22/4/17

Η Ιστορία, είναι χρήσιμη πολύ!

Το 1961, σύμφωνα με την Στατιστική υπηρεσία, ο μέσος όρος ζωής των Ελλήνων ήταν λίγο πάνω από τα 57 και των Ελληνίδων ήταν λιγότερο από τα 63 έτη. Το Συνταξιοδοτικό σύστημα, με την σύνταξη στα 65 και την 35ετία εγγυόταν σύνταξη μόνον στους «κορακοζώητους». Alles Kaputt!

 Aυτή είναι η σκληρή ουσία της «μεταρρύθμισης».

Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αυξάνει το προσδόκιμο ζωή του «μέσου» συνταξιούχου. Οπότε κόβουμε γιατρό και φάρμακα για να πεθάνουν στην ώρα τους. Εάν πεθαίναμε στα 57 οι συντάξεις δεν θα είχαν μειωθεί. Γκέγκε;

Για αυτό η ιστορία είναι χρήσιμη. (Εκτός από τη σχολή των πρακτόρων!)
-

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Στις 21 Σεπτεμβρίου 1937 πέθανε στην Κόρινθο ο Ιωάννης Συκουτρής σε ηλικία 36 ετών. Ο θάνατος του αποδόθηκε σε «ξαφνικίτιδα» καρδιακή προσβολή αλλά μήνες μετά βρέθηκε δίπλα του ένα μπουκαλάκι «Βερονάλ», οπότε ο θάνατός του χαρακτηρίστηκε από τον Μανιαδάκη αυτοκτονία. Τότε, μαζί με το «Βερονάλ» βρέθηκε ένα δυσανάγνωστο και βιαστικό σημείωμα προς τον καθηγητή του Πολυτεχνείου Άγγελο Καλαμαρά με το οποίο κληροδοτούσε τα βιβλία του στην Ακαδημία, άφηνε ένα χρηματικό πόσο στη γυναίκα του Χαρά και ζητούσε να δημοσιευτεί το τμήμα της εισαγωγής στην «Ποιητική» του Αριστοτέλη που είχε ολοκληρώσει χωρίς κανείς να προσπαθήσει να το συμπληρώσει. Αυτό το σημείωμα θεωρήθηκε ως η τελευταία βούληση του Συκουτρή. Από το 1937 δεν έγινε ποτέ γραφολογικός έλεγχος του σημειώματος, το οποίο δεν αναφερόταν στα ρεπορτάζ για τον θάνατό του της 23ης Σεπτεμβρίου 1937.

  Το καλοκαίρι του 1937 ο Συκουτρής ταξίδεψε στη Γερμανία συνοδεύοντας ομάδα φοιτητών του.   Οι Γερμανοί τον εκτιμούσαν πολύ. Και η επίσκεψη...