Το θύμα και αν το πλένεις το σαπούνι σου χαλάς

Μου έγραψε: «σύμφωνα με τη θεωρία σου Χατζάρα, οι Φαναριώτες, οι κοτζαμπάσηδες έκαναν θεάρεστο έργο, ενώ οι κλέφτες και οι αρματωλοί ήταν οι κομμουνιστές της εποχής εκείνης...».

Μου κίνησε το ενδιαφέρον όχι η βλακεία, αλλά η ασχετοσύνη κάποιου που σκέπτεται με τον τρόπο που του δίδαξαν. Οι Φαναριώτες, οι κοτζαμπάσηδες οι  κλέφτες και αρματωλοί. Και στο βάθος Κήπος. Ο Κορδάτος, η ΕΔΑ, η Στοά,
ο Ξάνθος ,ο Ρουφανογιάννης, η Αγγλία και η εβραιουργιά.

Το σχήμα είναι οι Κλέφτες και το ΕΑΜ . Αυτά έλεγε και ο Θανάσης ο Πούστης.

Το ζήτημα πρακτικά είναι ότι δεν υπάρχει καμιά αναλογία. Τους «κλέφτες» δεν τους πλήρωνε κανείς. Ενώ οι κομμουνιστές πληρωνόντουσαν με χρυσές λίρες από την SoE. 

Ο έμμισθος της αυτοκρατορίας με τον πατριώτη δεν έχουν καμιά σχέση.

Στην κουτσή λογική του Θύματος, δεν υπάρχουν, οι τοκογλύφοι, τα δάνεια της Αγγλίας, η Εταιρεία της Ανατολής, οι άγγλοι πρόξενοι, η Στοά του Λονδίνου, και οι οβριοί.

Αλλά ξέρει τους «Φαναριωτες» και τους Κοτσαμπάσηδες.

Όταν μάθει τη διαφορά μεταξύ του χασάπη Καρατζά και του νερουλά Σούτζου, με τους Υψηλάντες και τους Μουρούζηδες, όταν μάθει  τη διαφορά ανάμεσα στους Ζαίμηδες και τους Δηληγιαννέους με τον Παναγιώτη Κρεββατά, και του Οδυσσέα με τον Γκούρα και τον Μακρυγιάννη, μπορεί να αρχίσει να σκέπτεται.

Αλλιώς πίτουρα έφαγε πίτουρα μαρτυράει.

Τα ζητήματα της λεγόμενης «αντίστασης» χρειάζεται να μελετηθούν με προσοχή. Με το κλασσικό τσιφούτικο «νόμο» κόστους- οφέλους.

Και ναι μεν το όφελος σε λίρες ήταν «χειροπιαστό», το εθνικό όφελος ήταν πολύ θολό. Η δε συμβολή στην συμμαχική νίκη από ασήμαντη ως πολύ ασήμαντη.
Τα «κατορθώματα» των πρακτόρων του ΚΚΕ στοίχισαν πολύ σε αίμα αθώων.