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα θα πρέπει να κατανοήσουμε τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος, στα πλαίσια μιάς εθνικής οικονομίας και κατ’ αναλογία στα πλαίσια της παγκόσμιας οικονομίας, όπου το Εισόδημα = Κατανάλωση + Αποταμίευση (Ε=Κ+Α), όπου, υπό κανονικές συνθήκες, Αποταμίευση, δηλαδή Πλεόνασμα = Επενδύσεις (Α=Επ), εξίσωση που μπορεί να εμφανιστεί και στη μορφή Α=Ε-Κ=Επ.
Το τραπεζικό σύστημα έρχεται να διαχειριστεί το Α=Επ., δηλαδή το κοινωνικό πλεόνασμα της οικονομίας, το οποίο το παραλαμβάνει με τη μορφή των αποταμιευτικών καταθέσεων και το διαθέτει με τη μορφή των χορηγήσεων (δανείων) για τη διεύρυνση της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας με τη μορφή νέων επενδύσεων, εκσυγχρονισμό των επιχειρήσεων και χρηματοδότηση εμπορικών δραστηριοτήτων, αλλά και για την ενίσχυση της ζήτησης με τη μορφή των καταναλωτικών και διάφορων άλλων δανείων, η οποία λογικά επιστρέφει ως διευρυμένη παραγωγή.
Αυτή η διαδικασία αποτελεί βασική παράμετρο της διαδικασίας διευρυνόμενης αναπαραγωγής της οικονομίας, η οποία φυσικά σταματάει, όταν τον Α βαίνει μειούμενο και τείνει προς το μηδέν (Α--->0), οπότε εμφανίζονται οικονομικές κρίσεις και η οικονομία εισέρχεται σε αυτό που λέμε ύφεση, δηλαδή εισέρχεται σε φάση συρρίκνωσης η οποία αποτυπώνεται σε συνεχόμενους αρνητικούς δείκτες ανάπτυξής της, φαινόμενο που αποκαλείται και αποανάπτυξη.
Δεν είναι δυνατό στα πλαίσια αυτού του άρθρου να κάνουμε μια διεξοδική ανάλυση των επιμέρους προσδιοριστικών παραμέτρων του Κ και του Α, όπως Κ του κράτους και της κυβέρνησης, Κ των επιχειρήσεων και Κ των νοικοκυριών, ή Α του κράτους και της κυβέρνησης, Α των επιχειρήσεων και Α των νοικοκυριών αντίστοιχα. Είναι όμως σημαντικό να παρατηρήσουμε πως τόσο το Κ όσο και το Α του κράτους και της κυβέρνησης, αλλά και της μεγάλης πολεμικής βιομηχανίας αυξάνονται σταθερά και θεαματικά, όπως λ. χ. στις τράπεζες, όπου τα κέρδη αυξάνονται ακόμα και σε περίοδο «κρίσης ρευστότητας», σε ποσοστά προκλητικά μεγάλα που ξεπερνούν κατά πολύ τα ποσοστά που για τον παραδοσιακό βιομηχανικό καπιταλισμό του 18ου και του 19ου αιώνα, θεωρούνταν παράνομη αισχροκέρδεια. Αντίθετα τόσο το Κ όσο και το Α μειούται σταθερά στον τομέα της οικονομίας που παράγει καταναλωτικά αγαθά, αγαθά διατροφής, ευημερίας, πολιτισμού και ειρήνης καθώς επίσης βαίνουν δραματικά μειούμενα, τα Κ και τα Α, στα νοικοκυριά, δηλαδή στις τάξεις των εργαζόμενων, αυτών που με την εργασία τους παράγουν το συνολικό πλούτο της οικονομίας.

Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι, πως τελικά δεν υπάρχει κρίση ρευστότητας, αλλά:
• α Κρίση υπερπαραγωγής πολλών αλλά συνήθως άχρηστων ανταλλακτικών αξιών, όπως λ. χ. πολεμικά υλικά, προπαγάντα και παραπλανητική διαφήμιση, κοσμήματα σύμβολα «κοινωνικού status» πλασματικής αξίας, που είναι ξένες και συχνά και σε βάρος των ανθρώπινων και των κοινωνικών αναγκών, ενώ από την άλλη μεριά το σύστημα παράγει περιορισμένες ποσότητες και σε χαμηλές ποιότητες αξίες χρήσης, όπως λ. χ. τρόφιμα και λοιπά είδη πρώτης ανάγκης, υποδομές έρευνας, υγείας, παιδείας και πολιτισμού, με αποτέλεσμα να φυτοζωεί και να λιμοκτονεί υλικά και πνευματικά το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας, κι’ αυτό γιατί στον καπιταλισμό η παραγωγή δεν υπακούει στις ανθρώπινες και στις κοινωνικές ανάγκες, αλλά εξυπηρετεί αποκλειστικά την βίαιη και την ασύστολη κερδοφορία του Κεφαλαίου, η οποία εμφανίζεται, ως
• β. Κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης κεφαλαιοποιημένων και μη παραγωγικά επανεπενδυομένων Κερδών, τα οποία αποκτώνται με ανορθόδοξες μεθόδους «νόμιμης» κερδοσκοπίας ή/και παράνομης τοκογλυφίας και κερδοσκοπίας, αποσύρονται από την κυκλοφορία και από κοινωνικό πλεόνασμα, σε μορφή χρήματος, μετατρέπονται, σε συσσωρευμένο ιδιωτικό πλούτο, σε αδρανοποιημένα Κεφάλαια και σε μεγάλες ιδιωτικές ακίνητες περιουσίες, που εκφράζονται και ως
• γ. Κρίση υπερπαραγωγής, υπερσυσσώρευσης και μεγάλης ανισοκατανομής του πλούτου, φαινόμενο που βρίσκεται σε ευθεία αναλογία με την ίδια τη φύση του καπιταλισμού, σύμφωνα με την οποία η Αμοιβή του Κεφαλαίου, το Κέρδος δηλαδή, πιέζει προς τα κάτω, προς το μηδέν την αμοιβή της Εργασίας, το Μισθό δηλαδή, διαδικασία που εκφράζεται με την εξίσωση Α= Κέρδη+Μισθοί (Α=Κε+Μ). Αυτή τη διαδικασία την απεικονίζει η εξίσωση Κε.+Μ=1, πράγμα που αποτυπώνει και τη σχέση μεταξύ Κερδών και Μισθών, δηλαδή ουσιαστικά τη σχέση μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας, στα πλαίσια της οποίας το Κεφάλαιο, ως η κυρίαρχη και αποφασιστική δύναμη στο καπιταλιστικό σύστημα πιέζει τα Κέρδη προς τα πάνω, προς τη μονάδα που σημαίνει πως πιέζει τους Μισθούς προς τα κάτω, προς το Μηδέν (Μ0).
Αν αυτή τη διαδικασία τη μεγεθύνουμε από το επίπεδο της όποιας καπιταλιστικής επιχείρησης στο περιφερειακό, στο εθνικό, στο ηπειρωτικό και στο οικουμενικό επίπεδο τότε θα κατανοήσουμε και την αιτία της βίαιης, της αντικοινωνικής, της αντιαναπτυξιακής, της παράνομης, της καταστροφικής και της απάνθρωπης ανισοκατανομής του παγκόσμιου πλούτου, όπως αυτή αποτυπώνεται και στις αντίστοιχες εθνικές και παγκόσμιες στατιστικές του ΟΗΕ, σύμφωνα με τις οποίες ο παγκόσμιος πλούτος συγκεντρώνεται όλο και περισσότερο βίαια στα χέρια ελάχιστων χωρών και ελάχιστων ανθρώπων του πλανήτη.
Για να γίνει ακόμα περισσότερο κατανοητή η αφαιμακτική λειτουργία του καπιταλιστικού τραπεζικού συστήματος, θα μπορούσαμε, απλοποιώντας το, να το συγκρίνουμε με ένα αρδευτικό, ή και υδροδοτικό σύστημα που κατασκευάζεται για να αρδεύει ή να υδροδοτεί αδιάκοπα και σύμφωνα με τις επιμέρους ανάγκες, κάποια πεδιάδα ή μια πολιτεία, στο οποίο όμως οι κατασκευαστές του πρόβλεψαν ειδικές κρυφές παροχές για να κλέβουν, με τη συνενοχή των υπαλλήλων τους νερουλάδων (τραπεζιτών), όσο περισσότερο νερό (πλούτο) μπορούν, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή τα εναπομείναντα αποθέματα να μην επαρκούν (κρίση ρευστότητας) για την κάλυψη των αναγκών της υπόλοιπης κοινωνίας.
Όταν όμως τα κέρδη απορροφούν ολόκληρο, ή το μεγαλύτερο μέρος του οικονομικού πλεονάσματος, χωρίς να επανεπενδύονται παραγωγικά και οι μισθοί βαίνουν μειούμενοι, σε βαθμό που δεν μπορούν να καλύψουν τις βασικές βιοτικές ανάγκες του εργαζόμενου πληθυσμού, τότε η Εργασία σπρώχνεται στο περιθώριο της οικονομίας και κατά συνέπεια και της κοινωνίας, οπότε δεν απειλείται απλά η αστική Δημοκρατία και οι βασικές ανθρώπινες ελευθερίες από ένα επερχόμενο καπιταλιστικό φασισμό, αλλά απειλείται η ίδια η ανθρωπότητα και ο πολιτισμός της από την επερχόμενη καπιταλιστική βαρβαρότητα, την οποία στις μέρες μας την αποκαλούν και «παγκοσμιοποίηση της οικονομίας», εννοώντας προφανώς την παγκοσμιοποίηση του Κεφαλαίου.
Η δυναμική αυτής της κρίσης ανισοκατανομής του πλούτου και κατά συνέπεια της ανισοκατανομής της εξουσίας και των ευκαιριών, εκφράζεται σε τοπικό, εθνικό, ηπειρωτικό και σε οικουμενικό επίπεδο και ως κοινωνική κρίση αντιπαλότητας μεταξύ των δυνάμεων του Κεφαλαίου και των δυνάμεων της Εργασίας, η οποία συχνά σκόπιμα διαστρέφεται και κρύβεται πίσω από τοπικές ή και ευρύτερες ενδοκαπιταλιστικές πολεμικές συγκρούσεις για το ξαναμοίρασμα της παγκόσμιας αγοράς και την παγκόσμια ηγεμονία, αλλά και ως υποκινούμενες «εμφύλιες συγκρούσεις» με φυλετικό, ή θρησκευτικό μανδύα, οι οποίες εντάσσονται στην ίδια πάντα λογική της «διευθέτησης» των αγορών.

4. Οι G20, η «επανίδρυση του καπιταλισμού» και η επιτάχυνση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του Κεφαλαίου. Ο παγκόσμιος Φασισμός προελαύνει.

Η τρέχουσα κρίση τείνει, εξαιτίας της έκτασής της, αλλά και του βάθους της να εκφραστεί ως γενικευμένη ταξική σύγκρουση μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας στην οποία αναγκαστικά, (με βάση τα επίσημα στοιχεία του ΟΗΕ, σύμφωνα με τα οποία περίπου το 20% του πληθυσμού του πλανήτη σφετερίζεται το 80% και πλέον του παγκόσμιου πλούτου), θα αντιπαραταχθούν τα τέσσερα πέμπτα (4/5) της εκμεταλλευόμενης και λιμοκτονούσας ανθρωπότητας απέναντι στο ένα πέμπτο (1/5) των εκμεταλλευτών και εξουσιαστών.
Αυτή την εξέλιξη τη βλέπουν τα κέντρα της καπιταλιστικής εξουσίας να έρχεται και κάνουν ότι μπορούν να τη σταματήσουν ή τουλάχιστο να την ελέγξουν και να τη φρενάρουν ή να την αποπροσανατολίσουν. Το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η χρέωση της κρίσης στο κακό τραπεζικό σύστημα, στα “golden boys” και στις ανίκανες κυβερνήσεις, δηλαδή στο σαμάρι και το πολύ-πολύ στο γάιδαρο, όχι όμως στο αφεντικό, στον αποκλειστικά υπεύθυνο, δηλαδή στο σκληρό πυρήνα του καπιταλισμού που χρησιμοποίησε το τραπεζικό σύστημα, τις διοικήσεις του και τις κυβερνήσεις του για να οργανώσουν αυτή την καταστροφική λεηλασία σε βάρος της Φύσης, αυτή τη ληστεία σε βάρος της ανθρωπότητας και αυτό το έγκλημα σε βάρος του ανθρώπινου πολιτισμού.
Αυτές τις μέρες οι πολιτικοί εκπρόσωποι του Κεφαλαίου, οι κυβερνήτες των 20 πλουσιότερων χωρών του κόσμου συναντήθηκαν, ως G20, στα γαλλογερμανικά σύνορα, για να «αντιμετωπίσουν την κρίση» και να δώσουν λύσεις. Η συμφωνία στην οποία κατάληξαν δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα συμβιβαστικό ελιγμό των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής, για να ξαναβάλουν στη λογική του αμερικανισμού και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του Κεφαλαίου τους πολιτικούς εκφραστές του μεγάλου ευρωπαϊκού Κεφαλαίου και κατ’ ανάγκη και τους πολιτικούς εκφραστές των υπόλοιπων εθνικών Κεφαλαίων. Από αυτή την άποψη η πρόσφατη σύνοδος των G20 ήταν μια ανάσα, αν δεν ήταν μια νίκη του αμερικανισμού και της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και γι’ αυτό ήταν μια ακόμα ήττα των Λαών και της Ανθρωπότητας, στο βαθμό που περίμεναν κάτι διαφορετικό.
Για την επιτυχία του νέου σχεδίου του αμερικανισμού, (New Obama-Deal), δηλαδή για την επιτάχυνση της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης βρέθηκε ξαφνικά και κατ’ αρχή «ρευστό» της τάξης του ενός και πλέον τρισεκατομμυρίου Δολαρίων, (πέρα από τα τρισεκατομμύρια που αθροιστικά οι επιμέρους κυβερνήσεις ξαφνικά βρήκαν και διαθέτουν «για τη στήριξη των τραπεζών» τους), για να «ξαναπάρει μπροστά η καπιταλιστική οικονομία», χωρίς να θιγεί η φιλοσοφία για την «ελεύθερη αγορά» και την αχαλίνωτη κερδοσκοπία, χωρίς να απαλλαγούν από τα ιμπεριαλιστικά χρέη και να ενισχυθούν παραγωγικά οι καθυστερημένες οικονομίες των χωρών της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας και χωρίς να γίνει λόγος ούτε και γι’ αυτή την μέχρι πρόσφατα αποδεκτή κοινωνική δικαιοσύνη, κοινωνική πρόνοια, κοινωνική ασφάλιση, πολύ περισσότερο δε δεν έγινε λόγος για ένα στοιχειώδη κοινωνικό έλεγχο της οικονομίας.
Αντίθετα συμφώνησαν μεταξύ των άλλων:
1. Να αποφύγουν με κάθε τρόπο και κάθε μορφής κρατικού παρεμβατισμού και να αφήσουν «την αγορά να κάνει τη δουλειά της», όπως ακριβώς την έκανε μέχρι σήμερα !.
2. Να διευρύνουν το καθεστώς των «ευέλικτων σχέσεων εργασίας» για την «αποκατάσταση της απασχόλησης» και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας σε βάρος της Εργασίας..
3. Να αναβαθμίσουν το ρόλο και να ενισχύσουν με τεράστια ποσά το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που στραγγαλίζει τις οικονομίες των χωρών που αρνούνται να ενταχθούν στην ιμπεριαλιστική ηγεμονία.
4. Να βάλλουν τις βάσεις για ένα παγκόσμιο νόμισμα με το Special Drawing Rights (Ειδικά Δικαιώματα Ανάληψης κονδυλίων), από τους «πρόθυμους», που εκδίδεται αποκλειστικά από το αμερικανοελεγχόμενο ΔΝΤ, γιατί έτσι το ΔΝΤ θα λειτουργεί ως το χρηματοπιστωτικό Βατικανό της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αλλά και γιατί έτσι θα διευκολυνθούν τα σχέδια των ΗΠΑ να αντικαταστήσουν κάποια στιγμή το υποτιμημένο Δολάριο με το Americo(;), το κοινό νόμισμα των χωρών της Κεντρικής και Βόρειας Αμερικής, γιατί είναι προφανές πως με ένα αποδυναμωμένο νόμισμα υπονομεύονται τα σχέδια για την παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία.
5. Να ενισχύσουν το ρόλο του αμερικανοελεγχόμενου Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, προφανώς για τη διατήρηση των άνισων όρων εμπορίου και του συγκεκριμένου ιμπεριαλιστικού παγκόσμιου καταμερισμού της εργασίας, που φέρνει πλούτο στους λίγους και φτώχεια στους πολλούς.
6. Να «ελέγξουν τους φορολογικούς παράδεισους», αλλά δεν είπαν κουβέντα για τους κερδοσκοπικούς παράδεισους της απλήρωτης εργασίας στις χώρες-παιδικά κάτεργα, για τη βρώμικη οικονομία και την παραοικονομία, όπως λ. χ. το δουλεμπόριο, τα ναρκωτικά, το λαθρεμπόριο όπλων, το σεξεμπόριο γυναικών και παιδιών κλπ. κλπ.
Με αυτή την αλαζονική και τόσο αντιφατική συμφωνία οι G20 γιόρτασαν πανηγυρικά όλοι μαζί, χοροστατούντων του Σαρκοζί, της Μέρκελ, του Μπράουν και του Ομπάμα, την «επανίδρυση του καπιταλισμού», παραδίδοντας ουσιαστικά την εργαζόμενη κοινωνία στην αρπακτική «ηθική του καπιταλισμού» και την ανθρωπότητα στο έλεος της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας των 20, με πλανητάρχη κοινής αποδοχής τον Barack Hussein Obama. Αυτό ήταν και το κύκνειο άσμα της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί αυτή παραιτήθηκε από το δικαίωμα να είναι ευρωπαϊκή.
Και ως κυνικοί ρεαλιστές, οι πολιτικοί εκφραστές του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Κεφάλαιου, οι G20, απόφυγαν να ανοίξουν διάλογο ακόμα και με τη Διεθνή της Σοσιαλδημοκρατίας και τις προτάσεις της για «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», για «εξανθρωπισμό της παγκοσμιοποίησης»και για «πράσινη ανάπτυξη» και φυσικά δεν στενοχωρήθηκαν καθόλου για την απουσία εκπροσώπων-εκφραστών του συντελεστή Εργασία από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αυτό ήταν και το κύκνειο άσμα της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, των ταξικά ευνουχισμένων εργατικών συνδικάτων και της παραδοσιακής τριτοτεταρτοδιεθνιστικής Αριστεράς, γιατί γοητευμένοι από τη γκλαμουριά της μπουρζουαζίας και του αστικού κοινοβούλιου αποκοιμήθηκαν, οπότε η ιστορία τους έκοψε το φως.
Είναι προφανές πως το παγκόσμιο Κεφάλαιο γεφύρωσε προς το παρόν τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και προχωράει, ως παγκόσμιος Φασισμός, στη συγκρότηση ενός ενιαίου παγκόσμιου αντιλαϊκού μετώπου για την επικείμενη σύγκρουσή του με τις δυνάμεις της απελπισμένης και γι’ αυτό εξεγειρόμενης Εργασίας. Προφανές είναι ακόμα πως αυτή η νέα ενδοκαπιταλιστική ανακωχή δεν θα κρατήσει πολύ, γιατί όπως η ιστορία διδάσκει αυτές οι λυκοσυμμαχίες κρατάνε όσο να ξαναμπούν στο τραπέζι οι αξιώσεις του επόμενου διεκδικητή της παγκόσμιας ηγεμονίας, πράγμα που σημαίνει πως ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος, αυτή τη φορά μεταξύ Ανατολής και Δύσης θα ανοίξει νέες πληγές στο σώμα και στην προοπτική της Ανθρωπότητας. Προφανές είναι τέλος πως αυτή η κρίση δεν είναι τελικά μια κρίση οικονομική δηλαδή μια δυσλειτουργία του καπιταλισμού και πολύ περισσότερο δεν είναι μια κρίση του τραπεζικού συστήματος, αλλά είναι μια κρίση βαθύτατα πολιτική, μια κρίση που αγγίζει το βασικό κύτταρο, την ίδια την υπαρξιακή ουσία του καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος η οποία προκαλείται από το σκληρό πυρήνα του ιμπεριαλιστικού (ηγεμονικού) κεφαλαίου με στόχο τον ακόμα μεγαλύτερο συγκεντρωτισμό του παγκόσμιου πλούτου και γι’ αυτό είναι μια κρίση συστημική. Και σαν συστημική κρίση θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε καινούργιες, σκληρότερες από τις προηγούμενες περιπέτειες, γιατί ο στόχος είναι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση να ταυτιστεί με την αμερικανική ηγεμονία. Οι πρόσφατες κινήσεις του εκπροσώπου αυτού του σκληρού πυρήνα, του Ομπάμα, δείχνουν πως βρισκόμαστε στη φάση όπου ο ηγεμόνας καλεί την Ανατολή και την Ασία (η Ευρωπαϊκή Ένωση προσκύνησε ήδη ερήμην των Λαών), σε απομάκρυνση από την Ευρασία και σε υποταγή, γιατί η επόμενη φάση θα είναι η σύγκρουση, αρχικά με τους μικρούς, όπως λ. χ. Συρία, Βόρεια Κορέα και Ιράν και στη συνέχεια με τη Ρωσία και την Κίνα που ακόμα αντιστέκονται και κάνουν όνειρα μέσο της «Συνεργασίας της Σαγκάης», τουλάχιστον για μια «Ασία που θα ανήκει στους Ασιάτες».
Μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις οι Λαοί, που θυσιάζονται καθημερινά στο βωμό των ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων για την παγκόσμια κυριαρχία του αμερικάνικου ή του κινέζικου ιμπεριαλιστικού ηγεμονισμού, λογικό είναι να υποθέσουμε ότι θα αρχίσουν να σκέπτονται ένα κάποιο αντιηγεμονικό μέλλον , ένα μέλλον δικό τους χωρίς αφεντικά και ηγεμόνες. Για τις Δυνάμεις της Εργασίας αυτή η σύγκρουση θα πάρει πολλές μορφές, από την αυθόρμητη αντίδραση, την ανοργάνωτη εξέγερση και την τυφλή σύγκρουση, μέχρι στην επώδυνη πορεία της, να συνειδητοποιηθεί πως το οριστικό ξερίζωμα των καταστροφικών καπιταλιστικών κρίσεων δεν είναι υπόθεση μόνο των δυνάμεων της Εργασίας, αλλά και των δυνάμεων της Επιστήμης και του Πολιτισμού, ολόκληρης της κοινωνίας σε τοπική, εθνική περιφερειακή και οικουμενική κλίμακα, δηλαδή είναι υπόθεση ολόκληρης της ανθρωπότητας και συνεπώς γίνεται υπόθεση μιάς Νέας Ριζοσπαστικής Αντικαπιταλιστικής, Αντιιμπεριαλιστικής Οικουμενικής Ουμανιστικής Αριστεράς με στρατηγικό στόχο την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και με όραμα τη σωτηρία του πλανήτη, την πρόοδο της Ανθρωπότητας και έναν καλύτερο κόσμο, τον Οικουμενικό Αταξικό Ουμανισμό.