Τα παιδιά του λαού τα βγάζουν από τη μέση οι Περιούσιοι για να ανοίξουν τον δρόμο στα δικά τους

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ήταν φτωχόπαιδο πολύτεκνης οικογένειας από την Κερασίτσα Αρκαδίας. Ο Νικηφόρος Μανδηλαράς ήταν ένα φτωχόπαιδο που γεννήθηκε στην Κόρωνο της Νάξου. Ήταν και οι δυο, «παιδιά του Ελληνικού Λαού». Σπούδασαν και πρόκοψαν με την αξία τους και όχι με ξένες πλάτες. Ήρθαν από τα Κάτω. Και «μπήκαν στον Κόσμο των προνομιούχων». Της Ψωροελίτ. Έβγαλαν το κεφάλι, πάνω από νερό, για να μιλήσουν για τους ΕΜΑΣ τους ΠΟΛΛΟΥΣ, και για το ΚΑΛΟ τους ΠΑΤΡΙΔΑΣ. Για αυτό τους Σκότωσαν.

 Ο Γρηγόρης Λαμπράκης γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1912 στην Κερασίτσα Αρκαδίας και ήταν το 14ο παιδί από τα συνολικά 18 που απέκτησαν οι γονείς του. Αδερφός του ήταν ο Θεόδωρος Λαμπράκης, ιατρός και βουλευτής με την ΕΠΕΚ. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στη γυναικολογία. Υπήρξε αθλητής με πολλές πανελλήνιες και βαλκανικές νίκες και κατείχε για 23 χρόνια (ως το 1959) το πανελλήνιο ρεκόρ στο μήκος με επίδοση 7,37 μ. 
 Το 1950 κατέλαβε τη θέση του υφηγητή Μαιευτικής - Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Aπέκτησε δυο γιους, τον Θοδωρή και τον Γρηγόρη. 
Στις εκλογές του Οκτωβρίου 1961 ο Λαμπράκης εξελέγη βουλευτής Πειραιά συνεργαζόμενος με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ).
 Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη».
 Στις 21 Απριλίου 1963 αψηφώντας σχετική απαγόρευση της αστυνομίας, πραγματοποίησε την 1η Μαραθώνια πορεία Ειρήνης. Βάδισε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μόνος του, εν μέσω απειλών, πριν τελικά συλληφθεί και κρατηθεί για μερικές ώρες. 
Λίγο μετά τις 8 το βράδυ της 22ας Μαΐου του 1963, ο Γρηγόρης Λαμπράκης ξεκίνησε από το ξενοδοχείο Κοσμοπολίτ της Θεσσαλονίκης, για να μεταβεί σε εκδήλωση που διοργάνωσε η «Επιτροπή δια την διαθνή ύφεσιν και ειρήνην», στην οποία ήταν ομιλητής. Η κατάσταση ήταν τεταμένη. Από τις 6 το απόγευμα πολλές δεκάδες άτομα είχαν αρχίσει να συγκροτούν αντισυγκέντρωση στα πεζοδρόμια των οδών Σπανδωτή, Ερμού και Βενιζέλου, κοντά στο κτίριο όπου επρόκειτο να γίνει η συγκέντρωση. Μέσα σ' αυτή την έκρυθμη κατάσταση, αφού ολοκλήρωσε όπως-όπως την ομιλία του για την ειρήνη, ο βουλευτής της Ε.Δ.Α. φώναξε από το μικρόφωνο: «Προσοχή, προσοχή. Εδώ βουλευτής Λαμπράκης. Σαν εκπρόσωπος του Έθνους και του Λαού, καταγγέλλω ότι υπάρχει σχέδιο δολοφονίας μου και καλώ τον υπουργό Β. Ελλάδος, τον νομάρχη, τον εισαγγελέα, τον στρατηγό Χωροφυλακής Μήτσου, τον διευθυντή της Αστυνομίας και τον διοικητή Ασφαλείας να προστατέψουν τη συγκέντρωση και τη ζωή μου». 
Ο Λαμπράκης, αφού τον διαβεβαίωσε ο μοίραρχος Παπατριανταφύλλου, ότι η περιοχή είχε εκκαθαριστεί από τους συγκεντρωμένους, βγήκε από το κτήριο και μαζί με αρκετά άτομα ξεκίνησαν να περάσουν απέναντι στο ξενοδοχείο. Καθώς διέσχιζαν το δρόμο, ακούστηκε ο θόρυβος από μία μοτοσυκλέτα τρίκυκλη, που όρμησε με ξέφρενη ταχύτητα και έπεσε πάνω στην ομάδα του βουλευτή και των φίλων του, ενώ κάποιος που ήταν ανεβασμένος στην καρότσα, χτύπησε με ένα λοστό τον Λαμπράκη στο κεφάλι. 
Ο βουλευτής σωριάστηκε αιμόφυρτος στο έδαφος. Οδηγός του τρίκυκλου ήταν ο Σπύρος Γκοτζαμάνης, μεταφορέας, γνωστός στον υπόκοσμο της Θεσσαλονίκης. Ένας από τους εθελοντές συνοδούς του Λαμπράκη, ο Μανώλης Χατζηαποστόλου, πήδηξε μέσα στην καρότσα του τρίκυκλου και άρχισε να συμπλέκεται με το άτομο που κρατούσε τον λοστό. Αργότερα έγινε γνωστό ότι επρόκειτο για τον Μανώλη Εμμανουηλίδη, καταδικασμένο για βιασμό, παιδεραστία, κλοπή κ.α. Ακολούθησε άγρια πάλη. 
Το τρίκυκλο σταμάτησε, ο Γκοτζαμάνης κατέβηκε και με ένα αστυνομικό γκλομπ χτύπησε τον Χατζηαποστόλου, έως ότου εμφανίστηκε ένας απλός τροχονόμος, ο οποίος μη γνωρίζοντας όσα είχαν προηγηθεί, συνέλαβε τον Γκοτζαμάνη κατόπιν υποδείξεων των περαστικών
. Στο μεταξύ ο Λαμπράκης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, όπου διαπιστώθηκε ότι ήταν θανάσιμα τραυματισμένος. 
Είχαν περάσει 24 ημέρες από την προσπάθεια του να συνατησει την Φρειδερική στο Λόνδίνο, και από την συνέντευξη του, στις βρετανικές εφημερίδες, όπου δήλωσε ότι η Φρειδερίκη κυβερνούσε την Ελλάδα . Η εντολή για το «μάθηκα» προς τον Λαμπράκη ήταν της Φρειδερίκης που κυβερνούσε την Ελλάδα, και που ειχε πεί στο Λονδίνο,«Μα δεν υπάρχει κάποιος να με απαλλάξει από αυτόν τον άνθρωπο». Και βρεθήκαν ο Σπύρος Γκοτζαμάνης και ο Μανώλης Εμμανουηλίδης. 

Ο Νικηφόρος Μανδηλαράς ήταν ένα φτωχόπαιδο που γεννήθηκε στην Κόρωνο της Νάξου το 1928. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και παράλληλα εργαζόταν. Άνοιξε δικό του γραφείο. Μαζί με τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο, τον Γιώργο Ασημακόπουλο, τον Σταύρο Κανελλόπουλο και άλλους ίδρυσε την Ένωση Δημοκρατικών Δικηγόρων Ελλάδος. 
Υπερασπίστηκε πολλές φορές πολίτες που διώκονταν για την πολιτική τους δράση και στην υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ ανέλαβε την υπεράσπιση των κατηγορουμένων. Σχεδίαζε να πολιτευτεί με την Ένωση Κέντρου στις εκλογές που ήταν προγραμματισμένες να διεξαχθούν τον Μάιο του 1967 και οι οποίες τελικά δεν έγιναν. 
Λόγω της ανάμειξής του στην υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ ως συνηγόρου υπεράσπισης και της πολιτικής του δράσης, ο Νικηφόρος Μανδηλαράς πίστευε ότι κινδύνευε μετά την επιβολή του καθεστώτος της Cia. Έτσι στις 17 Μαΐου του 1967 επιβιβάστηκε κρυφά στο πλοίο VITA-R με σκοπό να διαφύγει στην Κύπρο. 
Πέντε ημέρες αργότερα στις 22 Μαΐου 1967 οι λιμενικοί βρήκαν το πτώμα του στην παραλία Γενναδίου της Ρόδου. Ο δικηγόρος Απόστολος Ρόκας (νομικός σύμβουλος της πλοιοκτήτριας του «Rita V» είχε φέρει τον Νικηφόρο σε επαφή με τον πλοίαρχο Πέτρο Πόταγα για να διαφύγει στην Κύπρο. Ο Πόταγας είχε «εκμυστηρευτεί» το μυστικό της αναχώρησης του Μανδηλαρά σε κάποιο αστυνόμο Γεωργάκη αλλά και στον εξάδερφο του Ματθαίο Πόταγα. 
Η πληροφορία για την παρουσία του Μανδηλαρά στο πλοίο έφτασε στους διώκτες του που ζήτησαν από το Λιμενικό να σταματήσει για έλεγχο το πλοίο .Κατά την εκδοχή των αρχών, ο καπετάνιος του πλοίου Πέτρος Πόταγας έριξε τον Μανδηλαρά στη θάλασσα με ένα σωσίβιο, προκειμένου ο τελευταίος να κολυμπήσει ως την ακτή και να αποφύγει τη σύλληψη. Όμως ο δικηγόρος πηδώντας από το πλοίο, τραυματίστηκε στο κεφάλι και στη συνέχεια πνίγηκε και το πτώμα του ξεβράστηκε στην ακτή. Ο Νικηφόρος Μανδηλαράς όμως βγήκε στην ακτή, όπου συνελήφθη και δολοφονήθηκε. Ο δικηγόρος Ρόδου Γιώργος Χιωτάκης, που ήταν φίλος του Μανδηλαρά, κατέθεσε ότι στις 18 Μαΐου 1967 τον πλησίασε μέσα στο δικαστικό μέγαρο ένας χωρικός και του είπε πως μεταφέρει μήνυμα του Μανδηλαρά που κρυβόταν στην παραλία της Λάρδου. Ο Χιωτάκης με τον ίδιο χωρικό έστειλε μήνυμα στον Μανδηλαρά ζητώντας του να ορίσει τόπο συνάντησης, καθώς όμως δεν έλαβε απάντηση αποφάσισε την επομένη να ψάξει να τον βρει μόνος του. Στη διαδρομή με το αυτοκίνητο τον παρακολουθούσαν άνδρες της ασφάλειας και έμαθε ότι οι αρχές αναζητούσαν έναν δραπέτη. Δύο μέρες αργότερα ο Χιωτάκης έμαθε από τις εφημερίδες ότι ξεβράστηκε το πτώμα ενός αγνώστου άνδρα στην παραλία Γενναδίου. 
Στη δίκη που ακολούθησε ο καπετάνιος Πέτρος Πόταγας καταδικάστηκε σε δώδεκα μήνες φυλάκιση για ανθρωποκτονία εξ αμελείας.
 Ο Πέτρος Πόταγας, μετά έφυγε στη Νότια Αφρική, πατρίδα της γυναίκας του, για να ξαναρχίσει τη ζωή του. 
Δεν τα κατάφερε. 
Αυτοκτόνησε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. με περίστροφο σε ένα ξενοδοχείο στο Κέηπ Τάουν, σε ηλικία 38 ετών.